In het vorige versalg heb je kunnen lezen dat we vanochtend nog Whistler, het Olympisch dorp uit 2010, nog hebben bezocht.
We hebben zelfs nog tijd voor een waterval en lunch. Daarna de 100+ km naar de ferry bij Horseshoe Bay, Vancouver. We waren bij de veerboot om ca. 14:15, kochten een ticket voor c$86 en gingen in de rij staan. Boarding was al bezig dus we zitten goed?
Nou nee dus. We hadden niet gereserveerd, ging niet meer volgens de site, en stonden in Line 11. En nu, 16:45, bij de volgende vaart zijn we een stukje opgeschoven maar het blijft nog spannend.
We missen ook deze. Maar..... er ligt al een volgende klaar. 'Onze' boot is al weer vertrokken en dus nog even? wachten. Ingrid is het al wel zat dat wachten.
We zijn aan boord, 17:20 :-) Nu de 50 minuten overtocht. En dan nog een uur ongeveer naar de camping. Ik denk dat we straks ergens op een uitzichtpunt gaan koken en dan maar laat op de camping aankomen.

Eenmaal aan de overkant bleek het nog maar 20 minuten te zijn. Google Maps geeft rare uitkomsten als roaming uitstaat :-) Nou die 20 minuten hebben we wel gehaald. Een prachtig Campground hier, de zee zie je tussen de reusachtige bomen door. We hebben de fles wijn van Lisa geopend, een Merlot. Deze valt zeer in de smaak, ook bij Ingrid. Deze komt nog wel op vanavond, slapen we goed :-)

Heerlijk geslapen, wat een rust hier. Ook nu schijnt de zon volop maar dat is moeilijk waar te nemen zo tussen die woudreuzen??. Gisteren hebben we niet meer over de camping gelopen dat hebben we nu maar gedaan. Er is een speelweide wat druk gebruikt wordt door kinderen. Niets van gemerkt vannacht. Ook is er een gebouwtje met wc's en een douche wat primitief is en toch netjes.
Maar gauw weer naar de RV want ook vandaag moeten we met een veerboot en we wilden niet weer zo lang wachten. De weg voerde ons langs de zee, weer landinwaarts en weer terug naar de zee. En daar is de stop voor de veerboot. Een rij maar je kan niet inschatten hoe lang. De jonge man die op het verkeer lette zei dat we het MOGELIJK zouden halen. Zoniet, 2 uur wachten!

De boot is al afgemeerd en het verkeer komt al snel van de boot. En ja, onze rij komt in beweging. De boot lijkt niet zo groot en ja hoor, wij moeten stoppen :-(. Het zal toch niet waar zijn. We staan wel vooraan. We horen de man in zijn walkie talkie zeggen dat er nog 3 op de kade staan. Gaan we het redden?
Yes!!! We mogen door en als laatste komen we eraan, en passen nog tussen 2 auto's door. We staan op het dek, net niet op de klep. Het hekje kan nog omhoog en er wordt een blok achter ons wiel gelegd. Gelukkig is het een kalme zee met nagenoeg geen wind. En het belangrijkste, we varen :-)

Een overtocht tussen kleine eilandjes door met mooie uitzichten, ook op besneeuwde bergtoppen in de verte. Na ca. 50 minuten kunnen we weer van boord en dan nog een uurtje naar Lund.
Balen, we hebben geen plekje op de camping in het dorpje. Nu moeten we 6 km verder staan. Jammer van een kant want het moet een leuk dorp zijn, enigzins nog authentiek. Aan de andere kant, nu staan we op een prachtige plek midden in een park, met zicht op het water, 1 minuut lopen, de Desolation Sound. Dan morgen maar met de wagen naar Lund.
Nu eerst pannekoeken bakken. Melk in een fles doen met meel, etc. Flink schudden en uitschenken in de pan. 7 Pannekoeken heb ik eruit kunnen halen, heerlijk. Daarna een stukje wandelen, reservatie maken voor morgen in een restaurant, hoor je morgen alles over, en heerlijk daarna genieten aan de waterkant in de zon.

