Vandaag de aanvang van ons avontuur in Indonesië
We zijn vandaag afgereisd naar Schiphol. Saskia en Herman hebben ons vanochtend weggebracht. Niet rechtstreeks maar via Leusden. Dit omdat ik mijn auto heb ingeleverd zodat ik daar geen financiële verplichtingen meer voor heb gedurende de komende drie maanden.

Vanochtend waren we al vroeg op voor ons doen. Snel nog onder de douche. Je weet nooit hoe lang het duurt voordat je in Indonesië een fatsoenlijke douche hebt :-) Ook Jeroen en Jolanda zijn nog even aangewipt om afscheid te nemen. Na de koffie (slechts 1 bakkie) nog snel afwassen, het apparaat schoon maken, na 3 maanden wil je niet terug komen en dan een dikke schimmellaag aantreffen, nog snel controleren of alle stekkers uit het stopcontact zijn, de verwarming laag en dan de koffers in de auto.
Weg, nog even goed om je heen kijken, want dit laten we nu voorlopig achter. Zwaaien naar de buurman, zwaaien naar Jeroen en Jolanda die op het fietspad staan en dan zijn we echt weg.

Eenmaal in Leusden de auto ingeleverd. Babette was snel beneden in de parkeergarage en daar hebben we een kras en een pit in de portier geconstateerd. Helaas, niet geheel schadevrij dus. Maar een krabbel onder de papieren, de sleutels overhandigd en dan weer door, op naar Schiphol.
Het was niet druk op de weg, alleen rond Schiphol was het wat drukker. De auto in de parkeergarage P2 gezet, maar dat was niet een goede keuze. Wat een kl...te eind is dat lopen voordat je in de vertrekhal bent.
Maar goed, het zonnetje scheen dus wat zou het. Nog wel op het panoramadak even gekeken of we konden zien met wat voor toestel we nou vliegen. Ok, een boeing 777-200, maar hoe groot is dat nu eigenlijk. Niet gevonden, alleen de kleinere broertjes en die vonden we al groot. Hierna een kop koffie, met gebak ondanks de protesten van Ingrid (mijn lijn) maar het smaakte toch goed, ook het gebak :-)
Saskia en Herman moesten weer snel weg. Een eigen zaak brengt toch verplichtingen met zich mee. Na een warm afscheid waren we alleen. Nog ruim 5 uur door te brengen op Schiphol. Achteraf viel dat ook wel weer mee. Er is veel te zien en lekker in de zon is het best uit te houden.

Het inchecken ging best wel soepel. Ik had iets overgewicht in mijn koffer, 0,6kg, maar daar deden ze niet moeilijk over. Eenmaal het boarden was relatief snel. Geen gekke zaken. Wel natuurlijk de waterflesjes leeg maken, dan mogen ze wel mee en na de check kan je ze weer vullen. En dan echt aan boord. Helemaal achterin hadden we de stoelen. Bij het online inchecken speciaal gekozen, ook nog bij betaald. Alleen dat viel tegen. We zitten wel alleen met z'n tweeën maar de ruimte is erg krap. de stoelen zouden beter moeten zijn, maar ik kan geen verschil constateren. Als we terug zijn maar eens een mailtje aan wagen.
We hebben nu alles achter de kiezen, het inchecken, het eten, de drank. Nu proberen de nacht door te komen en zien hoe we morgen wakker worden. Nou ja morgen, het is al 00:32 Amsterdam tijd, op het moment dat ik dit type.

Aankomen in ons hotel?
Slapen in het vliegtuig is niet makkelijk. Behalve weinig beenruimte en veel geronk van de motor is het sowieso niet makkelijk om je draai te vinden. Uiteindelijk blijkt dan toch iedere keer dat de uren wel wegtikken, gelukkig.

We moesten een tussenstop maken in Kuala Lumpur, ongeveer 15:30 lokale tijd. Ongeveer een uur van te voren gingen de lichten in het vliegtuiug weer aan, werden voorzichtig de blinderingen omhoog geschoven. Voorzichtig vooral omdat de zon nogal fel schijnt en dat is toch meteen wel erg veel licht aan de moede ogen. We kregen een ontbijt geserveerd en niet veel later werd de kist aan de grond gezet. Het is een stop van ongeveer 1,5 uur van landing tot start.
We moesten wel het vliegtuig uit, maar de bagage moest om veiligheidsredenen aan boord blijven. Wel lekker even de benen te strekken, maar het half uurtje wat we er uit mochten voordat we de check-in weer moesten doorlopen is voor ons wel wat korter. Achter in het vliegtuig heeft ook weer zijn nadelen. Als eerst erin maar als laatste eruit.

Maar goed, dan toch op weg naar Jakarta, nog 1,5 uur vliegen.
Eenmaal geland moesten we eerst langs controle, we hadden dan wel een visum maar dit werd eerst gecontroleerd, een stempel in je paspoort en klaar. Vreemd, in het vliegtuig hadden we formulieren moeten invullen maar daar werd niet naar gekeken. Toch bewaar ik die maar goed, er zit een uitreiskaart aanvast en die zou ik zo maar nodig kunnen hebben. Hierna de bagage ophalen, de koffers zagen we al maar die liepen toch nog een extra rondje op de bagageband, plan plan. Ook nog even 3x flappen getapt, 3x 1.000.000 rupiah meer komt er niet uit per keer.
En daar sta je dan op een vreemd vliegveld, 19:00 uur want het is hier al avond, en donker!, de warmte valt hier als een warme deken over je heen. Zweet zoekt meteen een uitweg. Maar we zouden worden opgehaald dus snel maar zien. En daar staan ze al met hun bordjes te zwaaien. Helaas, geen "Van Keulen" ertussen. Zou hij dan al weg zijn en naar het andere verzamelpunt zijn gegaan? Tenslotte zijn we een half uur later geland en dat lijkt me dan ook een logische. Echter bij de KFC stond ook niemand. Wel voldoende mensen die je hun taxi in willen krijgen. We zijn volhoudend, nog wel, en blijven wachten. Er stond ook een Indonesiër te wachten, al 2 uur op zijn vriend. Het is morgen Nationale Feestdag (welke weet ik niet) en het is stervens druk op de weg blijkt. File in Jakarta is zeker niet ongewoon, maar nu lijkt dus nog erger. Ingrid is nog even terug gelopen en ik ook na een half uur. En zodra de witkop binnen kwam ging er meteen een bordje omhoog: "Van Keulen". Blijkt hij al een uur op het vliegveld te zijn. Hebben we elkaar toch misgelopen.
We moesten aan de stoeprand blijven wachten en hij ging even de wagen halen. Even is dus nooit even, maar daar kwam toch een minivan aan en ja hoor, de 'onze'. Op het moment van instappen begint het voorzichtig te regenen. En wat voorzichtig begon werd al snel een heuse onweersbui. Het water stond al snel behoorlijk hoog, op sommige plekken zelfs tot aan de dorpels van de auto's. Brommers scheuren je aan alle kanten voorbij, de auto's drukken door, toeteren is een nationale hobby, het was me een ritje wel. Gelukkig werd het op de tolweg, jawel, wat rustiger met het verkeer, onze kant op tenminste. De andere kant stond het geheel vast. Ook nu gaf de chauffeur een tijd aan en geen kilometers, 1 uur. En dat klopte wel zo ongeveer. Maar de communicatie loopt stroef. Hij spreekt wel Engels, maar gebrekkig, en wij totaal geen Indonesisch. Morgen hebben we een dag vrij te besteden, en daarna gaan we op reis met chauffeur, en die zou wel Nederlands spreken zelfs. Heeft Van Verre toch goed geregeld.

Eenmaal bij het Santika Premier Hotel aangekomen deed dat ons wel aan Turkije denken. Veel marmer op de vloer, maar het is dan ook een 4* hotel. De koffers konden we beneden laten staan en wij met de roltrap omhoog. De receptie is namelijk niet op de begane grond :-) Inchecken en naar onze kamer op de 7de verdieping. Een mooie ruime kamer. Even wachten op de koffers, tipgeld is ca. 10.0000 per koffer en dan even kijken bij het zwembad, achter de ramen, want het plenst nog steeds. Wel/niet wat eten? Toch maar wel, en heerlijk die Gado Gado, samen met het lokale bier "Bintang".
En dan naar bed. Even douchen, tanden poetsen met flessenwater om te spoelen en de airco aan. Heerlijk.

Vrije dag in Jakarta.
We wilden wel ontbijten en dit niet mislopen. We hebben de wekker gezet, niet te vroeg, 09:15. Om 06:00 hoorde ik de speaker van de moskee in de buurt. Gelukkig houdt een dubbel raam veel geluid tegen. Maar voor een goede nachtrust is toch wel even wennen aan de tempertuur etc. Vanochtend drijfnat wakker worden ondanks de airco, dat beloofd nog wat! Ik spreek me zelf moed in door te zeggen dat het de vermoeidheid is. Na een korte stop onder de douche naar beneden, ontbijt en koffie. We zijn benieuwd wat 'ontbijt' hier inhoudt. En dat valt dus niet tegen! Brood is er, croissants, jam, fruit etc. Heel Indonesisch :) Maar daarom ook rijst, vleesgerechten en dergelijke. Dat houden we toch nog maar voor het avondeten.

