Het twaalfde verslag, Te Anau (incl kayaken), Queenstown en Wanaka
Maandag, 12 januari
Al vroeg aan het ontbijt, maar Ingrid had geen trek! Ze heeft wel wat gegeten, moest vann mij, maar ze zat met lange tanden te eten. Zelfs een omelette ging er met moeite in. Maar goed, we moesten ook onze lunch nog klaar maken, misschien dat dat haar straks beter smaakt. Het busje was mooi op tijd en wij waren de enige die mee gingen naar Manapouri. We waren niet de enige die mee gingen met kayaken, dat bleken er 10 te zijn. Het is niet zomaar naar de kayak, dit is nog een hele onderneming. Eerst werden we naar het haventje (Pearl Harbour) gebracht (5 min), hierna met de boot over het meer Manapouri (ruim een uur bij 25 knopen!) naar het power station. Vandaar weer in een bus over de ....pas, een weg wat speciaal is gemaakt voor de energiecentrale, daarvoor was er slechts een wandelpad, en is het duurste stukje weg van NZ. Dit duurde ongeveer 45 minuten. De weg eindigt bij de Doubtful Sound, en daar gingen we dan ook de kayak in. We hadden ons al omgekleed bij het informatiecentrum dat bij het Power station staat. Wetsuit aan met daarover een soort rokje wat de kayak afsluit voor spat- en regenwater en een hesje en zwemvest. Hiermee zaten we dus in de bus. De rugtas met kleren gingen wel mee, maar niet in de kayak. Er voer ook een motorboot mee het water op waar we later onze lunch nuttigde en de terugtocht mee maakte.
Er volgde eerst en uitleg hoe in de kayak te gaan zitten, hoe je rokje de kayak kan afsluiten e.d. Hierna mochten we dan daadwerkelijk in de kayak stappen. Het viel ons mee, het lijkt veel onstabieler dan het is, hoewel we wel werden geholpen. Dan de laatste uitleg op het water, hoe te sturen enz en dan opweg. Hoe de andere het voor elkaar kregen weet ik niet maar wij bengelde er achteraan. Hoe we ook ons best deden, we kregen er niet echt de snelheid in. Maar we kwamen vooruit en hadden het best naar ons zin. De Doubtful Sound is veel minder stijl dan de Milford met niet zozeer lagere maar minder stijle hellingen.
De Maori hebben dan ook een legende hiervoor: hun god .... stond in de zee en hakte met zijn bijl de Sounds uit, Hij is het meest zuidelik begonnen en hoe verder hij kwam, des te bedrevener werd hij in zijn werk, met Milford Sound als laatste. Hij hakte alles weg maar waar zijn voeten stonden zijn nu 2 eilanden. De godin van de onderwereld ..... kwam kijken en was zo onder de indruk van zijn werk, dat ze zich afvroeg hoe ze konden voorkomen dat de mensen hier te lang zouden blijven en alles verpesten. Zij heeft hiervoor de sandfly's gecreeerd!
De tocht over de sound was mooi, geen motorboten gezien danwel gehoord en het weer zat mee, bijna geen wind en een rustig zonnetje. Een van de hoogtepunten zou zijn dat de dolfijnen langs de kayak meezwemmen, maar wij hadden pech, ze lieten zich niet zien :-( Toch verder een leuke tocht, zij het dat een stel zo eigenwijs waren dat ze bijna de rust verstoorde. Niet luisteren naar de gids was hun motto blijkbaar en het dreef hem af en toe tot wanhoop. Maar de lieve vrede is gehandhaafd gelukkig.
We hoefden maar 1 kant op te kayaken de motorboot kwam ons oppikken. Nadat iedereen aan boord was werden ook de kayaks aan boord gehezen en op het dak vastgezet. We konden ons direct omkleden en de wetsuit e.d. gelukkig uitdoen. Met het zonnetje is dat toch wel erg warm. De boot deed er toch en uurtje over om weer bij de startplaats te komen, we hadden dus in de 5 uur dat we in de kayak hebben gezeten best een aardig stukje afgelegd. Hierna begon de terugreis weer, over de pas en de boottocht over het meer Manapouri. Nadat alles was uitgeladen in de spoelruimte werden Ingrid en ik weer teruggbracht naar Te Anau, 20 km verderop. Weer een geslaagde dag van onze vakantie.
Ook nu zijn we uit eten gegaan en zowaar, Ingrid had honger en liet het zich goed smaken. We waren beide wel moe en besloten om nog een rustdag in te lassen en een dagje op de camping door te brengen de volgende dag.
