Het tiende verslag, Dunedin tot Invercargill, incl Nieuwjaar
Zondag, 28-12-2008, Dunedin tot Brighton
Het was mooi weer toen we opstonden, geen volle zon maar wel een lekkere temperatuur. We hadden gisteren het meeste weer in de tassen gestopt. Het was weer lekker schoon, omdat we ook de was nog hebben kunnen doen. De laatste spulletjes er nog bij en de tassen weer naar beneden gesjouwd. Hierna de bedden afgehaald en meegenomen naar beneden, het minste wat we konden doen. Toen alles op vast op de fietsen gedaan voordat we aan het ontbijt begonnen. Adrienne was zo nieuwsgierig dat ze vast kwam kijken hoe alles op de fiets zat. Ze bedankte ons nogmaals voor de bagagenetjes die we voor hun hadden meegenomen, speciaal voor naar Amsterdam gefietst. Toen weer heerlijk ontbeten met zelfgebakken brood. Of wij ook een brood mee wilden meenemen. Daar zeggen we dus geen nee tegen want het is heerlijk brood. Of zij ook nog eieren zou koken die we mee konden krijgen. We konden geen nee meer zeggen, want ze lagen al in het kokende water. 6 eieren kregen we mee! Ook kregen we nog een stukje kerstcake mee: 'voor bij de thee van onderweg'. Alles kreeg een plekje in de tassen, al was het soms wel wat lastig om nog vrije ruimte te creeren. Hierna kwam dan toch het onvermijdelijk afscheid. Een paar omhelsingen en een paar laatste woorden. Toen nog gauw de foto's van ons met de fietsen en daar gingen we dan toch echt. Was dit dan het laatste dat we ze nog zagen. Nee, Adrienne is 13 januari in Queenstown, helpen bij een zomerkamp, en wij zijn 13 of 14 januari ook in Queenstown, dus dan zien we haar nogmaals.
Het voelde vreemd en ook weer goed om op de fiets te zitten. Als we nog langer zouden zijn gebleven, waren we misschien helemaal niet meer vertrokken, zo goed voelde het aan. Maar ok, we zitten weer op de fiets en zijn opweg naar Dunedin. We zijn hier wel met de trein aangekomen, maar hebben niets geien. Naar 20 km met de wind weer in de rug zijn we weer bij het station. ir zijn we van binnen gaan bekijken want net als de buitenkant is dit meer dan een kijkje waard. De hele vloer is geheel met mozaiek belegd, met patronen van treinen e.d. Ook de trap naar de bovenverdieping is met mozaiek. Verder zijn er nog gebrandschilderde ramen, een bezoek meer an waard. Dat wordt ook door reisorganisaties blijkbaar zo bevonden, want eenmaal weer buiten wilden we deze ook op de foto zetten en Ingrid was precies op tijd met afdrukken. Er komt een bus aanrijden en die parkeert de bus middenvoor het station. De lading japanners worden uitgelaten, maar de bus blijft staan! Die mensen kunnen dus geen foto maken van de voorkant van het station door dezelfde bus als waar zij zijn mee aangekomen! Belachelijk gewoon.
We hadden trek in een bakje koffie en er stond en wagentje voor het station met achterin een expressoautomaat. Het was lekker koffie, maar wat bleek, het was onze achterbuurman bij Adrienne. Zij had wel zoiets verteld maar we hadden daar geen moment meer aan gedacht. Zo zie je maar onverwachte ontmoetingen, altijd leuk.
Hierna nog even gauw kijken in het centrum. We zijn ook nog St. Pauls Cathedral ingeweest. Wat hier opvalt zijn 2 dingen. De achterkant van de kerk is modern met een modern kerkorgel. Dit blijkt te komen doordat ten tijde van de bouw het geld op was voor een groot schip, dus werd het een kleintje om later te worden vergroot. Later is dus recentelijk gebeurt en bestaat nu uit een betonnen constructie, wat wonderwel bij de rest goed past. Ook in het verleden werd dit vakr toegepast n zijn verschillende bouwstijlen bij kerken niet ongewoon, alleen dit is oud en nieuw gecombineerd wat het dan weer 'anders' maakt. Het tweede wat opvalt is dat de helft gebrandschilderde ramen heeft en de andere helft niet. Ook dit is weer aan geld te wijten, maar bij genoeg giften wordt er bij tijd en wijle weer een gebrandschilderde raam gemaakt en geplaatst. Het is alleen tegenwoordig steeds duurder en duurt dus steeds langer voordat er genoeg geld is binnengekomen.