Jakarta, wat te doen?
We wilden het rustig aan doen en niet de gehele dag in de stad rondhangen. Uit de mogelijkheden die onze reisgids gaf hebben we gekozen voor de haven, Sunda Kelapa, en het oude hart van de stad rond het Fatahillah Square.
Beneden bij het hotel wordt meteen een taxi geregeld (Blue Bird) en een kaartje in je hand gedrukt van het hotel voor als je terug wilt. En dat blijk je nodig te hebben ook! Het is ongeveer een half uur rijden en dat wordt je voor je gevoel ergens gedropt. 7.000 rupiah armer. We moeten langs een loketje? Jazeker, om bij de haven te komen wordt 2.500 rupiah gevraagd. We wilden niet voor niets in de taxi gezeten hebben en hebben netjes betaald. Tenslotte, totaal is dat slechts 35 eurocent. Het voelt vreemd aan maar dat moet nog wennen denk ik dan maar. Lopen naar de haven moet je niet veel van voorstellen. Er is een kanaal, waar de boten in liggen. En daar gaat het om, die boten! Het zijn Makassaarse schepen, bijzonder van vorm. Het leuke is om te zien hoe ze nog steeds met de hand worden geladen. Althans, er staat een vrachtwagen met bijvoorbeeld cement, de zakken van 50 kg worden op een dikk touw gelegd. Deze wordt dan in een strop gelegd en met een electrische lier de boot in gehezen. Daar in het ruim wordt dat dan weer handmatig verdeeld. Stoffig werk en in die warmte geen pretje.
Slenterend langs de boten wordt je geprobeerd een verrekt klein roeibootje in te lokken om de haven door te varen en aansluitend naar de vismarkt. Ingrid zag dat helemaal niet zitten en ook ik had zo mijn bedenkingen. Toch hebben we het wel gedaan, maar dat was pas nadat we bij het toeristenkantoortje binnen waren gegaan. Ingrid moest nodig naar het toilet en tijdens het wachten werd ik aangesproken door een mannetje. Hij bood zich aan als gids en wilde ons begeleiden door de haven etc. Ook na de oude stad in Jakarta. Hij sprak ook Nederlands, met een zwaar accent maar wel goed te verstaan. "Wat kost het" vraag ik heel stoer maar vergeet dan toch nog af te dingen. Moet daar toch aan denken de volgende keer. Maar ja , nu heeft hij een goede dag voor 300.000 rupiah. Hij neemt ons mee voor een trip van ca. 2 uur.

Dus wij weer terug naar de boten, waar hij uitlegde dat deze allemaal prive eigendom zijn, de mensen aan boord wonen etc. We werden een boot op begeleid, alleen Ingrid durfde de smalle!! loopplank niet over. Ikzelf had alleen het laatste stukje toch wel een handje nodig, de held. Het is niet ruim aan boord kan ik je vertellen. Als je ziet waar ze slapen, ik moet er niet aan denken. Eenmaal beladen liggen de boten zeker 2 meter lager in het water en veel steekt er dan niet meer boven water uit. En dat straks op volle zee?
En dan moest Ingrid er toch aan geloven, hup, over de rand en een soort kano in: "Hoei, hoei" riep ze en de echo van de mannen op de kant klonk haar na. En daar gaan we. Tussen 2 schepen door paste het werkelijk net, even bukken dan ook nog en daar gaan we. Niet met een peddel wat ik dacht, maar er was toch een klein motortje achterop. Het varen door de haven was met 5 minuten gedaan. Even naar rechts lnags 2 schepen, en toen alweer terug. Nee, zo erg was het ook weer niet, we gingen naar de kampong. Aan land tussen de hutjes door. Het is maar goed dat de regering een nieuwe betonnen verhoging heeft gezet op de oude dam die de Nederlanders ooit hebben gebouwd (baksteen hier en daar nog te zien). Wat een armoe om zo te leven. Het contrast is erg groot. Je wordt gelukkig niet na gekeken maar zeer vriendelijk overal begroet. De gids sprak ronduit, maar het meeste ben ik wel weer vergeten. Gebouwen uit 1700, 1800 etc, niet onthouden. De oude glorie van die gebouwen was in de meeste gevallen ver te zoeken. In een nauw steegje was zelfs een bruiloft aan de gang. Alles prachtig versierd, een mmoi podium voor de bruid en bruidegom, maar waar die waren weet ik niet. Ook het eten was ruim voorhanden, en ook wij mochten wat nemen. Beleefd afgeslagen maar het gaat hier om het gebaar, ze hebben niets, maar delen alles.
En dan langs de vissen. Diep inhalen, lucht vasthouden en doorlopen. De vis ligt daar in de open lucht te drogen, andere op kraampjes uitgestald. Even verder was de oude vismarkt. Dat stond nog aangegeven, maar nu was het op een andere manier gebruikt. De enorme hal wordt nu door families gebruikt om te wonen. Afgeschermd met plastic, ook als dak, want de pannen waren niet meer zoals ze geweest waren, als ze er nog lagen. Hierna verder, richting de oude stad rond de Fatahilla Square. Nog even langs de Hollandse brug, een oude ophaalbrug zoals je ze kent van Amsterdam. En dan door de drukte heen naar het centrum. Ook even bij de het oude station binnen gekeken en op het plein tussen de feestgangers (Nationale Feestdag weet je nog). Wel even in het Cafe Batavia gekeken maar niet gaan zitten. en iets verderop hebben we afscheid genomen van onze gids en zijn we een taxi in gegaan. Weer van Blue Bird.

Komt goed dachten we en ja dat was wel zo maar......
Ik denk dat hij wel 5 keer gestopt is onderweg om te vragen waar ons hotel was. Ik had het kaartje gegeven wat ons was gegeven toen we vertrokken maar dat hielp toch niet zo goed als ik gedacht had. Geen tol-weg over gekomen ditmaal, wel op de heenweg, maar hoe we zijn gereden, ik heb geen idee. Langs het Nationaal monument, dat wel, en na een rit van zeker 5 kwartier: ja hoor hij had het gevonden. Hij verontschuldigde zich keer op keer en rekende niet het gehele bedrag. Over de korting hebben Ingrid en ik nu een verschil van mening: Ik betaalde 10.000 extra op de 100.000, maar volgens Ingrid was het totale bedrag 103.500, en zou ik teveel betaald hebben. Korting / geen korting? We zullen het nooit weten :-)
Op de kamer maar meteen een douche genomen. Ik was nat van boven tot beneden en niet omdat het regende. Daarna naar beneden en ons portie Cola genomen om de buikloop voor te blijven. Beter voorkomen dan genezen niet waar :-) En nu dus dit verhaal. Zometten eten en eens meemaken hoe laat onze chauffeur zich morgen aandient. Vroeg op is het devies, we gaan het meemaken.

Vandaag gaan we van Jakarta naar Bogor. Volgens de beschrijving iets meer dan 2 uur. Nou dat bleek niet geheel waar!

Toch maar weer de wekker gezet, nu op 06:20. Niet zozeer dat we vroeg wilden ontbijten maar we wisten ook niet hoe laat onze chauffeur ons zou komen ophalen. Nog wat onwennig zaten we met onze koffer te emmeren. Wat zouden we nu toch bij de hand willen hebben in onze rugtas en wat kan er nu wel gewoon in de koffer. We hoeften nu niet meer op het gewicht te letten. Na een poosje zijn we toch naar beneden gegaan om te ontbijten. Ingrid is weer van alles aan het uitproberen, maar zolang nog steeds een Nederlands ontbijt, brood-ommelet, te verkrijgen is neem ik dat. Na 3 bakkies koffie zijn we maar eens gaan kijken of de chauffeur er al is. En ja hoor, boven aan de trap staat hij ons op te wachten. Kur is zijn naam, met enkele 'r', anders wordt het kurr-kurr en zo roepen ze de kippen :-)
Afgesproken is dat we om 08:30 beneden zouden zijn met onze koffers. Plan-plan. Na de laatste blik in onze koffers hebben we die maar dicht gegooid en zijn we gaan afrekenen, een standaard onderdeel van het uitchecken. Maar goed, de koffers achterin de minivan, max 16 orang, en daar gaan we dan, ons avontuur tegemoet. We gaan eerst langs Tamar Mini, een soort Madurodam, maar dan alles op ware grootte. We zijn langs alle eilanden gereden, is weer eens wat anders. Hier en daar uitgestapt om de hutten en huizen van dichtbij te bewonderen. En ook hier is het: schoenen uit. Ook moesten we herhaaldelijk met wat lokalen op de foto. We zijn in verhouding wit en vooral lang. Dat heeft nog wel eens schuine blikken gegeven :-)
Na zo'n 2 uur daar te hebben rond gekacheld zijn we richting Bogor vertrokken. Dat zou zo rond de klok van 11 zijn geweest. Ook nu is het weer druk, veel dagjes mensen zei Kur. In Bogor is het zeker net zo druk als in Jakarta met het verkeer, geen doorkomen aan. We zijn langs de botanische tuin gereden wat bij het Paleis ligt. In de tuin van het paleis lopen trouwens ruim duizend damherten. Het is begonnen met een 10-tal maar dus flink uitgebreid. Een hobby van Soekarno. Maar we gaan niet eerst de tuin bezichtigen, nee we gaan koffie en pisang goreng (gebakken banaan) halen bij de poppenmaker, Wajangpoppen te verstaan. Hij was er trots op dat het een familiebedrijf is, samen nu met zijn 2 broers druk bezig, en hij was de 2de van het familiebedrijf. Hij had het stokje, of beter gezegd het mes, van zijn vader overgenomen. Vele certificaten hingen er aan de muur. en ik moet zeggen, ze zagen er zeer mooi uit. Hij snijdt de koppen etc, zijn broers beschilderen ze en zijn vrouw maakt de kleding. Maar je wordt er natuurlijk niet voor niets naar toe gereden. En ja hoor, ook de Van Keulens zijn met 2 poppen weggegaan. Ze zitten nu in een doos, worden met de zeepost verstuurd, en als het goed is komen ze ongeveer gelijktijdig met ons aan. We zijn wel weer een ruime miljoen armer. OK, met verzending erbij, dat wel.