Dinsdag, 13 januari
Ook nu smaakte het ontbijt Ingrid niet erg, maar ze voelde zich wel goed. We hebben op ons gemak ingepakt en de boel weer op de fiets geladen, al is het maar voor 1.5 km. We moesten de rugzakken nog terugbrengen van de Milford Track en dat hebben we maar eerst gedaan. Ingrid had daar de eerste keer al een mooi vest zien hangen en ook nu is deze weer aangedaan. Ze kon het nu niet laten hangen en ik moest mijn creditkaart tevoorschijn halen ;-0 We hebben nadat we de tent hadden opgezet maar meteen het vest samen met de foto's van de wandeltocht en nog wat folders op de post gedaan naar huis. Het vest was echt teveel om mee te nemen. Verder is er niet veel te vertellen, want we hebben niets specifieks gedaan, gewoon lekker geluierd en bijkomen van de afgelopen dagen
Woensdag 14 januari
We hadden gisteravond definitief besloten om op de fiets te stappen en naar Queenstown te fietsen, wel in 2 dagen, maar we namen toch de moed om weer verder te gaan. We zaten om ongeveer 9 uur op de fiets en de zon scheen volop. Nu nog hopen dat de wind ons gunstig gezind is en dan halen we het wel. We moesten wel eten voor vanavond meenemen want er is alleen een DOC-camping onderweg na ca. 60 km. bij de Mavora Lakes. De eerste 30 km gingen redelijk snel, het was nog een asfaltweg en niet te veel klimmetjes maar hierna moesten we linksaf een gravelweg op. Het had al een aantal dagen niet geregend, maar de weg was nog hard en redelijk goed te fietsen. Maar geen regen op gravel betekent stof en iedere keer dat er een auto langskwam was het stofhappen. De wind stond zijdelings over de weg dus veel last van de wind hadden we niet, maar de stof was erg. Wachten tot de lucht weer vrijgeblazen was en dan weer verder trappen. Het andere waar we last van hadden onderweg was de zon. Het was bloedje heet en geen schaduw op de weg. De meeste bomen, als die er al stonden, waren te ver van de weg af. Heel af en toe kon je stoppen, een hek door of over en dan in de schaduw zitten bij komen, wat drinken en eten, en dan weer verder.
Na inderdaad 60 km kwam het bordje camping in zicht. Het werd meteen aangenamer, want de weg ging meteen een bos in. Alleen waar was de camping? Na ca 4 km kwam een bord met de uitleg over kamperen op een DOC-site en of je even het formulier wil invullen en 5 NZD betalen/pp. Als goede Nederlanders hebben we dit gedaan, alleen met de achterkant van het formulier hadden we wat meer moeite. De tent stond nog niet, erger nog, de camping was nog verder weg, maar er werd al wel gevraagd wat we van de camping vonden :-) Goed na 2 km vonden we de eerste mogelijjkheid om de tent op te zetten, maar er zou een kraantje zijn met water en die stond er niet, wel een toilet maar dat was alles. Dan toch nog wat verder fietsen en ja hoor daar stonden nog meer tenten en campervans. Maar geen plaats meer voor onze tent. Hier was wel een kraantje, dus we hebben de lege flessen gevuld ook de thermosfles, en zijn weer naar de eerste plaats teruggefietst en daar de tent opgezet. Ingrid wilde eerst zwemmen, heeft haar slippers aangedaan, haar fietstruitje uit en liep zo het meer in. Het was even koud maar daarna ging het wel zij ze. Ik ook mijn slippers aan en het water in. Nou, dus niet verder dan mijn knieen, wat koud!! Hirna maar mijn armen afgespoeld en water over mijn gezicht en borst gegooid, koud maar nog net uit te houden. Het voelde hierna wel beter aan, het vele stof was in ieder geval weggespoeld. Hierna onze gewone kleren aan, lange broek, kousen en blouse met lange mouwen: sandfly's.
Ik heb mijn brandertje gepakt en het water wat we net uit het kraantje hebben gehaald eerst minimaal 5 minuten gekookt. Hiermee een buitensportmaaltijd klaargemaakt (gewoon kokend water erop en 10 min laten staan) en nog wat koffie klaargemaakt. Daarna snel de boel weer ingepakt en de tent ingevlucht. De sandfly's waren te lastig. We moesten er weer enige dooddrukken in de tent voordat we een spelletje backgammon konden gaan doen. Dan nog even snel naar het toilet en het bed in. Weer eerst sandfly's om zeep helpen. Midden in de nacht hetzelfde ritueel.
