Zondag, de 17de mei

Hoe ons vertrek vanaf Padang is verlopen hebben jullie kunnen lezen in het vorige verslag van Sumatra. Zoals de ellende rond het slot van de koffer :-) Ik zal hier kort vertellen wat we de eerste (halve) dag in Kuala Lumpur hebben gedaan.
Nadat we door de douane zijn gekomen en onze bagage hebben kunnen vinden zijn we naar de uitgang gelopen. Daar stond onze chauffeur ons al op te wachten. Blijkbaar vallen we ook hier op met onze bleke gezichten want hij begon met het papiertje met onze naam te wapperen zodra hij ons in de gaten kreeg. Het is een grote nieuwe luchthaven met de allure van Schiphol. Vele winkeltjes, lange paden, heel wat anders dan de luchthavens op Indonesië. Ik zag zo snel geen ATM om wat Riggit uit de muur te halen, we zijn zo het busje in gedoken. De luchthaven is speciaal gebouwd voor de Maleisische luchtvaartmaatschappijen, met name Asian Air. Het licht zo'n 60 km buiten de stad, een goed half uur rijden. De afstand is hier goed te overbruggen, glad asfalt! Met een ruime 100 km/uur reden we naar de stad. Onderwijl was de chauffeur ons van allerlei informatie aan het vertellen. Waar ons hotel ongeveer licht, waar je naar toe kan gaan, lopend of met de trein cq. bus. Hij heeft een hoge pet op van de Nederlanders: die vinden 15 minuten wandelen geen probleem en met een kaart in de hand vinden die hun weg wel, ook met het openbaar vervoer.
Eten is geen probleem, 5 minuten van het hotel is een lange straat met vele tentjes en parallel daaraan is een straat met veel massage mogelijkheden, vooral voetmassage. Bij ons hotel hebben we nadat we hebben ingechecked eerst onze koffers open gemaakt, de airco hoog aan gezet en zoveel mogelijk de kleren uitgehangen. Eens zien of we wat van het vocht kwijt kunnen raken. Het was ook al wel weer laat, dat uur verschil met Sumatra is wel te merken (op je horloge :-) ). Etenstijd diende zich alweer aan.
Nu bleek dat de chauffeur zich enigszins heeft vergist in ons. We liepen (bleek later) wel de goede kant op maar zijn te laat links af gegaan. Er was wel veel volk en vele winkeltjes maar weinig eettentjes. Althans niet in de hoeveelheid dat ons was beschreven. Ook moeten we nog steeds Riggit halen want anders wordt het lastig afrekenen bij het eten. We hebben 3 banken geprobeerd, maar bij alle 3 werd de transactie afgebroken cq geweigerd. Dan toch maar naar de "money changer" en ? 50,00 wisselen. De koers was 3.9 en dat viel me nog niet eens tegen en met bijna 200 RM op zak zijn we uiteindelijk een restaurant in gegaan. Prima eten maar tegen een prijs van omgerekend ca. 25 euro is dat toch wel duur met wat we gewend zijn geraakt. Dat wordt dus een dure 4 nachten dacht ik zo bij me zelf.
Terug wandelend zijn we een zijstraatje ingegaan en warempel, we liepen zo de 'eetstraat' in. De geuren van eten, barbecue, vis etc kwam zo je neus in waaien. De straat stond vol met tafels en stoelen, de staart volop versierd met lampionnen, Het was duidelijk dat we een verkeerde straat hadden gekozen. En de prijzen zijn hier ook heel anders, lees lager :-) Wat gezellig is het hier, dat wordt morgen dus daar eten.
Terug in het hotel heb ik het verhaal van Sumatra afgemaakt en zijn we nog even onder de douche gestapt. Het was ondertussen al ruim 11 uur dus hoogste tijd om te gaan slapen.

Maandag en we hebben alle tijd. Heerlijk uitgeslapen, wat een verademing is dat, een airco. Niet dat we die laag hebben staan, 28 graden zou het moeten zijn volgens de thermostaat. Nu geloof ik dat niet want het voelt wel kouder aan, maar vooral de lage luchtvochtigheid is lekker. We zaten pas om 9:30 aan het ontbijt. Een ruime keuze, van natuurlijk ook hier Nasi Goreng, maar ook vele soorten brood, yoghurt, fruit EN: kaas. Echte kaas, helaas wel jong maar toch heel wat anders dan de plakjes die we hiervoor hebben gehad wat kaas moet voorstellen. En de croissanten zijn hier net zo vers en knappend als in Frankrijk, heerlijk. Alleen die koffie: het is zwart, ruikt naar koffie als je de neus er boven hangt maar smaakt naar slootwater.
Wat gaan we doen vandaag? We besluiten om naar China Town te gaan, dat is slechts 15 minuten lopen vanaf het hotel. En zowaar, dat klopte redelijk. Een vriendelijke heer wees ons de weg voor het laatste stukje want door de werken aan de metro is de kaart niet helemaal toereikend. Ook hier hangen de lampionnen boven de straat, vele winkeltjes en vele kraampjes stallen hun waar uit. Het is druk en drukkend maar wel gezellig. We hebben zowaar een selfiestokje gekocht, om 2 redenen. De eerste is dat ik voor mijn actie camera voor onder water een stokje wil hebben zodat ik de camera wat dichter bij de onderwerpen kan brengen zonder zelf in de weg te zitten voor het licht. De 2de reden is dat Ingrid er al een tijdje om had gevraagd en nu dan gekregen. Ook heb ik een nieuw hoofdlampje gekocht. Geen goede kwaliteit maar voldoende om toch wat te kunnen zien in het donker.
Al lopend zijn we bij 2 tempels gekomen, 1 Hindoe ( de Sri Maha Mariamman) en 1 Chinees (de Guandi Temple). Zo tussen de huizen geklemd lijkt het. De wierookgeur komt je tegemoet bij de Chinese tempel en bij de Hindoe tempel de bloemengeur net als de muziek. Beide zijn al oud hoewel ik niet kan vinden hoe oud. Best indrukwekkend om te zien. Verder wandelend zijn we bij een brug gekomen waar je zicht hebt op een moskee. Klein om te zien maar volgens mij gezichtsbedrog zo tussen de grote wolkenkrabbers. En bij toeval zijn we ook nog bij de Central Market terecht gekomen. Ingrid heeft daar wat postkaarten gekocht voor 1,50 Rm per stuk. Maar wat blijkt, binnen zijn ze de helft goedkoper! Nadat we wat ijs hebben gekocht zijn we naar het postkantoor gegaan om een postzegel te kopen. We hebben ze daar ook maar meteen 'beschreven' en op de bus gedaan, wel zo handig.
Langzaam aan weer terug richting hotel en dat was maar goed ook, het begon te regenen. We zijn niet echt nat geworden maar de plassen stonden wel bij het hotel. Blijkbaar betrekkelijk plaatselijk geweest en voor ons gelukkig niet plaatselijk op onze kop :-) In het hotel zijn we naar het zwembad gegaan. Het is pas 15:00 uur dus we hebben tijd genoeg. Het water is heerlijk verkoelend wat wel even welkom was. Maar de regen was nog niet voorbij, het begon te plensen. Aangezien het zwembad buiten is op de derde verdieping zijn we maar terug naar onze kamer gegaan en hebben heerlijk in een warm bad gezeten. Verfrissend noemde ik het zwembad maar we hadden het simpel gewoon koud gekregen.
's Avonds zijn we het juiste :-) straatje ingegaan en we hebben daar heerlijk en goedkoop gegeten. Lekker buiten want door de onweersbui was het lekker afgekoeld en lang niet meer zo drukkend. En we zijn weer een ander straatje ingegaan, terug naar het hotel en dat bleek de 'massage' straat. 30Rm voor een half uur voetmassage. En dat blijkt een prijs te zijn die ze allemaal hanteren. Mogelijkheid voor onderhandelen dus en ja hoor, zodra je zegt dat iedereen dezelfde prijs vraagt krijg je meteen een andere prijs aangeboden. Voor 50Rm voor ons tweeën hebben we ja gezegd. Waarschijnlijk kan dat nog goedkoper, morgen maar eens proberen, voor nu, gewoon lekker onderuit en genieten. Alleen Ingrid had wat meer moeite om zich te ontspannen, want de persoon die met haar voeten bezig was deed het te hard naar haar gevoel. Dat ging na een 'au' duidelijk beter. Het was lekker en zeker voor herhaling vatbaar. Maar eens zien wat we morgen doen, misschien wel een body massage?

Ook vandaag hebben we weer lekker geslapen en ook nu zaten we weer laat aan het ontbijt. We wilden naar een shopping mall gaan en volgens het toeristenkaartje is de KWC er eentje van "die moet je gezien hebben". Nu is dat ook maar 15 minuten wandelen dus ook dat gaan we lopend doen. Maar wat een verschrikkelijk complex is dat. Het heet een fashion paradijs te zijn. Acht verdiepingen met alleen kleding, schoenen en accessoires maar niet omdat ik een man ben en inderdaad een hekel heb aan winkelen, maar ook Ingrid vond dit nu niet een paradijs. Acht verdiepingen is echt teveel en het lijkt allemaal erg op elkaar. Het was er lekker koel en wat opviel, erg rustig. Voor de verkoopsters een ramp volgens mij want ze zitten daar niets te doen, hopend op een klant die langs komt. We hebben alle verdiepingen gehad, maar niet volledig rond gelopen. Na een uur stonden we weer buiten, een desillusie rijker.
Het volgende op het programma stond de Petronas Twin Tower. Daar kan je op de brug tussen de 2 torens de stad mooi bekijken. Het kost je alleen wel wat: tijd en geld. Elke dag een lange rij wat je zeker 2 uur kost en dan moet je ook nog 80Rm neertellen, ca. 20 euro, per persoon. Dus dat gingen we niet doen maar we wilden het wel zien. De manier om er te komen vanaf waar wij waren is met de monorail. Dus een kaartje voor 1,60Rm enkele reis gekocht en wij de trein in. Druk was het maar na het eerst volgende station gingen er meer uit dan in en werd het rustiger. Vier haltes verder konden we er al weer uit. De torens steken hoog boven de rest uit dus de richting is makkelijk genoeg te vinden. En het is indrukwekkend.
De hoge toegangsprijs is te danken aan de taxi chauffeurs. Een kaartje moest je altijd al hebben, maar zij haalden de kaartjes met tientallen tegelijk en boden die aan de toeristen aan. Moesten ze wel de taxi betalen natuurlijk, maar zo werd het simpel te druk. Dus van gratis werd het 10, 20, 50 en nu dus 80 Rm. En dan nog met de beperking dat die persoonsgebonden is geworden. Dus de taxichauffeurs hebben nu het nakijken.
Na de Selfie zijn we op weg gegaan naar de zendmast, een andere hoge toren. Ook daar kan je op en er is zelfs een restaurant. Maar helaas, we liepen de verkeerde kant op. Aan deze kant van de heuvel, want de toren staat op een heuvel, is er geen weg naar boven. Wel kwamen we bij een kleine shoppingmall waar we wat gegeten hebben bij Subway. Een broodje besteld en dat hebben door de midden gesneden want anders werd het wel erg veel. En zowaar, de ATM accepteerde hier mijn pas zodat we weer wat geld op zak hebben. We pakken iedere keer niet veel want zo lang zijn we er niet. Maar het is wel iedere keer weer op. Kleine beetjes gaan ook snel op al is het hier niet duur.
We zijn direct hierna naar ons hotel gegaan. Het begon zachtjes te regenen en we wilden de bui niet op onze kop hebben. Dat is maar gedeeltelijk gelukt want eenmaal bij het hotel waren we toch wel nat geworden. Maar de hoosbui zagen we pas toen we op de kamer waren, dat viel weer mee. We zijn bijtijds gaan eten want we wilden wel weer een massage, nu een van een uur en geen voetmassage maar full body. Eens zien of dat lukt voor weinig :-) We kwamen bij de zelfde tent uit en hij herkende ons natuurlijk direct. Of we nog een keer wilden? Wij mee naar binnen en daar werd dan de prijs bepaald. Normaal 65 maar voor ons 60? Nee, 55 zie ik, maar hij bleef 60 zeggen. Uiteindelijk ging die overstag en hebben we voor 55Rm per persoon een uur op de tafel gelegen. Heerlijk gewoon.

Voor vandaag hadden we ons doel gezet op de Batu Caves. In deze grotten is een Hindoe tempel en dat schijnt bijzonder mooi te zijn. Gisteren bij het toeristenburo hadden we gehoord dat we de trein kunnen nemen op het Centraal Station. Bij de receptie van het hotel maar eens nagevraagd hoe ik daar het makkelijkst kan komen. En wat blijkt: met de taxi! Hoe verrassend is dat :-) Voor 15 of 20 Rm werd gezegd en dat hebben we maar gedaan. Onze taxichauffeur vroeg natuurlijk 20 Rm, dat geluk hebben we altijd. En 10 minuten later stonden we op het station. Het is een rit van ongeveer 45 minuten dus de rein zal ook wel wat kosten. Nou dat was ook zo: 4 Rm per persoon, 1 euro dus. Kijk, daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren. Maak het goedkoop en men neemt vanzelf de trein.
We moesten op het eindstation zijn, erg makkelijk dus. Het was makkelijk te vinden allemaal en de trein reed netjes op tijd weg. Het was wel fris in de trein, blijkbaar staat de airco op vol vermogen. Enigszins verkleumd zijn we de trein weer uitgekomen maar even buiten en de kippevel is zo weer weg. De taxichauffeur had ons gewaarschuwd dat we op moesten letten met onze tas. Er lopen gauwdieven rond namelijk: apen. Iets eetbaars in je tas en die wordt dan al snel een doelwit. En inderdaad, ze zitten je al op te wachten. Ook niet geheel onverwachts want bij de uitgang van het station staan verkopers met fruit en pinda's je te verleiden om de apen te voeren. Soms schiet een aap naar binnen maar die wordt snel weer met een stok naar buiten gejaagd: wachten op de toerist jij!
Apen gevoerd hadden we al genoeg en met lege handen gingen we verder. Het complex is groot en de tempel in de grot is niet de enige tempel hier. Er staan er 3 voordat je bij de trap bent die naar de hoofdtempel leidt. En bij die trap staat een gigantisch groot gouden beeld van Murugan. In 2006 officieel ingewijd met een ceremonie, dus zolang staat deze er nog niet. Het is de grootste van de wereld staat erbij en groot is hij! Glimmend in de zon staat het gouden beeld daar bij de trap, op grote afstand te zien. Een imposant geheel.
Wij de trap op. Vroeger hoefde je de treden niet te tellen, er stond simpel een cijfer op. 272 moeten het er zijn maar met het opnieuw verven hebben ze de cijfers er niet opnieuw opgezet. We hebben het geloofd dat het er veel zijn want je moet af en toe even stoppen. Om even op adem te komen en even terug kijken. Het beeld blijft hoger dan dat we geklommen zijn. Nog maar verder dan en eenmaal boven blijkt dat je boven het beeld uit bent. En de ingang van de grot is hoog, het is net een kathedraal zo hoog en gebogen is de ingang, maar alles is hier Hindoes, dus kathedraal is eigenlijk niet het juiste woord. Binnen is de grot niet geheel gesloten blijkt maar valt er door een aantal openingen licht naar binnen. Jammer van het kunstlicht binnen denk ik dan want het lijkt me bijzonder om dat alleen met het binnenvallende licht te zien. Er is een 2de ruimte achter de eerste en daar staat de eigenlijk tempel De opening in het gewelf is hier nog groter en je kan zelfs bomen zien groeien op de wand boven je. Heel bijzonder kan ik je vertellen om daar zo te staan.
Schoenen uit en dan kan je het tempelcomplex op. De priesters, als ze zo heten, houden doorlopend een kleine ceremonie binnen, luiden de bel, en komen dan naar buiten om de gelovigen die zich verzameld hebben een witte veeg op het voorhoofd te geven. Ik zou moeten googelen om te weten waarvoor, maar ook wij hebben een witte veeg gekregen. Geheel 'verlicht' zijn we verder gegaan. Er gebeurt veel om je heen en alles is leuk en bijzonder om te zien.
Uiteindelijk zijn we weer de trap afgedaald en langzaam weer naar de trein gegaan. Nu niet tot Centraal Station maar een paar haltes eerder eruit. We gaan nog wat bekijken, namelijk het Bevrijdings plein, Merdeka Square. En iets verder wilden we met het trammetje rond rijden om snel en makkelijk de omgeving wat te verkennen. En zo hebben we het gedaan om het simpel te zeggen :-) Er is zoveel te zien dat je aan 3 dagen niet genoeg hebt. Reden dus om nog een keer terug te komen.
Ingrid voelde zich niet zo lekker opeens. Toen we dan ook terug waren bij het beginpunt van het trammetje zijn we het restaurant nog even ingegaan om wat te drinken en te eten. Het heeft niet veel geholpen en hebben daarna de kortste weg naar het hotel genomen. Op de kamer is Ingrid meteen gaan liggen en viel in slaap. Ikzelf ben direct onder de douche gestapt om het zweet van me af te spoelen.
Ingrid is wel weer wat beter maar is toch nog niet optimaal. Ondertussen is het half acht geworden tijd om zo maar wat te gaan eten. Morgen gaan we alweer naar Bali toe. Om 12:45 worden we opgehaald dus we kunnen morgen weer uitslapen. En of we nog een massage nemen? Wie weet, maar dan moeten we toch eerst langs de ATM, want we hebben nog net genoeg Riggits om te eten :-)