Nu dan toch op de fiets de stad uit zien te komen. Hoe je het ook went of keert, je moet een heuvel op, Dunedin ligt echt in een kom aan het water. Adrienne had de route voor ons uitgelijnd op een platte grond en behalve een relatief makkelijk klim bracht dit ons netjes uit Dunedin en op de weg naar de kust. We zouden nl de kustweg volgen ipv de drukkere hoofdweg. Die is wel korter en maar nit plezierig om te fietsen. Het is ondertussen behoorlijk warm geworden. Het zou 25 grd worden maar op onze thermometers stond al 35 te lezen. Tijdens een korte pauze werd dit 51 welliswaar in de zon maar wij reden ook continue in de zon geen schaduwplekjes langs de weg! Na 40 km gaf ik het op. Ik had het gevoel alsof ik tegen een hittemuur aan reed. Brighton was waar we stopten, met een schitterend strand en een redelijke camping. Ik vond het goed zo.
Het was dus een tocht van 42 km en 288 hoogtemeters, maar vooral door de hitte behoorlijk zwaar.
Maandag 29 december 2008, Brighton tot Balclutha
Het zou weer heel warm worden vandaag, duss extra vroeg uit de veren en om 7:15 zaten we al op de fiets. De eerste keer dat we zo vroeg waren, tot nu toe niet gelukt om op tijd op te staan, we sliepen iedere keer weer in. Dit keer dus niet en we schoten lekker op. Niet te warm, hoewel het al snel boven de 20 gr werd. Na een korte pauze vlak, voordat we van de kustweg afgaan, werd het klimmen. De kaart gaf aan dat het een gravelweg zou worden, maar een vrouw die we op de brug naar de beste weg vroegen, zei dat het geasfalteerd was en dat er maar 1 heuvel is die we over moesten. Dat heeft zee dus niet gelogen, maar ze heeft er niet bij gezegd wat voor heuvel ;-(
De weg bleef maar klimmen en iedere keer dat je de indruk had dat bij die bocht de weg afvlakte bleek dat maar nauwelijks waar te zijn: "nee toch niet, het klimt weer verder" moesten we ieder keer constateren. Halverwege kwamen we Piet Lagarde tegen die op de weg naar beneden was. Hij had de andere kant beklommen en had hetzelfde gevoel als wij: nog niet boven. Het was ook te steil en te lang om op de fiets te doen, dus veel loop en trekwerk weer aan de fiets. Piet had al het Noorder Eiland gefiets en was nu met het Zuider Eiland bezig. Kijk hiervoor maar op waarbenjij.nu over zijn belevenissen.
Na het uitwisselen va waat ervaringen en tomaten (niet aan mij besteed, maar Ingrid heeft ze in dankbaarheid aanvaard) gingen we ieder weer zijn weegs, wij naar boven en Piet met een sneltreinvaart naar beneden. Maar aan alle ellende komt een eind, en na 4 km waren we eindelijk boven, wat een schitterend zicht gaf op de afdaling die ons te wachten stond. Nu gingen wij dus met een sneltreinvaart naar beneden (sommige stukken met over de 60 km/hr!) maar in de bochten is het weer oppassen, het was al weer zo warm geworden ondertussen dat het asfalt hier en daar aan het smelten was. Maar ook deze keer is het weer goed gegaan en na 5 km waren we dan beneden, maar dan wel weer op de hoofdweg. De weg kwam preceis uit bij Waihola, het eigenlijke einddoel van gisteren, maar die ruime 20 km had ik niet gehaald, zeker niet met die berg ertussen. Achteraf dus een goede keus geweest om inderdaad te stoppen en niet je kapot te fietsen. Waihola heeft een meertje waar we dan ook onze lunchpauze hebben gehouden. Iets vroeger dan normaal, maar nu konden we in iedergeval nog lekker zitten.
Balclutha is het doel van vandaag. We hebben het wel gehaald, maar vraag niet hoe! Er was geen schaduw, de weg was druk en licht glooiend, en ondertussen was het weer goed warm, meer dan 28 gr in de schaduw en in de volle zon dus veeeeeeeel heter. Na 15 km waren we in Milton. Beide hadden we erg veel zin in ijs. Ingrid dus een supermarkt in om ijs te halen. Komt ze naar buiten met een bak van 2 liter! De bedoeling was 'slechts' 1 liter maar ja dat hadden ze dus niet. Onder een boom in de schaduw hebben we dus lekker zitten te schransen. Ingrid claimed dat ze maar een halve liter op heeft. Of dat zo is weet ik niet, maar ik heb inerdaad veeeeel ijs gegeten, het laatste als een soort milkshake naar binnen gewerkt. Ik vond het heerlijk. Blijkbaar had mijn lichaam iets te kort?
