Het veertiende verslag, Picton t/m Fiji
Dinsdag, 10 februari, Picton naar Wellington
Zoals ik ben geëindigd in het vorige verslag, weten jullie dat we Picton verlaten hebben met de veerboot naar Wellington. Het is een andere boot dan dat we zo'n 9 weken geleden hadden gehad. Deze heeft op het achterdek een mooi atrium. Uit de wind en toch een mooi uitzicht op de omgeving. We zijn hier tijdens de overtocht van 3.5 uur blijven zitten. Ingrid aan het breien, de sokken moeten af, en af en toe een spelletje Back Gammon. Eenmaal weer van de boot af zijn we direct naar het Backpacker hostell gegaan tegenover het station, dezelfde als waar we eerder hebben geslapen. We hadden niets geboekt en het blijkt dat de double rooms niet meer vrij zijn. Nu slapen we op een 6-persoonskamer, maar gelukkig maar met 4 mensen. Het heeft wel een eigen badkamer, hoeven we in ieder geval de gang niet op. Voor de volgende nacht was er nog wel een double room beschikbaar en die hebben we maar meteen gereserveerd. Is wel weer even sjouwen met de bagage maar dan heb je wel privacy.
Woensdag, 11 februari, in Wellington
Vandaag eerst wachten tot 10 uur voordat we weg kunnen. Dan is de privé kamer schoon gemaakt en kunnen we overhuizen. Het plan voor vandaag is eerst zie te regelen hoe we in Auckland kunnen komen en dan naar het Karori Sanctuary. Op de I-site lieten ze zien dat vliegen naar Auckland zeker 400 NZD zou gaan kosten. Dit is veel meer dan een aantal mensen onderweg ons hadden verteld. Maar voor de goedkope tickets moet je veel verder van te voren boeken en niet een dag van te voren zoals wij. De trein kostte voor ons tweeën 198 NZD. Maar voor dat prijsverschil gaan we wel 12 uur zitten, het is de 1.5 uur met het vliegtuig niet waard. We hebben de tijd tenslotte. Het is de Overlander weer waar we op 7 december ook al in hadden gezeten.
Nu op de fiets naar het Karori Sanctuary. Dit is een wildpark, maar dan speciaal voor de bedreigde inheemse dieren. Ze hebben 2 meter hoog gaas gezet om 2.5. km2. Het gaas heeft boven een overkapping naar buiten zodat alles wat klimt weer naar beneden valt. Verder is het maaswerk zo klein dat er ook geen baby-muisjes erdoor kunnen. Na het plaatsen van het hek hebben ze alle dieren verwijderd die niet inheems zijn, zoals katten, muizen, ratten, possums, stoats (een soort wezel) en nog veel meer. Dit verwijderen gebeurde met vallen, gif en jagen. Nog steeds staan er vallen met gif voor hetgeval dat er iets door glipt of nog rondhuppelt maar ze zijn er zeker van dat er niets meer loopt wat er niet thuis hoort. Hierna hebben ze zeldzame papegaaien, Kara, en andere dieren uitgezet. Zelfs in een aparte ruimte binnen de omheining (zelfde gaas gebruikt) leven nu de Tuatara's (hagedissensoort) weer vrij op het land. Het volgende doel is om ook alle niet inheemse planten langzaam te verwijderen en de inheemse terug te plaatsen. Zo hopen ze dat over 500 jaar het weer is zoals het 500 jaar terug is geweest. Een project van lange adem dus. Dit is het eerste project wat ze op het vaste land hebben gerealiseerd. Vele eilanden zijn al op deze wijze ingericht en, wat ze noemen, pestvrij gemaakt.
Op de weg naar Karori kwamen we langs de botanische tuin. We zijn even gestopt om te lunchen. Er was een kunstenares bezig om wat bomen van kunst te voorzien. Lange linten waren in een boom gehangen met allerlei voorwerpen daar weer tussen. Zag er niet uit maar ik ben dan ook geen kunstkenner :-( Ingrid ging wat foto's maken en ik smeerde de boterhammen. Ik was naar Ingrid aan het kijken toen ik mijn zakmes dicht wilde klappen, helaas dus aan de verkeerde kant. Een jaap van een halve centimeter diep in de muis van mijn hand was het gevolg. Toeval of niet, wij hadden geen pleister bij ons, maar tegenover op een bankje de mevrouw wel, een Nederlandse. Ik heb er 2 pleister in kruisverband overheen getrokken en mijn fietshandschoen hierover zodat de pleisters niet zo snel verschuiven. Het deed nog maar even zeer en was gelukkig snel over. Dit heeft zo 4 dagen gezeten, alleen met douchen ging de handschoen uit, maar in bed hield ik het aan. Het is netjes genezen gelukkig.