Hierna dan toch naar de Botanische tuin. We hebben de lokale gids af gewimperd en zijn zelf de tuin in gegaan. Goed ingesmeerd tegen de muskieten, maar ik ben mijn nek vergeten tegen de zon te beschermen merk ik nu onder de douche :-( Twee uur hebben we er door gebracht en ook hier weer herhaaldelijk op de foto met wild vreemden, lachen. Ondertussen was het aan het betrekken en bij het busje begon het zowaar te onweren. 15:30 was het ondertussen. De lokale gids heeft Ingrid nog snel een paar ansichtkaarten versleten. Ze heeft er alweer spijt van, maar ze zijn wel mooi! Hierna nog bij een restaurant langs gegaan om een late lunch te nemen.
Een lichte lunch werd het met sate en rijst. Echter Ingrid moest weer proeven van wat er nog meer op het bordje lag. En niet voorzichtig, maar meteen een lekkere hap. Het bleek dus geen groenten te zijn maar iets met veeeeeeeel sambal. De tranen schoten in haar ogen en van 2 kanten werd er meteen water een gedragen, de brand moest worden geblust. Nou, dat heeft best wel even geduurd voordat ze weer wat smaak had. En dan 16:30 weer in de wagen en op naar het Guest House.

UIteindelijk waren we om 19:00 bij het Guest House "Happy Valley". Prachtig gelegen met een schitterend uitzicht, maar dat geld voor ons morgen bij het ontbijt. We zijn zo lang onderweg geweest dat et allang donker is en ook de regen maakt het er niet beter op. We moesten een omweg maken. De korte weg naar onze slaapplek is op zondag een eenrichtingsweg, van boven naar beneden, en tja, wij moesten omhoog. Nou omhoog zijn we gegaan! Slingeren over een zeer smalle weg vol met gaten zijn we naar boven gereden. Af en toe dicht langs de greppel als er tegenliggers kwamen. Ingrid vond dat niet plezierig om het mild te zeggen. Het toppunt was nagenoeg boven. Nagenoeg want juist voor de top zat er een gigantisch gat in de weg. Op de helling stonden we stil achter een busje. Deze had een stuurfout gemaakt. De mensen moesten eruit en het busje werd terug geduwd!. En met behoorlijk wat aanwijzingen is hij er langs geraakt. Maar nu wij nog. Nat wegdek, gruis, geen goede combinatie. Slippend kwamen we langzaam van onze positie en eenmaal op gang ging het niet langzamer. De snelheid werd erin gehouden, maar we moesten nog langs dat gat!. Een blauwe plek heb ik er aan overgehouden want Ingrid kneep hem (mij dus) behoorlijk. Hierna is de rest kinderspel en we zijn dan ook heelhuids en zonder butsen aangekomen.
Het Guest House is simpel, morgen ontbijt, maar nu geen diner. Gelukkig hebben we nog Liga en die hebben we maar opgegeten samen met onze wekelijkse malaria pil. Hierna lekker gedouched, dat dan weer wel, en dan zo naar bed. Ik heb de klamboe nu voor het eerst uit de verpakking, want er is geen fan en geen airco. Wel veel vochtigheid en warmte, goede omstandigheden dus. Verder hebben we een snel stromend water onder in de beek lopen, dus de moskee horen we morgen niet.
Goede nacht en wel te rusten.

Na een slapeloze nacht in Bogor vertrekken we alweer naar Bandung.

Slapeloos was het voor mij, Ingrid heb ik wel horen snurken. Waarom ik de slaap niet kon vatten weet ik niet. Geen gekke gedachten of iets dergelijks wat door mijn hoofd spookte. Ik vermoed dat het de rivier was die zo veel lawaai maakte dat ik niet kon slapen. En ik maar tegen Ingrid zeggen dat ze geen oordopjes hoefde te gebruiken :-) Had ik ze blijkbaar nodig. Ook nu was het weer bijtijds uit bed want met Kur hadden we 8 uur afgesproken. Maar we zijn op vakantie, het werd 8:30 uur. Dit na een ontbijt met nasi goreng, fruit en uiteindelijk nog 4 licht geroosterde boterhammen. De koffie en thee smaakte weer goed, alleen Ingrid de sapjes niet, te zoet vond ze. Maar goed even snel de tanden poetsen en op weg. Het zou een rit van ongeveer 4 uren worden - filevorming (alweer).
Het grootste deel van de weg loopt door een lange lint van aaneengesloten plaatsen. Door de lintbebouwing is helaas ook niet veel van de omgevig te zien en doordat alles direct langs de weg afspeelt is het een drukte van jewelste. Volgens Kur is het nu rustig vergeleken met gisteren maar ik zie dat niet. Maar ja plan-plan.
Na een tijd moesten we een rivier over en volgens Kur moesten we dit te voet doen. Nee niet gevaarlijk, maar mooi voor een paar foto's. En we konden meteen even de benen strekken dus dat was ook een bonus. Aan de andere kant stond Kur weer te wachten, omgeven met kleine kinderen. Blijkt dat die wat verwachten van de toeristen. Nu hadden we bij Tamar Mini wat snoepjes gekregen en die vonden hier gretig aftrek. Zodra men in de gaten had dat er wat te halen valt, kwamen er nog meer kinderen aan. Ik vond het een beetje genant. Het doet me teveel denken aan de rijke toerist of erger, aan het uitdelen van spiegels en kralen uit eerdere tijden.

We vervolgde onze weg en die voerde omhoog. Al snel werd de bebouwing minder en kwamen we tussen de theeplantages door te rijden. Ook hier zijn we gestopt. Het uitzicht was prachtig. Kur legde ook nog even uit dat slechts 4 blaadjes worden geplukt van de verse uitlopers. De eerste 2 worden gebruikt voor de groene thee, de andere 2 voor de zwarte thee en het uiterste topje wordt nog witte thee van gemaakt. En na het plukken duurt het weer 2-4 weken en dan begint het weer opnieuw.
Ingrid moest nog na het toilet maar volgens Kur kan ze beter nog even wachten. Blijkbaar vond hij het toilet wat daar was niet schoon genoeg voor de verwende toerist. Maar slechts 5 minuten later zette hij de wagen op het parkeerterrein van een restaurant. Prachtig uitzicht ook van daar en alles netjes schoon. Tijdens het wachten proberen verkopers nog van alles aan mij te slijten zoals aquarellen - best mooi maar nee geen interesse- en wat houtsnijwerk bijvoorbeeld een handje om op je rug te krabben. Ook die heb ik afgeslagen, "heb ik mijn vrouw voor" vonden ze wel weer een aardige opmerking.

Na ongeveer 3,5 uur waren we al in Bandung. Lekker snel dachten we nog maar we hadden voor vandaag een excursie geboekt, wandelen bij de Friese Vlag koeien. En dat blijkt een uurtje rijden te zijn, door het drukke verkeer van Bandung heen naar het noorden. Daar werden we opgewacht door de lokale gids, een jonge jongen, net van school af. We besloten toch eerst te gaan eten, ook dat zat bij de excursie in, in plaats van eerst te lopen. Voor ons Europeanen was het lunchtijd. Wij zijn de gasten dus allemaal geen probleem. Het lunchen is bij de mensen thuis, Sudanees eten werd het, witte rijst, soep, groente, kip, etc. Alles lekker lekker. Na het eten gingen we op weg, met paraplu, de donder was al te horen. We zijn langs de koeien gekomen, inderdaad zwartbont vee, langs akkers met bloemkool, uien, knoflook, sperciebonen etc. En tot zover de Nederlandse groenten want er groeit nog veel meer. Alles wat langs de weg staat wordt ook gebruikt bij het eten maar ik heb niets daarvan kunnen onthouden. Iets wat ruikt naar kaneel, ui, citroen, oregano, allemaal met namen die niet zijn blijven hangen, helaas. De gemeenschap is door dit alles redelijk welvarend en zelf supporting. Ook de koeiemst wordt gebruikt, niet voor bemesting van de akkers maar om methaangas uit te winnen. Dit gaat zo goed dat geen gas hoeft te worden aangevoerd van buiten.
Ook hier staan wat tentjes langs de weg met handelswaar. Op een vraag van Ingrid van wat er toch in die plastic zakjes zit ontspon zich een leuk gesprek tussen de 2 dames die daar zaten en ons groepje. Kur liep mee en kon meteen als tolk dienen. Kroepoek trouwens zat in de zakjes. Maar behalve dat werd er ook fruit verkocht en van alles moesten we proeven. Kur betaalde alles wel en ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het was na een opmerking van de verkoopster, maar alles met een lach. Ze kwam ook nog haar hokje uit, want ook hier moesten we op de foto.
De paraplu hebben we ook nodig gehad want het heeft echt wel geregend. Maar ach, 28 graden, wat zou het. Ik moet nog wat vertellen: de wandeling voerde ons ook nog over een glibberig paadje naar beneden door een klein dal en aan de andere kant natuurlijk weer omhoog. Kur ging voorop en hield Ingrid haar hand/arm stevig vast. Zelf ging hij toch ook bijna onderuit en niet veel later zat ik zelf op mijn kont. Bij het weer naar boven gaan hoorde ik Ingrid au roepen. Bleek dat Kur haar iets te stevig vast hield ;-)