Zo'n 10 km voor het eindpunt zijn we gestopt bij een boom. Hiervoor moest je dan wel een hek over klauteren maar dat hadden we er zeker voor over. Een half uur hebben we hier zeker gezeten met een grote beker warme thee. Hierna hebbe we de 10 km kunnen volbrengen. Ingrid was blijkbaar toch behoorlijk aangedaan door de hitte: we kwamen over een lange brug met en aantal stenen bogen Balcluta inrijden. Op de camping was een foto van die brug, maar werd dus niet herkend!
We mochten de tent bij de bomen opzetten dus wij een mooi plekje gezocht. Het had wel erg veel weg van een park, je kon van de weg er zo op, er stonden ook wat auto's. Ingrid is het toen toch maar even gaan vragen, de tent stond gelukkig nog niet, en ja hoor, het was een park, we moesten een rechte lijn vanuit de heg trekken, dan was het goed. Dan kon hij ook een oogje in het zeil houden.
Onderweg was mij opgevallen dat Ingrid haar derailleur naar binnen stond gebogen. Het schakelde ook al niet lekker meer, er was dus wat gebeurd, maar de fiets was niet gevallen. Opeens ging een lichtje branden, de ketting was eraf geschoten toen we die ene lang heuvel opmoesten. Ingrid was met volle kracht aan het trappen terwijl ze schakelde. Hiermee moet het gebeurd zijn, de ketting zat ook behoorlijk klem tussen de tandwielen en de spaken. 'sAvonds heb ik er naar gekeken, we gaan morgen de Catlins in en volgens het profiel van mijn fietsboekje komen er een paar stevige klimmen. Het is dan wel wenselijk dat het schakelen goed gaat. Wouter, de jongen van de fietswinkel Trommelen in Oosterhout, had een truc uitgelegd hoe je zelf de boel weer redelijk kan richten. Je neemt het achterwiel eruit, draait deze om, zodat de tandwielen aan de andere kant zitten, haalt de deraillleur van je fiets af en zet in dat gat je voorwiel. Hierdoor heb je een hefboom waarmee je het pad van de derailleurbevestiging weer enigzins kan richten, de twee wielen moeten dan parallel staan. Echter, ik krreg het achterwiel er niet uit blijkbaar was het pad ook naar voren verbogen! Nu is er een fietsenwinkel in het dorp, maar door het eerst zelf te proberen zouden we weer vroeg kunnen vertrekken. Nu dus niet, we moesten wachten tot 8:30 voordat de winkel open zou gaan. Nou ja, dat is dan maar zo. Eerst maar eens slapen.
Dit was dus een tocht van 73 km met 764 hoogtemeters, bijna 400 voor die ene heuvel!
Dinsdag, 30 december, Balclutha naar Papatowai
Na een vochtige nacht, om 4:00 was het heel mistig, scheen de zon weer om 8:00. Veel te laat wakker geworden. Maar gauw ontbijten en de boel inpakken. Zou de fietsenmaker open zijn en tijd hebben was de vraag die ons bezig hield. En gelukkig, beide was waar. De zooi eerst weer van de fiets af en hij ging meteen aan het sleutelen. Ik had het idee geopperd om de overbodige dingen op de post te doen, vooral het vele foldermateriaal, verzameld vanwege de informatie en de foto's, begint aardig te wegen. Even langs het postkantoor fietsen om te zien of deze open is en of er een doos is om het in te doen. Ja, het is open en er zijn dozen. Een redelijk formaat uitgezocht en deze gekocht en weer terug naar Ingrid. De fiets was al weer klaar e Ingrid was deze aan het uitproberen. Het schakelen ging goed, maar hij was vergeten te kijken of het wiel er nu wel uit kan wat toch wel handig is als je een lekke band krijgt. Nu dat was helaas niet zo. Het buigen had dat niet verholpen, de fiets dan toch nog een keer onder handen genomen. Het wiel kan er weer uit, zij het dat het wel met wat wringen moet gebeuren, de rest maar thuis laten verhelpen.