Donderdag, 15 januari
Die ochtend hebben we voor het eerst alles wat in de binnentent was ingepakt, slaapzak, matjes oprollen, fietskleding aan, lange broek eroverheen enz. voordat we de tent durfden open te doen, minimaal 100 sandfly's zaten ons verlekkerd aan te kijken. Zo snel hebben we de boel nog niet op de fiets gehad, onderwijl etend. Eenmaal op de fiets heb je er geen last meer van, maar daarvoor ..... Terug het bos uit lijkt veel korter, maar dan wel weer direct de zon in en de 'dusty road' op. Nu een fietstocht van ca. 50 km maar over slechter gravel. De weg tot aan de Mavora Lakes wordt veel gebruikt, maar daarna naar Walters Peak is meer een booerenweg. De eerste 10 km vielen nog mee, maar daarna werd het meer mul zand dan gravel. Minder gebrukt, maar toch regelmatig een auto, en nu met nog meer stof. 2x Moesten we door een 'ford', een doorwaadbare plaats van een rivier. De eerste keer hebben we geprobeer er doorheen te fietsen, lag te veel los grind op de bodem en we vielen min of meer om, het water tegelijkertijd tot over de enkels. In een keer de schoenen vol met water, wat later wel op moest drogen maar eerst werd het vuil van het stof en Inmgrid kreeg koude voeten. Zij heeft toen we voor een rustpauze stil hielden dan ook drogen dikke sokken aan gedaan en de binnenzool in de zon gehangen. De 2de keer heeft Ingrid meteen haar sandalen aan gedaan. Ze heeft niet geprobeerd te fietsen en is er gewoon doorheen gelopen en op haar sandalen verder gefietst. Ik heb het wel geprobeerd er doorheen te fietsen en nu was me dat wel gelukt, net. Wel weer natte schoenen gekregen, maar die waren toch nog niet droog.
Na 15 km moesten we een behoorlijke helling af, met aan een kant een steile kant naar beneden, geen muurtje of wat dan ook. We hebben beide stevig in de remmen gehangen en zijn nauwelijjks boven de 10 km/hr gekomen. De weg was te zanderig, de fiets slipte iedere keer weg, met ander woorden te gevaarlijk om harder te gaan. We zijn wel veilig beneden aan gekomen en de weg werd meteen een stuk beter. Hier konden we weer wat snelheid maken en dat voor 20 km lang. Het werd ook weer interessanter met de bergen die steeds meer op je af kwamen, de vallei die zich vernauwde en de bomen die langs de kant stonden gaven tegelijkertijd wat schaduw. De laatste kilometers werden toch wel wat zwaar, de weg leek zich eindeloos lngs het meer te slingeren Queenstown kwam niet echt dichterbij aan de overkant, en daar komt alweer een heuvel. Dit was ongeveer het gevoel wat we begonnen te krijgen. Maar zoals altijd, er is een laatste heuvel en een laatste afdaling en daar was Walters Peak. Een landgoed wat ooit door een kolonel is gekocht die er een prachtig huis heeft neer gezet voor zijn familie. Het is in de 70 jaren volledig afgebrand, maar men heeft het in de oude luister opnieuw opgebouwd. Het heeft nu een andere, toeristichese, bestemming. Er zijn nog steeds beesten, koeien, schapen, herten en een soort lama. De toeristen die nu met een echt stoomschip, gestookt met kolen, vanuit Queenstown komen, krijgen een rondleiding en uitleg over het vee en worden daarna op een Engelse High Tea getrakteerd. Hierna volgt nog een demonstratie schapenscheren en de boot met de volgende lading komt er alweer aan.