Toch nog een voetmassage en ja, toch maar langs de ATM gegaan. Nu bij een andere tent. Voor Ingrid wat zachter en voor mij wat harder dit keer. Maar beide hebben er een goed gevoel over. Nu lekker slapen en morgen gezond weer op :-)

Donderdag, 21 mei, weg uit Kuala Lumpur

Vandaag vliegen we alweer naar Bali. Niet zo vroeg, 15:45, dus we hebben de hele ochtend want om kwart voor een worden we pas opgehaald bij het hotel. Alweer uitslapen vandaag, het wordt vervelend zo'n vakantie :-)
Na het ontbijt zijn we de koffer gaan inpakken, daar hadden we gisteren geen zin meer in. De uitdaging van vandaag bestaat uit het verminderen van het gewicht van mijn koffer, die van Ingrid was al netjes 20 kg. Wel benieuwd wat het effect van het vocht is nu de koffers zo lang onder de airco hebben gestaan. Uiteindelijk heb ik mijn sandalen in mijn rugtas gedaan en Ingrid haar vest wat in mijn koffer zat in haar rugtas. Vingers kruisen en maar hopen dat het binnen de limieten valt.
Tegen 12 uur zijn we van de kamer gegaan. De site was weer bijgewerkt, alle foto's van onderschrift voorzien, dus nu tijd voor een spelletje op mijn telefoon. De rugtas voelt toch wel zwaar aan en ook Ingrid klaagt nu. Maar zij moest dan ook zo nodig een souvenier kopen, een houten schaal, vernuftig gesneden zodat deze als een plat pakket mee kan. Maar wel weer een kilo en dat voelt ze nu. Netjes op tijd werden we opgehaald en over de zelfde snelweg weer terug naar het vliegveld. Het was al opgevallen dat het een modern vliegveld was, maar ik had niet verwacht dat we zelf konden inchecken aan een elektronische paal. Maar jawel en de instapkaarten werden netjes geprint. Hiermee met de bagage naar de incheckbalie en dan gaan we het meemaken.
Eerst Ingrid haar koffer op de band: 19 kg. Dat was goed, nu de mijne: 21,2 kg. Maar het was geen probleem, samen 40 kg en dat werd goed gevonden. Nu zou blijken of we de handbagage ook moeten wegen. De informatieborden gaven dit wel aan en het maximum gewicht is dan 7 kg. Mijn rugtas weegt dat wel zo'n beetje, maar ik had de ademautomaten ook nog in mijn hand (apart tasje) en die wegen samen 4 kg. Maar ze hadden er allemaal geen oog voor, we konden zo doorlopen nadat de koffers van de labels waren voorzien. Pff... dat scheelt weer.
Nu nog wat eten voor lunch, want we hadden wel trek. De riggits werden geteld en we kwamen op 31 Rm uit met nog wat los geld. Bij de eerste tent zou dat net gaan maar dan konden we niet iets drinken! Maar de andere tenten waren nog duurder dus weer terug en besteld. We hadden verkeerd geteld, er zat toch nog een kop thee in het budget en ik heb nu alleen nog wat munten in mijn zak. Hierna zijn we door de douane gegaan en dat is hier dus 2x. Eerst alleen de instapkaart en de handbagage, daarna nog een keer en nu met paspoort, instapkaart, bagage door de scanner en zelf nu ook. Waarom niet in 1x? Mij is het niet duidelijk maar ja, het is nu eenmaal zo. Gate P11 moesten we zijn en dat is een heel eind weg. Er waren wel wat lopende banden zoals op Schiphol maar niet zo veel en het werd dus een hele wandeling. Ik had spijt dat ik mijn GPS niet aan had want ik werd wel benieuwd naar de afstand ;-)

Het vliegtuig zat net niet helemaal vol en we vertrokken mooi op tijd. Dat wil zeggen, we reden van de pier weg op tijd maar moesten daarna nog best lang wachten voordat we konden opstijgen. Ik heb ooit gehoord dat een kritiek punt in de stijging is als er een draai gemaakt moet worden en dat was nu het geval. Er werd hoorbaar wat gas bij gegeven en het werd een mooie draai. Nu parallel aan de kust vlogen we richting Bali. Een vlucht van 2uur45. In Bali is het dezelfde tijd als in Maleisië dus de tijd dat op het papier stond van aankomst klopte ook: 18:40 hr. Maar het is al donker op Bali terwijl het een uur later domker wordt in KL. Je merkt dus wel dat de tijdzone eigenlijk moet afwijken.
Op het vliegveld van Bali moesten we langs de immigratie, een nieuw visum kopen. Helaas was het gratis verstrekken van een visum blijkbaar nog niet goedgekeurd door het parlement. 35USD moesten we betalen, per persoon. Maar ja, wat anders te doen dan dit neer te tellen en vrolijk doorlopen. We waren immers weer in Indonesië! En ook hier stond de chauffeur ons op te wachten. Nu voor de laatste keer want de rest van de tijd moeten we alles zelf regelen. Het is een toeristen eiland en dat merk je onder andere aan de weg. Geen gaten in het asfalt en zelfs een nieuwe tolweg. We waren dan ook in 20 minuten bij ons hotel. De voucher overhandigt maar ze konden de boeking niet vinden. Wel van andere Nederlanders die er blijkbaar nog niet waren. Onze voucher werd doodleuk aan dat papier geniet en wij kregen een sleutel. Het was donker maar achter de koffer aan lopen bracht ons bij onze kamer.
Wat een eind lopen was dat weer, maar wat blijkt, we zitten vlakbij het zwembad, restaurant en zee! Ideaal dus deze kamer. Vanaf ons balkonnetje zie je alles liggen, zelfs nu het donker is. We hadden trek gekregen en wilden wat gaan eten. De ervaring heeft geleerd dat het goedkoper is buiten de deur en vaak ook beter. Het restaurant zag ook leeg. Een wandeling langs het strand bracht ons bij een leuke tent met life muziek, reggae. De tafels en banken, nee geen stoelen, je leest het goed, stonden op het strand. Ik heb dan ook mijn slippers uitgedaan, lekker met de voeten door het zand. Het eten was goed, maar duur vonden we. Op de andere eilanden, als we 200.000 roepia moesten betalen was het echt in een klasse tent, meestal was het ongeveer de helft van dit bedrag. Maar hier dus wel 200.000Rp. Maar als je dat terug rekent is het toch maar 15 euro voor ons beide. Het is dus maar wat je duur noemt ;-) al is het wel aan het strand en op een toeristen ingesteld eiland.

Vrijdag, 22 mei. Aan het strand rondhangen

Ik had de wekker gezet op half negen, bang dat we een gat in de dag zouden slapen. En het bleek een goede gedachtegang want we werden gewekt door de telefoon. Nee, niet iemand die belde, het is ook mijn wekker. Half duf zijn we naar beneden gegaan. Naar beneden want onze kamer ligt op de 1ste verdieping. De kamers zijn namelijk aan een straatje op 2 verdiepingen de kamers: begane grond en 1ste verdieping. Het restaurant kijkt uit over de zee en slechts een smal paadje scheidt het af van het strand. Ligbedden en parasols staan hier opgesteld en met de handdoek van het hotel kan je er gratis gebruik van maken. Ik wilde echter na het ontbijt eerst regelen dat we wat langer hier konden blijven.
Dus bij de receptie dit gevraagd. Wel eerst even gecontroleerd wat de prijzen zijn, maar de 45% korting die ik op een site zag staan kreeg ik mooi niet. Sterker nog, ik kon niet zonder meer verlengen. De boeking was via een lokale agent gedaan, door VanVerre geregeld. En de verlenging kon alleen maar via dat agentschap. De dame van de receptie heeft ze dan ook gebeld en uitgelegd dat we langer wilden blijven. Ik kreeg de hoorn in mijn handen en de dame aan de andere kant legde nogmaals uit dat het alleen zo geregeld kon worden. Blijft vreemd, maar goed, we hadden ook niet veel zin om ergens anders eerst te gaan kijken of het daar goedkoper was en wel zo kon boeken. Morgen komen ze dan ook langs en kan ik met de creditkaart betalen. En het is best prijzig vind ik: 80 USD per nacht. Dat moet de volgende keer anders!
Hierna zijn we letterlijk een straatje om gelopen om uiteindelijk weer bij het hotel uit te komen. Daar hebben we onze zwemkleding aangetrokken en hebben de dag verder aan het strand door gebracht. Zo nu en dan kwam er een mevrouw langs die fruit wilde verkopen en een man die ons zo nodig over het rif wilde brengen met zijn boot zodat we konden snorkelen in de heldere zee. Deze laatste was vasthoudend en we moesten vooral zijn nummer onthouden, 41, want er zijn meer personen die dit kunnen regelen en hij wilde natuurlijk zijn inkomsten niet kwijtraken :-) Maar we zijn niet gegaan en ook gaan we het niet op een andere dag doen. Maar hij zal best nog wel een paar keer zijn gezicht laten zien, daar ben ik wel van overtuigd.
Na Sanur wilde ik naar Gili Meno gaan en ze ruiken het volgens mij. Komt iemand aanlopen die dat allemaal kan regelen, natuurlijk voor ons een speciale prijs. Enkele vaart is 660.000Rp een retour simpel het dubbele, maar voor ons 1.300.000.Maar wel per persoon! Nou nee dus, niet speciaal genoeg voor ons hebben we hem duidelijk kunnen maken. Om nu een lang verhaal kort te houden, uiteindelijk is het 1.150.000Rp geworden. Daarvoor worden we gehaald met de auto bij het hotel, naar de haven gebracht en in 1,5 uur naar het eiland gebracht. Het is een open ticket, dus als we terug willen, gewoon even laten stempelen. Als we terug zijn kunnen we naar Ubud gebracht worden, kost niets extra's Maar dat zien we nog wel.
's Avonds hebben we dit keer in het hotel gegeten. Je kan ook boven zitten, kijk je mooi over de zee uit. Maar ja, het is donker dus veel meer dan de stoelen op het strand zie je niet. Oh, jawel, er lopen nog mensen in zee, met een licht. Waarschijnlijk vissen of schelpen aan het vangen/zoeken want het is laag water. Morgen gaan we weer buiten de deur eten. Het eten is prima, daar ligt het niet aan en het is ook niet duurder. Maar zo met z'n tweeën alleen in een restaurant is niet wat je noemt een gezellig sfeertje.

Zaterdag, de 23ste mei

We hadden vandaag ons een massage beloofd. Gisteren hebben we de gratis massage van 10 minuten genomen hier in het hotel en dat voelde goed. Als je nu voor 12 uur je laat masseren dan kost het 'maar' 100.000Rp. anders de helft meer. We zijn Nederlanders en gaan dus voor de goedkopere tijd. WE waren wel weer laat op, maar om 10:30 lagen we dan toch op de tafel. Heerlijk ontspannen stap je er een uur later van af. Echt genieten zo.
Verder ben ik snel klaar met het verhaal over deze dag: luieren aan het zwembad, luieren aan zee, zwemmen in het zwembad en zwemmen in zee. Zo toch wel een mond vol als je dat zo opschrijft. Maar dat is dan ook alles wat we vandaag gedaan hebben. Voor morgen hebben we ook nog niets gepland dus maar eens zien hoe 1ste Pinksterdag verloopt. Nu eerst onder de douche, nog even lekker genieten op het balkon en dan een eettent opzoeken. Wat een leven zo :-)

Zondag, 24 mei.

Het is een beetje zo'n dag als zaterdag geworden, met uitzondering van de massage. Ik heb dan ook niet veel neer te pennen over vandaag. Gewandeld een beetje over de straat, nu de andere kant op. Niet dat het veel uit maakt maar dan toch. Je ziet andere winkeltjes en restaurants en dan heb je het wel weer gehad. Nu zijn we terug gegaan langs het strand. Om daar te komen moesten we een zandpad op wat volgens ons nergens naar zou leiden, maar iemand uit een winkel zei dat het de juiste weg was. En inderdaad kwamen we zo bij het strand. Daar zijn we eerst nog wat verder gelopen maar toch redelijk snel weer omgekeerd, morgen gaan we fietsen en dan kunnen we dat veel makkelijker doen.
Alleen wil Ingrid altijd bij winkeltjes en kraampjes stoppen en nu dus ook. En ze werd gevangen in het net van een verkoopster :-) Om een lang verhaal kort te houden, we gingen er weg met 2 bloesjes en 1 jurk. Een van de bloesjes is van dezelfde stof en patroon als de jurk en kan je dus dubbel dragen. Ingrid helemaal blij en ik moet toegeven, het staat haar goed. En hierna weer lekker aan het strand, in het water, in het zwembad. Heerlijk relaxed de dag zo uit.

Maandag, de 23ste mei, Fietsen langs het strand

We hadden voor 1 dag een fiets gehuurd. Het blijken redelijke fietsen te zijn gelukkig, met een mand voorop. Wel handig uiteindelijk, kan je de rugzak mooi indoen en krijg je niet zo'n natte rug van het zweet. We hebben eerst geprobeerd over de straat te fietsen. Het begin stukje ging wel goed, maar dat kwam voornamelijk omdat we over een golfbaan bleken te fietsen. Ik moest wel meteen aan Harry denken, mijn broer. Maar ik ban bang dat er weinig goede dialyse mogelijkheden hier zijn. Maar ver zijn we zo niet gekomen. We kwamen op een doodlopend stukje weg, met een tempel aan het eind. Veel mensen met handicap hier, blijkbaar dus een god die de pijn kan verzachten. Maar voor de fiets hield het dus op. De ander keuze was een enorm drukke weg of dan maar weer terug langs het strand. Nu ben ik niet zo bang uit gevallen, maar dit was mij ook te gortig. Druk met auto's en brommers die de verdere ruimte opeisen, gaten in de weg, niet niet bepaald een leuke fietstocht zou dat worden. Dus maar langs het strand :-)
De bel deed het gelukkig goed want die hadden we wel nodig. Het pad wordt gedeeld met wandelaars en de kraampjes en zoals we zelf de fietsers verwensden van de week, zo doen we nu zelf. Maar goed, je moet wat en we zochten langzaam (plan-plan) onze weg. Bij ons hotel hebben we even halt gehouden voor een sanitaire stop en zijn toen weer verder gegaan. Nu dus voorbij het punt wat we gisteren wandelend hadden bereikt en zijn bij de mangrovebos terechtgekomen. Hier waren veel zilverreigers bezig te fourageren zoals dat zo mooi heet. Mooi om te zien maar voor de film wilde de visvangst niet bepaald lukken ;-)
Terug naar het hotel hebben we door de stad Sanur gefietst. Eerst door de dure buurt heen (grote huizen achter muren met een groot hek) en later tussen de hotels en winkels heen. Al met al hebben we wel 20 km afgelegd. Een hele afstand was dat voor ons, op deze vakantie :-) We hebben de fiets bij het hotel gestald en niet meer aangeraakt. We hadden het hier wel gezien. Lekker zwemmen en vooral afkoelen was veel meer wat we wilden de rest van de middag, want dat was het wel geworden.
's Avonds de koffer weer ingepakt want morgen worden we al om 7:30 hr in de lobby verwacht.

Dinsdag, 26 mei, met de boot mee naar Gili Meno.