Voor vanavond hebben we weer pizza op het menu, weer in de oven. Er is geen alarm afgegaan dit keer :-)

Wat blijkt als ik de papier bekijk van de campingreservering die aan het paaltje geklikt zit? Een of ander beestje vind het papier blijkbaar erg aantrekkelijk. Een klein afzichtelijk beestje?
Vandaag even Lund bekijken. Lund is klein!! Een haven met daaromheen de bezienswaardigheden. Een bakery, giftshop, restaurant en nog wat zaken. Dat is het. Maar wel knus. De zon schijnt nu voor de 2de dag uitbundig, genieten hier. Net zoals de lunch bij Nancy's Bakery.
Wat hier in Lund begint is de langste kustweg van de wereld, de Pacific Coastal Route. 15.202 kilometer helemaal tot in Chili!

The Laughing Oyster
Diner! We hadden gisteren gereserveerd bij The Laughing Oyster. Het schijnt er namelijk erg lekker te zijn in een gemoedelijke sfeer. Even voor zessen liepen we er binnen. We werden vriendelijk ontvangen en naar een tafeltje buiten op het overdekt terras geleid. Wat een uitzicht. Dat is al een goed begin :-)
Vooraf deelden we kalamari en tzatziki. Heerlijk. Als hoofdgerecht koos Ingrid voor vis, Red Snapper met garnalen en schelpdieren, alles in een heerlijke saus. Ik koos voor een steak, ook met garnalen. En alles met groente, Ingrid rijst, ik aardappelpuree. En alles was om je vingers bij op te eten.
Desert werd Tiramisu voor Ingrid en ik Crazy Chocolate. Dat laatste was lekker maar ik had achteraf wel wat spijt dat ik ook niet voor de Tiramisu gekozen had. Wat was dat lekker :-)
Al met al heerlijk gegeten in een prachtige setting, TOP.

Vandaag gaan we naar Vancouver Island. Dat houdt in dat we weer met de boot gaan. Gisteren de site gecheckt hoe laat de afvaarten zijn. Er gaan er 2 in de ochtend en 2 in de late middag. We willen die van 11:50 hebben maar reserveren gaat niet meer. Daarnaast stond er een waarschuwing: Significant Traffic Expected - Salish Orca - June 25, 2022-Effective Until Jun 25, 2022
Met andere woorden, druk. We besloten vroeg op te staan en ten laatste om 10 daar aanwezig te zijn. Lang verhaal kort, we stonden er al om 9 uur :-)

Gisteren ook even de status van de creditkaart gecheckt. Dat gaat hard! Bijna alles via de kaart betaald tot nu toe dus dat moet anders. Ik heb geen zin om aan mijn limiet te zitten juist als we het nodig hebben.
Dus ook voor we aan boord gingen nog even met de betaalpas bij de ATM geld gepind. De boot en camping is nu cash betaald :-)

Wachten duurt lang maar er staan ook 2 Duitsers te wachten. Even schakelen want 2 vreemde talen kunnen mijn hersenen niet aan :-) Zeker wel een uur met ze gekletst en ook geholpen. Van hem werd de telefoon loei heet, zelfs in de koelkast. De SIM noest eruit en dankzij de naald die Ingrid bij zich heeft is dat gelukt. Nu maar hopen dat de GSM niet alsnog in de fik vliegt.
Nog even dobbelen en dan is het zover, we gaan boarden. En nu passen we er makkelijk op, er is zelfs nog ruimte over. Hadden we er toch niet zó vroeg hoeven te zijn.