Naar het hotel Sukajadi was een half uurtje, dat ging snel. Het is een prachtig gebouw om te zien en binnen doet het koloniaal aan. Het hoofdgebouw is om een binnenplaats gebouwd waar nu een zwembad(je) is gemaakt. Wij slapen achterin, in een nieuw aangebouwd gedeelte. Mooie kamer en lekker rustig.
Het avondeten hebben we buiten de deur gedaan, aan de overkant. Eeen soort meeneem restaurant waar je ook prima kan zitten. Zker niet luxe en zeker niet duur. Hierna zijn we terg naar het hotel gegaan en zijn vroeg het bed ingegaan. Ingrid heeft veel in de auto geslapen, ze voelt zich niet 100% en ik had een slechte nacht achter de rug.

Fietsen in Bandung?

Vandaag gaan we fietsen in Bandung, niet door het drukken verkeer heen maar in een (betrekkelijk) rustig gedeelte van de stad rond het Sat&eacc; Gebouw.
Heerlijk hebben we geslapen, als een prins en prinses op de erwt. We hadden pas om 09:00 afgesproken en hoefden ons dus een keer niet te haasten. Lekker lui nog even onder de douche, ondanks de airco toch behoorlijk gezweten (vermoeidheid?). En dan weer ontbijten met een volledige rijsttafel. Niet voor ons, daar zijn we nog niet aan gewend. Een beetje gebakken rijst, dat wel, en maar weer toast, jam en kaas. Dat laatste werd speciaal voor ons snel neergelegd, Belanda is herkenbaar en die kaaskoppen willen kaas. Dan snel nog even het rugtasje vullen en op weg. Kur brengt ons weer en nu dus naar de plek waar onze gids en fietsen zijn.
Achter een gesloten poort staan ze klaar. Sahid en 3 mountain bikes. Die voor Ingrid kwam nog wel op de juiste hoogte, voor de kleine Sahid is het ook geen probleem, maar de fiets voor mij durfde ik niet veel hoger te zetten. De zadelpen is te kort. Maar oor de rest priam fietsen. En daar gingen we, links rijden, zwaaien met ons handje als we links of rechts wilden en dan niet op schouderhoogte maar onderlangs. En dan zoals in Amsterdam, gewoon gaan. Langs het oude gouvernementsgebouw annex PTT. Nu nog steeds in gebruik als postkantoor. Verder met alle symboliek gebouwd rond de 4 religies die hier aanwezig zijn. Islam, Hindoe, Boedhist, Christelijk. Subtiel verweven in het gebouw. Ontworden door een Nederlander en op een dus danige wijze ook nog dat deze aardbevingsproof is door een mengsel van zand en ????? te gebruiken waardoor dit flexibel is en de schokken absorbeerd.

Aansluitend aan het Gedung Satay (Saté gebouw vanwege de vorm van de bliksemafleider op het dak) zijn we naar een wijk gereden waar de 'jongens' woonden. De Hollanders van het gouvernementsgebouw werden door de lokale bediend, de 'jongens'. Ook daar had je weer klassen in wat weer tot uiting kwam in de soorten woningen. Verder hebben we langs verschillende type huizen gereden die uit de koloniale tijd stammen. De HBS (nog altijd een school met de oorspronkelijke tegels nog op de vloer, zijn ze trots op), de Jaarbeurs (nu dienst doende als militaire academie) en gebouwen met Nederlandse namen, zoals Annie, Apeldoorn. Het Oranjeplein heet een andere naam gekregen. Tijdens de Japanse bezetting zijn hier nog al wat zaken geneurd war men niet meer aan herinnererd wil worden. Maar het Wilhelminaplein en laan en nog zowat van die namen bestaan nog steeds. Wilhelmina en Juliana zijn hier nog steeds populair. Althans hier in Bandung.
Het ging behoorlijk regenen en de regentijd duurt tegenwoordig bijna 8 maanden volgens Jahid, Global Warming. In Huize Apeldoorn hebben we kunnen schuilen. Nog steeds in eigendom van een Nederlandse familie is het gedurende een groot deel van het jaar te huur. Zij zelf wonen in Nederland, Apeldoorn?? Niet gevraagd. Ingrid had een weggooi poncho in haar rugtas, de mijne was ik vergeten maar ook nu geldt dat het met 18 graden nog steeds aangenaam is. Als afsluiting hebben we een kopje koffie gehaald in een uitspanning met veel Nederlandse verwijzingen: uithangbord met "Koffie Tijd", binnen een windmolen, een fiets boven de toog, posters met tulpen en Amsterdam. Voor Ingrid werd het Capucino en voor mij zwarte koffie, Toraja koffie. Heerlijk, het ruikt ook echt als koffie zou moeten. Beter dan Starbucks volgens Jahid.

Al met al een leuk tochtje met een hoog "Tempo Doeloe" gehalte. En het was ook wel weer lekker even op de fiets.
Na het afscheid, met foto's, zijn we nog gaan lunchen en kan ik nu het verhaal aftypen. Hierna nog even onder de douche en dan weer wat halen aan de overkant. Goedkoper dan het hotel maar wel minder sfeervol. En dan naar bed want morgen al om 06:00 ontbijten omdat we om 7 worden opgepikt voor onze treinreis. We worden naar het station gebracht door een collega van Kur. Hij blijft wachten op onze koffers en gaat dan met de auto naar het eindstation en wacht ons daar weer op zodat we alleen een rugtas hoeven mee te nemen.
Dat wachten op de koffers is nog een verhaal apart. Nadat we gedouched hadden en ik dit verhaal aan het typen ben gaat om 19:00 de telefoon. Alweer? dachten we, de was hebben we toch al terug. Maar nee, Kur wilde onze koffers nu hebben. Blijkt dat het met de auto 8 uur rijden is naar Bajang en hij wilde nu al op weg. Dat hadden we dus niet zo begrepen. Maar goed, even snel alles hershuffeld en de koffers snel naar beneden gebracht. Plan plan hoorde we hem al roepen, het is vakantie mevrouw-meneer :-)
Wie weet morgen weer een verhaal te lezen voor jullie.

Met de trein naar Bajang

Jippie, vandaag met de trein, even weg van het verkeer en relaxed naar buiten kunnen kijken naar de natuur. Met de auto zit je de meeste tijd tegen de lintbebouwing aan te kijken.
Het is wel akelig vroeg je bed uit, maar ik weet waarom en niet klagen, ik had het toch zelf uit zitten te zoeken? Toast en Nasi Goreng weer op, voldoende koffie en de chauffeur stond alweer klaar voor ons. Hij laveerde door het vroege ochtend verkeer, nam sluiproutes zo te zien en in no-time stonden we bij het station. Aan de achterijde, dat dan weer wel. Hij zette ons uit het busje, en niet zoal Kur netjes de deur open houden, nee we konden vertrekken :-)
Er was wel een achteringang en zo te merken aan de drukte maakt het niet uit waar je bent wat een mensen massa! In de hoek zag ik een kleine desk met iemand in een unifor=m en daar moet ik zijn dacht ik zo. Ingrid had zo haar bedenkingen maar het klopte wel. Na het controleren van het treinticket moest ook het paspoort getoond worden en we mochten er door. Spoor 6 werd ons verteld. Maar we zien geen tunneltje of spoorbrug waar we oer moesten. Nee, door de treinen heen die stonden te wachten. He, dat klopt toch niet zei Ingrid en blijkbaar stond de vertwijfeling te lezen op haar gezicht, want een 2de persoon werd meteen geroepen en die ging ons voor. Door wel 6 treinen heen, over sporen stappend kwamen we bij spoor 6. Daar werden we weer opgewacht door een ander en die ging ons voor naar de juiste wagon en wees onze stoelen aan. Hartelijk dank, dat weten we nu, maar we gaan nog even buiten zitten. Het is nog ruim een uur wachten en buiten is het aangenamer. We zitten straks toch 3 uur in de trein.
Een dame die daar ook zat moest in dezelfde trein mee en waarschuwde ons dat de omroepster onze trein aankondigde. Niet te verstaan in het Indonesisch en niet te verstaan in het Engels. We werden weer naar onze stoel begeleid. Bij anderen zage we dat er verwacht werd dat jeook voor slechts een begeleiding ook fooi moest geven en dat hadden wij niet gedaan. Alleen hoorde we later van Nederlanders die iets naar achteren in dezlfde coupe zaten dat ze vervelend waren. Wat zij gewend waren te geven werd als te weinig beschouwd en ze durfen nog rustig mer te vragen. Ik zag dat later ook bij een ander stel gebeuren.