Vandaag dus bijtijds het bed uit. We waren zo vroeg dat de koffie nog niet klaar was en het personeel ook nog niet echt wakker. Een omelet bestled met alles erop en eraan en dta bleek fout te gaan. Daardoor moesten we wat langer op ons eitje wachten waardoor Ingrid weer de zenuwen kreeg. Zij heeft nog steeds niet het relaxede gevoel over haar. We hadden om 7:30 afgesproken en ze was bang dat we te laat zouden zijn.
Nu waren wij netjes op tijd, ik heb het 2de kopje koffie maar achterwege gelaten, maar de chauffeur was er niet. En na 20 minuten nog niet. Zijn we dan geflest op het strand?? Nou, dat viel wel weer mee gelukkig, maar als ook de receptie geen gehoor krijgt bij de 2 telefoonnummers die op het adreskaartje stonden dan begint dat gevoel wel te komen. Maar gelukkig, het telefoonnummer op de voucher werd wel beantwoord en we moesten simpel wat geduld hebben. De tijd van rubber :-) Om 8 uur was hij er dan eindelijk en op zijn SMS stond onze naam, dat moest goed zijn. En dan wij denken dat hij er snel vandoor gaat! Ons was verteld dat de boot om 9:00 uur vertrekt en dat het 1 tot 1 1/2 uur rijden is. Maar nee langzaam ging hij de straat over. Belde met deze en gene of werd gebeld, maar enig vorm van haast had hij (nog) niet. Uiteindelijk bleek dat hij Tudai (spreek uit als today op zijn Engels) zou ontmoeten ergens. Tudai is degene die ons het ticket heeft verkocht. Dus wat heen en weer bellen zo van "waar sta je dan" kreeg ik zo de indruk en uiteindelijk stonden we stil met de auto van Tudai achter ons.
We moesten nog 300.000Rp betalen (wat we al aan de chauffeur gedaan hadden!) en achter de auto werd er wat met geld geschoven. Geflest, nou, op zijn minst teveel betaald. Maar toen dat gedaan was en Tudai zijn vriend, iedereen is iedereens vriend :) , weer achter het stuur zat bleek opeens het gas erop te gaan. Rood licht is lastig, maar als linksaf door mag rijden, dan ga je simpel linksaf, neemt direct een U-bocht en gaat opnieuw dus linksaf: roodlicht ontweken! Verdere halsbrekende toeren waren er ook zoals rechts voor sorteren en dan jezelf er gewoon voor gooien omdat je rechtdoor moet. We zaten dus niet echt rustig, niet vanwege de rijstijl en niet omdat door de rijstijl we door elkaar geschud worden. Maar we zijn er gekomen, in de haven.
Nu is haven een groot woord maar er lagen aardig wat boten en er was een pier. Verder waren er heel veel mensen met koffers en rugzakken die blijkbaar allemaal op die ene boot aan het wachten waren. Wij moesten ons melden bij het kantoor: een balie langs de straat met een persoon er achter met wat folders :-) Maar we werden wel verwacht dus dat was een goed teken. Na een paar minuten mochten we met z'n allen achter iemand aan hobbelen. De koffers en rugzakken moesten we zelf dragen, blijkbaar was de groep te groot voor een paar helpende handen. Maar op de pier werden dan de koffers wel door het personeel de punt van de boot in gebracht. Wij moesten over een betonnen rand (Ingrid haar favoriet) naar een lastig trappetje om daar op de smalle rand van de boot over touwen heen naar de ingang de weg zien te vinden. Niemand is te water geraakt en eenmaal aan boord is het best wel comfortabel. Het is de snelle boot met 4 stevige buitenboordmotoren achterop. 2 rijen van 3 zetels van 12 lang, dus 72 personen kunnen mee. En de boot zat vol.
Een gerust stellende gedachte was dat op alle 4 de motoren een offerbakje stond met wat bloemen en zo erin. Ons kon niets meer gebeuren:-) Eenmaal van de pier los, de punt de goede kant op en daar gaan we. Eerst nog wat langzaam maar eenmaal verder van de kust af ging het harder, maximaal 43 km/hr zei mijn GPS! De raampjes stonden eerst wagenwijd open maar al snel werden die grotendeels gesloten, het buiswater spat hoog op en ook binnen wordt je dan echt nat. Het zou anderhalf uur varen zijn, het werden er 10 minuten meer maar dan ben je op het party eiland: Gili Trawangan. De boot werd simpel het strand op gevaren en daar moesten we er allemaal vanaf. Dat we in het water kwamen was niet te vermijden en volgens mij waren we de enige met schoenen aan! Maar ja, aan je voeten en de koffer weegt minder :-). Dus schoenen en kousen uit en met een klein sprongetje en je staat in het water. 2 Stappen verder en je staat op het strand.
Maar wij moesten naar Gili Meno. En dat was snel geregeld. Een paar grijze koppen, die horen niet op dit eiland en we werden dan ook meteen aangesproken of we door moesten naar Gili Meno of Gili Air. En dat was dus zo. Nu dan hebben we een keus: of we wachten tot 4 uur vanmiddag en gaan voor 40.000Rp pp naar het andere eiland, of we gaan nu met zijn boot maar dat kost dan wel 300.000Rp voor ons beide. Ingrid had echt geen zin om te wachten dus wij wilden wel met zijn bootje mee, maar niet voor die prijs, het werden er maar 50.000 minder, maar we beginnen nu pas te wennen na 2 maanden dat afdingen altijd loont. Nu nog beter onderhandelen omdat het ook voor nog minder moet kunnen. Maar goed, wij aan boord nadat we onze koffers uit het zand hebben kunnen halen en met een goed kwartier stonden we op Gili Meno.
Nu nog Kontiki Cottages vinden. Men wees ons vriendelijk de weg, links af en dan niet veel meer dan 3 minuten lopen werd verteld. Nu klopt dat wel hebben we later gemerkt als je geen koffers bij je hebt. Maar wij hadden die wel en een mooi zandpad is niet handig met koffers, zelfs al hebben ze wielen. Uiteindelijk heb ik 1 koffer op mijn schouder genomen en verder gedragen. Iets verder was er gelukkig wel een stenen pad, of beter gezegd, daar lagen de stenen nog :-). Daar de ene koffer neergezet en de andere gaan halen en toen samen verder gelopen.
Kontiki Cottages is een leuk onderkomen, niet te groot, mooie huisjes en prima verzorgd. Nadat we ingechecked waren, het was even lastig onze boeking te vinden, hebben we onze koffer op de kamer gezet, ons zwemgoed aan gedaan en zijn aan het strand gaan liggen. WAt een andere atmosfeer hangt hier! Heerlijk relaxed, zeker als je dat vergelijkt met Sanur. Verder lekker gesnorkeld nog en verder niets.

Woensdag, 27 mei, Gili Meno: lopen langs het strand

Vandaag een luie dag. Het wordt bijna vervelend ;-)) We waren wel bijtijds wakker ondanks dat de wekker niet gezet was. Niet een speciale reden maar het was nu eenmaal zo. Wij vol goede moed naar het restaurant voor het ontbijt. Nou, dat viel eigenlijk een beetje tegen, had ik niet verwacht om eerlijk te zijn. Booking.com had wel allerlei zaken op de referenties te lezen over het schoonmaken e.d. maar het eten dan wel het ontbijt stond niets. Alles is bij ons dus omgekeerd, want de kamer is prachtig schoon, net als de badkamer, en het personeel is zeer vriendelijk en behulpzaam.Maar het ontbijt dus: koffie of thee, jus d'orange, omelet. Tot zover prima voor ons, oh ja, zelfs vers fruit. Maar bij de omelet kregen we dus 1 geroosterde boterham. En toen we een 2de wilde hebben kregen we die wel maar ja, we hadden het ontbijt al gehad, dus dit kwam dan wel op de rekening te staan! Morgen eens proberen 2 boterhammen tegelijk te bestellen, eens zien hoe ze daar op reageren!
Na het ontbijt zijn we meteen bij de buren langs gegaan, de duikshop. We hebben ons vastgelegd om morgenochtend om 9 uur te gaan duiken. En waarschijnlijk daarna om 11:30 nog een keer. 10 Minuten varen zeiden ze maar wel meet een klein bootje. Toch maar een zeeziek pilletje innemen want het moet wel leuk blijven tenslotte. Ondanks dat ik gelezen had dat veel verwoest is door vissen met dynamiet en je dus niet voor het kleinere werk hier moet gaan duiken, hadden zij het over veel naaktslakken, en zelfs pygmee zeepaardjes. Maar de eerste duik gaan we voor het grotere werk zoals veel vis en zeeschildpadden. De 2de duik zou dan meer voor het kleinere werk zijn. Helaas oor Ingrid want die heeft (nog) geen aangepaste duikbril:-)
Hierna zijn we gaan wandelen over het eiland heen, middendoor. Door het dorp heen, langs de school en moskee, en verder langs het meer. Dit stond gelukkig zeker niet droog want dan kan het nogal ruiken had ik gelezen. Maar nu was het goed. Aan de andere kant kom je uit bij.... de zee. Hoe raar kan het zijn op een eiland :-) En langzaam zo langs het strand weer terug. Langs en door de vele verschillende soorten huisjes, hutten en alles wat er voor door gaat. Luxe en simpel wisselen elkaar af, zo is er voor elk budget wel wat te vinden. We hebben wat gedronken bij een luxe complex en dat was meteen aan de prijs van het bestelde te merken, 1 1/2 x de prijs dan wat wij bij ons onderkomen betalen. Maar goed, het lag er prachtig, de reden dat we daar zijn gaan zitten! Zicht op het andere Gili eiland Trawang... , daar waar de snelboot ons had gebracht.
Daarna weer verder en uiteindelijk waren we dus weer bij ons Kontiki Cottages terug. Snel omgekleed en het water in, heerlijk weer dat water. We hebben nu zelfs een schildpad gezien terwijl we aan het snorkelen zijn. Niet echt opzienbarend voor hier hoorde ik later, maar wij vonden het op dat moment wel heel leuk. Zeker omdat hij aan de oppervlakte een tijd bleef, zonnebadend zo leek het. Tegen zes uur zijn we nog even een stukje om gegaan om de zonsondergang mee te maken. Het was wel lekker zo aan het water, mar bijzonder was het niet. Waarschijnlijk ook omdat de lucht niet mooi rood verkleuren en de zon eigenlijk kleurloos onderging. Maar we hadden het gezien :-) Dan weer snel terug. Snel zeker, Ingrid had er flink de pas in. Immers, als de zon onder is duurt het niet lang of het wordt donker. En als zij ergens een hekel aan heeft is om in het donker te lopen, zo zonder verlichting bedoel ik dan. Nachtblind heeft zo zijn beperkingen :-) Maar we waren niet heel ver moeten gaan voor de zonsondergang, we waren ruim voor donker terug. Snel douchen onder de koude douche en dan gaan eten. Nu is koud na een volle dag zon niet zo koud, want de watertank staat in de zon overdag, alleen het eerste water is dan nog koud. 's Ochtends is een andere verhaal, maar je bent wel meteen wakker zullen we maar zeggen :-)

Vandaag, donderdag, en morgen gaan we duiken. Om 9 uur melden we ons bij de duikshop en we regen daar en briefing van Hugo, onze gids van vandaag. Na het gebruikelijke uitleg hoe de buddycheck gedaan wordt kregen we te horen wat we konden verwachten op de duikplekken zelf. Vanochtend gaan we eerst naar de Coral Fan. We zakken dan langzaam naar benden totop de bodem, ca 6 meter en gaan dan langzaam naar ongeveer 20 meter. Bij 120 bar gaan we weer naar 10 meter en bij 70 gaan we naar 5 voor de safety stop. We zijn met z'n vieren op de boot, Ingrid en ikzelf, de gids Hugo en een instructeur in opleiding. De boot is een soort veredelde kano met 2 stabilisatoren waar het zaak is het gewicht links en rechts te verdelen. Met 4 personen gaat het nog wel maar als de boot vol zou zijn, kan hij nog omgaan ook. Gelijktijdig overboord, achterwaartse koprol, en dan naar de voorkant van de boot, weg van de motor. Iedereen OK, daar gaan we.
Oren klaren ging gelukkig goed, gisteren had ik met snorkelen moeite om mijn linkeroor geklaard te krijgen. Het zicht was goed en met een lichte stroming werd het een rustige duik. Zwemmen hoeft haast niet, behalve als je stil wilt blijven liggen om iets beter te kunnen bekijken. Tegen de stroom in lukt het dan wel, en daarna weer omdraaien en laten gaan, heerlijk. Echt mooi koraal is er niet, veel verwoest door dynamiet, maar het begint zich wel weer wat ete herstellen. Wel is er veel vis, en schildpadden. De groene komt hier het meest voor en laat zich geduldig fotograferen. Verder nog een octopus in zijn hol gezien en veel Nemo's (anemoon vis). Na 57 minuten waren we weer aan de oppervlakte, een mooie duik gehad.
We voeren weer terug naar wal en Ingrid ging niet meer mee voor de 2de duik. Deze begon wat later omdat ik mijn koffie nog niet op had :-) Nu waren we met 5 personen, want een ander meisje ging mee met een andere gids. Ikzelf zou alleen met Hugo onderwater gaan. Ook nu het zelfde ritueel van het te water gaan waarbij ik bijna de stabilisator tegen mijn hoofd kreeg toen de boot wat weg draaide. Het ging nog maar net goed. Onderwater nu weer schildpadden gezien, een hele grote grouper en een mooi kreeftje. Alleen deze zag ik pas op de foto met alleen zijn kop erop helaas :-) Ook nu ging het rustig op een beetje stroming en nu waren we met 61 minuten weer boven. Ook weer een mooie duik geweest en veel gezien.
Aan wal zijn we naar onze kamer gegaan, hebben ons omgekleed en zijn wat gaan eten: een pizza deze keer. Maar ik werd alweer opgewacht. Gister had ik met Nur, een lokale dame, afgesproken voor een massage. Dus na de pizza weer richting Kontiki en daar stond ze al. Aan het strand op een bed gaan liggen in zwembroek en me heerlijk laten masseren. Ik moest oppassen niet in slaap te vallen :-) Na een uur was ze klaar ik ik zo vet als boter. Ze had veel olie gebruikt en dat werd er niet af gewreven. Ik heb dat zelf maar een beetje gedaan met de strand handdoek, maar ik bleef glibberen. Dan nog maar even de zee in en dan onder de douche. Het voelde gewoon te vet en glibberig om plezierig te zijn.
's Avonds zijn we vreemd gegaan. We zijn bij een andere tent pizza gaan eten. Vanmiddag hebben we daar een pizza samen gedeeld en dat smaakte duidelijk naar meer. Het is weer eens wat anders.

29 mei, vrijdag alweer. En we beginnen weer met duiken.