Met een uur zijn we aan de andere kant en nu nog 45 minuten tot de beoogde camping. Zou er plaats zijn??
Nou nee dus. Er hangt een bord op, fully booked. Toch even gekeken, en helaas, alles vol. Jammer want het ligt zeer dicht bij Campbell River. We zijn er doorheen gereden en zag er druk en gezellig uit. Dan maar 15 km verder proberen. Dat schijnt ook een leuke camping te zijn.
De laatste 5 km moesten we over een grindweg, stoffig :-) En nu maar hopen dat ze een plekje hebben. YES, dat is er en maar goed ook, wat een schitterende locatie. Ze hebben een luxe toiletgebouw, afgewerkt zoals je thuis de badkamer zou doen. En er is ook een Hot Tub, gratis te gebruiken! Toegegeven, de prijs is er naar, maar toch nog goedkoper dan die in Whistler!
Beneden aan het water kunnen we niet meer staan maar wel 'boven'. En dat geeft dus een mooi uitzicht. Aan de overkant zijn 2 Bald Eagles te zien. Waarschijnlijk broeden ze daar want ik zie ze tussen de bomen verdwijnen maar kan het nest niet ontdekken.

Nagenieten
Vandaag was het heet!! Meer dan 30 graden. Dat hebben we nog niet gehad. Tot nu toe stonden we met de camper onder de bomen, en nu in de volle zon. Maar we hebben stroom en dus kunnen we de airco gebruiken??. Bij 33 graden sloeg hij pas af nadat de airco al 15 minuten draaide. En ook de koelkast draait overuren. Morgen nog zo'n dag. We blijven hier 2 nachten.
Maar het is genieten! Om 21:30 zaten we in de Hot Tub. Achter glas in heet water. Een prachtig uitzicht maar wel bloed heet. Nadat we gedoucht hadden kwamen de cruise schepen voorbij. Twee van de Holland America Line en nog een derde. De tweede was de Noordam die richting Vancouver voer. Morgenavond komen ze weer langs, maar dan de andere kant op.
En als afsluiting nog een glas wijn van de See Ya Later Ranch. Deze gaat al een flink aantal dagen met ons mee maar moet er nu toch aan geloven :-)

Rustdag ingebouwd.
Vandaag zijn al onze buren aan de rechterkant vertrokken. Wij blijven nog een dag. Het is hier zo mooi en rustig. Net wat gegeten en zo meteen een wandeling van een kilometer. Veel te warm om iets uitgebreider te ondernemen.

Vandaag gaan we de postvlucht maken! Dat houdt wel in dat we van dit mooie plekje moeten vertrekken. Echt genieten was het hier. De rit was best lang. Nog wel gauw wat boodschappen gedaan in Campbell River want het lijkt erop dat er verder niet zoveel meer komt. En onderweg even gestopt bij de camping waar we vanavond willen staan. Even kijken of er nog plek is. En ja, volgens het bord meer dan 20, die gok nemen we straks wel.

We moesten ons bij Air Nootka om uiterlijk 2 uur melden, om half drie zou het vertrekmoment zijn. Dat hebben we makkelijk gehaald en er was nog ruim tijd voor de lunch.
We gaan met totaal 6 passagiers in het watervliegtuigje, want wat lijkt dat klein??, als dat maar past. Het is een 'de Havilland Beaver DHC2' dus dat moet goed gaan :-) En dan eerst even taxiën zodat er voldoende ruimte is en GAS. Al stuiterend over de golven komen we los van het water en daar gaan we.
We vliegen over de fjorden richting kust. We worden gewezen op viskwekerijen, houtkap, nederzettingen (in het niets) en komen langs de kust te vliegen. Daar zien we een muur van mist op ons afkomen, de piloot trekt wat verder op. Dan komen we bij de bestemming aan. De landing is rustig en we taxiën naar de steiger. We mogen even de benen strekken. Ingrid had het behoorlijk warm en was blij dat ze eruit kon. De nederzetting bestaat voornamelijk uit zomerhuizen en wat vis verwerkings fabrieken. Ook is er een hotel! wat alleen in juli en augustus open is. Verder wonen er veel First Nations (indianen zoals wij ze vroeger noemden).
De lading werd uitgeladen. Post, medische zaken en wat ander klein spul. De grote voorraden worden per schip aangevoerd. Ook 1 passagier blijft achter. Zij gaat werken in het ziekenhuis.