Het is best bijzonder om in het Karori Sanctuary rond te lopen. Het bos wijkt niet zo veel af van wat we eerder hebben gezien, maar de vogels maken het wel speciaal. Helaas hebben we geen Tuatara kunnen ontdekken, maar onze tijd was ook te beperkt om rustig te gaan zitten wachten tot je er een ziet. We hadden totaal 2.5 uur de tijd voordat het park dicht gaat. We hebben geen nachtticket gekocht, dan heb je nog kans om Kiwi's te zien. Dit zijn nachtvogels en overdag, tsja dan zie je die dus niet. Zo houden we nog wat te wensen over. Precies om 17:00 waren we weer bij de uitgang en die ging achter ons op slot.
Donderdag, 12 februari
Om 5:30 op gestaan. We moesten ons om 7:00 melden op het station, maar we wilden eerst nog ontbijten, de fietsen moesten weer uit het hok gehaald worden en de tassen weer naar beneden. Het station is precies tegenover het hostell, maar alles neemt toch zo zijn tijd. Precies om 7 uur waren we bij het station, echter we moesten wel eerst nog even inchecken. We hadden wel al kaartjes maar toch moesten we in de rij gaan staan, een lange rij! De fietsen hebben we eerst bij de bagageafhandeling gebracht. Dit keer mochten de tassen op de fiets blijven en dat was het goede nieuws. Het duurde eindeloos voordat je aan de beurt was, wat een gehannes. En waarvoor? Je krijgt op je kaartje de plaatsen aangetekent, wagon- en stoelnummer, en dat is alles. Maar goed, de fietsen naar de bagagewagen gereden en daar laten staan. Ze werden voor ons in de trein gezet, weer een plus.
We zaten nu in een 'gewone' wagon, niet in de laatste met de lounge. Wat later zijn we wel verhuisd naar een andere wagon met tafeltjes. Konden we weer Back Gammon spelen zei Ingrid. Dit hebben we dan ook wel gedaan, maar geen 12 uur lang. Veel meer dan dat hebben we eigenlijk niet gedaan, een beetje gehangen, een beetje geslapen en geprobeerd ons niet te veel te vervelen. Het regende buiten bij tijd en wijle wat het maken van foto's ook niet echt te goede kwam. Uiteindelijk waren we in Auckland 19:45. Het regende pijpenstelen en alleen voor de 15 minuten naar het hostell hebben we onze regenjas aan gedaan. Maar het ging zo hard dat we zijn gaan lopen! Je loopt ZO onder het afdak van de winkels en alleen bij kruispunten wordt je dan weer nat. Niet dat we droog zijn gebleven! Het was zo warm en benauwd dat het zweet van je afloopt, niet bepaald aangenaam. We hadden al in Wellington voor 2 nachten geboekt, maar wel een dormroom voor 4. Alle private rooms waren vol. En het was vol in het hostell. Maar goed, ingechecked en de bagage naar boven gedragen. Nou ja, ze hadden een lift dus viel wel mee :-)
Die nacht was het zweten, de ramen staan wel open, maar ook buiten is het vies benauwd. Niets aan te doen dus. Geen airco, ook niet in de eetzaal of waar ook.
Vrijdag en zaterdag, 13 - 14 februari
Vrijdag zijn we gefietst naar het reisbureau waar onze fietsdozen nog moeten staan. En ja, alles stond er nog. We hebben de mensen daar begroet en wat reisverhalen moeten vertellen. Daarna zijn we weer vertrokken, maar hebben wel onze plunjezakken meegenomen en wat andere zooi wat we hadden achtergelaten. In het hostell kunnen we zo weer alles in de plunjezak doen en wat met de fiets mee terug gestuurd kan worden nemen we op zaterdag weer mee. Zo gezegd zo gedaan. Op zaterdag hebben we de fietsen reisklaar gemaakt. Pedalen weer naar binnen gezet e.d. Ook hebben we nu ieder 2 fietstassen aan de fiets laten hangen. Op de heenweg durfden we dat niet voor het geval dat de fietsen niet of veel te laat zouden aankomen. In de tassen van Ingrid hebben we de tent gedaan en ik heb mijn fietskleren mee terug gestuurd. Op deze wijze hebben we wat gewicht bespaard in onze normale bagage voor souveniers.
Op de terugweg zijn we wezen shoppen en zijn geslaagd voor enkele souveniers. We zijn ook nog een buitensportzaak ingegaan waar ze uitverkoop hadden. Wat we thuis iedere keer lieten hangen was een grote sporthanddoek. Hier was deze in de uitverkoop en met de gunstige koers was deze nu minder duur. Ook geef je wat makkelijker geld uit als je op vakantie bent, dus de handdoeken zitten nu in onze tassen ;-) Verder heb ik nog naar thermospullen gekeken van Icebreaker. In Nederland lastig te krijgen en schreeuwend duur, en hier waren behoorlijk wat items in de uitverkoop, einde seizoen. Hiervan zitten nu een hemd en een bodywarmer in de bagage. Maar goed dat we wat bij de fietsen hebben weggestopt!
In het hostell hebben we nog wat nachten bijgeboekt, maar nu was wel een private kamer beschikbaar. Alleen konden we daar op zondag pas in, en dan nog na 14:00. Maar goed, dat hebben we wel gedaan.