Toen wij er net aankwamen was er de schaapscherendemonstratie aan de gang. Toen dit afgelopen was werden we aangesproken door een dame die we op de Rail Trail hadden ontmoet. Zij was met de familie aan het toeren met een auto, maar toen zat ze ook op de fiets. Wat een kleine wereld! Daarna hebben we eerst een kaartje gekocht om met de boot naar Queenstown te worden overgebracht. Hier zat ook de High Tea bij in, maar dat duurde nog een half uur voordat ze die uitschonken. Dan maar eerst een biertje, ook geen straf met het warme weer ;-) Bij de High Tea zijn er natuurlijk allerlei lekkere hapjes en ook nu waren ze ruim voorradig. We hebben veel thee, maar ook veel hapjes op kan ik jullie vertellen. We zijn wat heen en weer gelopen en het smaakte allemaal voortreffelijk. We mochten met de groep mensen mee lopen als we dat wilden, maar beide hadden we iets van "laat maar". We zijn lekker blijven zitten en zelfs wat later nog in het gras gaan liggen. Dit hebben we volgehouden totdat de boot weer moest vertrekken, een hele opgave?! De fiets kon zo de boot opgereden worden en wij zijn hierna naar het dek gegaan totdat de boot op het meer voer. Daarna zijn we de boot gaan verkennen. De machinkamer is te bezichtigen, maar dat zagen we pas toen we van de boot afgingen. Wel hebben we van boven af de machinekamer in kunnen kijken ook wel leuk om te zien, al die bewegende stangen en turbines. Op het passagiersdek was een pianis aan het spelen, allemaal meezingliedjes. Een vrouw zat al uit volle borst mee te zingen, Ingrid is er naast gaan zitten en heeft haar best gedaan om de Engelse tekst te lezen en mee te zingen. Er waren genoeg boekjes voorhanden en er waren meerdere mensen die inhaakte. Ik heb mijn best gedaan om in iedergeval niet boven de piano uit te komen, het zou anders meteen afgelopen zijn denk ik.
Omdat we beide moe waren, iets wat we niet echt gewoon zijn na 2 dagen fietsen, zijn we een backpacker ingegaan in plas dat we naar een camping zijn gegaan. Nu kunnen we min of meer direct het bed in. Het eten hebben we snel 'afgewerkt' en zijn inderdaad vroeg het bed ingedoken. Morgen zien we wel weer verder.
Vrijdag, 16 januari t/m dinsdag, 20 januari
Deze dagen zijn we in Queenstown gebleven op de camping. Een aantal malen hebben we een paar nachten bijgeboekt, om verschillende redenen. Op deze camping is een zomerkamp aanwezig, de vioolschool. Hier krijgen getalenteerde jeugd een masterclass opleiding van max 2 weken. Adrienne helpt bij dit kamp en we hadden met kerstmis al afgesproken dat we elkaar hier weer zouden ontmoeten. Het was leuk om haar weer te zien, maar ze is natuurlijk wel bezig. Het voordeel is wel dat we door haar gratis naar de concerten konden gaan, die elke avond van de week werden gegeven door de leerlingen. Het is mooi en indrukwekkend hoe zij al kunnen musiceren. Hun leeftijd varieerd van 13 to 24 jaar. Op zaterdag zijn we beide naar de dokter geweest. We ware weer erg moe, behoorljk aan het winderen en hadden en opgeblazen gevoel, vooral net na het eten. Bij mij was het alsof er een steen op je maag lag, en Ingrid had gewoon een erg vol gevoel met het eten waardoor ze niet veel binnen krijgt. De dokter dacht aan Giardia of aan een bacteriele ziekte maar het meest waarschijnlijk de eerste. Er is bloed afgenomen en we moesten onze ontlasting inleveren voor een kweek. We hebben direct medicijnen meegekregen en moesten 'savonds al 4 pillen innemen tegen Giardia. De volgende dag moet je je dan al beter voelen als het dat is. En inderdaad de volgende dag voelden we ons al stukken beter. We waren vol goede hoop.
Adrienne deelt haar kamer met Kim, een vrouw met een Hollandse vader. Ze vond het leuk om weer Nederlands te spreken en te horen. Het eerste ging haar soms wat moeilijk af, maar het ging best goed vonden wij. De dag na de pillen zijn we met haar en nog 2 anderen de Skippers Road opgegaan om frambozen te plukken. Er is 1 weg in NZ die niet door een verzekering wordt gedekt als je een huurauto hebt en dat is dus deze weg. Ik weet nu ook waarom. Gravel, smal, steil, steile afgronden en bijna geen uitwijkplaatsen als je iemand tegenkomt. De auto reed lang in zijn eerste versnelling anders trok hij het niet! De 2 anderen waren Richard en Jane, die hadden na ons bij Adrienne en Paul geslapen, met oud&nieuw. Zij hadden elkaar ontmoet op het Noorder Eiland en hadden dezelfde hartelijkheid gekregen als dat wij ervaren hadden.