Maar goed de trein vertrok zowaar netjes op tijd. Aan boord hebben we behalve de conducteur nog een stewardes en bewaking. Ook op het station zag ik dat de treinen werden gecontroleerd van onder en idem de perrons. Verhoogde veiligheids code??
De reinreis was best leuk. Je ziet inderdaad veel meer van de natuur en omgeving. Door rijstvelden en terrassen. Verder is er niet veel over te vertellen, het is iets wat je moet zien.

De trein heeft 2 keer gestopt voordat Bajang in zicht kwam. Ook nu weer netjes op tijd. En ja hoor bij de uitgang stond Kur ons alweer toe te lachen. Eerst nog even naar het toilet, zei hij, hier op het station. Hij begint Ingrid te kennen:-) En zie "gratis" staat erbij, helemaal een luxe want bijna overal betaal je ca. 2000 rupiah. En hup de auto in. Een tochtje van ongeveer 3 uur zou het worden. Het werd iets langer, maar ja, wat wil je als je stopt voor een foto en de lunch.
De fotoplek viel wel wat tegen, ik vermoed dat Kur meer zin had in een sigaret. Maar het is hem gegund. Er lag wel een dode kever, wat een joekel. Op Ingrid haar arm en dan een foto, was wel weer leuk, vooral als je haar gezichtuitdrukking zag.
De lunch was in een woord: geweldig. Seafood is hier aan de kust ruim voorhande en bij zo'n restaurantje stopte we dan ook. Wat we wilden eten? De bakken met vis, inktvis en garnalen werden open gemaakt en ik koos de garnalen en Ingrid een mix met inktvis en garnalen. Een halve kilo werd afgewogen per persoon en terplekke schoongemaakt en gebakken. Het smaakte om je vingers erbij op te eten, zo lekker. Het restaurant was wel in stijl met wat siervis vijvers, en ook speciaal voor Saskia, ook schilpadden. Het was niet echt goedkoop, 300.000 rupiah voor ons tweëen maar het was het wel waard.
Hierna door naar ons hotel. We werden op zijn Balinees ontvangen, omhangen van bloemen. We kregen meteen koffie/thee aangeboden met pisang goreng, heerlijk. Er blijkt nog een Nederlands stel te zitten die we ook in Bandung hadden gezien bij de Wajang poppen. Het blijkt dat we hen nog een ker gaan zien. Ingrid was doodmoe. De reis maakt haar toch wel moe. Iedere keer in de auto valt ze inslaap en ook nu was de moeheid af te lezen. Maar we moesten nog even beslissen wat we morgen wilde gaan doen. Niet veel lekker zwemmen en aan het stand liggen. Maar dat laatste kan niet hier. Het strand is maar 500 meter verder maar gevaarlijk door de onderstroming om in te zwemmen. Een gids kwam meteen al naar ons toe en hij wilde ons van alles aansmeren. Nee alleen de Green Canyon en het strand is wat we wilde. En uiteindelijk werd dat afgemaakt op 600.000 rupiah. Waarschijnlijk ook weer veel te veel, maar wij vonden het wel OK. Nu naar de kamer want Ingrid stort in.

Naar de Green Canyon.

Uitslapen vandaag. Gisteren zijn we nog wel uit eten gegaan maar Ingrid had echt geen trek. Ze heeft dan ook de helft laten staan. Of het niet goed was het eten werd ons nog netjes gevraagd maar dat was dus niet de reden. We zijn nog een kleine wandeling langs de boulevard gan maken maar dan toch snel het bed in.
Het ontbijt smaakte Ingrid weer uitstekend dus ze was toch wel uitgerust. Om 09:00 werden we verwacht en daar gingen we. De vinnen en duikbril hadden we mee. Maar eerst naar het groene water. Het is een uurtje rijden. We werden in een bootje geladen, een brede kano zeg maar, met bankje, een dakje tegen de zon (en regen) en 2 drijvers, aan iedere zijde 1. Dit voor de toeristen zodat de boor wat stabieler ligt. En helaas niet meer met peddel maar een buitenboord motor. De vooruitgang zullen we maar zeggen. Het is een vaartocht(je) van ca. 20 minuten maar het was wel schitterend. Inderdaad groen water en de jungle (zo voelt het wel, om ons heen. Daar waar we niet verder kunnen is het om te doen. Een uitgesleten rots over ons heen als een grot, maar dan een waar je zo daar heen kan. Aan de andere kant was een verhoogde richel in het water vandaar dat de boor ook niet verder kan. Het leuke is dan dat je daar kan zwemmen. Aan de kant van de boot is het water brak, maar aan de andere kant zoet en heel schoon. Zo troebel als wat maar geen ziekte achtige zaken daar te vrezen. Wij hebben daar niet gezwommen maar prachtige foto's gemaakt. Na een kwartiertje zijn we weer terug gevaren. Een ijsvogeltje ging ons voor.

Toen we verder met de auto en blijkbaar vond de gids ons wel aardig, of Kur heeft hem omgepraat. Wij zullen het nooit weten, maar we stopten iets verder op bij nog een bezienswaardigheid: een bamboe brug. WE konden er niet helemaal overheen want hij werd net gerepareerd. Drie keer per jaar werd dat gedaan. Vooral de brommers rijden de brugdek stuk. Het was grappig om te zien hoe de bedekking opnieuw werd gevlochten met, inderdaad ;-) bamboe.

En nu dan zwemmen. Weer de auto in en na een 20 minuten kwamen we bij het strand. Echt een backbackers gebied. Veel Australiërs en Duitsers daar. Vanwege de lage kosten maar vooral omdat je hier goed kan surfen. De Indische oceaan geeft hier mooie hoge golven. Wij kwamen om te zwemmen danwel te snorkelen en dat hebben we ook gedaan. Lekker warm water maar om te snorkelen niet interessant blijkt. Veel golven geeft veel turbulentie en daardoor veel zand in het water waardoor het zicht minimaal is. Maar ondanks dat was het toch wel lekker en weer totaal anders om te doen.
Na 2 uur hadden we het wel gezien en na de lunch zijn we weer terug gegaan naar het hotel. Daar nog een het zwembad in gedoken om het zoute water af te spoelen. Komt daar een bediende aanlopen met koffie en thee en gebakken zoete aardappel. Ondertussen begon het zo hard te regenen dat ik bang was voor onweer. We zijn het water maar gauw uitgegaan en op een soort hemelbed gaan zitten. Lekker droog, zo ongeveer, en met de koffie en the, de harde regen om je heen, prachtig relaxen is dat.
Vanavond krijgen we ook nog een massage van een uur. Dat wordt dus een heerlijke afsluiting in Pandangaran.

Naar de Zeven bronnen?

Gisteravond hebben we ieder een uur massage gehad, heerlijk. Niet met olie maar met creme. En ik dus hopen op een mooie Javaanse. Maar Kur heeft een mooie oma geregeld :-) Maar dat deed gelukkig niets af aan haar massagekunst, of misschien wel doordat ze zo veel ervaring had om het op een andere manier te zeggen dat ze best wel oud was. Maar daarna nog een beetje gegeten aan de overkant en toen heerlijk geslapen
Nog even dit. Ik had behoorlijk acute diarree gekregen. Als slootwater kwam het eruit (sorry). Met Immodium is dat na ruim een dag weer tot rust gekomen. "s Ochtends trouwens bleek de chauffeur ook last te hebben van diarree. Hij was er 5 keer uitgekomen vannacht zei hij. Ik vond hem ook al wat minder vrolijk maar dat kan ik mij goed voorstellen.

Het is een lange dag in de auto geweest. In het begin zijn we er 2 keer uit gegaan. De eerste keer om bij het oogsten van de rijst te kijken. Alles wordt hier met de hand gedaan. Het afsnijden, bundelen, uitslaan (letterlijk) van de rijstkorrels en daarna het bundelen van de halmen voor verwerking tot veevoer.
De 2de keer was bij een baksteenfabriek. Nou ja, fabriek. Naast de weg zien we veel rook. Naast deze oven wordt vanuit klei, gemengd met het kaf van de rijst, stenen gevormd. Met de hand, hoe anders, wordt dit in een mal gedaan, glad gestreken, op de grond neergelegd en de mal verwijderd. Twee stenen tegelijk. Nadat deze voldoende gedroogd zijn worden ze als dominostenen gestapeld om verder te drogen. Dan worden ze verplaats naar de oven. Dat wil zeggen, gestapeld om er tussen een vuur te maken en dit wordt 3 dagen aangehouden. Hiermee krijgen ze de rode kleur.