Met 6 + piloot Jack gaan we weer terug. Het opstijgen gaat nu makkelijker en we nemen nu een andere route. Uiteindelijk landen we weer :-) Ik bedoel, na ruim 2 uur onderweg te zijn. Het was een bijzondere ervaring. Maar beide waren wel weer blij op vaste grond te staan, zo'n klein vliegtuigje is redelijk instabiel. Het is maar goed dat je de vaste grond goed kan zien anders waren we waarschijnlijk luchtziek geworden.

Buttle Lake Campground
Nadat we hadden gevlogen moesten we nog naar een camping. In Gold River heb je een gemeente camping maar dat was niet veel. We besloten om toch naar de camping te rijden die we eerder op de dag hadden bekeken. Het is maar een half uurtje en het is nog redelijk vroeg. Er is gelukkig nog steeds plek. Het is weer een mooie natuurcamping. Geen stroom, geen douches, wel een waterpomp en een schijtdoos :-). Wel netjes schoon met desinfectie maar het blijft vreemd dat je niet hoeft door te trekken.
We besluiten om het hout nu eindelijk maar eens te gebruiken, al is het nog erg warm, meer dan 27 graden schat ik. We hebben genoeg papier verzameld, het hout is eindelijk droog, en ja, het vuurtje. Niet veel rook maar toch wel zoveel dat de ramen van de camper maar dicht moeten. Na een goed uurtje lag het laatste stuk er ook op, missie volbracht??.
Maar we hebben beide behoefte aan frisse lucht. We gaan een stukje lopen naar het meer, Buttle Lake. Op de kaart is het groot maar het meer is behoorlijk gekrompen. Je kan nog wel zien dat het veel groter was. Blijkbaar al een tijd weinig neerslag geweest. Weer terug bij de camper is het vuur al redelijk uit, kunnen we in iedergeval rustig gaan slapen.

Vandaag een behoorlijk stukje rijden, 270km. Eerst een stuk bochtige weg, daarna de HWY 19, dat schiet in iedergeval op. En dan het stuk naar de Pacific Rim. Een mooie maar bochtige weg wat zijn tijd eist. We hebben geen haast, maar ik heb al de nodige kilometers gereden, bijna 4000km sinds het begin.
Onderweg nog even gestopt voor de lunch bij het Sproat Lake. En daarna begon het te regenen. Niet hard maar een stevige miezer. Zou het droog zijn aan de andere kant van de berg? Onderweg hebben we nog stil moeten staan vanwege wegwerkzaamheden. Wat een werk moet er verzet worden zo in de bergen. En met een afgrond naast je vergt toch wel vakmanschap!

Ik heb de camping in Ucluelet besproken voor 3 nachten. Bij aankomst regende het nog altijd. De camping is niets bijzonders, zelfs wat saai. Het heeft wel mooie plekjes met zicht over het water maar anders heb je pech, zoals wij :-(
We waren vroeg genoeg om toch de benen te strekken en het dorp in te gaan. Nou ja, dorp. Aan de hoofdweg liggen wat winkels e.d. maar voor de rest is het niets bijzonders. Authentiek staat in mijn schrift, en als je van de hoofdweg afgaat klopt dat wel. Alles draait hier om de zee. Dus havens vol boten en alles wat daar mee samen gaat. Nog (?) geen hotels en appartementen gelukkig. En bij de haven stond rustig een hert te grazen. Het nam totaal geen notie van ons.
Maar we waren ondertussen nat genoeg :-) en zijn weer teruggegaan naar de camping. Eten koken, spelletje yahtzee en dan naar bed. Het gewone ritueel.