De Skippers Road leidt naar een oud goudgraversstadje. Daar was nooit genoeg vitaminen en de mensen hebben om die reden o.a. frambozen geplant. En daar plukken wij nu de vruchten van, letterlijk. Hierna weer een ruim uur over dezelfde weg terug. Het is allemaal goed gegaan. De volgende dag zijn we naar de Skyline gewandeld. Een uur via een stijl pad de berg op. Het ging best goed het eerste stuk, maar gaandeweg werd ik toch behoorlijk moe. Ik besloot om niet terug te wandelen, maar met de gondola terug te gaan. Het was een mooi uitzicht over het meer en Queenstown. 'sAvonds waren we beide weer erg moe. Zou de Giardia weer terug zijn? Ze hebben een cyclus en als de eitjes niet weg zijn, zouden ze nu uitgekomen zijn. Toch maar de 2de dosis van 4 pillen opgegeten, Tiberal Ornadizole. Die dag zijn we nog met Adrienne en Jane naar een wolwinkel geweest. Adrienne was sokken aan het breien en het leek ons drieen ook wel wat. Sokken hadden we nog nooit gebreid het was weer wat anders. Er blijkt dus speciale sokkenwol te zijn. We hebben ieder wol uitgekozen. Ingrid houdt van opschieten en heeft wat dikkere wol gekozen di van mij is wat dunner. Jane zat nog te twijfelen en heeft toch ook wol gekocht. De breinaalden die we erbij hebben zijn van bamboe, die kunnen met het vliegtuig mee. Adrienne heeft het patroon voor ons gekopieerd en uitleg gegeven over het hielstuk, het lastigste van het sokken breien. We zijn benieuwd of het ons gaat lukken.
De volgende dag waren we weer kiplekker en zijn een stuk gaan fietsen. De mail van de dokter had die morgen al gemeld dat de bloedtest goed was, nu nog wachten op de kweek van de faeces. Het fietsen ging best goed en nadat we terug waren hadden we allebei nog energie over. Dit was verrassend en een goed teken vonden we. We gaan morgen weer op weg! Maar eerst vanavond naar het concert van de leerkrachten. Die gaven een uitvoering van verschillende stukken en het was zeer mooi, hoewel niet alle werken ons aanspraken.
Woensdag, 21 januari. Queenstown naar Cromwell.
Dan nu toch het moment aangebroken dat we weer op de fiets stappen. We hebben ons echt niet verveeld tijdens ons lange verbljf hier in Queenstown, maar we moeten nu toch weer verder. 17 Februari vliegen we naar Fiji en dat is nog 4 weken. Het aftellen is begonnen lijkt wel.
Nog gauw afscheid genomen van Richard en Jane en toen nog even Adrienne opgezocht. Ook van haar hebben we naturlijk afscheid genomen, nu voor de 2de keer, en het was net als de eerste keer weer moeilijk om gedag te zeggen, maar nu met de wetenschap dat de kans dat we elkaar ooit nog zien, niet zo groot is. Maar goed, we hebben elkaars emailadres en we zullen zeker op deze wijze nog contact houden. Dan was het zo ver, we fietsten nu dus echt weer met de bagage en hopelijk met een gezond lichaam weer verder. De tocht brengt ons weer naar Cromwell, door Richard omgedoopt tot Crom-hell, omdat hij met sterke tegenwind Cromwell is ingekomen, net als wij in december dat hadden. Ik hoop dus dat het dit keer niet zo gaat zijn, maar het lijkt er niet op. De weg gaat door de Kawarau Gorge en is werkelijk prachtig. Onderweg kwamen we langs een brug waar vandaan werd gebungy-jumped. We hebben met verbazing staan kijken, maar mij krijgen ze niet zo gek. De durfals werden zover 'gevierd' dat ze met de kop in het water terecht kwamen. Brr..
Hierna weer verder. De weg was wel smal maar breed en goed genoeg om te fietsen zonder dat je het idee had dat je van de weg werd afgereden. Het ging eigenlijk best lekker. Een 10-tal km voor Cromwell kwamen de fruitkwekers in zicht, met stalletjes langs de weg, gratis plukken en alles wat daar tussen zit. We hebben een doosje kersen en wat abrikozen genomen. De laatste waren wel erg rijp en moesten snel op maar dat was gen probleem. En ja hoor, de laatste 10 km waren met enige wind tegen, niet heftig en goed te doen, maar toch. Eerst langs de super wat boodschappen en dan door naar de camping. Tijdens het eten vielen Ingrid haar ogen al dicht. Toch nog niet helemaal beter?