Ook vanochtend hebben we de eerste duik van 9 uur gedaan. Nu zijn we naar de zuidpunt gegaan van Gili Meno. Het is op die plek redelijk vlak met een diepte van ca 20 mtr. Veel zacht koraal op de bodem maar het zag er geweldig uit. Nu behalve schildpadden ook murenes, many-spotted ribbon tail ray, en natuurlijk veel kleinere vissen. En een grote sepia. Deze bleef rustig naar ons kijken maar wel op dezelfde afstand; wilde je er naar toe zwemmen, de sepia zwom dan ook om de afstand gelijk te houden. Ingrid haar automaat lekte wat en ze had er last van. Niet alleen dat de lucht continue in haar mond werd geblazen, maar ook het fiet dat het lekte vatte post in haar hoofd. Het bleef haar bezig houden waardoor ze, zeker in het begin, enigszins onrustig over kwam. Maar uiteindelijk zijn we toch 54 minuten onder water gebleven dus dat was helemaal niet slecht. Wel kwam ze maar met 30 bar boven, maar ja, nog steeds lucht in haar fles.
We zouden mogelijk een 2de duik maken, maar die van 11:30 kon niet doorgaan. Het is vrijdag, en de bootslui moesten naar de moskee. Dus maar 1 duik en morgen zien we wel weer verder. Op zich kwam het ook wel goed uit. Vanochtend stond ik op met een lichte hoofdpijn en het was er niet beter op geworden. Ik heb zelfs een paracetamol genomen en ben even gaan liggen. Niet dat het zo slecht was, maar het voelt toch wel wat beter daarna. Ingrid was ondertussen wat eten gaan halen bij Mama Mila. Dat doen ze ook bij de duikshop en zag er lekker uit. En het smaakte ook goed moet ik zeggen: rijst, chili, gebakken vismoot, gefrituurde visjes en iest van tempe met pinda's. We waren weer goedkoop uit. Verder hebben we weer eens niets gedaan. Wat aan het strand liggen, maar het begon te regenen. Dus dan maar onder de douche en luieren. Maar om 16:00 was het alweer opgeklaard en zijn we aan het starnd gaan zitten. Mijn verhaal nu afmaken, ik liep 2 dagen achter. Nu nog even de foto's, uploaden en dan heerlijk achterover genieten van het strand volleybal van het personeel.
Wat hebben we het toch zwaar :-)

Nog 2 dagen op Gili Meno, vandaag de 30ste

Gek maar vandaag gaan we alweer duiken, althans, ik ben gaan duiken. Ingrid had geen rust, haar automaat kunnen ze hier niet nakijken, ze hebben niet het juiste gereedschap. En duiken met de automaat van hier is natuurlijk de beste optie. Maar nee, ze was zenuwachtig en kon niet de rust vinden om dit van haar af te zetten. Ik ben dus wel gaan duiken en heb een prachtige duik gemaakt bij Coral Fan zoals ze deze plek noemen. Met een buddy en de gids, Hannah, zijn we het water ingegaan en ongelooflijk wat Hannah allemaal aan leven vindt. Een OrangUtan krab onder de anemoon, een Leaf Fish, een Scorpion Fish en een Frog Fish. Zelf heb ik nog een Schorpioen vis gevonden. Hannah was alleen achteraf een beetje teleurgesteld. Ze had juist vanochtend een zeldzame vis gevonden, iets met neushoorn in de naam, en heeft die ons aangewezen. Ik zag alleen iets anders op die plek en niet die vis en heb dan ook niet een foto ervan gemaakt. En dat was juist een foto die ze nog niet had! Ach ja, er zijn ergere dingen maar teleurgesteld was ze :-(
Opnieuw kwam ik met een lichte hoofdpijn boven water. Ik ben dan ook niet een 2de duik gaan maken, ook omdat Ingrid niet ging duiken. Volgens Hannah ben ik te rustig en vergeet misschien normaal te ademen. Moet ik de volgende keer even op letten. Verder hebben we niets bijzonders gedaan deze dag. Alleen het gebruikelijke als je in de zon aan het starnd licht :-)

Zondag 31 mei

Vanochtend zijn WE weer gaan duiken. Ingrid had opeens wel zin om mee te gaan en het ging ook goed. De site alleen waar we doken vond ikzelf niet zo interessant of het moet zijn vanwege de schildpadden. Er waren grote exemplaren tussen de vele die we hebben gezien. Op zich is dat ook mooi natuurlijk maar op de een of andere manier ben ik altijd opzoek naar het kleinere werk. Ingrid was wel blij toen ze het water uit kwam. Het duiken ging goed, goed voor haar rust en vertrouwen, en ze was enthousiast over de schildpadden.
Vandaag hebben we wat langer bij de duikshop gehangen en veel gekletst over wat er allemaal wel te zien is onderwater. En natuurlijk het logboek laten aftekenen, de duiken betaald en een adres van Adrian mee gekregen voor als we naar Amed gaan om te duiken op de NSS Liberty. Dit is een scheepswrak waar het heel druk kan zijn met duikers en snorkelaars. Dus zaak om vroeg te duiken om ze voor te zijn.
En dan natuurlijk het inpakken van de koffer, alweer. Dit gaat nu met een meer gevoel van "jammer" want het is heerlijk vertoeven hier op dit eiland. We zijn nu niet 'vreemd' gegaan en hebben thuis gegeten, want zo voelt het een beetje. Wel zijn we wat vroeger naar bed gegaan, morgen gaan we met de boot van 8:45 mee en dan moeten we gegeten hebben en net zo belangrijk: de koffers moeten een eind het strand over en dat kost tijd als we niet iemand hebben die komt helpen dragen.

Vandaag gaan we weer weg van dit prachtige, rustig eiland en zoeken we de drukte op in Ubud. Terug naar Bali dus en niet door naar Lombok. We moeten nog wat over houden om terug te komen naar Indonesië :-)
Bijtijds het bed uit vandaag en vroeg ontbijten. Het was al wel druk aan de ontbijtafels, dit waren we niet gewend de laatste dagen. Maar er zijn 2 groepen aangekomen, Nederlanders en Tjechen, en dus wordt het 'druk'. Het was dit keer dan ook lang wachten op het ontbijt. Niet dat we in tijdnood zaten maar het viel gewoon op. Ik denk dat het in het hoogseizoen hier echt minder relaxed is. En dan afscheid nemen van het vriendelijk personeel, betaald hadden we gisteravond al, en dan de koffers ophalen.
Er kwamen meteen 2 jongens aan die de koffers overnamen en droegen deze voor ons over het mulle zandstrand naar de plek waar de publieke boot aan zou meren. Het was best een eind sjouwen en je zag dat ze dankbaar waren dat het laatste stuk een betegeld pad was, onze koffers zijn met 20 kg best wel zwaar. Nu konden ze de wieltjes nog benutten, hoewel de koffer van Ingrid niet zo best meer wil rijden. Ik heb ze dan ook een dikke fooi gegeven. En dan nu wachten op de boot. 8:45 Zou die aankomen en niet veel later dan dat was deze er ook. De koffers op de schouder, de voeten dor het water en zo aan boord. Met een 15 minuten waren we weer op Gili Trawangan voor de snelle boot die ons naar Bali zou brengen. Deez zou om 11:00 uur gaan, dus we moesten nagenoeg 2 uur wachten.
Onze ticket ingeleverd voor een boarding pass en dan wachten. En wachten, wachten en wachten. Want niet om 11:00 maar om 12 uur kwam de boot pas, veel te laat dus. Ondertussen was het ook echt druk geworden en er bleken 2 Fast Boats te zijn, beide naar Bali. We werden dan ook over de 2 boten verdeeld en wij konden met de eerste mee. Alleen aan boord komen is hierop echt lastig. Met een houten trap proberen op de voorplecht te komen. Proberen want het water spoelde regelmatig het zand onder de poten vandaan. Eenmaal op het voordek moest je langs een echt smal randje naar achter zien te komen. Er was wel een reling waar je aan vast kon houden, maar de tape erom heen voorspelde niet veel goeds :-) En dan weer over wat obstakels heen het lastige trapje af de kajuit in. Maar we zijn er gekomen zonder een nat zeebad. En dan natuurlijk weer wachten tot iedereen en de bagage aan boord was. Heet en benauwd was het en geen raampje wat open kon!
Nu met een snelheid van over de 45 km/hr het water over, en dat in een kortere boot met als resultaat dat de boot behoorlijke klappen op het water maakte. Het water spoot dan alle kanten op. Gelukkig hadden we een anti-zeeziek pil in genomen want anders was het zeker fout gegaan bij mij. Nu was het goed te doen en we waren ook sneller aan de overkant, binnen het 1,5 uur. Eruit was iets makkelijker, je kon aan de achterkant een betere trap op de pier op. Je werd meteen opgewact door een horde mensen die je allemaal vervoer aanboden, maar wij hadden een shuttle bus. Het wachten was alleen op de bagage. Dat moest door een smal luik de boot uit, de pier op. Best een zwaar werk voor die mannen. Dan naar het parkeerterrein en wachten tot ook de 2de boot was gearriveerd. Want ook die moesten mogelijk nog mee naar Ubud.
Met 6 personen zijn we uiteindelijk naar Ubud gereden. De chauffeur had aangegeven dat we in Uud Central zouden worden gedropt en dat een taxi ongeveer 100.000Rp zou kosten om ons naar het guesthouse te brengen wat we hadden geboekt. Ik weet niet wat er met die mensen hier gebeurd, maar geef ze een stuur in de handen en ze veranderen op slag. Met een noodgang gingen we op weg en alle verkeersregels werden weer overtreden. Maar we zijn er gekomen en met een uur stonden we in Ubud. Al met al was het ondertussen alweer 4 uur geworden, dit dankzij de vertragingen. Maar we hoefden de taxi niet te nemen, nee, voor 100.000Rp wilde de chauffeur ons ook wel naar het guesthouse brengen. Dit hebben we geaccepteerd en niet veel later stonden we dan ook voor de deur.
We waren een smal straatje van de hoofdweg af ingereden en het was hier ook meteen rustig. Een trapje op, door een smalle doorgang liepen we de tuin in van het guesthouse. We werden daar opgewacht door de eigenaars en werden naar ons eigen huisje, nummer 1, gebracht. Wat een leuke sfeer hangt hier. Het stond al op de site van booking.com dat het leuk, rustig en mooi was en daar is niets aan overdreven. Geen airco maar een fan en dat blijkt genoeg. Wel is het wat benauwd en vochtig hier in Ubud maar ja, we waren het strand gewend geraakt. We hebben ons gedouched en zijn wat gaan wandelen over de hoofdstraat. Morgen bij daglicht nog maar eens doen. We zijn weer teruggelopen richting ons Guesthouse (Gusti Kaler House) en hebben de warung gevonden die ze ons had aangeduid. Het was lekker en belachelijk goedkoop.
We hebben onze kamer hierna opgezocht en hebben nog wat op ons terras gezeten, koffie en thee was voorhanden. Heerlijk rustig, wat een lekker sfeertje hangt hier!

Uitslapen vandaag, dit om 3 redenen. De eerste was dat we heerlijk sliepen. OK, geen airco maar wel een fan wat voldoende koelte gaf en met de reis van gisteren nog in ons systeem. De 2de reden is dat we wel herhaaldelijk wakker werden door de haan van de buren. Om ca. 4 uur begon dat kreng al te kakelen en dat na de rust van het eiland is toch even wennen. De 3de en belangrijkste reden: ontbijt is pas om 8:30 :-)
Maar met heet water in een thermoskan en koffie en thee er naast, toch wel lekker wakker worden zo. Het ontbijt is simpel maar voldoende en we hebben niets specifieks op het programma staan vandaag. Dus lekker lui op het terras van ons nog 2 koppen koffie gedronken na ons ontbijt en om 11 uur zeiden we: zo, nu wordt het toch wel tijd om eens iets te gaan doen. Vakantie!
We zijn Ubud gaan verkennen, dat wil zeggen we zijn de hoofdstraat op gelopen, een broodje gekocht bij een speciaalzaak, en daarna de pasar op gegaan. Dit met het gevaar dat we weer niet met lege handen konden vertrekken :-) En ja, we hebben inderdaad wat gekocht. "very cheap, special for you, morning price" is wat we continue hoorden. Maar we wilden nog een becak kopen en 2 gekko's en dat hebben we dus gedaan. Wel was de becak gebroken maar daardoor erg goedkoop. Met wat lijm en plakband kan die prima in de vitrinekast staan.
Nog even bij het paleis gekeken, nu bij daglicht, en toen nog even terug naar het guesthouse, onze aankopen wegbrengen. We konden het niet weerstaan om naar een massageadres te vragen, en jawel, een vriendin van de eigenaresse kan dat best doen :-) We hebben "ja" gezegd en om 16:30 moeten we weer terug zijn. Nu nog naar de tempel met de lotusbloemen, Saraswati Temple. Deze is gewijd aan de godin Saraswati, de godin van kennis en kunst. De toegang aan het begin van de tempel is gratis en hier zijn de prachtige vijvers met lotusbloemen te zien. Er zit een cafe naast: Cafe Lotus :-) De tempel is niet altijd te bezichtigen maar vandaag wel. We moesten wel een saron om, maar die zit in de toegangsbewijs inbegrepen.
De tempel is prachtig om te zien en straalt een serene rust uit. Veel beelden natuurlijk en prachtige sculpturen. Ook Saraswati stond er in volle pracht in de zon te schitteren. We werden zelfs nog op de foto gezet en bij het verlaten van de tempel kregen we die mee. Ook dat zat in de toegangsprijs van 60.000Rp inbegrepen. Al met al een leuk aandenken.
Na het nuttigen van een heerlijk ijsje zijn we weer terug bij het guesthouse. We wilden ons toch nog wel even douchen voordat we gemasseerd zouden worden. We waren redelijk bezweet en ik rook mijn zweetvoeten door de schoenen heen, niet echt fris zou ik maar zeggen :-(
En nu ik dit verhaal aan het typen ben ligt Ingrid binnen op de 'pijnbank', ik hoor haar af en toe kreunen. Daarna ben ik aan de beurt en kan Ingrid bijkomen. Er rest ons daarna niets anders meer dan lekker nog wat na te genieten en dan te gaan eten, 2 minuten lopen. Het is een heerlijke vakantie!

Gisteren uitgeslapen dus vandaag weer bijtijds op. Het ontbijt hebben we om 8:00 besteld want om 8:30 worden we opgehaald: we gaan fietsen!
Met de auto gaan we berg opwaarts, dat is makkelijk. Hier in Bali weten ze het je naar de in te maken :-) Maar het zou niet zo zijn, een excursie zonder een bezoek aan een specifieke tent. En ook nu stoppen we. We lopen door een kruidentuin heen, komen langs kooien met chivet katten en komen bij een soort cafe. Men is hier op traditionele wijze koffie aan het maken. Nadat de bonen gedroogd zijn worden ze hier op een houtvuurtje gebrand voor ca. 45 minuten. En nadat ze zijn afgekoeld in een houten vijzel fijn gestampt. Dit mocht ik ook proberen en dat valt niet mee om het echt tot poeder te krijgen! Ook de gedroogde keutels van de chivet katten lieten ze zien. Deze worden dan gewassen, de bonnen eruit gehaald en handmatig gepeld. Dit voor de beroemde Luwak koffie.
We mochten aan een lange tafel plaatsnemen en kregen een lange rij kopjes voor onze neus gezet. Deze hadden koffie, cacao, en vele soorten thee. De bedoeling was dat we dit allemaal proefden en, hoe kan het ook anders, later in het winkeltje zouden kopen :-) Sommige waren lekker, andere minder, maar we hebben braaf door de winkel gelopen, zonder iets te kopen. Echt op zijn Nederlands: kijken, kijken, niet kopen :-) Hierna weer de auto in en weer verder omhoog. Geheel boven zijn we weer uit geladen om koffie te drinken. Het uitzicht was prachtig over een meer ondanks dat het bewolkt en heiig was. We kregen er zelfs gebakken banaan bij. Maar nog was het niet gedaan. Opnieuw in de auto en een klein stukje terug. Men vindt het boven te druk en gevaarlijk om al op de fiets te stappen.
We waren niet de enige groep. Wij waren met zessen + gids en er waren nog veel meer mensen daar. We zochten een fiets uit, stelde het zadel op hoogte, en probeerden de versnellingen uit. Het voelde goed alleen Ingrid heeft haar fiets geruild, de voorste remblokken waren gebroken of in ieder geval versleten! En daar gaan we dan eindelijk na 2,5 uur rond te zijn gereden. Downhill beloofden ze ons en dat klopte helemaal op 2 gemene steile heuvels na die gelukkig direct achter elkaar kwamen. En daar bleek de versnelling toch niet goed te zijn afgesteld. Mijn ketting sloeg half vast of sloeg over, in ieder geval kwam ik lopend boven :-( en dat 2x. Ik heb de versnelling voor weer op de grootste tandwiel gezet en er niet meer vanaf gehaald, dan reageerde het nog een beetje normaal.
Al met al een afdaling van ruim 2 uur. Onderweg hebben we nog gestopt bij een traditioneel huis. Een muur om een stukje grond, 4 huizen daar binnen en een templetje en ceremonie ruimte. De gebouwen staan op verschillende hoogte, de hoogste voor de oudste familie en zo naar beneden tot het laagste: de keuken. Dit is een ruimte waar 's ochtends een houtvuurtje wordt gestookt, het eten voor de hele dag wordt bereid, en dan in bakjes bewaard tot etenstijd, lunch en diner. Alleen bij het ontbijt heb je dan een warme hap.
Verder hebben we nog een klein stukje tussen de rijstvelden door gefietst, altijd leuk voor Ingrid, en aan het eind van de tocht wachtte ons een heerlijke lunch. Al met al waren we om ca. 3 uur weer terug bij het guesthouse. Daar had ik wel weer zin in een massage en die heb ik dan ook weer gekregen. Ingrid wilde niet meer dus helaas voor de dame, slechts 1x 100.000Rp dit maal ;-)
In de middag wilde Ingrid een koekje eten. Ze haalde het pakje uit de kamer, wat al open was. Buiten wilde ze het plastic eraf halen en gaf een grote gil :-) Een Chi chak, gekko) had zich verschanst in het pak en vond het blijkbaar ook lekker. Men kwam aan gesneld, want waarom zo'n gil. Maar loos alarm dus en men kon er wel om lachen. Ingrid ook, maar meer als een boer met kiespijn :-) Het pakje koek hebben we maar weggegooid
's Avonds zijn we nog uit geweest. In de tempel in ons straatje werd een uitvoering gegeven van "Kecak Fire and Trance Dance". Ook nu is het verhaal een fragment uit de Ramayana en precies ook hetzelfde deel als wat we op Java gezien hebben. Daar was het langdradig, de muziek eentonig, maar nu zou het geen muziek zijn maar een groep van mannen die zingend het verhaal begeleiden. En het was indrukwekkend en geheel niet langdradig. Het werd buiten uitgevoerd, de muziek af en toe meeslepend, en de dansers die de hoofdpersonen van het verhaal uitbeelden bewogen op traditionele wijze langzaam, met de handen en voeten in de specifieke houdingen. Mooi en leuk om naar te kijken.
Helaas begon het te regenen en we vluchten met z'n allen naar een overdekte ruimte, ook de dansers. Hier werd de voorstelling voortgezet, maar de setting van de tempel mis je dan wel, een apart sfeertje geeft dat. Als laatse werd er nog de Fire Dance opgevoerd. Een stapel kokosnoten schillen werden aangestoken en nadat het vuur uit was en de resten nog smeulden werd de dans gedaan. De affiche verteld het mooier dan de werkelijkheid: niet in trance zo te zien, niet door de as heen, maar dit uiteen schoppend liep de danser er doorheen. Ik vond dit deel een beetje tegen vallen, maar ook hier geldt dat het dus overdekt was en niet de sfeer van de tempel had.