In de doos hebben we de volgende items gedaan: De folders dus, een cd van ons gloeiwormenavontuur, 3 t-shirts die we hier gekocht hebben, 2 lange fietsbroeken (wind en waterdicht), 2 fietstruitjes, 2 placemats van de RailTrail. Bij het postkantoor bleek het bijna 3 kilo te zijn, scheelt toch weer!
Eindelijk op weg, het was al 11:00 geweest, en de bedoeling was weer ongeveer 60 km te fietsen. Het was gelukkig veel minder warm, sluierbewolking gaf ons voldoende warmte en voorkwam tegelijkertijd dat het weer heet werd. We zouden de eerste 30 km langzaam klimmen met een paar steile stukjes ertussen in. Dit kwam inderdaad uit, en de meeste konden we toch opfietsen! Ook dus de Tunnel Hill met een stijging van 7% en een hoogte van bijna 180mtr. De volgende 25 km zou 1 hoge bult van ca 200 mtr zijn, de Table Hill, over 5 km. Wat ik echter vergeten was dat er halverweg een dip in zat. Na 1 uur lopen, fietsen was niet te doen, kwamen we dus boven aan. De 200 mtr hadden we dan al wel maar nog niet de 5 km! We hielden dus een korte stop, klopten ons op de schouder dat we het zo snel hadden gedaan, en gingen nu voor de 5 km bergafwaarts. Ja en dat was dus maar net de bocht om en daar gingen we weer omhoog. De dip. UIteindelijk bleek de berg dus ruim 300 mtr. Ik ga als ik thuis ben mijn GPS-data hierop eens nazien en dan de schrijver van het boekje een mail sturen! Maar de 5 km afdaling was hierna toch echt een feit. En Papatowai ligt daarna nog maar 5 km verder zonder noemenswaardig klimwerk. De camping stond aangegeven in het begin van het dorpje maar daarna niet meer. Richting strand dan maar? Er was daar een man aan het werk: die wist te vertellen dat de camping gesloten was! Vroeger was deze bij de winkel waar we langs waren gekomen, misschien dat zij nog een plekje wisten. Hij heeft voor ons gebeld, en ja, er is een cabin voor 30 NZD. Er warn ook nog wat andere motels, maar voor die prijs? We hebben het aanbod geaccepteerd en het viel zeker niet tegen. Het was wel wat muf en dus gauw de ramen opengezet. In de shop wat blikvoer gehaald en in de magnetron opgewarmd. Als je honger hebt smaakt alles alsof je in een 5-sterren restaurant aan het eten bent ;-)
Na het eten zijn we naar het strand gefietst. Tenslotte zijn we hier niet om op een kamertje te blijven zitten. Het was erg mooi, met het regenwoud dat tot op het strand komt. Er stond een bankje maar dat was echt maar voor even. Na 10 seconden werd ik al gebeten door sandfly's, we waren met blote voeten in onze sandalen gegaan en dat hadden ze dus snel door. Ik oel ze echt bijten maar Ingrid voelt niets. Maar bij mij begint het ook meteen te jeuken, verrekte irritant. Dus gauw maar weer aan het wandelen gegaan ipv lekker genieten van de ondergaande zon. We zijn ook bij de Gipsy geweest. De man maakt van allerlei afval de meeste leuke voorwerpen. De bus was al gesloten, maar buiten stonden nog genoeg dingen om te bekijken. Zoals een dolfijn van oud plaatmateriaal, hier zat en slinger aan en bij het draaien maakt de dolfijn zijn zwembeweging! Of een oude scooter met een geraamte van een schaap erop met een klein geramtetje van een ander beest achterop. Ook hier een slinger en het schaap gaat dus fietsen, maar regelijkertijd gaat zijn bek open en via een blikje ergens is het net of het ook nog blaat. Erg grappig allemaal.
Eenmaal weer terug in het huisje bleek dat we de ramen niet open konden laten vannacht. Het regenwoud geeft dus veel muggen onderdak en wij waren nu hun voedsel. De fietsboekjes komen nu goed van pas. De muren waren netjes wit geschilderd, maar wij waren deze nu aan het decoreren met wat vlekjes, soms met wat extra rood voor het juiste effect ;-)
Na 65 km en 717 hoogtemeters hebben we toch lekker geslapen, zeker na een jacht van zeker 20 minuten op de muggen.