Vandaag gaan we een wandeling maken, de Trail naar de vuurtoren. Een rondwandeling van 2,6 km maar je doet er zeker een uur over staat in de beschrijving. We nemen de wagen want er naar toe is ook zeker een 5 km. En meer dan een uur, dat klopt wel. Nee, het is niet zwaar maar mooi!! Om de zoveel meter is er wel een zijpad naar een uitzichtpunt met een bankje. En elke plek heeft zo zijn charme. En daar neem je dus de tijd voor. Zeker nu het zonnetje schijnt wat een behoorlijk contrast is met gisteren. Ook staan er af en toe bordjes over de natuur. Zo steek je er ook nog wat van op.
Na de wandeling naar een andere plek, Big Beach. Daar ligt ook nog een scheepswrak op het strand. Het strand is meer kiezels en zeker geen zwemstrand. Veel te veel rotsen en met die golfslag te gevaarlijk. Het wrak is oud en herkenbaar omdat er een bordje bij staat. Het verhaal daarop maakt het interessant anders ga je er zo aan voorbij.
Nog een biertje gedronken in de plaatselijke brouwerij en toen weer terug.

Tijdens het eten werden we verrast. Nee, geen regenbui. Het was een hert wat zo langs ons plekje het bos in rende. Te snel voor een kiekje, wel goed voor een herinnering :-)

Vandaag gaan we naar de andere kant van de Pacific Rin National Park, namelijk naar Tofino. Volgens mijn schrift is dat een meer toeristische omgeving met gezellige terrasjes en restaurants. Het is ongeveer 40 km verderop. Maar onderweg gaan we eerst stoppen bij het strand. Long Beach is het grootste maar wij stoppen bij Combers Beach. Het is mooi weer dus een goede dag voor het strand. Op de parkeerplaats moeten we wel betalen. Bijna vanzelfsprekend als je in een National Park bent. Wij kiezen voor 4 uur.
Het is een kort stukje door het regenwoud maar wat is dat mooi. Bomen vol met mos, prachtige onderbegroeiing, werkelijk prachtig! Het laatste stukje lopen we over een planken looppad. Blijkbaar kan de zee zo hoog komen??

Het is een echt strand, geen kiezels maar echt zand. Ook hard, niet zoals bij de Noordzee. En groot en wijds. De Pacific geeft hier grote golven en het is daarom een gewilde plek voor surfers
Wij lopen een groot stuk langs de zee, nemen hier onze lunch, en GENIETEN. Tussen de rotsen in 'dode' poelen is het niet zo doods. Anemonen en krabbetjes bevolken deze wateren. Ik zie in de verte in zee op de rotsen wat bruine vlekken. Het lijkt wel te bewegen. Met de verrekijker ontwaar ik zeeleeuwen. Het is ver weg maar je ziet ze toch wel duidelijk. De grote mannetjes lijken met elkaar in de clinch te liggen. Met de mobiel is het bijna niet vast te leggen hoewel je wel de silhouetten kan zien.

Na 3 uur op het strand dan toch naar Tofino.
Het is inderdaad toeristisch. Terwijl we net bij de wagen weggaan komen we de Duitsers tegen die met ons op de veerboot stonden te wachtwn in Powell River. Hoe een groot eiland toch ook weer klein kan zijn :-) Tofino is wel gezellig en voor Ingrid voldoende winkels om te shoppen. Maar het is bij "kijken, kijken, maar niet kopen" gebleven :-) Een kopje koffie nog tussendoor met zicht op de watervliegtuigen en dan weer terug naar de RV.
We eten hier in het restaurant The Shelter. Echt lekker gegeten. Ingrid een Curry met zeedieren zoals mossels en andere schelpdieren en ik een stuk zalm op een risotto ondergrond. Prima, alleen de muziek had wat zachter gemogen, dat overheerste nogal.
Onderweg weer naar Ucluelet nog even gestopt bij het strand. Het was hier nog druk met vooral surfers. En met de lage zon een mooi gezicht.

Vandaag 1 juli, Canada Day.
Volgens de Canada Act van 1982 werd de British North America Act gerepatrieerd van het Britse naar het Canadese parlement en werd Canada een volledig onafhankelijk land. Tegelijkertijd werd de naam van de nationale feestdag veranderd in Canada Day.