Al met al een leuke dag geweest.

4 Juni, lopende door Ubud

Vandaag hebben we geen haast, er stond geen programma klaar. Dus na het ontbijt hebben we nog wat op ons terras rond gehangen. Ingrid wilde haar duikschoenen controleren of ze al droog waren en gaf (opnieuw) een grote gil. Er bleek een heel mierennest in te zitten. Lekker donker en vochtig voor ze maar Ingrid was er niet blij mee :-0 Ook nu kwamen ze weer aangesneld en na de oorzaak vastgesteld te hebben van het tumult werd er een grote spuitbus gehaald en de mieren verdelgd, de schoenen uitgeklopt en in de volle zon gezet. De mieren zaten er blijkbaar al een tijdje want er kwamen ook veel eieren naar buiten.
We zijn pas tegen 11 uur Ubud weer ingegaan. Ik wilde een museum bezoeken en dat hebben we dan ook gedaan: Puri Lukisan. Een museum over de Balinese kunst. Nu zijn we niet van die museum gangers maar dit was toch wel leuk. Schilderkunst van voor en na de oorlog, houtsnijwerk en stenen beelden. En je ziet dat voor de oorlog het redelijk stilistisch was en na de oorlog wat vrijer. Het was over 4 gebouwen verdeeld en daar tussen een mooie tuin. Niet veel beelden in de tuin wat me enigszins verbaasde.
Ook was er een kleine demonstratie van kunst maken. Een dame was met een hand weefgetouw bezig, de draden met een pennetje gelijkmatig verdelen. Ik begrijp wel dat het hierdoor duur is, wat een werk. Maar het was niet iets wat wij mooi vinden. Haar man had een andere kunstuiting. Hij had prachtige tekeningen op bamboeblad. De bladeren worden gekookt, laaaaaaang gedroogd en geperst. Hierdoor ontstaat een houtige olie achtige structuur. Met een mesje krast hij hier dan de tekening in. Om het dan af te maken wrijft hij het met een verkoolde mecadamianoot. De vette roet blijft dan in de krasjes achter wat een pentekeningseffect geeft. Hij heeft prachtige taferelen en kalenders zo maar ik zie het bij mij thuis niet hangen. Jammer wel, want het is echt mooi. Wel hebben we wat boekenleggers gekocht. Iet wat gedateerd in het tijdperk van e-readers :-)
Hierna zijn we verder gelopen door Ubud. Het plattegrondje wat ik mee had was echter niet op schaal en ook niet alle wegen stonden er op. Resultaat was dat we meer gelopen hebben dan we gewild hadden. Maar hierdoor kom je wel weer op plekken die je anders niet ziet. Alles heeft zo zijn voor- en nadelen :-) Langs een paar houtsnijwerken gelopen en ons opnieuw afgevraagd of we nog wat zouden kopen. We hebben 2 gekko's al gekocht, maar die zijn bont geschilderd en deze zijn van een natuurlijke houtkleur. Maar we hebben het niet gedaan. Reden misschien om later nog eens bij een andere shop te kijken :-)
Na het avondeten hebben we de koffers weer gepakt, dat wil zeggen, Ingrid heeft een blousje weg gegeven en mijn schoenen waren stuk en heb ik ook achter gelaten. Zo hebben we weer wat ruimte in de koffer ;-) De eigenaresse was blij met de blouse en zei dat ze de schoenen aan haar man gaf. Maar de zool is door dus wat hij ermee wil gaan doen?

5 Juni, op weg naar Amed voor de komende 5 nachten

De shuttle bus zou pas tegen elf uur komen dus we hadden vanochtend geen haast. Ik heb mijn verhaal proberen af te maken maar ik was teveel achter en is niet gelukt. Sterker nog, het is nu al zondag dat ik dit aan het typen ben :-)
De bus was redelijk op tijd en wwe waren de eerste die hij ophaalde. Totaal 10 mensen zei hij moesten mee dus het werd best wel druk in het busje. Zeker met alle bagage die dan ook nog mee moet. Maar het paste natuurlijk wel al was het wat druk met de kleine rugtassen die men ook nog bij zich had. We zijn eerst naar Padang Bai gereden. Dat is waar wij ook al zijn geweest om op de boot te stappen naar de Gili eilanden. Het bleek dat de meesten er daar ook uit moesten en we bleven met 4 over.
Nu nog een rit van 1,5 uur naar Amed. Het was druk op de hoofdweg en de chauffeur heeft een binnenweg genomen. Het slingerde wel wat meer maar het werd hierdoor wel een mooie rit langs rijstvelden, uitzichten, dorpjes, etc. Na een flinke afdaling zagen we de zee weer en uiteindelijk sloegen we ergens af en hij stopte. "Dit is Amed, en hier is de stopplaats" vertelde hij doodleuk. Hij had al gezegd dat we ergens werden gedropt maar dit had ik niet zo verwacht. Maar natuurlijk wilde hij ons wel naar de homestay brengen en de andere 2 ook wel, maar dat zou 30.000Rp per persoon worden. Dat hebben we afgemaakt op 50.000 per stel en hup, daar gingen we weer. En niet veel later werden we opgewacht door de eigenaar van onze homestay. Die ging op de brommer ons voor en we werden netjes voor de deur afgezet. Door gestoken kaart???
In ieder geval, we waren er. De homestay is nieuw maar om er te komen moet je langs een afwateringskanaal over een brede betonnen rand richting zee, dan langs en door een andere homestay!. Maar we hebben zeezicht en de kamer is mooi. We hebben zelfs heet water in de douche, wat niet aangegeven stond op booking.com. Een prima locatie maar wel heet op het terras voor de kamer. De zon staat er pal op en ondanks de bamboe rolgordijn is het niet uit te houden.
Maar in de kamer is het heerlijk koel door de airco. We zijn naar de duikshop gelopen om ons te laten informeren over de mogelijkheden. Dit blijkt vlakbij te zijn ook nog eens dus lekker makkelijk. We hebben afgesproken dat we morgen gaan duiken, en nee, niet om 08:00 uur wat hij voorstelde maar een half uur later. Dan kunnen we nog rustig ontbijten. We hebben Ingrid haar automaat daar nog laten controleren in het zwembad. Er leek niets mee aan de hand te zijn op dat moment dus dat was goed nieuws! Hierna zijn we gaan snorkelen. Het strand is wel voor de deur, maar onderwater is er niets te zien. Hiervoor moet je eerst 500 meter naar rechts lopen. Daar is het wel mooi en dat klopt ook wel.
Verder hebben we niets meer gedaan dan 's avonds nog gegeten natuurlijk in een warung en dan naar bed. Morgen moeten we weer op tijd op.

6 Juni, Amed en duiken

Het was lekker weer, maar gevoelsmatig erg warm of eigenlijk vochtig warm. We gingen bij tijd en wijle de kamer in om bij de airco weer bij te komen. Niet dat deze koud staat, 28 gr., maar het is een droge warmte.
Ontbijt is voldoende maar karig. We hebben vandaag gebakken ei genomen met geroosterd brood. Er wordt wel een lekker bordje met vers fruit bij geserveerd. Koffie en thee staat klaar en kunnen we de hele dag gebruiken. Na het ontbijt zijn we naar de duikshop gegaan. Wat later dan afgesproken, Ingrid voelde zich niet optimaal. Maar helaas hielp een paracetamol ook niet. Althans niet direct. Bij de duikshop staan de flessen en pakken al in de laadbak van een pickup. Wij kunnen nog voorin zitten en we gaan op weg naar Tulamben om te duiken bij het wrak "The Liberty".
Het is een ritje van 25 minuten en dan rijden we een grote parkeerplaats op. We zijn duidelijk niet de eerste en de enige die hier gaan duiken! We nemen onze eigen spullen mee en gaan naar het strand, terwijl de lokale vrouwen de duikflessen en ander materiaal naar het strand dragen. Het meeste gaat op hun hoofd. Het is een beetje genant om te zien, want bij ons dragen juist de heren de spullen voor de dames. Ingrid is nog niet opgeknapt en gaat dan ook niet mee met de eerste duik. Het is dus Nady, de gids, en ikzelf die het water ingaan. Nady heeft ook een fotocamera bij zich en de foto's die hij neemt krijgen we op het eind mee. Sta ik ook eens op de foto onder water :-)
We gaan rechts langs het wrak en ik geniet van de duik. Het wrak is redelijk uit elkaar gevallen maar prachtig begroeid. Het is een van de meest bezochte duikplaatsen op de wereld vanwege de ligging. Vanaf 5 meter tot 38 meter is er te duiken, voor iedere beoefenaar van de onderwatersport dus te doen. Ook nu hebben we een schilpad gezien, hier een bijzonderheid, terwijl op Gili Meno het een vanzelfsprekendheid is dat je ze tegen komt.
Bij de 2de duik gaat Ingrid wel mee en gaan we links langs het wrak. Het blijft mooi om te zien, zo'n stuk ijzer onder water met vele herkenbare onderdelen. Ook Ingrid geniet nu van haar duik en is blij dat ze mee is gegaan. Bij het snorkelen wat ze tijdens mijn eerste duik gedaan heeft zag ze niet veel zo troebel als het water bovenin is. Maar onder de 6 meter is het veel beter en is er echt veel te zien.
Na de duiken zijn we ons gaan afdouchen op de parkeerplaats. Hier is een toiletgebouw en een buitendouche gemaakt, alles voor de duikers en snorkelaars. Ik heb mijn zwemgoed uitgedaan en me aangekleed. Ingrid heeft haar zwempak aan gehouden en zo zijn we weer terug gegaan naar Amed. We besloten de volgende dag, zondag, niet te gaan duiken maar dit weer op maandag te doen. Dus we hebben gedag gezegd tegen Nady en zijn naar ons verblijf gegaan om echt te douchen en wat uit te rusten. We moesten nog eten maar dat moest maar even wachten :-)
Het gekke is dat ik weer, nu voor de 2de keer, een uitslag kreeg op mijn buik. Het wordt rood, voelt heet, en doet enigszins zeer. Het jeukt dus niet. Het voelt alsof het alleen de huid is. We besloten om even langs de duikshop te lopen om te vragen of zij dit herkennen. Niet dus, maar het zou zo maar irritatie kunnen zijn van iets wat in het water zweeft. Maar goed dat we de volgende dag niet gaan duiken, dan kan het goed tot rust komen.
's Avonds was de uitslag grotendeels weg, hoewel de huid nog wel wat gevoelig bleef. Dit was de volgende dag helemaal weg.

7 Juni, Amed en niets gedaan

Vandaag hebben we NIETS gedaan. Laat ontbeten en tegen elf uur zijn we het water ingegaan. Eerst wel een stukje lopen want voor de deur is niets te zien. Na een uur weer terug, douchen, en niets. We hebben hierna een stukje langs de weg gelopen. Het zou 500 meter zijn naar de ATM, we hadden wat cash geld nodig, maar het is meer 1,5 km. Nu is dat nog steeds niet ver, maar verder dan wat ze zeiden. Maar het goede is dat we bij en mooie warung kwamen langs het strand, met voldoende wind om het aangenaam te hebben. Hier hebben we een late lunch genomen en zijn toen weer terug gelopen. Om daarna weer NIETS te doen. Ook wel eens lekker. Ik had zelfs geen zin om het verhaal af te maken.
Wat ik wel gedaan heb is in de aond een deel van mijn foto's bewerkt. De onderwaterfoto's zijn nogal blauw. Ik heb geen roodfilter en er zit ook geen specifieke instelling op voor onderwater. Op zich is dat laatste wel vreemd voor een sea and sea camera, specifiek voor onderwater. En helaas is de flits ook niet al te sterk.

8 Juni, Amed en duiken

Vandaag is het weer een duikdag. Ik wilde mijn zwembroek pakken, de kleine, niet die als korte broek want dat zit niet zo lekker onder een duikpak, en kon het dus niet vinden! Verdraaid, waar is dat ding! Helaas, je wordt ouder papa, zeggen mijn kinderen dan want waarschijnlijk heb ik het laten liggen bij de douche op de parkeerplaats van eergisteren!
We zijn gaan duiken bij het Japanese wrak en op Jemeluk. Ook nu moesten we in een pickup, maar een iets kleinere, maar met een aparte chauffeur. De eerste dag moest Nady zelf rijden maar nu was Gede erbij om te rijden. De koningin mocht voorin terwijl Nady en ikzelf achterin de laadbak plaats namen, tussen de duikspullen. Ook nu was het weer ongeveer 20 minuten voordat we weer een parkeerplaats opdraaiden. Het is hier duidelijk veel rustiger dan bij de Liberty wat ik wel zo prettig vond. De duikapparatuur werd ook hier door een aantal vrouwen naar het strand gebracht. Die moeten toch aardig wat afsjouwen want ook bij huizen in aanbouw zie je ze lopen met een stapel stenen op hun hoofd. Het sterke geslacht zullen we maar zeggen :-)
We hebben ons op het strand klaargemaakt om het water in te gaan. We moesten een vervelende rand over van losse keizelstenen, door de golfslag daar neergelegd, en het was oppassen dat je niet onderuit ging. In het water ging het bij Ingrid mis. Ze kreeg water in haar mond, volgens haar door de ademautomaat. Dit is eigenlijk niet mogelijk, maar het ging tussen haar oren zitten dat de automaat niet goed was. Ze gaf duidelijk aan dat ze de duik wilde afbreken, terwijl we net 2 minuten onder water waren. Boven water wilde ze echt niet verder en Nady heeft haar naar de kant gebracht. Ikzelf wilde wel verder en ben dan ook met Nady verder gegaan. Langs het wrak, lang zo mooi niet als de Liberty, en toen verder langs het koraal.
Ondanks het driftig zoeken wist hij helaas geen pigmee zeepaardje te ontdekken :-( Wel hebben we weer mooie vissen gezien zoals een bladvis, geel, en schorpioenvissen. Ook een prachtige sepia hebben we gespot, bijzonder beest wat je zo maar op de foto moet gaan zien! Er was wel veel stroming op de terugweg, dus met 120 bar in de fles zijn we al op de terugweg gegaan, zo 'hard' werken is het wel tegen de stroom in dat je iets extra lucht daarvoor nodig hebt.
Na deze duik zijn we weer in de auto gegaan en naar Jemeluk gereden. Dit is een eenvoudige duikplaats met geen stroming. En behalve het eerste stuk wat over zand gaat is het een bijzonder mooie plek met veel koraal, en ook zacht koraal! Ingrid is helaas weer niet meegegaan, ze voelde zich toch te onzeker en dan is het beter om geen risico te nemen. Ze is hier wel gaan snorkelen en het is daar ook een goede plek voor. Ze heeft zich niet verveeld.
Ook nu een bladvis gezien, maar een witte. Verder een steenvis, babyhaai en een tempeltje :-) Het wordt zelfs 'kantor pos' genoemd hoewel niemand me kon vertellen waarom. Een octopus die een brief bezorgd moet nog gevonden worden :-) Het werd een lange duik, we zijn 70 minuten onder geweest. Het scheelt enorm als je geen stroming hebt.
Na de duik zijn we, natuurlijk, weer terug gegaan en met 5 minuten waren we weer bij de shop. We zijn direct weer terug gegaan naar ons huisje en ik heb me hier goed gedouched. De uitslag van eergisteren is niet terug gekomen en dat wilde ik zo houden. Hierna zijn we met logboek en portabel hard disc naar de shop terug gegaan. De foto's wilde ik wel hebben en er moest nog afgerekend worden. De afgebroken duik van Ingrid werd wel gewoon berekend, motivatie was dat alles wel geregeld en gebracht was. Ik kon me er wel in vinden hoewel het extra service zou zijn geweest als dit niet berekend zou worden.
We zijn gaan lunchen en hebben verder niets meer gedaan. Oh, jawel, Ingrid is nog gaan zwemmen, ze had het weer erg warm gekregen. We kregen de vraag bij ons huisje hoe laat we wilden dineren. Vanochtend hadden ze ons een verse barracuda laten zien die we dus vanavond gepresenteerd kregen. Het is de eerste keer dat we hier te eten krijgen behalve ontbijt, maar ze zijn erg enthousiast. En prompt om 18:30 hr, de afgesproken tijd, kregen we een heerlijke maaltijd geserveerd. Enige wat er aan ontbrak was de Bintang :-) Maar een kop warme thee smaakte ook goed.