Daarna alleen nog gestopt voor de lunch om ca. 2 uur en de rest van de tijd in de auto. We zouden naar de 7-bronnen gaan maar helaas. Het is boven in de bergen op de flank van de vulkaan Slamet. En laat het nu gaan regenen en waarschijnlijk omweren. En dat was dan ook zo. Het ging redelijk tekeer, de goden namen weer vele foto's. Dus dan maar morgen. Wordt wel een drukke dag want we willen ook nog naar het Dieng-plateau met een Hindoeistische tempel.
's Avonds zijn we uit eten gegaan met het stel van de Wajang-poppen, Peter en Ruth. Niet in het hotel maar in een restaurant in het dorp. Heerlijk gegeten, gratis :-) Peter wilde trakteren vanwege mijn verjaardag en ik mocht geen "nee" zeggen. Als directeur van een pensioenfonds kan hij het wel veroorloven. Als toetje kregen we een muzieksurprise (happy ending) vanwege mijn verjaardag. Eigenlijk wel erg leuk.
Het Queens hotel is schitterend om te zien, de entree en kamers zien er geweldig uit, net als de omgeving. Alleen de badkamer zijn ze vergeten te restaureren of wat dan ook. Dat maakt het blijkbaar meteen een 1* wat het is volgens het boekje.

De volgende ochtend na het ontbijt om 7:15 alweer in de auto, want, zoals gezegd, het beloofd een lange dag te worden. Maar eerst naar de 7-Bronnen. De toegangsweg naar de ingang boven is fenominaal. Eerst vanwege de prachtige omgeving, parkachtig eerst en later meer puur natuur, en ook een prachtige asfaltweg. Later werd het echt puur natuur, zowel de omgeving, ruiger, maar ook de weg, ruiger. Indonesische kwaliteit zoals Kur het noemt. Langzaaaaam gaan we omhoog anders stuiteren we met onze kop tegen het dak. Maar dan eindelijk boven. Daar een afdaling af van 200 treden (ja lopend nu) en daar is het. Geel/groen van kleur door de zwavel, stomend vanwege het hete water, stroomt er dus water uit 7 openingen, door de natuur gemaakt op nagenoeg gelijke hoogte. Vreemd om te zien hoe gelijkmatig het is!
Maar het mooie moet nog komen. Nog lager kan je namelijk onder de douche, een warme. Het water stroomt namelijk over de stenen naar beneden om dan als waterval een 2 meter omlaag te 'storten'. Dus snel omkleden, zwembroek aan en onder de douche. En het is heerlijk warm. Ingrid had geen zin om zich om te kleden want we moesten nog zo lang onderweg.
Toch heeft ze zivh omgekleed. We besloten namelijk om niet naar het Dieng-plateau te gaan. Het was hier veel te leuk. Maar eerst kreeg Ingrid (en ik iets later) een massage van armen en benen met de grond verrijkt met zwavel. Nee, het stinkt niet naar rotte eieren, maar het zit er wel in. En dat onder een boom in de schaduw in zo'n omgeving: GENIETEN in hoofdletters.

Uiteindelijk zijn we wel vertrokken. Eerst nu de trap omhoog en Kur had hier echt moeite mee. Veel roken en zitend beroep maken dat hij niet een goede conditie heeft. Zwetend kwamen we dan ook aan bij de auto. Ook wij zweten als een otter, het is en blijft ruim 25 graden en een hoge luchtvochtigheid. Het duurde ook lang voordat mijn T-shirt droog was ondanks de airco in de auto.
Voor de rest, een lange zit. In de reisbeschrijving staat 4 uur voor de rit, maar het werden er ruim 5. Niet veel te vertellen van onderweg. Het hotel in Borobudur is een 5 sterren hotel, een koloniaal aandoend hotel, met een binnenplaats waaraan onze kamer grenzen. De kamer is op de begane grond, maar heeft een balkonnetje aan de tuinzijde met zwembad. Hier heeft Ingrid niet gezwommen. Ook nu zitten we met Peter en Ruth en hebben afgesproken dat we samen gaan dineren. 5* betekent waarschijnlijk wel dat het eten duur is en dat klopte ook wel :-) En dan weer het bed in, morgen om 06:00 worden we alweer verwacht. Nee, niet voor het ontbijt maar bij de Borobudur. Voor de mensenmassa en de warmte. Nadeel: geen ontbijt.

Naar de Borobudur

Vandaag inderdaad vroeg op, wat een vakantie :-) Voor zessen stonden we met z'n vieren klaar. Het is ca. 5 minuten lopen naar de ingang en je ziet 'hem' al liggen, zo hoog! We hebben een lokale gids genomen (Rp 100.000) en die heeft van alles uitgelegd over de verlichting van Budda. Onderweg naar het heiligdom werden we aangesproken door verscheidene verkopers van souveniers. "I'm Pepe, maybe you buy later?"
De huidige vorm is niet de oorspronkelijke. Nadat het steen voor steen is afgebroken en alles weer opgehoogd is en teruggeplaatst is om de onderste ring een laag stenen geplaatst om het gewicht tegendruk te geven zodat het niet uitzakt. Nadeel is dat het reliëf niet meer te zien is. Alles is wel gedocumenteerd en gefotografeerd. En dit alles onder andere met het geld van de Postcodeloterij!
Ik heb lang niet alles onthouden en nu ik dit type is het 2 dagen later maar alweer zoveel gezien en gehoord! Gelukkig is er Google zullen we maar zeggen zodat ik het thuis het verhaal eens kan opzoeken wat bij de foto's hoort. Het is wel een indrukwekkend geheel moet ik zeggen en dat gebouwd in 800 na Christus! Letterlijk een monnikenwerk.
Op weg naar de uitgang worden we opgewacht door Pepe. "Remember me?" en hij probeert ons van alles aan te smeren, stuppa's-budda-kaarten etc. Zijn collega's doen er nog een schepje bovenop en in colonne lopen we naar de uitgang. Ondanks het vele nee van onze kant zijn ze erg volhoudend en uiteindelijk ook irritant. Ik begrijp dat ze niet veel te makken hebben en wat willen verkopen maar nee zou nee moeten zijn.

Eindelijk de uitgang en terug naar het hotel voor het ontbijt. Dat werd niet eerder klaar gemaakt dus nu een laat ontbijt om ondertussen 08:00. En wie komt daaraan lopen met iets in zijn handen? Kur! En "voor mevrouw her verjaardag" en zet een prachtige taart voor onze neus. Hij is het dus niet vergeten dat het nu Ingrid is die jarig is. Een vette hap dachten we maar nee, het was heerlijk. We hebben samen met Peter en Ruth de helft opgegeten en de rest aan een gezin gegeven.

Na het ontbijt zijn we in het dorp met een paard en wagen (Andong) de kampong gaan bezoeken. Het is een gemeenschap waar ieder zo zijn taak heeft: werken op het veld, in de fabriek voor kroepoek etc. En dat wisselt door de tijd, ploegendienst. Het is verbazend om te zien wat ze met casava-wortel allemaal kunnen maken. Niets gaat verloren. Als afsluiting van de rondgang door het dorp kregen we thee met hapjes: lekker.
En dan weer de auto in, nu richting Jogja. Er zijn vele tempels, groot en klein en ook nu stopten we weer. Een kleine tempel maar mooi om te zien. Ook hier werden we daarna belaagd door de verkopers die van alles aanboden. Ook nu hebben we het afgeslagen maar het kost moeite. Hierna was het nog 2,5 uur na het hotel. We hebben de was meteen naar de wasserette gebracht. Hat gaat per kilo : Rp 20.000. Morgen om 16:00 klaar. Ingrid wilde nog zwemmen maar ik had geen zin. Ik heb mijn laptopje meegenomen en ben mijn verslag aan het bijwerken.

Nu straks eten en weer naar bed. Morgen hoeven we pas om 09:00 klaar te staan.

Naar de Prambanan en Batik fabriek

Onderweg naar de tempel stopten we eerst bij een Batik atelier. Ze maakten hier geen kleding maar kunstwerken en inderdaad schitterende stukken hingen aan de muur. Echter Ingrid voelde zich al niet goed toen ze opstond en het werd er niet beter op. Ze had al wel een paracetamol ingenomen maar die werkte nog niet echt. We waren nu ook snel buiten. Eerst maar naar de apotheek, voor immodium, de voorraad begon al aardig te slinken, en daarna besluiten we wel of we door gingen of terug naar het hotel. Maar paracetamol werkt goed dus toch maar het programma afwerken.

Nu eerst naar een zilveratelier. Van blokken zilver trekken ze zilverdraad en deze worden verwerkt in ware kunststukjes. Ik had Ingrid nog geen verjaardagskado gegeven maar dit was een mooie gelegenheid voor een paar oorbellen. Ze wilde ook nog wel een t-shirt of blouse van Batik en dat is er tegenover. Ook hier weer werden we eerst door het proces van fabricage geleid voordat je bij het eindresultaat in de winkel komt: kleding. En zowaar, ze heeft een prachtige blouse gevonden. Ikzelf heb een Javaanse doek gekocht, een soort bandana. Het knopen hiervan kst nog wel wat oefening.

En dan toch naar de Prabanam. We hebben beleefd de gids afgeslagen. We wilden rustig zelf onze weg vinden. Maar wat een mooie tempel. Bij een aardbeving is er veel naar beneden gekomen, maar de hoofdgebouwen zijn weer hersteld, hoewel je wel kan zien dat niet alles meer origineel is. Teveel beschadigd. Met de kleinere tempeltjes erom heen zijn ze nog druk bezig om deze weer te herstellen. Sommige zijn niet meer dan een hoop stenen, van andere zijn ze bezig de fundering weer neer te leggen. Alles met de hand. Missende delen worden uit nieuwe blokken steen uitgehouwen. Wat een monnikenwerk.