Sproat Lake
Op deze dag trekken we weer verder, een 2 uur rijden verder en dat als voorbereiding op onze overtocht naar Vancouver van waar we weer huiswaarts gaan op 4 juli. Maar eerst nog genieten.
De dag begint bewolkt maar zodra we de pas over zijn klaart het aanzienlijk op en rijden we in de zon. Na een ruim uur wilde ik eigenlijk wel even stoppen. Sproat Lake werd het en met hard remmen haalde ik de afslag nog net :-) Ik had me toch weer vergist in de zware wagen. Het blijkt een mooie maar ook een bijzondere plek te zijn. Daar waar we staan is een 'boat lounge' en een picknick plek. Maar doordat ik aangesproken werd door een dame die me vroeg of ik wist waar de Petroglyphs zijn, en ik wist nog niet eens dat ze hier zouden moeten zijn, bleek de stopplek een gouden greep te zijn.

De Petroglyphs zijn een kilometer lopen langs het meer. Veel mensen hier die van het weer en water genieten op deze feestdag. De Petroglyphs zijn bijzonder, het zijn gravures in de rotsen, gemaakt door de First Nations. Mooi om te zien en goed toegankelijk, zie de foto's.
Nog even 3 broodjes afbakken en lekker picknicken hier!

Cathedral Grove & Whiskey Creek RV Park
Nadat we bij het meer zijn vertrokken stopten we een half uur later weer. Nu bij Cathedral Grove. Druk met parkeren en lastig om dat lange ding van ons ergens tussen te drukken. Maar het is gelukt. Deze plek is bekend omdat er hier werkelijk gigantische sparren staan, de Douglas Spar. Aan de kust kunnen ze tot wel 82 mtr hoog worden en hier meer landinwaarts tot 45 mtr.
Om de bomen te beschermen is er een wandelpad aangelegd. De ondergrond is namelijk nogal gevoelig voor betreden. Je trapt vanalles kapot zoals onderbegroeiing en zelfs de wortels van die reuzen. Het is bijzonder om hier tussen te lopen, het heeft iets magisch en dat zelfs met de vele mensen die hier lopen.
En dan toch naar de camping. Dit is nog geen 15 minuten verder. Een mooie natuurcamping is het niet maar het is ok. We staan hier omdat het kan. In dit weekend van Canada Day is alles volgeboekt maar hier kon ik nog terecht. Overmorgen met de veerboot mee, ook volgeboekt dus maar zien hoelang we moeten wachten ??
Maar de laatste nacht is nog een uitdaging. Nog geen plek kunnen vinden namelijk. Ik gok erop dat het weekend voorbij is op zondag en dat er dan plaatsen vrijkomen. Anders wordt het de parkeerplaats bij een Wallmarkt :-)

Vandaag staat in het teken van niets doen. Rustig en laat opstaan, de camper verplaatsen naar een andere plek waar wel de afvoer aangesloten kan worden (zit ook zo'n korte slang bij??), en ...... koffers al zoveel mogelijk inpakken.
Dat laatste geeft natuurlijk weer stress, want we hebben morgen nog en de dag dat we vliegen. Maar goed het meeste zit er in en morgen dan maar de rest. De souveniers zitten in de handbagage, stel je voor dat de koffer op Schiphol achter blijft in die berg van 500+ die er al staan :-)
Ook heb ik flink huisgehouden in de papierberg die is ontstaan door alle verzamelde folders etc. En wat kwam ik tegen? Een folder die ik al vanaf thuis mee had over een camping in Vancouver. Deze maar eens een mail gestuurd en YES ze hebben een plek voor morgen. Geen parkeerplaats bij de Wallmarkt :-)

Nu blijft nog één ding onzeker: hoe lang duurt het wachten morgen totdat we op de veerboot kunnen.

