Het zevende verslag, De laatste dag in Kaikoura en daarna op de fiets tot Christchurch
Donderdag, 11-12-2008, Met de zeehonden
Heerlijk uitgerust hebben we uitgebreid ontbeten. De campings in Nieuw Zeeland zijn wat dat betreft beter op de campinggasten ingericht. Los van de DOC-campings die letterlijk 'basic' zijn, hebben de andere campings allemaal een keuken met fornuizen (electrisch), kokendwater boiler (prima voor koffie of thee),, de meeste een barbeque (gratis), een ruimte voor tv, picknicktafels enz. De meeste spullen kunnen dus gewoon in de tas blijven, alleen de pannen, bestek en bekers moet je meenemen. Hoewel, we hebben ook al meegemaakt dat zelfs dat voorhanden is.
Zoals gezegd hadden we 2 dingen die we in Kaikoura wilden doen. Een ervan hebben we gisteren gedaan, walvisje kijken, houden we voor vandaag dus zwemmen met de zeehonden. De boekingen moesten we in het dorp doen, dus met de fiets de 3 km afgelegd. Het kantoor leek gesloten, maar op het rammelen aan de deur werd er door een vriendelijke jongedame open gedaan. De eerste 2 tochten waren geschrapt vanwege de hoge deining (dat belooft dus nog wat) in combinatie met eb. Dit is niet veilig voor de zwemmers vandaar. Maar om 12:30 zou de vogende zijn. Dus maar gereserveerd voor die trip. Maar omdat we vroeg waren, half tien, hadden we nog 3 uur. Nu kan je ook bij een zeehondenkolonie komen vanaf het land, 6 km verder op. Dus dat leek ons wel wat. Wij op de fiets daar naar toe, langs de kust, met als bezienswaardigheid nog een walvisvaardershuis met nog de fundering intact van walvisbeenderen. De weg loopt dood op een parkeerplaats, tevens het begin van de zeehondenkolonie. We hebben de fietsen goed op slot gezet een liepen richting zee. Daar zat direct al een zeehond, een mannetje zo te zien aan de grootte. Dichter dan 10 meter mocht je ze niet benaderen stond aangegeven, dan voelen ze zich nog niet bedreigd en verstoor je hun rustpauze op het land niet. We hebben mooie plaatjes van hem kunnen maken.
We zijn toen verder langs de kust gelopen over de rotsen die met hoog water onderstaan. Opletten dus dat we niet meer terug kunnen langs deze weg, anders zouden we wel eens te laat kunnen zijn voor onze zwemtocht. Na een goed half uur lopen kwamen we bij een soort strand nou ja strand, kiezelstenen, maar verder naar zee weer rotsen. Dit stuk blijkt een broedkolonie t herbergen van zeemeeuwen. Welke soort ben ik stom genoeg vergeten te vragen, want er waren biologen bezig om ze te merken, bloedmonsters af te nemen, etc. De kolonie is de laatste jaren met 50% afgenomen. Dit door onder andere luizen met de daarbij behorende ziektes, maar ook door afname van hun natuurlijke voedselbronnen. Omdat er mensen bezig waren zijn wij er ook dichtbij gaan staan en hebben daardoor prachtige opnames kunnen maken van deze vogels met hun jongen, geweldig gewoon. Meer naar de zee toe, op de rotsen dichter bij het water, kon je vele zeehonden zien, maar door het broedseizoen van de meeuwen kon je er niet dichterbij komen. Er was een baai verder nog wel een groep te zien, maar dan zouden we zeker niet op terug zijn. We zijn dan ook omgekeerd en weer terug naar onze fietsen gegaan.
Weer bij het boekingkantoor kregen we een koude douche. Door de enorme deining konden ze niet op de gewone plekken bij de zeehonden komen, te gevaarlijk voor de zwemmers, maar moesten ze verder langs de kust naar een plek waar MISSCHIEN zeehonden te zien zijn. Als dit niet het geval zou zijn, wordt de tocht als 'mislukt' gezien en zou je de helft van je geld terugkrijgen. In dit geval kost de tocht 80 NZD per persoon, maar met een hoge deining, last van zeeziekte, kans van geen zeehonden t zien en troebel water hebben we besloten om dan maar niet mee te gaan. Vandaar de kop 'Met Zeehonden' en het woord zwemmen maar weggelaten.