9 Juni, Amed en brommen

Vandaag niet duiken. Ingrid was gisteren onzeker en dat moet even wegzakken. Trouwens, we hadden gisteren ook al af gesproken dat we een brommertje zouden huren. Met de beheerders van ons verblijf was dat al geregeld en wel, hoe kan het anders, bij een vriend :-) Maar we hebben wat langer op bed gelegen, morgen moeten we al om 6 uur op, en rustig na het ontbijt nog wat koffie extra gedronken. We hadden verwacht dat de brommer al wel klaar zou staan, maar nee, hij was het vergeten! Nu, dat werd hollen en niets plan-plan. We zagen hem over het strand snellen en niet veel later met vele malen excuus of we nog 5 minuten kunnen wachten. Dat is natuurlijk geen probleem, we hadden geen vaste plannen en zaten al te discussiëren waar we naar toe zouden gaan. En de brommer stond er met 5 minuten achter ons huisje. Alleen dat hadden we niet geheel begrepen. In plaats van over het strand te gaan, wat de enige manier is om direct achter de huisjes te komen, zijn we over de betonnen rand naar de straat gelopen. Maar daar stond die dus niet! :-)
Het is simpel, rem intrekken, knopje duwen om te starten en gas geven. Maar als het toch al weer enige jaren geleden is, en dat is een understatement, is het wel even wennen. Maar even over het grasveld crossen komt het wel snel weer terug en ook Ingrid had er blijkbaar vertrouwen in, ze klom tenminste achterop. Wat me nog wel even bezighield was het feit dat er geen verzekering bij zit. Dat had ik kunnen weten als het bij 'een vriend' geregeld wordt natuurlijk maar dan toch. Heel hatti-hatti gingen we op weg. Dezelfde weg als met het duiken naar het Japanese wrak zijn we gereden, maar nu wat verder door.
Het niet hebben van een deugdelijke kaart en een idee waar we naar toe zouden gaan weerhield ons er uiteindelijk van om gewoon maar door te rijden. We zijn omgedraaid en terug gereden naar de duikstek om daar te lunchen. Het zat er heerlijk want er stond daar een lekker briesje. Het was niet om te gaan zwemmen of snorkelen vonden we. Gister met het duiken al gezien dat het aan de kant niet echt bijzonder is en er stond door de wind best wel veel golfslag. Maar we wilden wel het water in en besloten om te gaan snorkelen bij Jemeluk. Ja, daar zijn we gister met het duiken ook geweest maar Ingrid vond het daar prachtig.
Maar snorkelen zonder duikbril wordt lastig. Dus eerst maar weer terug naar het huisje, de duiktas gepakt met vinnen en bril erin, niet te vergeten een handdoek en daar gingen we. Heel Indonesisch de tas tussen mijn benen :-) De zee was lekker rustig op Jemeluk, maar er stond ook bijna geen wind daar. We zijn maar bij een tentje gaan zitten, hebben we een ligstoel met parasol ter beschikking en dat gratis als je maar wat besteld om te gebruiken. We zijn eerst gaan snorkelen, toen een biertje besteld. Een mooie combinatie, spoelt meteen het zoute water uit je mond. Maar je zit uiteindelijk niet rustig. "massage, massage" werd er al gauw geroepen en ook de venters met hun petjes, vliegers en ander spul boden zich al snel aan. En het is helaas voor ons geen drukte daar dus ze waren best volhoudend. We zijn gezwicht voor een petje en een vlieger. Dat laatste in eerste instantie voor decoratie, maar later misschien voor onze kleinzoon ;-)
We zijn niet eindeloos blijven hangen maar zijn weer terug gegaan naar ons huisje. We waren veilig weer terug en dat wilden we ook zo houden. De sleutel van de brommer met de 50.000Rp maar meteen afgehandeld, komen we tenminste niet in de verleiding om toch nog weg te gaan. Hierna lekker gedouched, de koffer gepakt en gaan eten. Zoals gezegd, we moeten morgen vroeg op. De ademautomaat opgeruimd en kijk, wat komt er uit dat tasje zetten: mijn zwembroek :-) Dus toch niet zo veel ouder dat ik het vergeten ben kinders, alleen vergeten waar ik het heb gelaten :-)

10 juni, op weg naar een ander eiland, Nusa Lembongan

6:00 hr, wat is dat geluid nu weer! Oh shit, de wekker, dat is waar ook. We vertrekken vandaag vroeg! Je moet tenslotte wat over hebben als je voor weinig geld naar Sanur gebracht wil worden :-) De taxichauffeur moet namelijk iemand ophalen en wil ons nu voor slechts 250.000Rp wegbrengen, anders is de standaardprijs het dubbele! En we zijn Nederlanders niet waar en zitten graag voor een dubbeltje op de eerste rang :-)
De beheerders waren gelukkig ook op tijd op dus ons ontbijt was redelijk op tijd, slechts 10 minuten later dan we hadden afgesproken. En de chauffeur stak al snel zijn kop boven het muurtje uit, hij was ruim op tijd. Maar plan-plan, we konden rustig ons ontbijt opeten. De koffers werden ondertussen al naar de auto gebracht: prima service! en niet veel na 7 uur gingen we dus op weg naar Sanur, daar waar de boot ons naar Nusa Lembongan zou brengen.
De autorit ging voorspoedig, nog niet al te veel verkeer op de weg en al om 9:30 stonden we bij de bali van de ticket verkoop. De boeking was goed doorgekomen want onze namen staan geregistreerd. Al blijft het moeilijk uitspreken de 'eu' van "Van Keulen", Ronald is makkelijker te vinden :-)
We werden netjes met bagage, de zwre kl..te koffers, naar het strand gebracht. Ook hier moesten we weer door het water naar de boot, de pijpen iets hoger opgerold, en met 25 minuten waren we aan de overkant. Weer door het water het strand op en daar even wachten tot iedereen van boord was, inclusief dus de kl..te koffers :-) Nu was het 5 minuten lopen naar onze homestay vanaf het strand, maar het bleek dat wij de andere kant met de koffers op werden gebracht, om door wat gangetjes en stegen naar de hoofdweg te komen. Daar stond een auto klaar, een laadbak met 2 banken links en rechts, de koffers in het midden en rijden maar. Veel hobbelen want de weg is bijzonder slecht, en na 5 minuten stopte de auto alweer: Nitya Homestay!
We werden op de oprit gedropt en moesten zelf onze weg maar vinden. Nu is dat niet zo moeilijk hoor :-) direct bij het restaurant werden we al opgevangen en naar een kamer geleid. Ze hadden nog niet naar onze naam gevraagd, maar blijkbaar verwachten ze maar 1 stel? Of we boven wilden? Nou bij voorkeur niet dus, en ook dat was geen probleem, ze zitten bij lange na niet vol. We werden direct bij kamer 101 gebracht, een ruime kamer, lekker vooraan, en je loopt zo het zwembad in!
Maar dan begint de stoelendans ;-) Na nog geen 5 minuten komt iemand langs, blijkbaar de beheerder, ziet 2 oudere mensen :-) en zegt dat we beter een kamer meer naar achteren kunnen nemen, rustiger omdat het verder van de weg en restaurant af zit. Nou prima, goed meegedacht, prima service. We hadden nog niets uitgepakt, dus de koffers werden naar achteren gebracht en wij er achteraan met ons rugtasje :-) Dank je, terima kassi, en wij helemaal happy, voor 5 minuten. Deze kamer was namelijk niet bepaald schoon. Het muskietengordijn en hemel om het bed was ronduit zwart en vuil, en binnen 5 minuten begon onze neus te kriebelen van de stof etc. Ingrid naar voren: nou de kamer was dus niet geheel van wat we verwachten! Maar helaas, de beheerder was er even niet, om 3 uur weer, en of we dan toch nog eve geduld wilden hebben. Dat is wat we ervan gemaakt hebben want best Engels spraken ze opeens niet meer!
Maar het is heel netjes opgelost. in plaats van de laatste kamer, 201, kregen we kamer 202. Hier was net alles in de was gedaan, ook het muskietennet, en de gordijnen waren zelfs nog niet terug gehangen! Deze werden ergens vandaan gehaald, opgehangen en de missende stukken voor de deur, die zijn namelijk langer, werden uit een kamer boven weg gehaald en bij ons opgehangen. Wij helemaal happy. Alleen nu nog een laken regelen! er ligt wel een onderlaken maar alleen een dekentje als toedekking en dat willen we dus anders. Ook weer geen probleem en zelfs de volgende dag hebben we om een extra deken gevraagd, en ook zo gekregen.
Een extra deken bij 30 graden? Nou, Ingrid heeft het altijd snel warm dus de airco staat redelijk koud. Ronald, ik dus :-) , heeft het altijd snel koud en heeft graag een deken. Nu zou je zeggen: Ingrid het laken, Ronald de deken. Nou, ook dit, nee dus. Ingrid heeft het wel snel warm maar ook snel weer koud. Dus de deken wordt meteen weer weggetrokken: Ronald weer koud! Kunnen jullie het nog volgen? Dus ik ben blij met mijn extra deken vannacht!
Na deze kamerdans zijn we gaan zwemmen, een biertje gehaald in de winkel tegenover ons verblijf, en zijn zo lekker de dag uit gegaan. 's Avonds nog lekker gegeten, zoals je hierboven heb kunnen volgen (?) lekker gaan slapen, althans Ingrid dan toch :-)

11 juni, Lekker rondhangen

Vandaag dus niet vroeg het bed uit, we hebben niets op het programma staan. Gisteren wel bij een duikshop langs geweest maar niets afgesproken voor vandaag. Kon ook niet want de boor bij die club was vol voor vandaag. Vonden we ook niet erg want Ingrid moet haar kop nog even leeg krijgen! Dus rustig ontbeten en wat dan te doen? Nou, we wilden nog een brommer huren want het eiland is wel zo groor dat het hier wel verdraaid handig is, zo'n vervoersmiddel. 70.000Rp per dag, inclusief brandstof, maar dat kan goedkoper dus dat gaan we nog uit onderhandelen! We kunnen niet voor de deur de zee in, teveel boten komen in dit deel en verder is het druk met zeewierteelt.
We zijn langs een ander duikcentrum gegaan en hebben daar een goedkopere prijs. Dus morgen gaan we weer duiken. Ik weet niet meer precies waar, maar we beginnen op een rustig stukje. Hierna zijn we op ons brommertje naar de ATM gegaan. We hebben nog wel geld, maar we moeten de kamer, de huur van de brommer en het duiken nog afrekenen straks. En helaas, geen enkel accepteert hier creditkaart. Zeker voor het duikcentrum is dat vreemd, maar het was al wel te lezen op het internet. Alleen de ATM op Bali deed het door de stroomstoring niet en de ander gaf alleen maar briefjes van 50.000Rp en dan nog met een laag maximum. Maar goed, daar komen we wel uit. Hoewel, op het internet was te lezen dat er maar 1 ATM hier is en dat die niet altijd geld wil uitspugen. En, helaas, dat klopte ook. Mijn bankpas werd wel geaccepteerd, maar geld wilde hij niet geven. Bij anderen hetzelfde, alleen op een creditkaart wel. Vanmiddag nog maar eens proberen en dan zien we wel wat we doen. De 'Moneychanger' accepteert wel de kaarten maar rekent een toeslag van 6-8%. Er zijn dus opties.
Op naar "Dreambeach", een prachtige plek zeggen ze om te zwemmen. Een mooi zandstrand, een resort waar je tegen betaling van het zwembad en ligstoelen gebruik kan maken, we zijn benieuwd. Het blijkt ongeveer 4 km te zijn als we er aankomen. Het is inderdaad een mmoi strand, een mooi resort en een mooie zee. Maar deze is nogal ruw. er staat een redelijk sterke stroming, Ingrid heeft het wel geprobeerd maar is niet ver de zee in gegaan. Ze had moeite om weer aan land te komen. We hebben daarna maar wat op het strand gelegen, zijn de trap opgegaan en hebben ons op een bed neergelegd. Ook nog even het zwembad in om daarna weer lekker te luieren en genieten van het uitzicht.
Hierna hebben we ons omgekleed en zijn een stukje daar gaan lopen. Doordat de zee zo ruw is, gister zou het nog erger zijn geweest zei men hier, geeft dat een mooi spektakel op de rotswand. De zee spuit hier prachtig omhoog, het heet op dat stukje dan ook niet voor niets "Devil's Tear". Na een tijd naar dat spektakel te hebben gekeken zijn we weer teruggegaan en hebben de brommer weer genomen. Opnieuw even langs de ATM en ook nu geeft het systeem geen geld op mijn gewone bankkaart. Dus mijn creditkaart geprobeerd en ja, dan geeft het wel geld. Straks maar even kijken wat de toeslag is wat de bank dan door berekend om te zien wat voordeliger is, de ATM of de Moneychanger.
Bij de homestay de bank gegevens even gecontroleerd en de toeslag valt reuze mee, minder dan ik had verwacht. Misschien wel omdat ik een totaalpakket heb bij de ING. Ik zie alleen wel dat de ATM op Bali waar de stroom was uitgevallen wel geld heeft doorberekend op mijn rekening terwijl ik niets kreeg. Moet ik volgende week maar eens achteraan. Voor u is het genoeg. Ingrid is nog even het water ingedoken en toen gaan douchen, ik heb de geldzaken zoals net verteld even doorgenomen, en ben het verhaal aan het typen. Zo ook nog even onder de douche en dan gaan eten, de duikspullen voor morgen klaar zetten en lekker gaan slapen onder mijn extra deken :-)