Vanwege de overtocht is het vroeg opstaan vanochtend, 7 uur ging dan ook de alarm van mijn mobiel af. Snel eten en alles loskoppelen en we kunnen opweg. Ik wil vlak achter het vertrek van de boot van 8:45hr bij de haven zijn. De volgende gaat om 11:05 en die daarop om 12:25. Dan is het hooguit 2 1/2 uur wachten zijn en in het gunstigste geval een uurtje.
Het is niet lang rijden en de weg slingerde niet dus het schiet best op. Alles staat goed aangegeven welke kade we moeten hebben en ook Google helpt goed mee :-) Zodra we aankomen zie ik een lege kade en nog een boot liggen. Het is nog geen 8:45, zou het ..... Bij het loket komt de dame het hokje uit. Ze wil zelf de lengte meten, de 21ft die ik opgeef wordt ter kennisgeving aangenomen. Ok, ze zit weer, 21ft is het geworden :-) en met 2 volwassenen wordt het c$108,15. En we moeten over de lege kade naar lane 24. Dus toch wachten??
NEE, we mogen doorrijden, zo de boot op. En achter ons gaat de klep direct omhoog :-) We hebben zelfs een vroege boot gehaald, pff, helemaal geen wachten.

Sinds we vertrokken waren regende het al en nu op de boot lijkt het zonodig nog harder te regenen. We hebben nog geen koffie op dus dat is de eerste gang. Met een muffin natuurlijk, second breakfast. Daarna maar de zon opgezocht, er staat tenslotte 'sun' deck. Het is er niet uit te houden, geen zon, wind van voren en regen, nee niet wat ze beloven :-)
De camping is prachtig, op de foto's. Je staat tussen coniferen hagen en verder is het er saai. Maar wat geeft het, het is de laatste dag/nacht en we hebben het 5 weken lang goed gehad. Vanavond maar de laatste beetjes in de koffers doen zodat we klaar zijn als we de camper moeten inleveren.
Wat verder niet echt helpt is de pijn in mijn onderrug. Sinds gisteren loop ik hiermee rond en het wordt niet veel beter. Paracetamol verlicht wel wat maar over is het zeker niet. Wordt wat die terugreis morgen??

Vandaag is het dan zover, we gaan naar huis. Een beetje een dubbel gevoel. Blij dat we weer bij de familie kunnen zijn, in een goed bed slapen??, en in een goede stoel/bank kunnen zitten. Want wat waren de banken een ramp in de camper, rechtop zitten ging niet want je gleed weg en hangen is slecht voor mijn rug. Of ik daar de rugpijn van heb weet ik niet maar het heeft zeker niet geholpen het te voorkomen :-(
Aan de andere kant is het wel het einde van een mooie reis waar we veel gezien hebben, de familie eindelijk hebben kunnen zien en ja, de ruimte daar, GROOTS.

Gelukkig is de rugpijn een stuk minder. Niet weg maar ik kan weer redelijk bewegen. Dat helpt dan ook met de laatste beetjes in de koffers doen. Maar ik ben benieuwd hoe het is als ik straks het vliegtuig uitkom. 4 1/2 uur zitten alleen al het eerste deel naar Toronto.

Vanochtend reed ik weg en voor de eerste keer, en dat op de laatste dag, ben ik vergeten de electrakabel los te maken. Krak.... en de kabel schoot wel los uit de laadpaal maar heeft wel de aansluiting in de camper beschadigd. Gaat me dus $$ kosten.
We waren vroeg op, 6 uur, en dus mooi op tijd bij de verhuurlocatie. Bij de inspectie heb ik het vermeld van de electra, tja C$56,00. Maar dat was alles. De rest was goed. En het aantal kilometers?? 4201 kilometer. Ruim binnen de 5000 die ik ter beschikking had. Maar de familieweek heeft mij dan ook geen kilometer gekost.
Onze vlucht gaat mooi op tijd en de transfer heeft ons ruim optijd bij het vliegveld gebracht. Wij zijn blij maar de 2 andere stellen zijn niet zo fortuinlijk. Zij vliegen met AirCanada en die heeft alle vluchten in de middag gecanceld. Hoe en wanneer zij nu thuis komen?? Onze enige zorg is de koffers maar dat is niets in vergelijking met wat zij nu doormaken.
We waren wat laat bij het inchecken, voordeel is dat je niet zo lang hoeft te wachten maar nadeel is dat alle lockers bomvol zitten. Ingrid haar rugtas kan onder de stoel maar waar nu mijn koffertje naar toe is??