's Avonds zijn we naar een balletvoorstelling geweest met diner buffet. Ikzelf heb rustig aan gedaan wat eten betreft. Ik vertrouwde mijn ingewanden nog niet helemaal. Maar wat ik op had was wel erg lekker. De voorstelling was natuurlijk een legende wat in een dans tot uitdrukking werd gebracht. Allemaal mooi vormgegeven en vol met symboliek. Ik werd alleen misselijk, moest bijna overgeven. Ik ben dan ook achterin de zaal gegaan. Ik vond het niet eerlijk tegenover de persoon voor me als ik inderdaad moest overgeven en dat in zijn nek moest neerleggen. Achterin kon ik liggen op een bank en de druk viel weg. Ik kon de voorstelling daarom nog wel uit zien. Mooi om te zien maar een keer is genoeg denk ik zo :-)

Naar Solo en een bijzondere tempel

Naar Solo is het maar 2,5 uur rijden dus vanochtend hoefden we niet vroeg op. Om 9:30 hadden we afgesproken en Kur stond ons alweer op te wachten: Selamat Pagi. In een rustig tempo, kan ook niet anders, reden we naar Solo. Daar gingen we eerst naar het kraton van de sultan (paleis). De sultan heeft geen politieke macht meer, maar is nog steeds gerespecteerd. Hij woont in zijn prive vertrekken achterin en wij mogen een aantal voorvertrekken zien. Mooi om te zien. Schoenen uit, geen hoofddeksel en dat laatste uit respect. Het is wel vergane glorie maar toch wel interessant. Er was ook een klein museum deel waar veel sieraden en gebruiksvoorwerpen lagen. Sommige opgegraven, andere uit verschillende bronnen. Een gouden peniskoker en kuisheidsgordels lagen er ook. Leuk om te weten als we straks naar de tempel Candi Sukukh gaan.
De dochter van de sultan heeft zelfs gedanst op het huwelijk van Juliana en Bernard. Dat is al weer even geleden. De muziek kwam vanuit Indonesië via een radiouitzending. Het was te duur om het hele ..... orkest mee te sturen.
Ook hier hebben ze zelfs verkoop van artikelen. Geld is blijkbaar toch wel nodig van de toeristen. Schoonheidsartikelen waren er ook te koop. Alles puur natuur en nog steeds door de sultan en zijn familie in gebruik. Anti rimpel maskers, maar ook poeders voor de man (alternatief voor viagra). Zo komen de sultans toch aan hun vele kinderen blijkbaar :-)

Na het kraton zijn we in 1,5 uur naar Candi Sukuh gereden. Dit ligt hoog in de bergen. Het is een klein tempelcomplex waar het hoofdgebouw door zijn afgeknotte vorm erg doet denken aan een Maja-tempel. Het bijzondere aan dit complex zijn de erotische afbeeldingen. Mannen met grote l.ll.n en symbolen voor de vulva. Althans zo worden die symbolen uitgelegd. Het is niet zo expliciet weer gegeven als het mannelijk geslachtsdeel. Het complex met 3 etages ligt erg mooi gesitueerd, het is er erg rustig. Een mooi moment om even tot rust te komen en die rust ook te nemen.

Hierna zijn we weer teruggereden naar Solo om ons hotel op te zoeken. "Goh, we rijden weer terug, 2x 1,5 uur voor een hoop stenen" zei Ingrid en moest er zelf om lachen. Kur had ook nog bananenchips gekocht voor ons. Het is een schat. Ingrid had zachtjes iets tegen mij gezegd en hij had dat opgepikt. Wat een service!!!!

Het Hotel is erg mooi. Het is een statig huis met een centraal gebouw, daaromheen ligt een smalle tuin met een vijver en daaromheen zijn dan weer de kamers gesitueerd. Alles met veel donker hout, glas-in-lood ramen, echt prachtig. Enig nadeel waren de kamers, klein. Groot genoeg om in te slapen en zo, maar waar laat je 2 grote koffers? Op het bed dan maar want op de grond kan niet.
Meteen het ontbijt voor de volgende dag besteld. Het reguliere ontbijt is vanaf 7 uur maar wij gaan morgen met de trein en worden al om 6:40 opgepikt.

Na het ontbijt stond Kur ons weer op te wachten, zijn laatste dag met ons. "Selamat Pagi, goed geslapen mevrouw meneer?" Zijn standaard begroeting waar we behoorlijk aan gewend zijn geraakt. Wij de auto in en op weg naar het station. Het was zijn eerste keer naar het station, maar wist het feilloos te vinden. Hij begeleidde ons zo als gewoonlijk en regelde dat de koffers naar het perron gedragen werden. Wij hoefde dat niet te betalen, deed hij wel. En dan het afscheid dus van onze trouwe Kur. Na een omhelzing gingen wij het perron op, Kur mag daar niet komen, en nog een laatste zwaai. Hij mag nu weer terug naar Bandung, naar vrouw en kinderen. De fooi was voor hen, voor school enzovoort. Ongelooflijk dat een fooi gelijk ligt aan een half jaar salaris.
Het wachten op de trein duurde nog niet eens zo lang en zie daar, de jongen die onze koffers op het perron had gezet kwam er al weer aan en bracht ze de trein in, in het bagagerek. De arme jongen, mijn koffer is zo zwaar. Maar het is gelukt en de trein ging weg op tijd. In de trein heb ik nog wat aan mijn verslag gewerkt maar heb voor het grootste gedeelte mijn ogen aan de binnenkant zitten te bestuderen. We reden niet door een bijzonder landschap. De trein reed prima op tijd en op het afgesproken tijdstip stonden we met onze koffers op Mojokerto. Nu maar hopen dat Aris, onze nieuwe chauffeur voor 4 dagen ook daar staat.
Ingrid en ik moesten echter eerst naar het toilet. Gratis op het station, Nederlanders he :-) Aris stond er wel en werd blijkbaar ongerust, want er stak een kop om de hoek van "waar blijven ze nu". De bewaker wees dat we naar het toilet waren, maar had Ingrid ook al een standje gegeven. Ze was met schoenen aan naar het toilet gegaan, en er stond toch duidelijk "schoenen uit"? Tja, als je geen Indonesisch kan lezen is dat toch niet zo duidelijk. En zonder schoenen? Ja hoor, je gooit er na de toiletgang gewoon een emmertje water over, schoon toch.
Aris spreekt ook Nederlands alleen weer met een ander accent, moesten we toch wel aan wennen. Maar goed, in ca. 4 uur zouden we in het hotel zijn. Maar niets is zoals het lijkt. Er is namelijk onderweg nog een mooie waterval te zien, interesse?? En ja hoor we wilden wel eens kijken. Mooie natuur is alleen niet gratis, dus dit ook niet. Er is eenheel park omheen aangelegd, maar wij kwamen alleen voor de waterval. Even Rp. 50.000 neertellen, ca 4,5 euro. Maar het was wel de moeite waard. Ook Peter en Ruth waren er, toevallig?
Het hotel waar we verbleven was een modern geval, met conferentieoord. Niet echt gezellig maar wel comfortabel.

We waren er mooi vroeg dus we zijn wat gaan drinken langs het zwembad, even de mail en whatsappjes checken, je kent het wel. Daarna terug naar de kamer, even opfrissen en we zijn gaan eten. He, waar is mijn telefoon, oh zeker op de kamer laten liggen. Nu nee dus bleek. Bij het zwembad laten liggen, maar daar lag die dus niet meer. Meteen aangegeven bij het personeel, receptie etc. Of we op de kamer wilden wachten, zij gingen zoeken en navragen. Wordt er geklopt en ha, dacht ik gevonden. Nee, Hoe zag de telefoon eruit, waar was het dat je het laats de telefoon vast had dat soort vragen. Later gaat de telefoon, de receptie met dezelfde vragen. Dus niet gevonden.
Ik voelde me zo stom. OK, ik was niet lekker en daardoor misschien niet alert genoeg, maar verd... Ik heb slecht geslapen die nacht. Want wat staat er allemaal op, wat moeten we straks doen. Het spookte allemaal door mijn hoofd.