12 juni, duiken staat op het programma

Ingrid heeft vannacht lang wakker gelegen. Ze was aan het piekeren over het duiken. Pas toen ze tegen haar zelf had gezegd "ik hoef niet" kon ze de slaap pas vatten. Vanochtend bij het afgaan van de wekker was ik dan ook verrast dat ze pertinent niet mee wilde. Voor haar heeft duiken deze vakantie afgedaan.
Na het ontbijt ben ik wel gegaan, en zou 2 duiken maken. Bij het duikcentrum bleek alleen dat ik net niet alles in mijn tas had gestopt: ik miste de ademautomaat! Ze hebben er gelukkig genoeg dus op zich is dat geen probleem, maar je raakt gewend aan je eigen apparaat en mijn duikcomputer zit er aan. Nu dus weer ouderwets met horloge en dieptemeter (de gids heeft wel een computer dus ik maakte me er niet druk over). We zijn naar Santa point en Mangrove point geweest. Beide vanaf de boot want hier is vanaf de kant onmogelijk. De eerste was best een stevige stroming vond ik en dat maakt het lastig om al die leuke kleine beestjes te vinden zoals skeleton shrimp, decorator crab en squat lobster. Nu heeft de gids ze wel gevonden maar ze zijn veel kleiner dan ik had vermoed. Ik dacht aan centimeter maar millimeters is meer op zijn plaats. Het is alleen zo moeilijk ze met mijn camera goed op de foto te zetten. De flits schijnt niet naar de lens bij macrostand, in macro kan je bijna niet zoomen, maar er staan wat op de foto maar erg duidelijk is het niet bepaald. Veel grotere vissen wel gezien maar ze verder niet op de foto gezet. Er was hier op Santa point een koude onderstroming en dan kan het zijn dat Mola Mola mee omhoog komt. Het is alleen niet het seizoen helaas en ik was niet de persoon die 'very lucky" was :-)
Totaal 54 minuten onder geweest en dat is niet zo heel lang maar voor deze plek best wel goed. De boot verplaatste zich daarna, toen iedereen weer boven was en aan boord, naar Mangrove point. Totaal moesten we ruim een uur wachten nadat de laatste aan boord kwam voordat we weer het water in gingen. De boot lag aan een boei vast maar het schommelt natuurlijk wel. Gelukkig had ik een anti-zeeziek pil ingenomen anders had ik de 2de duik niet kunnen maken.
Ook hier was stroming maar niet zo sterk zeiden ze. Dat mag normaal dan wel zo zijn maar nu was de stroming nog sterker dan op de eerste plek. Er ligt op de bodem ergens een kabel gespannen en dat is het punt waar je weer naar boven moet om opgepikt te worden door de boot. Alles schoot met een rotgang onder je door en met een half uur zat ik weer op de boot, met nog 120 bar in de tank. Het was wel waanzinnig mooi maar voor de foto's is dit niet geschikt. Ik had de camera op film moeten zetten maar eigenlijk niet aan gedacht. Het enige opvallende wat we hebben gezien is een barracuda van zeker 1 meter lang. Hij bekeek ons even maar vond ons blijkbaar niet interessant of lekker genoeg :-)
Niet iedereen was zo snel boven, de laatste kwamen met 54 minuten boven. Hoe ze dat voor elkaar kregen weet ik niet want ook zij zijn met de stroming mee gegaan. Maar goed, we waren nu wel bijna bij ons strand dus terug met de boot was zo gepiept. Hier wordt helaas niet alles door de jongens van het duikcentrum gedaan. We moesten nu zelf onze spullen naar de kant dragen, ze afspoelen en ophangen dan wel in de krat terug leggen. Nu is dat niet erg maar valt wel op, vooral omdat het bij alle andere duikcentra die we hebben gehad wel werd gedaan.
Nadat het logboek was afgetekend ben ik direct terug gegaan naar Ingrid. Die zat zich natuurlijk te vervelen de afgelopen 4 uur? Nu, dat klopte ook wel. Ze zat bij het zwembad, heeft niet gezwommen, alleen spelletjes gespeeld op de computer en haat telefoon. Ik heb me maar snel omgekleed en we zijn op de scooter naar het puntje van het eiland gereden, het mangrovebos. Daar een late (4 uur was het al :-) ) lunch genomen en verder nog even bij een tempel gekeken. We konden nog wat verder rijden maar wat is daar de weg slecht. Echt het puntje bereiken kost wel moeite maar was het wel waard. Wat een mooi stukje daar en wat een rust. Hier gaan we nog naar terug om door het mangrovebos te varen.
Nadat we afscheid hebben genomen van een allerliefst klein puppy van een hondje zijn we weer terug gegaan. Ingrid wil absoluut niet over dat stukje weg in het donker. Jammer want ze gingen bbq, ze hadden namelijk net 2 verse tonijnen gevangen. Maar ja, moeders wil is wet dus we zitten nu weer bij onze kamer het verhaal te typen. Zo meteen nog snel even douchen en dan gaan eten. Morgen zien we wel weer verder, in ieder geval gaan we (ik) niet duiken die dag.

13 juni, rondrijden op de brommer

Aangezien we niet duiken vandaag zijn we op de brommer het eiland gaan verkennen. We zijn richting mangrovebos gereden en dan rechts af gegaan. Je rijdt dan door het mangrovebos heen, althans, dat ligt links van de weg, de wortels zie je hier omhoog steken. Rechts een droger stuk land met hier en daar een hutje ertussen. Een verlaten deel van het eiland dus. We wilden naar Nusa Penida gaan, eens zien of we het punt kunnen vinden waar men van de klif de zee in springen.
Om op dat eiland te komen moet je een hangbrug over! Lopend of met de brommer, een auto past niet. 2 brommers naast elkaar ook niet dus goed opletten dat de brug vrij is van tegenliggers. Maar dan gaat het wel zolang je maar in beweging bent. Moet je even stoppen vanwege de voetgangers dan is het lastig om weer weg te rijden. Behalve dat je altijd iets slingerd, de brug doet dat dus ook :-) Maar we zijn netjes aan de andere kant gekomen en Ingrid is blijven zitten. Het viel blijkbaar mee dus. Het Cliff Jumping Point hebben we gezien maar zijn er niet helemaal naar toe gereden. Ik had het benzineverbruik niet goed ingeschat en had geen zin om een stuk te moeten gaan lopen. Maar we hebben ze zien springen, de waaghalzen!
Om de tijd te doden hebben we op dat eiland ook de lunch genomen op een mooi plekje waar we 's ochtends koffie hebben gedronken. En dan weer de brug over. Nu met wat meer uitdagingen want er had zich een opstopping voor gedaan. Een vriendelijk meisje met een brommertje en surfplank had het verkeerd ingeschat en niet gewacht tot er geen tegenliggers waren. Zij moest eerst met haar brommer zoveel mogelijk op de rand gezet worden zodat de rest erlangs kan. En dat past allemaal net. Maar goed, ook dat is weer gelukt en we zijn weer op weg.
Eerst nog even langs de duikshop, even vragen waar ze naar toe gaan. Dat was naar Manta Point, dus 'yes', zet mij maar op de lijst. "En mag Ingrid mee om te snorkelen?" Ja dat was goed dus morgen gaan we de manta's zien, gaaf! Hierna zijn we nog even het zwembad in gedoken en na het douchen zijn we gaan eten schuin tegenover ons verblijf. Gisteren was het te druk maar vandaag zijn we op tijd en hebben we een tafel. Life muziek en lekker eten, wat wil je nog meer :-)

14 juni, duiken opnieuw, nu naar de manta's

Vandaag hebben we een keer geen haast om te duiken. De duikshop bestaat 2,5 jaar en heeft dat gisteravond gevierd. We vertrekken pas om 11:00hr en hebben dus alle tijd. Nu wel alles mee genomen, ook mijn ademautomaat dus, en zijn ruim op tijd bij de shop. Mijn eigen spullen daar klaar gelegd en mijn pak nog even opgezocht. En dan gaan we. Het is druk op de boot nu in vergelijking met de vorige keer, 9 duikers, 4 gidsen en Ingrid :-)
Eerst naar Chrystal Point, een mooie duikplek bekend om het ongekende heldere water maar vooral omdat dit de plek is om Mola Mola te zien. Alleen niet het seizoen nu dus. Maar een prachtige plek. Een zanderige bodem met veel rotsen met koraal er tussen om dan over te gaan in een rif met geweldig mooi koraal. En als je begint met meteen een zeepaardje, een Ambon scorpioenvis (een baby), ach dan kan het niet beter. Verder nog veel andere dingen gezien, zoals een prachtige witte naaktslak, dit naast de vele andere die we al vaker zijn tegen gekomen. Echt een mooie plek!
Na 48 minuten waren we al weer boven, iemand had blijkbaar veel lucht verbruikt, ik had nog 70 bar over. Maar het was mooi en het amdere mooie moet nog komen! Maar dan wel wachten totdat iedereen aan boord is, een half uur later gingen we dan opweg. Manta Point is een eind varen en daar moet je ook extra 150.000Rp voor neertellen. De zee heeft in dit stuk vrij spel en de golven zijn dan ook hoog. De boot klapt op het water terwijl we langs de geweldig imposante kust varen. Gelukkig is het bij Manta Point iets rustiger zodat de boot niet al teveel schommelt. Makkelijker bij het uit het water komen, hat water in is je gewoon achterover laten vallen :-)
Het zicht is hier duidelijk veel minder, maximaal 15 meter schat ik, en we moeten bij elkaar blijven met z'n vijven. Een klein stukje van de boot af en dan op zo'n 10 meter diepte rustig wachten. Rustig is niet geheel waar want de golfslag is goed merkbaar. Maar dan komen de manta's langs zwemmen, echt dicht bij. WE zitten bij het poets station zodat de Manta's vanzelf langs komen. Ze zwemmen om je heen. Door het matige zicht zie je een schim aankomen en dan opeens is hij (zij) daar: geweldig. Ingrid is gaan snorkelen en heeft ze van bovenaf gezien en net zo dichtbij als wij onder water. Ze komen echt dicht langs het oppervlakte. Ook haar ervaring is van : wauw, wat mooi.
Maar aan alles komt een eind en na 54 minuten in het werkelijk koude water ben je toch wel blij dat je het water uit bent. Straks meteen gaan kijken naar de filmpjes. Helaas is dat niet te zien op de actie camera zelf dus ik moet nog even geduld hebben. Nadat iedereen weer aan boord is gaan we weer teug, net zo spetterend en klapperend als de heenweg. Maar iedereen is enthousiast. Aan de kant komen met de boot is nu erg lastig, het is laagwater en omdat we laat weg waren nu lager dan anders. Voorzichtig manouvrerend tussen de obstakels door zijn we er gekomen. Wel moesten er een paar overboord om de boot met de hand in de juiste richting te krijgen, de motor kon niet meer in het water.
Dan weer hetzelfde ritueel, alles mee de boot uit, terug naar de duikshop en alles netjes uitspoelen. Hierna het logboek invullen en afspreken wat we verder gaan doen. Ik heb mijn vinnen en duikschoenen daar gelaten zodat ze weten dat we terug komen. Of we weer gaan duiken hangt een beetje van Ingrid af. Wil ze me nog een keer kwijt zijn voor 4 uur of wordt dat toch net teveel dit keer? Maar daar hebben we de hele avond en volgende dag voor om over te beslissen. Nu gaan we terug en Ingrid duikt nog ven het zwembad in. Ikzelf ben teveel benieuwd naar de filmpjes en foto's dat ik het zwemmen oversla. En ik vind de filmpjes en foto's geweldig. Ik zet ze wel op de site. Of dat hier op Lembingan gaat lukken weet ik niet, de WIFI is bij ons verblijf echt slecht.
's Avonds zijn we weer aan de overkant gaan eten en hebben 'luxe' gedaan. En het was opnieuw heerlijk! En nee Marjon, geen ijsje maar vlees voor mij en vis voor Ingrid, tussen 2 halve aardappels op de plek gehouden door er Lemon grass doorheen te prikken, ook de naam van de tent trouwens :-)

15 juni, wat gaan we vandaag doen?

Dat was de vraag die we ons stelden. We gaan niet meer duiken dus dat hoeft alleen nog financieel afgehandeld te worden maar wat dan, Dream Beach? We besluiten om dat laatste te doen. Maar eerst ons melden bij de duikshop dat we niet meer duiken en dan naar het ondergronds huis. Ik kom daar straks op terug. Nu eerst langs de duikshop.
Het was er rustig maar dat is te verwachten als de meesten nu op de boot zitten om te duiken. We staan niet op het bord dus we waren niet ingepland voor morgen dus ik hoefde alleen nog te betalen. Helaas wilde hij niet meegaan in mijn voorstel om Ingrid haar snorkeltrip als mijn 5de duik te registreren: 300.000 tegen 50.000Rp zou dat zijn. Helaas dus niet maar bijna kreeg ik nog een miljoen cadeau. Bij het optellen vergiste hij zich een aantal keer en het bedrag dat hij op het apparaat voor de creditbetaling intikte was dus een miljoen te laag. Had ik ook (nog) niet gezien maar hij bij het nakijken van de rekening dus wel. Het werd een 2de ronde betalen en dat was dan het laatste voor het duiken deze vakantie :-(
En dan naar het ondergrondse huis: Gala Gala House. Een (1) man heeft hier 15 jaar van zijn leven aan geweid om een onderkomen in de rots uit te hakken. Woonkamer, keuken, meditatieruimte, slaapkamer en veel meer heeft hij in die jaren uitgehakt. Voor 50.000 kan je het bezichtigen. Je moet dan een werkelijk steile trap af en diep bukken om binnen te komen. Ook de ruimtes zijn laag en slechts een enkele hoog genoeg om rechtop te kunnen staan. Maar de man die ons rond leidde had blijkbaar haast gekregen. Eerst konden we nog rustig kijken, foto's maken maar opeens moesten we hier en daar kijken en snel liep hij weer door. We waren er dan ook binnen 5 minuten weer uit. Je hebt wel een indruk kunnen krijgen maar even rustig zitten om het op je in te laten werken was er helaas niet bij.
En dan naar Dream beach om de rest van de dag door te komen. We zijn er alleen niet gekomen, ik ben verkeerd gereden en kwam bij Mushroom Beach uit. En dat was niet verkeerd! Een mooi strandje, wel veel boten maar hier kon je wel gewoon het water, een rustige baai was het hier. Met andere woorden heerlijk. En als je dan nog als laatste 2 zeepaardjes ziet vlak aan de kant, ach dan is toch alles weer goed. Ingrid vergat meteen haar teen die ze zeer pijnlijk aan een houten paaltje, verscholen onder het zand, gestoten had. Nu is de teen zelfs behoorlijk verkleurd en doet het echt zeer.
Weer gegeten vanavond aan de overkant, wel wat duurder dan wat we anders uit geven, maar het is zo lekker, dat hebben we er wel voor over. En een ander voordeel, de WIFI functioneert daar tenminste goed, een foto uploaden is zo gebeurd dus ik ga morgen maar de site bijwerken op het internet, op de computer ben ik redelijk bij.

16 juni, een boottochtje door het mangrovebos.

Vanochtend gaan we varen maar om daar te komen moeten we weer een stukje op de brommer. Het regende alleen wat deze ochtend dus we hebben zeker 5 minuten gewacht :-) Toen was het alweer zo ver op te houden met regenen dat je moet opletten wilde je nat worden.
En hoe gek, vorige keer konden we zo langs de kust doorrijden, maar nu stond er een oud mannetje heftig te zwaaien. We dachten nog, wat heeft die nou? Maar nee, wij hadden wat, namelijk 3.000Rp per persoon wat hij van ons wilde :-) Op zich vreemd dus gezien de vorige keer maar ja wat doe je: betalen, nog geen 25 eurocent. En dan weer voorzichtig manoeuvreren het laatste stuk want de weg is hier wel heel erg slecht. Tot het eind doorgereden om bij het laatste 'parkir' de brommer weg te zetten. Je wordt meteen aangesproken om iets te drinken of dat we wat anders wilden. Ja dus, we wilden varen. Nu geen probleem, voor 100.000Rp wilden ze dat wel doen. Iedereen vraagt daar 100.000Rp en helaas er viel niet te onderhandelen :-( We werden meegenomen naar de bootjes en een wel heel oud mannetje ging het water in om een roeibootje naar de kant te halen.
Wij bleken in dat bootje te moeten. Maar het was best wiebelig en de bankjes waren nat van de regen. Gelukkig hadden we handdoeken mee genomen, misschien gaan we straks het water nog in, en de bankjes waren zo droog. Datzelfde oude mannetje ging achterop staan en met een lange stok boomde hij ons weg. En dat deed hij dus de hele weg, bomen. Het zou een tochtje van ongeveer 25 minuten zijn en precies na 25 minuten waren we weer aan wal. De tocht ging eerst richting zee om dan ergens een kreek op te varen. Het was er stil, weinig meer geluid dan het kabbelende water langs de boot. Het viel me op omdat ik wel vogel geluid had verwacht maar nee dus. Het is een toeristisch stukje wat we varen want aan de bomen hingen naamkaartjes met de Latijnse namen.
Weer terug bij de brommer besloten we om maar daar te blijven. Het is er heerlijk rustig en je kan het water in. We hebben eerst wat gedronken en hebben toen een kano gehuurd. Zo'n dubbele die niet kan zinken en deze heeft ook nauwelijks diepgang. Met z'n tweëen er voorzichtig in en dan gaan. We hebben een uur en zijn langs het bos een eind gevaren, ik durfde het doolhof van kreken niet in. We hebben naar de wierkwekerijen gekeken en zijn toen weer teruggegaan. Maar goed ook, want het werd eb en het water was al flink aan het terug trekken. Twee uur varen zat er niet in als we dat gewild hadden want alles begon droog te vallen. We zijn wel gewoon terug kunnen komen gelukkig.
Verder hebben we daar de lunch genomen en de rest van de middag lekker blijven hangen. Volgens Ingrid heb ik zelfs geslapen aan mijn snurken en blazen was dat te horen :-) Na te hebben afgerekend zijn we weer voorzichtig terug gereden. Het was druk geworden bij ons verblijf, een grote groep studenten in de leeftijd van 15 tot 20 jaar. We waren vanochtend al ingelicht maar het is wel even schrikken als je de rust gewend was. Ze blijven 2 dagen, precies zolang als wij nog hier hebben. We gaan het beleven, ik hoop dat het vannacht enigszins rustig is.