Geland op Toronto.
Een half uur eerder dan gepland. We hadden zeker de wind mee?? Nu uitgezocht welke gate we moeten hebben en waar die zich bevind. Aan de andere kant van het vliegveld natuurlijk. Van lokaal naar internationaal. We hoeven gelukkig de koffers niet van de band te halen zoals op de heenweg. Dus dat scheelt een hoop. Mijn handkoffertje stond trouwens netjes bij de uitgang van het vliegtuig. Nu nog wat eten want we hebben alleen vanochtend een ontbijtje gehad. Er diende zich al snel een pub aan wat niet overvol zat dus daar naar binnen. Samen met een biertje ging de hamburger soepel naar binnen. Ingrid had meer trek in iets met groente en had een Super Bowl.
En al snel kregen we de rekening want ze gingen sluiten.
Nu nog een koffie en die bij Starbucks gehaald. Maar ik was precies al mijn Canadese geld kwijt. Ik kwam wat tekort maar het werd geaccepteerd :-) En ook daar waren we precies op tijd wat ook die ging sluiten. Het was al 22:00 geweest. Nu is het nog wachten dat we aan boord kunnen.

We gaan aan boord. De vlucht is iets vertraagd maar op zich valt het mee. Het vliegtuig zit goed vol. We zitten nu voorin dus de tassen en mijn koffertje kunnen nu wel in de locker. Het is gelukkig een zelfde type vliegtuig als we hadden toen we uit Nederland vertrokken, lekkere ruime zit. Het is een vlucht van 7 1/2 uur, ik ben benieuwd of we wat kunnen slapen.
Dat viel wel tegen, ik heb wel wat gedommeld en Ingrid ook maar echt slapen is het niet geworden. Voor de rest is het een rustige vlucht geweest, geen jengelende kinderen en geen gestuiter in de lucht. We zijn redelijk op tijd geland op Schiphol. Nu maar hopen dat de koffers er ook zijn.
Op de weg naar de bagage hal staan een aantal grote stapels met koffers te wachten met een label "versturen" erop. Dat belooft wat. Maar eerst moesten we door de paspoort controle. Dat duurde lang, de checks waren grondig. Maar toen dat achter de rug was naar de bagageband. En de koffers kwamen zowaar redelijk snel in zicht. Pffffft

Nu dus naar huis. Niemand die ons opwachten bij de aankomsthal, hadden we ook niet verwacht, dus met het openbaar vervoer. Een taxi komt al gauw over de ?100 maar heeft het voordeel van deur tot deur. Maar we kozen voor trein en bus.
Eerst stom genoeg een kaartje gekocht naar Utrecht i.p.v. de OVchip maar ja, alweer bijna 24 uur onderweg en echt helder zijn we niet. Een 10 minuten en de trein kwam al. Op Utrecht hebben we wel de OVchip gebruikt. Eerst even opladen, er stond niets op, en dan naar het busperron. Ook hier kwam de bus snel en dan naar Oosterhout.
File!! Maar de bus kan er langs al is het langzaam. En dan het laatste stukje lopen. De koffers hebben wieltjes maar ideaal is het niet. En dan THUIS.
Mijn slimme Homey geeft aan dat de voordeur open gaat om 17:24 :-) 26 1/2 uur nadat we opstonden in Vancouver.

Oh ja, wat met de pijn in mijn rug? Nou, dat viel gelukkig erg mee. Bij het uitstappen van het vliegtuig geen last. Alleen net bij de trein had ik wel weer wat last. Maar al met al gaat het goed.