Woensdag, 31 december 2008, Papatowai naar Slope Point
Het werd weer een mooie dag om te fietsen met ongeveer dezelfde omstandigheden als gisteren, zo het leek. Het begon gelijk goed, een paar stevige heuvels, een lekkere lange van ca. 2km en 5% om meteen mee te beginnen. Ik ben een langzame starter, maar we hebben allebei deze heuvels toch fietsend kunnen bedwingen. Bij de laatste echte heuvel van vandaag begon het eerst zachtjes maar langzaam steeds harder te regenen. De regenjassen maar aan gedaan en doorgetrapt. Iemand op de fiets die naar beneden kwam suizen riep dat bovenop een mooi cafe is. Dat gaf de burger weer moed en inderdaad, er was boven een hartstikke leuk cafe, annex receptie van het vakantiepark wat daar was gevestigd. We hebben hier zeker een uur gezeten. Eerst voor de koffie, toen nog yoghurt met muslie en aardbeien en vooral vanwege het feit dat ze hier internet hadden. Kon ik in ieder geval nog wat mailtjes versturen, het was tenslotte oudejaarsdag en verder geen ontvangst voor mijn mobiel de komende tijd en het was ook niet zeker of er ergens nog internet zou zijn. Op deze wijze de beste wensen maar direct verzonden en de groeten aan iedereen gedaan.
Terwijl we hier hebben gezeten klaarde het ook weer op en het heeft daarna niet meer geregend. We zijn de heuvel afgedonderd en hierna rustig verder gefietst. In de Catlins is niet veel te doen met oud en nieuw dus wat voor speciaals zouden wij er aan kunnen geven. Ik opperde om het te 'vieren' op het zuidelijkste punt van het zuider eiland Slope Point. "Wat is daar dan te doen" was de wedervraag. Nu, absoluut niets! Maar ergens anders ook niet dus waat maakt het verder uit. Zo hebben dat min of meer besloten.
W waren er nog niet, er moest nog ca 25 km gefietst worden. Op de weg daar naar toe kom je lngs een bord met daarop 'Niagara Falls'. Deze zijn in Amerika spectaculair, en als je hier een plaats hbt dat zo heet met ook de watervallen erbij dan moet je daar naar toe! Wij blij dat we het gedaan hebben, het is lachen. Er staat een foto van de 'echte' watervallen en een bordje over de humor van degene die dit ook zo geneomd heeft. Het verval hier is nl 50 cm wat meer een stroomvernelling tot gevog heeft dan een waterval, maar de humor ervan kon ik wel inzien ;-)
Hierna door naar Curio Bay, beroemd om zijn Petrified Forest. Het is het best bewaard gebleven versteen bos ter wereld van 180 miljoen jaar geleden. Het is alleen zichtbaar bij laag water, en dat was het toen wij daar waar waren, en de boomstronken en gevallen bomen waren goed en duidelijk herkenbaar. Echt wel bijzonder. Wat de plaats ook nog aantrekkelijk maakt is dat er ook Yellow Eyed Pinguins zijn. En er zat er zowaar 1 op de kant. We mochten er niet dichtbij komen maar met inzoomen kom je een eind. Later zagen we er nog een naar zijn nest hobbelen. Er zijn totaal 7 nesten, een kleine kolonie dus. Maar we hebben ze nu echt gezien! Nu dan het laatste stukje naar Slope Point, 10 km over een gravel weg. De auto's maken ook driftig gebruik van deze weg, wat veel stof geeft. Maar goed, we zijn er gekomen, toch nog 2 bulten op de laatste km, en de tent opgezet bij Nadir Outpost, een klein camping met cabins. De tent stond net of het begon weer te regenen gauw toch maar de tarp erbij opgezet, geeft wat meer comfort. Je kon ook avondeten bestellen, wat we maar gedaan hebben het is tenslotte oudejaars avond. Douchen en eten was de volgorde van vandaag en na het douchen was het alweer droog. Tijdens het eten kwam er nog het zonnetje bij waardoor het weer wat vrolijkheid bracht. "Dan nu maar naar het zuidelijkste puntje gaan in plaats van morgen?" was de vraag en ja, dat hebben we maar gedaan. Behalve de zon was ook de wind weer terug en met wat wind in de rug de 4 km afgelegd over weer een stevige bult. Slope Point is bereikbaar door een weiland en is op fstand herkenbar aan een satellietmarkering. Het is wl aardig om te zien, zeker als daar ok nog een wegwijzr staat die aangeeft dat je op de waterfiets 4300 km moet afleggen naar Antarctica. Hierna maar weer terug naar de camping.