Een tocht van 64 km met 527 hoogtemeters, een mooie en goed dag geweest
Donderdag, 22 januari. Cromwell naar Wanaka
Gisteren hadden we al gemerkt dat de weg naar Wanaka met tegenwind zou zijn. We zijn eerst langs de I-site geweest voor de weersverwachting en behalve de wind was deze gunstig. Verder maar gevraagd naar de bus-mogelijkheden, voor het geval dat het niet te doen zou zijn. Dit hoeld dus in dat we of terug moesten keren of bellen naar de busmaatschappij en ons wens kenbaar maken. Waarschijnlijk pikt de bus je dan op, was wat ze zeiden. Maar goed, eerst maar eens zien hoe het gaat. We waren beide uitgerust, maar je weet niet hoe het lichaam werkelijk is na zo'n lange tijd kwakkelen. Na 10 km hadden we het eigenlijk al gezien. Het hoofd stond ook niet goed en we stonden echt op het punt om omtekeren. Komt er een jongeman aan gefietst en stopt om een babbeltje te maken. Hij wist ons te vertellen dat daar waar de weg straks wegdraait de wind in onze rug komt. Wel nog 20 km door stampen maar dat is dan wel weer te doen. De knop ging weer om en we besloten verder te gaan. Na 20 km ging de weg inderdaad wegdraaien op het punt waar 2 valleien samenkomen bij het meer van Cromwell, maar helaas, de wind bleef op kop en we moesten verder stampen. Nu nog 30 km terug fietsen is waanzin als je nog 25 km te gaan hebt. Wat we wel geprobeerd hebben is om de bus staande te houden, maar deze reed vrolijk verder, ons in vertwijfeling achterlatend. Nu heet Cromwell ook bij ons Crom-hell.
Bij het vliegveld van Wanaka zijn we even gestopt in de hoop dat ze daar ijs zouden hebben. Verder dan ijskoffie kwamen ze niet en dat hebben we maar gedaan. Ik had wel trek in iets enorm zoetigs en heb een caramelcake genomen, inderdaad heel zoet. Ik moest nog 10 km fietsen en had de calorien nodig. Na een kwartiertje gingen ze sluiten, waren we toch nog mooi op tijd daar aangekomen! De laatste 10 km gingen eigenlijk wel, naar het vliegveld toe was de laatste echte heuvel geweest. In Wanaka zelf was het allemaal niet echt duidelijk aangegeven. We waren moe en de volgende dag bleken we de I-site zo voorbij gefietst te hebben. Toch hebben we de camping gevonden en er was zowaar een echt tentenveldje met vele fietsers. Werd het toch nog gezellig.
Een tocht van 58 km, met wel hoogtemeters maar helaas niet genoteerd.
Vrijdag, 23 januari
Vandaag wilden we een kleine wandeling maken en dan naar Puzzling World. Maar wat ik ook gelezen had was een tour met eerst een vliegtuig van 25 minuten, dan een wandeling van 3 uur en aansluitend met een jetboot weer terug naar het startpunt. We zijn lopend naar de I-site gegaan waar ze helaas zeiden dat er wel een bus ging om ons af te zetten, maar dat er niet een terug ging. En voor 50 km even met de fiets heen en weer vonden we teveel van het goede. Wat ze als alternatief aanboden was met een jetboot een uur varen vanaf het meer van Wanaka, dan een kleine wandeling en weer terug. Dit hebben we toen geboekt. Er was ook nog plaats voor deze dag, en de vooruitzichten voor morgen waren slechter. We hebben onze planning omgegooid en zijn vandaag met de jetboot gegaan. We moesten nog wel even teruglopen naar de camping om iets warms te halen. In de jetboot is het als op een motorfiets bij 50 km/hr, het waait en het wordt daardoor koud. We zijn op de fiets weer naar de opstapplaats gegaan anders haalden we dat niet op tijd. Het bleek eerst nog 25 minuten rijden te zijn naar waar de boot lag.
We waren met z'n vijfen, een leuk klein groepje. De bestuurder van de boot heette Brent, en hij is een Maori. Voordat we wegvoeren zegde hij op zijn Maori's een 'gebed' op. Aan het eind zou hij het nog eens doen en dan op zijn Engels de vertaling geven. Hierna voeren we met grote snelheid de rivier op, het Mt Aspiring National Park in. Hj gaf veel uitleg onderweg en gaf ook aan waar delen van de film "The Lord of the Ring" waren opgenomen. Als er wat meer uitleg nodig was, dan bracht hij de boot tot stilstand door deze met 360 grd om zijn as te laten draaien! Het waaide stevig en dit zorgde dat het opspattende water over de boot kwam, iedereen nat, dus goed opletten met de camera's!! De jetboot kan door enkele centimeters water en daar maakte hij dan ook gebruik van. Door vlak langs de oever te scheren onder de bomen door, recht op boomstronken afgaan en dan ze net niet raken, dat maakt het varen met een jetboot een apart avontuur.