In plaats van het geld uitgeven aan de zwemtocht zijn we gaan eten bij een strandtent waar we al 2 keer langs zijn gefietst. Hier hadden ze verse crayfish (kreeft) en verse vis. Dit werd ter plekke op de bbq gegooid. We hebben samen een crayfish gegeten (42 NZD), maar hadden daarna nog honger en hebben ieder ook nog maar een visje besteld: heerlijk gegeten in de volle zon. Hierna terug naar de camping, Ingrid was langzaam maar zeker steeds rodere armen aan het krijgen, dit ondanks insmeren met factor 30, en we wilden het echte verbranden niet riskeren. OP de camping lekker geluierd en 'savonds nogmaals in de jacuzzi. We waren nu op de hoogte dat het maar een half uur is niet waar ;-)
Vrijdag 12 december 2008, fietsen naar Cheviot, richting Christchurch
Er was een Southernly opgekomen gisteren middag en volgens de schipper van de 'zeehondenboot' zou het vannacht geregend moeten hebben en dan in de loop van de ochtend weer moeten opklaren. Nu is het gelukkig droogg gebleven vaannacht dus we hebben onze spulletjes rustig en droog kunnen inpakken. De tocht vandaag zou 70 km zijn, eerder dan Cheviot zou er geen mogelijkheid zijn om te overnachten. Na het ontbijt zaten we al om 8:15 op de fiets, vol goede moed nu echt eens op de fiets voor een langere tocht. De weg was prachtig, direct langs de kust,, met op verscheidene plaatsen ook weer zeehonden op de rotsen langs de weg. Heel bijzonder om dat zo te zien. Ook de spoorlijn liep langs de weg, en we zijn 'onze' TranzCoastel dan ook nog tegen gekomen.
Na zo'n 30 km en al een zware klim achter de rug begon het toch te mieseren, precies op het moment dat we gingen lunchen. Snel wat boterhammen naar binnen gewerkt en toch maar de regenjas aan. De regenbroek hebben we nog in de tas gelaten zo hard regende het nog niet. Met nog 40 km voor de boeg was het gewoon doorstampen. De weg ging nog steeds op en neer en dan in een plastic jas is het behoorlijk zweten ook nog. We hadden onze vesten uitgedaan, maar dat viel in de kou dus behoorlijk tegen. Toen het wat opklaarde hebben we een kleine pauze gehouden en toch maar onze vesten aangedaan en ook wat wij noemen, onze pijpjes (losse beenstukken, zodat je een lange fietsbroek hebt). Opeens stopt er en auto voor ons in de kant van de weg, stapt daar de man en vrouw uit die ons van de gravelweg hebben verlost 3 dagen terug. Wat een toeval.
10 km voor het einde was er eindelijk een benzinepomp met cafe. Het was wel droog geworden maar we waren terven koud. Dus lekker naar binnen en een kop hete chocolade genomen. Ingrid had natte en koude voeten gekregen ondank de regenhoezen een deed haar schoenen en kousen uit. Het meisje achter de kassa haalde spontaan een electrische kachel zodat de boel kon drogen en Ingrid haar voeten konden opwarmen. 11 graden tijdens de regen buiten en veel wind maken het niet aangenaam warm. Na hier zeker een half uur te hebben gezeten zzijn we toch maar weer op de fiets gestapt. Het was tenslotte nog steeds droog. De laatste heuvel voor Cheviot moest er toch nog een stevige bui vallen, waren we toch weer nat! In Cheviot hebben we ons maar verwend en een hotelletje genomen. In de kamer was een electrische kachel die maar meteen op de hoogste stand gezet werd. Natte schoenen, kousen, handschoenen en wat al niet meer kregen een plaatsje voor de kachel Ook Fred kreeg een plaatsje want ook hij was wel erg nat geworden. Zelf zijn we lekker onder de warme douche gestapt en drroge en warme kleren uit de tas gehaald. We zijn maar in de bistro gaan eten, Beef stoganoff van de chef, en voor 28 NZD hadden we onze buik weer vol. Voor die prijs is het in Nederland bijna niet meer mogelijk. Ook het hotel was spotgoedkoop, 75 NZD, alles meer dan waard!
Totaal hebbem we 72 km afgelegd met in totaal 716 hoogtemeters. Dit was op zich nit een zware fietstocht ware het niet voor de regen. Om en vergelijking te geven, de eerste dag dat we gefiets hadden over de gravelweg was 35 km met 955 hoogtemeters.
Zaterdag 13 december
Het had niet meer geregend vannacht en er waren zelfs blauwe stukjes in de grauwe lucht te zien. Het beloofde dus een stuk beter te zijn dan gisteren. Nog even gauw een brood gekocht en daar gingen we weer, al was het met 9:00 uur wel later dn we gepland hadden. 110 km zou er indien mogelijk overbrugd moeten worden tot aan Christchurch. We hebben wel weer moeten klimmen, maar nergens wer het meer dan 6% en dat was heel wat makkelijker dan gisteren. Gaande weg klaarde het ook steeds meer op. De weg slingerd zich netjes tusen de heuvels door, wat op de fiets toch een mooi gezicht is. Met de auto zou dit snel saai worden denk ik, maar je kan goed om je heen kijken. Wel goed je spiegel in de gaten houden of er niet een vrachtwagen aan komt scheuren. De meeste wijken netjes uit, maar als er een tegenligger aan komt is dat niet altijd mogelijk.
De zon kwam uiteindelijk goed door en het werd alras achter in de 20 graden. Wat een verschil met gisteren. Om 2:00 kwam de wind opzetten, eigenlijk net als gisteren. Ondanks dat we de hoogste punt al haden gepasseerd en lang bergfwaarts hebben kunnen rijden (gemiddeld 1 % maakt een lange afdalng) gaven we het naar 77 km maar op. We staan nu aan het strand, zo'n 40 km voor Christchurch. Wat het morgen word? We zullen wel zien.