Halen we 12 uur vannacht of niet? Er was niets te doen, de andere mensen lagen al op een oor we hadden geen oliebollen, wijn of wat dan ook dus wat te doen. Ook maar gaan slapen, en om 23:30 lagen we op bed en hebben het niet gehaald om het 24:00 te zien worden. Een bijzonder Oud& Nieuw gevierd met de ogen dicht.
1 Januari 2009, nieuwjaarsdag, op weg naar Invercargill
De wind is vannacht wel even gaan liggen, maar was al weer op volle sterkte toen we opstonden. Het is vreemd om "Happy New Year" te zeggen terwijl je niet het gevoel hebt dat het inderdaad een nieuw jaar is geworden. De Kiwi's hebben blijkbaar hetzelfde, want het lijkt niet vanzelf te komen, het "happy new year". Maar hoe dan ook, het is het wel! Bij deze dan ook aan ieder dit dit leest (al wet ik niet wanneer ik dit kan plaatsen op het internet)
een goed en gezond 2009 gewenst van ons beide vanuit Nieuw Zeeland gewenst.
Nadat we alles weer op de fiets hadden zitten gingen we op weg met de hoop dat de wind minder erg zou zijn dan dat het lijkt. Nu, dat blijkt dus ijdele hoop te zijn geweest. Eerst 6.5 km gravel weg overwonnen met de nodige klimmetjes en daarna op het asfalt verder. Alleen het maakte het maar weinig uit, de wind was ons weer niet goed gezind, precies op de kop en met kracht GROOT, werkten we km na km weg. Zelfs een heuvel af moest je trappen en dan nog kwam je net boven de 20 km/hr uit. Het leek hopeloos te worden om Invercargill te halen, een rit van totaal 70 km. Het leek hopeloos. Na ongeveer 20 km hielden we een pauze achter een groot gebouw. Stonden we in iedergeval uit de wind en konden we tenminste nog even rustig zitten. Ingrid opperde om bij de weg wat te gaan liften. Volgens mij was dat onbegonnen werk, want wie neemt nou ook nog 2 fietsen mee. Maar nee hoor nadat eerst nog een Amerikaan op de fiets langs kwam, hij ging met de wind mee, stopte er een camperbus. Eerst reed deze nog een stukje door, maar keerde toch om. 2 Meisjes zzaten erin en vroegen wat er was. Behalve dat we tegen de wind in moesten werden we in bochten ook bijna van de fiets geblazen. Zij wilde ons meenemen, maar zij ginge wel naar Gore, dus het kon niet de hele weg. Alles is meegenomen dus graag. De tassen er weer af en in de bus, daarna de fietsen zelf en als laatste wij tweeen. Achterin gezeten moest ik de fietsen vasthouden om te voorkomen dat ze omvallen, maar dat had ik er graag voor over. Zijn hebben ons iets verder meegenomen dan ze eerst van plan waren, of dat kwam doordat Ingrid een grote reep chocola voor ze had gekocht weet ik niet, maar het kwam ons goed uit. We hadden nog 30 km te gaan, maar dat is te doen. We waren ze werkelijk zeer dankbaar.
De kilometers gingen langzaam maar zeker onder ons door. Invercargill kwam dichterbij met het uur. Onderweg hadden we een discussie hoe we verder zouden gaan. Na Invercargill is het nog ongeveer 180 km naar Te Anau. Hier moeten we 4 januari zijn, de dag daarop vroeg begint onze geboekte wandeltocht, de Milford Track. Nu is 180 km goed te doen in 3 dagen, maar als je weer de wind tegen hebt zoals vandaag, dan kan je het schudden. Dus gaan we buffelen of gaan we het relaxed doen? Na een dag fietsen in de de wind blijkt de relaxede optie toch het aantrekkelijkst. Toen we dan eindelijk Invercargill infietste, was het eerste doel het Information Centre. Hier hebben we de shuttle besteld naar Manapouri, 20 km onder Te Anau. Dit ligt, hebben ze ons gezegd aan het mooiste meer van NZ, en dat wilden we zelf wel eens nagaan of dat klopt. Tegelijkertijd hebben we een huisje geboekt, de vooruitzichten voor de volgende 2 dagen waren slecht. Als je kiest voor 'relaxed' dan ga je ook voor relaxed. Maar voor vandaag nog wel de tent opzetten. Dit was maar 1 km vanaf het Information Centre, en dan nog via een rechte weg, kon niet missen.