Naar Bromo, met of zonder telefoon

Het plan voor vandaag was om in Malang te gaan fietsen, sorry met de Betjak, je laten fietsen dus. Maar ja, daar komt nu dus niets van. Bij het ontbijt komt Rika, de dame van de beveiliging bij ons tafeltje en vraagt of wij het formulier wat ze bij zich had wilden invullen. Dus naam, adres, toedracht etc. Verder vraagt ze of we in het hoesje toevallig een pasje van ABN-AMRO hadden zitten. Ja dus, geen betaalpas maar met nood telefoonnummers. Wij voorzichtig blij, want het was niet duidelijk of ze nu wel of niet de telefoon had gevonden. Om nu een lang verhaal kort te houden, het was alleen het hoesje wat gevonden was, dit in de Fitnessruimte. Wij moesten wachten en wachten en we hadden geen idee waarop. Bleek dat ze naar de politie is geweest en de aangifte daar heeft verzorgd. Maar helaas geen telefoon dus.
Ik heb mijn laptop toen opengeklapt en verscheidene mails verstuurd om zaken te laten blokkeren. ING kon ik zelf, maar de rest deed mijn dochter, de schat. Had ik haar alweer wakker gemaakt. Een mailtje naar kantoor zodat de telefoonnummer wordt geblokkeerd en toen op weg naar Bromo. Dat is een tochtje (?) van ca 4 uur. Onderweg niet veel te zien. Dan de weg naar de Bromo op. We zaten op ca 100 NAP en moesten naar 2200 NAP een hele klim dus en sommige stukken zo steil! dat je zelfs denkt dat het busje met zijn voorwielen los komt.
We hebben even mogen mee maken dat de modernisering ook hier zijn intrede heeft gedaan. Langs de weg waren ze weer rijst aan het oogsten. Maar in plaats van dat ze de halmen op een rek sloegen om de korrels eruit te krijgen werd het nu simpel tegen een ronddraaiend rek gehouden. De aandrijving? Een fiets was omgebouwd als aandrijving :-) Zodra ze er een motor voor gaan gebruiken wordt de rijst weer duurder.

Het Lava View Hotel lag in de wolken, dus helaas weinig van het landschap er omheen kunnen zien, en ook morgenvroeg gaat dat ook niet lukken. Om 03:30 worden we al verwacht om met de jeep de vulkaan op te gaan. Maar goed, eerst maar eens douchen en daarna eten. Het is een eenvoudig hotel, geen airco nodig, het is hier Hollands weer en temperatuur. Dahlia's staan hier te bloeien. De douche is met een geiser, de deuren sluiten totaal niet af, de muren zijn bedekt met Rotan en Ingrid hoort hier continue iets achter ritselen: het wordt een interessante nachtje.
Tijdens het eten komt Aris langs. Hij verteld dat mijn telefoon is gevonden! "Echt", en ik kijk hem niet gelovend aan. Hij schiet in de lach door mijn ongeloof, maar het is echt waar. Hoe, waar, is niet bekend, maar morgen rijdt er iemand vanuit het Malang, het Harris Hotel, naar Surabaya waar we dan slapen. Ongelooflijk, ik kan er nog niet over uit. Ik had het echt al afgeschreven!
Blij kan ik mijn diner afsluiten en met een gerust hart slaap ik in om 20:30.

De Bromo op, en dan naar Surabaya

Om 03:00 loopt de wekker al af. Geen ontbijt, dus gisteren hadden we al wat versnaperingen in geslagen en de tas stond al klaar. Snel onze kleren aangeschoten. Vandaag iets meer dan anders want het schijnt best koud te kunnen zijn zo op de kraterrand. Op tijd de jeep in. Met zijn vieren want ook Ruth en Peter gingen meteen mee. Scheelt de helft op de jeep kosten: Rp 600.000. En dan weg scheurde de driver. Met een noodgang scheurt hij het donker in, totdat de weg verspert wordt. Er blijken nog 300 jeeps en brommers de berg op te willen. Wat een file rijden is dat, en wat een luchtverontreiniging. Het zijn zeker niet de nieuwste modellen die hier rijden en samen maken ze de lucht misselend makend smerig. Aris was ook mee, hij zat voorin, en had de grootste lol. Wij achterin werden heen en weer geslingerd als er opeens weer eengaatje gevonden werd om ergens in te halen, en als je niet oppasten zat je met de kop tegen het dak aan te beuken. In de nacht het avontuur in :-)
Ik dacht dat we echt door de woestenij zouden rijden, maar dat was maar een klein stukje, De stofwolken lieten we snel achter en gingen in ene geweldige kolonne de kraterwand omhoog. Asfalt, of wat daar voor door moest gaan, huizen, krampjes langs de kant, alles is in het donker moeilijk te ontwaren. Bijna boven, en wij moesten eruit, geen doorkomen meer aan met de jeep. Lopend in de walmende uitlaatgassen liepen we de laatste meters naar boven. En wat blijkt, je komt op een soort platform en daar is het wachten op het mogische moment dat de zon opkomt en zijn eerste licht op de kraters beneden ons laat schijnen. Het was er net zo druk als op de weg naar boven, meet z'n allen als een sardientje in een blik. Langzaam wurm ik mij naar voren totdat ik redelijk bij de rand sta. De anderen blijken hetzelfde te hebben dgedaan en staan nu naast me. Het is lastig een foto te maken zonder een selfiestick, omhoog gestoken handen met telefoon of fototoestel. Maar goed, gedeelde smart zullen we maar zeggen.

De koude valt reuze mee, ik krijg het zelfs warm. En langzaam zien we het lichter worden. Helaas op het moment dat de zon boven de horizon uit zou komen schuiven er wat wolken voor. Het resultaat is dat de eerste (rode) zonnestralen dus niet op de kraters vallen wat zo mooie plaatjes oplevert. Als de zon eindelijk doorbreekt is deze al weer gelig van kleur. De plaatjes blijven mooi en indrukwekkend, maar het magische missen ze net.
Maar niet geklaagd, iedereen is druk bezig zijn plaatjes te schieten en langzaam wordt het ook iets rustiger op het platform. Als wij ook vinden dat we genoeg geschoten hebben dalen wij ook weer af op zoek naar onze jeep. Opnieuw is het stinkend druk. Maar onze jeep han redelijk bovenaan een plekje gevonden en al snel denderen we naar beneden. De driver haalde kunstukjes uit die ik niet zou durven en ook niet altijd door zijn mede weggebruikers in dank werden afgenomen. Maar we zijn weer beneden in de krater. Stof stuift om ons heen op. Blijkbaar moeten ergens paardjes staan die ons naar de trap kunnen brengen op de kraterwand van de Bromo. En ja hoor daar staan ze. We hadden er 4 nodig en in no time stonden er 4 om de jeep heen.
Het kostte Peter de nodige overredingskracht om Ruth zover te krijgen dat ze ook op een paardje stapte. Peter zat al senl en ook ik. Maar Ingrid had wat meer moeite, het was een temperamentvol beestje. Toen ze riep dat ze er bijna van afviel gaf het Ruth net dat beetje zelfvertrouwen wat ze nodig had. En al snel gingen we op weg. Ik had nog nooit op een paard gezeten en had best wel wat moeite om mijn evenwicht te vinden. Degene die de paarden leiden liepen met een noodgang, af en toe zelfs in een sukkeldrafje. Het eerste stuk was vlak, maar daarna ging het omhoog en was de grond verre van egaal. Maar alles is goed gegaan en we zijn bij de trap aangekomen. 300 Treden omhoog. En daar staan we dan, hoog boven de oude vulkaan waarin 4 nieuwe kraters zich hadden gevormd en wij staan nu op de rand van een van deze 4, de Bromo. Niets slapend, nog steeds actief. De dampen met zwavellucht komen langzaam omhoog drijven. Dat we vanochtend op grote afstand hebben kunnen zien, nu dan van dichtbij. Het is een indrukwekkend landschap.
De trap weer af, de paardjes op, de jeep weer in, en binnen ene poep en een scheet stonden we weer bij ons hotel. En wat blijkt. Je kan hetzelfde zien als waar we vanochtend zo vroeg ons bed voor uitkwamen. OK niet zo hoog en uit een andere hoek, maar dan toch. Snel onze handen gewassen en ons ontbijt gaan halen. Het smaakte heerlijk, maar het is dan ook bijna onze lunch zou je kunnen zeggen. Dan nog snel onder de douche en iets schoner aanvoelend staan we weer met onze koffers klaar. Ook Peter en Ruth staan er en we nemen dan ook afscheid. Nu zien we elkaar niet meer, zij gaan voor een week naar Bali, en wij gaan morgen naar Sulawesi. Wel hebben we emailadressen uitgewisseld. We zien wel wat we doen als we terug zijn. Dat is de afspraak.

En nu naar Surabaya, een trip van ca. 4 uur. Veel valt er niet over te vertellen, het is een saai stukje op het eerste deel na dat we de berg weer af zijn gegaan. Bij ons hotel, Singgasana, namen we afscheid van onze chauffeur Aris. Prima man, maar moet het afleggen tegen Kur. Dee was veel behulpzamer. Liep altijd mee het restaurant in en zorgde dat je een goed tafeltje had en meer van die zaken. Hij legde je in de watten met andere woorden. En als chauffeur is hij een stuk rustiger, Aris wilde nogal doorjakkeren. Als je dan door een kuil vloog "sorry" roepend. Maar goed, we zijn er.
De chauffeur vanuit Malang zou om 15:00 in het hotel zijn en dat was ook zo. Hij had de telfoon bij zich. En het bleek de juiste te zijn, de SIM-code klopte en ook de beveilingsswipe. Alles zat er nog in gelukkig. Ik ben weer happy en ga meteen een biertje halen om dit te vieren.

Nog een nachtje op JAVA en dan op weg naar Sulawesi. Het waren drukke 14 dagen hier, ik ben benieuwd hoe het op Sulawesi gaat. In ieder geval beginnen we rustig met een paar dagen op een eilandje, lekker snorkelen en duiken.