Vandaag 77 km gefietst met 467 hoogtemeters. Ook weer niet zwaar maar door de wind wer het het wel.
Zondag 14 december
Vannacht was het best koud. Het was wolkeloos en bijna volle maan wat ontzettend veel licht geeft. Er was geen lantarenpaal in de buurt maar je zou er bijna bij kunnen lezen. Wel lekker warm in de tent onder onze nieuwe donze slaapzak. Bij het opstaan om 7:00 scheen de zon volop, maar helaas niet op de plek waar de tent staat. Er stond verder niemand op het grasveldje waar we staan, dus onze stoeltjes lekker in de zon gezet en gaan ontbijten. Tijdens het eten zag je echter van zee de bewolking opzetten en tegen de tijd dat we de tassen weer op de fiets hadden, was de zon nog maar nauwelijks te zien.
Onderweg naar Christchurch haddenn we vandaag de wind in de rug, de 40 km die we moesten afleggen waren dan ook in 2 uur voorbij. Het was alleen erg fris geworden, 15 graden, en de vest bleef dan ook aan. We hadden dan wel weer niet onze pijpjes aan zo was het precies goed. De eerste kilometers waren wel goed, maar 15km voor ChristChurch moeten we de lokale weg nemen. Wat een rampeplan was dat, ontzettend veel verkeer, het bleef maar langs je heen razen. Het gekke wa dat zodra je de voorsteden uit bent en de stad in bent, is de drukte ineen weg.
In Christchurch hebben we eerst geinformeerd of er een bus ging naar Geraldine. Een bus, alweer hoor ik julle denken, maar ja, als je op tijd in Dunedin moet zijn en je gemerkt hebt dat het bergopwaarts niet al te snel gaat, wil ik wat tijd winnen aaan de voorkant om niet met kerstmis te merken dat ik niet op tijd bij onze afspraak kan zijn met Adrienne en Paul. De bus gaat alleen niet meer vandaag, maar morgenochtend om 8:30. Het is alleen aan de buschauffeur om te bepalen of de fietsen mee onderin de bus kunnen/mogen. Dus als het tegenzit fietsen we morgen toch nog.
In iedergeval hebben we maar weer een backpacker hotel genomen midden in de stad, op nog geen 5 minuten van het busstation. Het was 'maar' 6- NZD alen dan wel met de wc/douche op de gang. Na ingechecked te hebben en de fiets achter slot en grendel zijn we de stad ingegaan. Koffie + pie genomen bij Starbuck waar Ingrid klaagde over de capuchino die niet heet was. Prompt kreeg ze nog een ander aangeboden en deze was gloeiend heet alsof die nog even i de magnetron is gezet. Dan de kathedraal ingeweest, waar ze net aan het repeteren waren met kerstliederen. Klonk wel mooi in de kerk. Hierna zijn we richting de botanische tuin gegaan. We hebben de verleiding weerstaan om met het historische trammetje te gaan. Het is allemaal op loopafstand dus het was goed te doen. Door de stad loopt het riviertje The Avon waar je zelfs met een gondeltje over kan punteren. Alleen dit word gedaan op zijn venetiaans. Wel leuk om te zien maar ook dit hebben we aan ons voorbij laten gaan. Naast de ingang van de botanische tuin heb je een museum, gratis toegang tot onze verbazing. Er wordt verhaald van de Maori's die hier 1000 jaar geleden op NZ aankwamen en die in 500 jaar de Moa's (de grootste niet vliegende vogel van NZ) hebben uitgeroeid. Verder was er veel te zien over de Maori's zelf, veel fosielen vondsten en de komst van de Europeanen. Opzich erg leerzaam en ook wel leuk om te zien. Het grappigste was dat ze een huis hebben verplaatst uit Bluff (een stadje in het uiterste zuiden van dit eiland) waar de toenmalige bewoners hun hele huiskamer hadden versierd met kleurijke schelpen Dit over een periode van 27 jaar. Deze mensen zijn recentelijk overleden (2004) en hebben samen nog hun 60ste huwelijksfeest gevierd. Voor lange tijd hebben ze zelf hun huis voor het publiek open gezet, dus dit is een goede doorstart binnen het museum.
Hierna toch de botanische tiuin ingegaan. Wat een enorme bomen staan daar, gigantisch. Ze hebben dar de ruimte maar dan toch nog. Ik heb ze in Europa zelf nog niet zo groot gezien, ook de beuk en eik waren hir duidelijker veel groter. Het is een enorm complex met vele soortn tuinen en waterpartijen. Duidelijk qua aanleg een Engelse inslag, wat niet gek is voor een stad die door de Engelsen is gesticht. Een gebied is verboden voor Saskia, en dat is de rozentuin. Omdat het voorjaar is staat ook alles volop te bloeien. Een best leuke middag geweest. Nu maar hopen dat de fietsen morgen met de bus mee mogen.
42 km met slchts 54 hoogtemeters, dus een vlakke rit.
Hoe we verder gaan morgen lezen jullie in het volgende verslag wel weer.