Hij had ook een iets andere versie van het schapen van de fjorden en het hele zuidereiland door een oude god dan dat ze Milford Sound vertelde. Het verschil komt er in het kort op neer dat de bijl die de god hanteerde na het voltooien niet meer nodig was en hij deze in de grond sloeg om deze daar te laten staan: Mount Aspiring. Deze berg heeft mt een beetje fantasie en alleen vanuit het oosten de vorm van een bijl zoals de Maori's vroeger gebruikten om o.a. hun kano's mee uit te hakken. Enfin, hierdoor is deze berg een heilige plaats voor de Maori's.
De wandeling was inderdaad kort. We liepen over een grasweide naar de rand van een bos. Hier werd het verschil in de boomsoorten verteld. Vroeger stonden de bomen tot aan de oever van de rivier, maar doordat er goud was gevonden in Wanaka ging de populatie van ca. 30 personen in korte tijd naar 20.000! Hiervoor was veel hout nodig voor het bouwen van woningen e.d. en daar gingen de bomen van het bos aan ten onder. Hierdoor is ook de loop van de rivier behoorlijk grillig geworden. Stukken grond kalven makkelijk weg en nog steeds kan bij elke grote regenval de rivier enkele meters in hoogte kan stijgen! waardoor de loop weer totaal anders wordt.
Wat ik ook niet wist is dat waar de rivier nu is een grindlaag ligt van 400 mtr dikte! Dit is met het terugtrekken van de gletsers daar blijven liggen. Dit is dus net zo dik als het meer van Wanaka diep is. Maar goed, hierna weer terug de boot in en nu met de wind mee (minder koud) weer terug. Een leuke tocht.
Zaterdag, 24 januari
Vandaag dan toch naar Mt Iron, een berg(je) van slechts 200 mtr hoog. Het kostte 45 minuten om boven te komen. Het was heet, volle zon, en geen wolkje te zien. Daar gaan ze dan weer volledig de mist in met hun weersvoorspelling; het zou regenen. Het voordeel is natuurlijk een mooi uitzicht over het meer met de bergen daarachter, dat doet het altij wel weer goed voor de foto. Aan de andere kant weer naar beneden en dan sta je precies voor Puzzling World. Dit bestaat uit 2 delen, een groot doolhof en illusiekamers. We hebben beide gedaan.
Het doolhof heeft op de 4 hoeken een uitkijktoren in 4 verschillende kleuren. Het doel is deze te vinden en daarna de uitgang. Het is ons wel gelukt om de 4 torens te vinden, maar bij de uitgang hebben we het opgegeven, we gebruikte hier een nooduitgang. Om bij de torens te komen moet je ook over trappen heen. Het doolhof bestaat uit 2 delen en die bereik je ook via trappen. Het maakt het leuker en gevarieerder dan ik had verwacht. Alleen met de zon op je kop en geen zuchtje wind tussen de schotten hebben ons doen besluiten de nooduitgang te gebruiken. We waren naar het kookpunt aan het gaan. Onze temperatuur hebben we maar met een ijsje wat naar beneden gebracht. Hierna zijn we de illusiekamers ingegaan. Ze hebben daar een kamer vol met gezichten van bekende wereldfiguren zoals Einstein en Zuster Theresa, en als je door de kamer loopt blijven al di figuren je aankijken, ook als je door de knieen gaat. Best wel leuk om te zien. Een ander deel had een kamer die moeilijk te beschrijven is. Maar als je door een raam naar binnen kijjkt lijkt de kamer vrij normaal totdat iemand in de tegenoverliggende wand door een deur binnenkomt. Als deze dan van rechts naar links loopt lijkt hij enorm te groeien. Deze techniek hebben ze ook gebruikt bij de film "The Lord of the Ring" om de Hobbits kleiner te doen lijken ten opzichte van de 'Grote mensen'. Heel verrassend om te zien.
Het laatste was een huis waar alles aandersom scheef lijkt te zijn dan dat het is door met horizontale en verticale lijnen te spelen. Dit op een vloer die echt scheef is geeft een merkwaardig gevoel van desorientatie, wat bij sommige mensen tot duizeligheid leidt. Ingrid werd op een gegeven moment ook niet lekker en is er uit gegaan. Een biljartbal lijkt omhoog te rollen, water lijkt omhoog te stromen, voor jezelf schijn je volledig een andere kant op te hangen dan dat je werkelijk doet, het is allemaal gezichtsbedrog maar het is niet 'recht te maken'. Ook als je filmt zie je dezelfde gekke waanbeelden. Al met al een leuk verblijf van enkele uren.