17 juni, De laatste volle dag op Lembongan en tegelijk Indonesië

We wilden wat leuks gaan doen en dachten erover om weer naar Dreambeach te gaan of naar Mushroom Beach. Het werd Mushroom Beach omdat je daar zo de zee in kan. De jeugd is al op pad vanaf 7 uur en we hebben er niets van gemerkt. Dat is een dag gewonnen. We hebben na het ontbijt weer ons brommertje gepakt en zijn vertrokken. Het was even twijfelen bij een splitsing, links of rechts, maar het bleek een juiste keus te zijn geweest. Alleen wat bleek, het strand was weg! Vorige keer waren we zeker een uur later en het was nu nog echt hoog water. bijna geen mogelijkheid om je handdoek droog ergens neer te leggen.
Maar een restaurant geeft uitkomst: eerst maar wat drinken :-) Koffie en een sapje gaan er altijd wel in. De tijd schrijdt voorbij en het water trekt zich inderdaad terug. Tijd om ons op het strand te nestelen en wel in de schaduw. Maar eens zien hoelang dat goed gaat want de vorige keer was er weinig schaduw, de boom geeft maar beperkte tijd schaduw. Maar voor nu gaat het goed en nadat we ons in de zee hadden afgekoeld en afgespoeld lekker luieren.
De maag begint te knorren en meld dat het alweer lunchtijd is geworden. We besluiten om hier maar gehoor aan te geven en eten wat. Ingrid vissoep en ik een club-sandwich. Beide smaakte ons heerlijk en na een uurtje hebben we de zon weer opgezocht. Het hoofd kan nog in de schaduw maar lang zal dat niet duren. Gelukkig is het zeewater lekker verfrissend en zo komen we de middag rustig door. Geen zeepaardjes gezien deze keer maar je kan niet altijd geluk hebben.
's Avonds hebben we de koffer vast gedeeltelijk ingepakt zodat we morgen niet de hele dag aan het pakken zijn, de sleutel van de brommer terug gegeven en de benodigde roepia's betaald. En zijn daarna heerlijk gaan eten bij Lemon Grass. Het was weer een feestje en met life muziek op de achtergrond: heerlijk. Ik heb me al wel ingechecked voor de vlucht van de volgende dag. Maar wat zegt dat systeem dan: de boarding pass die je met de mail krijgt toegestuurd moet je wel geprint meenemen! Maar ik heb geen printer bij me en ik heb er in de homestay ook geen zien staan. Maar eens nagevraagd bij het restaurant en ook zij hebben er geen. Maar er is er wel 1 bij het government house (gemeentehuis).
Ze vertelde dat ook aan de baas en die kwam niet veel later aan onze tafel. Hij bood aan om morgen met ons naar het gemeentehuis te gaan zodat ik de gewenste print kan maken. Hoe kan het beter? Om 10:00 hebben we afgesproken. Wij weer helemaal happy en zijn terug gegaan naar de homestay. Wat een lawaai komt je daar tegemoet! De jeugd is weer terug en is blijkbaar erg uitgelaten. Maar gelukkig, om 22:00 werd er een rondgang gemaakt door de leiding, iedereen werd terug gestuurd naar hun kamer en langzaam kwam de rust weer terug. Zo konden we in ieder geval weer de slaap pakken. Morgen de laatste dag :-(

18 juni, we gaan naar huis!

We waren bijtijds wakker. Nee, niet door de jeugd maar blijkbaar door de onderliggende spanning van ons vertrek. We worden pas om 16:00 uur opgehaald dus we hebben meer dan genoeg tijd. De kamer hebben we tot zeker 3 uur zodat we zelfs nog kunnen gaan zwemmen. We pakken de laatste dingen in de koffer, laten de shampoo en zeep staan zodat we nog kunnen douchen en gaan eerst maar eens ontbijten. De laatste keer dat we aan de plaktafels zitten. Nee, echt schoonmaken kunnen ze hier niet. Hierna ook maar de kamer betaald, zodat we precies weten wat we nog aan geld hebben. De man probeerde nogmaals om 100.000Rp te krijgen voor het langer aanhouden van de kamer maar ik heb hem fijntjes :-) verteld dat we iets anders hadden afgesproken! Oh ja, dat was waar, sorry. Ja ja, dat zal wel.
Tegen 10 uur loop ik naar het restaurant. Ik heb de pdf van de boardingpasses op de sd-kaart gezet van mijn fototoestel en hoop maar dat dit genoeg is. De baas is op tijd maar gaat zelf niet. In plaats daarvan stuurt hij een van de personeelsleden weg om zijn brommer te halen. Ik moet daar achterop kruipen en zo gaan we naar het governments house. Niet een groot gebouw, geen alleen staand gebouw, nee een winkelpand als officieel gebouw bestempeld :-) Maar er hing een bordje "open" en ik ben naar binnen gegaan. Een man met zijn vrouw en kind zitten binnen. Ik leg uit wat er aan de hand is en of ik de pdf hier kon laten afdrukken. Dat was gelukkig geen probleem en ook de SD-kaart kon hij lezen. Ik blij weer naar buiten, slechts 6000RP moeten betalen, en weer achterop de brommer gekropen. Nu kan ik tenminste met een gerust hart naar het vliegveld gaan.
Hierna zijn we langs het strand gaan wandelen, nu niet links af maar rechts af, die kant hadden we nog niet gehad. We kwamen langs een paar aardige resorts en restaurantjes. Bij een hebben we wat gedronken en Pisang Goreng gegeten. Het water was hoog en de golfslag behoorlijk. We zaten gelukkig hier hoog genoeg, bij andere tenten hadden we gezien dat et water over de vloer liep :-) Maar het werd laag water dus na een uurtje konden we 'gewoon' over het strand lopen. Tegen 2 uur zijn we weer terug naar de homestay gegaan.
Ingrid had het weer erg warm gekregen, heeft had badpak aangedaan en is het zwembad nog ingedoken. Ikzelf ond het voldoende om met mijn voeten in het water te zitten. Hierna is Ingrid gaan douchen, heeft haar badpak in een handdoek gerold en is er op gaan staan. Dit is een trucje dat we vaker toepassen, noem het de alternatieve wringer. De badpak is hierna zo goed als droog. Nog even in de zon en dan in de koffer. Alles wat we niet meer nodig hebben, de douchegel, tandpasta, shampoo, deodorant, laten we achter. Het is bijna op en we hebben het niet meer nodig. Zo sparen we ruimte en gewicht. We dragen de koffers naar buiten en stallen dit in het schoonmaakhok en geven de sleutel af.
We gaan lunchen in Lemon Grass Restaurant, omdat het daar lekker is en vanwege de hulp die ze hebben geboden met het print-probleem. En dan begint het wachten. Een uurtje is normaal zo voorbij maar wachten duurt lang. Maar redelijk op tijd komt de auto voorrijden en komt er iemand van 'Glory Express' ons ophalen. De koffers weer in de laadbak, wij ernaast en het kleine stukje naar het strand rijden. Daar blijkt de boot dus niet te zijn! Nee, er ligt een klein bootje, bijna een rubber boot om te zien, en daar moeten we in. Het was namelijk laag water en de Fast Boat kon niet aan het strand komen. We hadden gelukkig de schoenen in een plastic tasje bij ons en hadden alleen slippers aan toen we aan boord gingen. Die slippers worden dan in een krat gegooid en die wordt aan boord gedragen. De krat wordt eerst even door het water gehaald om het zand eraf te krijgen en als de schoenen hierin hadden gezeten waren die nu van binnen en buiten nat geweest. Een beetje wiebelend kwamen we aan boord op de kleine boot, en later bij het overstappen was het nog lastiger. Maar goed, het feit dat ik dit kan typen houdt al in dat het goed gegaan is ;-)
Met een 25 minuten waren we bij Sanur en voorzichtig manouvrerend kwam de boot hier wel tot aan het strand. Alleen stond er een redelijke sterke golfslag. Van boord gaan was een garantie op een natte broek. Maar je had geen keus dus de pijpen werden flink opgerold en zodra de golf voorbij was gekomen snel van de boot af en nog sneller naar de kant, de volgende golf kwam er al weer aan :-) De slippers waren zo in het zand gegooid en iedereen was aan het graaien voor zijn/haar paar. Het zand kon je nergens afspoelen dus dat moet eerst maar eens drogen.
De koffers werden door de bootlui aan land gebracht en dat was net zo hachelijke onderneming om die droog te houden. Ook die werden in het zand gedropt en moesten we zelf naar de weg sjouwen, wordt je sterk van zullen we maar zeggen. We werden al opgewacht aan de kant door de chauffeur die ons naar het vliegveld zou brengen. We waren de enige die daar naar toe moesten vandaag en we zaten ruim in het busje. Het was best wel druk op de weg maar we hadden meer dan genoeg tijd, we vliegen immers pas om 20:35hr. Nu over dezelfde weg als toen we op Bali aan kwamen met dit verschil: het is nog licht! Nu zien we waar we rijden en dat is ook wel weer leuk.
Op het vliegveld was het best druk. De bagage afgifte was al geopend voor onze vlucht dus dat hebben we maar meteen gedaan, zijn we tenminste die zware koffers kwijt. Het was best een beetje spannend of de koffers niet te zwaar waren maar dat viel goed mee. Ingrid haar koffer was slechts 19.8kg en de mijne 20.5kg en 23 is het maximum. Dus het wegdoen van overbodige artikelen als de zeep heeft blijkbaar geholpen. De boardingpass die ik met wat moeite had kunnen afdrukken werd niet eens bekeken, er werd meteen een nieuwe geprint. Doe ik daar al die moeite voor! Dan klopt het tovh niet wat op de site staat dat je een geprinte versie mee moet nemen naar het vliegveld! Toch maar eens een mailtje aan wagen. We moesten wel nog 200.000Rp per persoon afrekenen om het land uit te mogen. Bij tickets na 1 maart hoeft dat niet meer, dan zit het al in de prijs inbegrepen. Ik vind het toch vreemd dat je een soort oprotpremie moet betalen.
Aangezien we een late vlucht hebben is het mij niet duidelijk of we nog wat te eten krijgen en besluiten dan ook om iets eetbaars te vinden. Een chinees restaurant hebben we uitgekozen en niet La Place ;-) Het smaakte ons goed. Dan is het zaak om de roepia's te tellen. Na het afrekenen van het diner hebben we nog genoeg voor een kop koffie en iets erbij. Dat hebben we dan ook gedaan en met nog 37.000Rp over, iets meer dan 2 euro, hebben we het toch niet slecht uitgekiend!
Het boarden en vertrekken ging allemaal netjes op tijd en we zaten dan ook om 20:45hr in de lucht. Gelukkig was de Boeing 777-300 een nieuw toestel, met nieuwe stoelen en meer beenruimte. Nu eens zien of we ook kunnen slapen.

De laatste loodjes wegen het zwaarst zeggen ze en in ons geval klopt het wel zo'n beetje.
Het heet een rechtstreekse vlucht, maar in feite stoppen we in Singapore om daarna door te vliegen naar Amsterdam. In de 2,5 uur die hat duurt om in Singapore te komen serveert KLM toch nog eten uit. Maar wij hadden net gegeten op het vliegveld, echt honger hadden we niet. De lekkere dingen werden dan ook eruit gevist, zoals de gebakken kip, het toetje, en de rest ging weer terug. Een kopje koffie om het af te leren en dan even doorbijten tot we landen in Singapore. Doorbijten want het is vechten tegen de slaap maar we moeten er daar uit en de handbagage moet meegenomen worden.
Half slapend lopen we op het vliegveld daar rond. Maar even naar het toilet want dat gaat hier wat makkelijker en dan is het alweer tijd om in te checken. Alles weer door de scanner, de riem weer uit de broek, etc en daarna weer aankleden. We zitten op rij 55 dus we mogen als een van de eerste aan boord en settelen ons weer op de zelfde plaats. Met argusogen kijk ik naar een lege rij vlak achter ons en vraag aan de pursur of ik daar mag zitten als die rij leeg blijft. Dat was goed maar of de rij leeg bleef? Hij wist het zo niet. En helaas, het was ook niet zo. Het vliegtuig bleek opnieuw vol te zijn. Nou ja, voldoende beenruimte, dus slapen zou moeten kunnen.
Maar dat viel tegen. Doordat we er net uit waren geweest en op het moment dat we net in slaap zouden vallen zijn we er een beetje overheen. Ik heb maar een film gekeken, de Hunger Games deel 2, en Ingrid was weer druk met een spelletje. Maar dan wordt het toch laat en de slaap begint toch weer terug te komen. Alleen echt vast geslapen hebben we niet, alleen het feit dat we het iedere keer weer een uur later zien op de klok geeft aan dat we toch weg zijn gedoezeld. En op deze manier is totaal 15 uur onderweg zijn toch een lange zit.
We hebben blijkbaar de wind mee want de piloot meldt dat we al om 7:10 op Schiphol landen. Dat is weer 20 minuten eerder dan gepland. Eerste nog even ontbijten en dat is hier in het vliegveld ruimer dan wat in de laatste homestay hebben gehad. Het smaakte wel goed maar met of 2 broodjes en een ei, of een pannekoek met slechts 1 kopje koffie/thee is het toch wel karig. Nu krijgen we brood, ei, fruit, jus d'orange, en meerdere kopjes koffie. Dat laatste hebben we wel nodig want we zijn nog niet thuis. Eenmaal geland is het een eind lopen naar de bagagehal. Ze zijn aan het renoveren en de loopbanden staan allemaal uit. Zo wordt je ook wel wakker.
Nu zijn we benieuwd of onze zoon er al is. Hij heeft, net als zijn vader trouwens :-), niet de naam om op tijd ergens te zijn.

We zien hem niet staan maar misschien bij de uitgang? Een belletje, terwijl wij op de koffers staan te wachten, leert dat hij nu in de bus zit vanaf het langparkeren P3 en dat hij er bijna is. Ik hoor mijn kleinzoon al op de achtergrond hele verhalen houden :-)
Nadat we de koffers hebben en door de uitgang komen staan ze ons nog niet op te wachten. Maar ik zie ze al wel komen, zijn we eigenlijk net iets te snel gelopen. En wat heeft die kleine nu vast? "Welkom Thuis, Opa en Oma" staat er te lezen op het spandoek :-) en dat maakt ons weer helemaal blij, dat kleine mannetje. Zo is het toch wel weer goed om thuis te komen.
We zijn nog even naar de vliegtuigen wezen kijken en hebben nog een kopje koffie gedronken met een taartje :-0 Onze kleinzoon vond het geweldig maar wil wel naar huis: hij wil voetballen met opa! Dus we maken het niet te bond en gaan met de bus naar P3 en gaan op weg naar huis. Althans, eerst nog even langs Leusden naar mijn werk. Nee, ik hoef niet te werken maar kan mijn auto ophalen zodat ik de laatste week van mijn vakantie toch al een auto heb. Prima geregeld zo. Ingrid is meteen doorgereden naar huis en ik heb nog wat lopen kletsen. Al met al een uur lopen te kletsen, dus maar goed dat Ingrid al onderweg is naar huis.
Eindelijk weer thuis, koud is het. Toch is het 22 graden binnen maar het voelt voor ons koud. Een bloemetje staat er van onze kinderen en er is ook al boodschappen gedaan voor de eerste dagen. Nu de dag nog zien door te komen en niet al te vroeg naar bed, zien of we weer snel in het ritme kunnen komen. Nadat ik met mijn kleinzoon ben gaan voetballen zijn ze kinders naar huis gegaan, hebben wij de koffers uitgepakt, de souveniers en kadootjes gerangschikt, en zo de dag uit gekomen. Trouwens, in de brievenbus stak een kaartje dat er een pakje geprobeerd was af te geven en dat ze morgen terug komen. Dat kan alleen onze Wajang-poppen zijn die we in het begin van onze vakantie hadden gekocht. Met de zeepost zijn die verstuurd en zouden ook 3 maanden onderweg zijn. Verrassend dus dat ze op dezelfde dag aankomen als wij thuis komen :-)
Een broodje gegeen en om 20:00hr zijn we toch naar bed gegaan. Binnen een minuut sliepen we denk ik en hebben aan een stuk geslapen. Maar om 06:00 waren we al wel weer wakker. Het ritme is er nog niet helemaal. Vandaag de laatste rotzooi nog opruimen, de laatste was doen (veel is het niet) en maar zien hoe het gaat vandaag. Nu de laatste hand aan de foto's en het verhaal en dan dat hoofdstuk ook weer afsluiten.