Hierna zijn we weer terug gewandeld naar het dorp. We kwamen precies met Happy Hour aan en hebben een liter bier met z'n tweeen opgedronken, een kan van een liter voor 4 NZD. We hadden nog dorst en hebben een 2de gehaald en ook maar meteen een pizza besteld. We zijn zo de avond wel doorgekomen. We zouden de volgende dag weer vertrekken, en met dat bier, hoe weinig alcohol er ook inzit, het kan best zwaar worden.
Zondag, 25 januari, Wanaka uit?
Vandaag gaan we richting Haast, om precies te zijn naar Wataroa, een 60 km verder. Dat laat nog 81 km over voor de volgende dag naar Haast, over de pas, waar we de bus gaan nemen naar Frans Josef Glacier. Ook vandaag vertrekt een Zwitserse jongen die bij ons op het tentveldje stond. Hij was erg vroeg vertrokken, maar wij zijn als gewoonlijk wat langzamer weg. Het waait nog wel, maar het lijkt mee te vallen. Eenmaal Wanaka uit blijkt de wind dus veel sterker dan we hadden verwacht, dat wordt flink doortrappen de komende 60 km. Na een 15 km te hebben afgelegd tegen de wind en heuvels op en heuvels af nog steeds trappen anders sta je dus stil! hebben we overlegd of we verder gaan of niet. Het gemiddelde lag onder de 10 km/hr en met de komende heuvels wordt dat niet makkelijker. We besluiten om terug te gaan naar Wanaka en dan maar de bus te nemen vanaf daar. Het is niet anders. We waren binnen een half uur in Wanaka, een snelheid van boven de 30 km/hr deed je op je gemak! Wat een verschil. In Wanaka bleek de bus die dag niet meer te gaan. Alleen 'sochtends vertrekt er een bus, het wordt dus weer overnachten op de camping. We hebben de bus voor de volgende ochtend, het verblijf voor 2 nachten op een resort en een halve dag gletcherwandelen geboekt.
Op de camping hebben we maar weer voor een nacht geboekt. Het voelde vreemd, als opgeven en dan weer je tent opzetten waar je hem net had afgebroken, jach. Ingrid ging voordat we de tent opgezet hadden nog even langs de receptie; als de cabin niet te duur is, is dit een mooie optie, zijn we de volgende dag tenminste snel weg. Het was maar 16 NZD duurder en dat heeft ze maar meteen geregeld. Het voelde beter aan, je hebt nu een ander onderkomen, al is het op dezelfde camping. We zijn op tijd gaan slapen, de bus vertrekt al om 8:45 en we moeten een kwartieer eerder aanwezig zijn.
Maandag, 26 januari, nu wel Wanaka uit, al is het met de bus.
Vandaag dus vroeg op, ik had de wekker gezet, en snel ontbeten. We hadden de fietsen vannacht in de cabin gezet, als het zou regenen waren ze in ieder geval nog droog en konden we ze binnen al oppakken. Maar het regende niet, heeft niet geregend, en het vervelende van alles, het was prachtig weer en WINDSTIL. God....me, nu hebben we net de bus e.d. geboekt en kijk nu eens aan, wat een prachtig fietsweer, 3-dubbel balen! "Maar eens zien of de I-site al open is misschien is er wat te veranderen, of laten we het toch maar zo" vroeg ik Ingrid. "Tja, maar morgen dan, wat is het dan voor weer?". Ik wist het niet en op de voorspellingen kan je blijkbaar niet afgaan. Eerst maar naar de I-site fietsen, we moeten daar ook op de bus stappen. Het was wel mogelijk nog te annuleren, maar uiteindelijk hebben we dat niet gedaan. Waarom niet? Tja eigenlijk weet ik dat ook niet, we waren natuurlijk niet echt vroeg meer, we hadden geen fietskleding nu aan, maar een echte duidelijke reden heb ik niet.
Het busje was wat laat, en had een laag karretje achter zich aan, maar geen fietsrek. Moeten daar de fietsen nog in, bij al die tassen van die andere mensen? Ook de chauffeur had er een hard hoofd in maar uiteindelijk is het wel gelukt. De tassen moesten er eerst allemaal weer uit, de voorwielen uit de fietsen en langs iedere kant een fiets en dan de tassen er weer in. Er was een mevrouw aan het mopperen dat het zo lang duurde, maar daar konden wij ook niets aan doen. We vertrokken uiteindelijk om 9:10, een 25 minuten later dan gepland.
Hoe de reis verder is vergaan en alles wat daarna gebeurd is, lezen jullie weer de volgende keer.