Zondag 15 februari
Vandaag zouden we gaan wandelen met Kim. Kim hebben we in Queenstown ontmoet. Zij zat met Adrienne op de kamer en hebben met haar de Skippersroad gedaan zoals jullie je misschien nog kunnen herinneren gelezen te hebben. We hebben haar gisteren al gebeld en we zouden vandaag nog even om 10:30 contact hebben zodat we zeker zijn dat er niets is tussen gekomen. De verrassing was dat we niet gingen wandelen maar zeilen. Net voordat wij belden werd zij opgebeld door een vriend van haar of ze mee ging. Dat vond zij wel leuk, maar of wij dan ook mee konden. Ook dat was geen probleem voor Flip, Philip voor de Kiwi's. Flip, want hij is Nederlander. Toeval besta.....
Wij dus mee zeilen! Voor ons de eerste keer op een zeilboot. Het waaide lekker dus dat beloofd wat. Wel hebben we zeeziektepillen ingenomen, we wilden geen risico lopen. Het was 50 km rijden. Het zeiljacht was zeewaardig, zelf gebouwd. Het is niet echt een boot waar je even mee naar buiten gaat, het is meer gebouwd om lange tochten te maken, zoals naar Fiji. We gingen met opkomend tij de haven uit en moesten voor laagwater weer terug zijn. Er is en drempel voor de ingang van de haven en de boot heeft mininmaal 1.3 mtr water nodig, anders loopt de kiel aan. We voeren om 13:00 de haven uit en waren weer netjes om 16:00 terug. Precies op tijd bleek op de dieptemeter. Kim had al veel vaker gezeild net als Bob haar man. Maar wie werd zeeziek, Kim! Teveel gegeten, gedronken of wat ook, maar ze voelde zich duidelijk niet lekker. Wel over de railing hangen en nog net niet overgegeven. Na een uur ging het veel beter met haar maar ze moest wel stil blijven zitten. We voeren met 6 knopen, en dat is snel zei Flip. Ik heb geen idee maar geloof hem op zijn woord.
Eenmaal weer terug, zijn we met Kim mee gereden naar haar huis. Dit heeft Bob zelf gebouwd en ziet er echt prachtig uit. Niets armoedig of achterstallig onderhoud. Flip kwam ook nog even langs, tenslotte moest hij Bob nog thuisbrengen. Na een wijntje of 2 ging hij weer naar zijn huis en vrouw en wij zijn blijven eten. "Left overs" van het verjaardagsfeest van hun zoon die 21 is geworden. Er was na ons eten nog genoeg over voor nog een dag of twee. Het was echt heel gezellig. Kim heeft ons weer naar het hostell gebracht, maar niet voordat we op Mount Eden zijn geweest. Bij onze aankomst in NZ hebben we onder aan de berg onze b&b gehad, maar we zijn toen niet omhoog gelopen. Nu heeft Kim ons daar naar toe gereden en konden we Auckland bij nacht zien. Een mooi uitzicht over de stad met de vele lichten. Hierna dus naar het hostell. Daar heeft ze Ingrid nog wat oefeningen laten doen. Ingrid heeft wat last van haar benen als ze een berg afmoet. Soms schiet het er dan zo in dat ze bijna niet meer kan lopen. Na 5 minuten gaat het dan wel weer, maar toch is dat niet goed.
Maandag - Dinsdag, 16 - 17 februari
Maandag kan ik kort over zijn. We hebben niets gedaan dan weer door de winkelstraat gelopen op zoek nu naar een spelletje Jenga. Helaas niet gevonden. Verder dus niets bijzonders te vermelden Dus maar door naar de dinsdag onze reisdag naar Fiji.
Om 10:45 gingen we met het busje mee naar het vliegveld. Deze moest wel veel mensen oppikken dwars door Auckland en we waren pas om 12:00 op het vliegveld. Ruim genoeg op tijd want het vliegtuig gaat pas om 14;00. Eerst de bagage maar inchecken en dan wat rondkijken was het plan, maar wat een rij voor de incheckbalies. Het duurde echt lang voordat we aan de beurt waren en hadden nog een half uur voordat het 'boarden'zou beginnen. We zijn maar meteen door de douane gegaan. Nog even gekeken bij de winkeltjes en toen maar naar de gate gegaan, zijn we in ieder geval op tijd. Het vliegtuig vertrok echter 20 minuten te laat. Op Fiji zijn we om 16:45 geland, plaatselijke tijd. Dat is een uur vroeger dan op NZ, dus nu nog 11 uur verschil met Nederland. We werden volgens traditie verwelkomt met muziek!
We zouden worden opgepikt om naar onze overnachting te worden gebracht, Denerau Resort. Het klopte allemaal perfect en er wachtte ons 2 verrassingen. De eerste was dat we werden weggebracht met een bus. Hoezo een verrassing hoor ik jullie denken. Nou, het was een gewone bus, een bus voor, wat is het, 60 mensen maar nu met slechts 2 personen, wij dus. Netjes aircondition, zelfs koud als je uit de hitte komt, en een privé chauffeur. Hij was echter geen prater en veel kwam er dan ook niet uit. Iets over de omgeving, kleine zaken zoals: "dit is slechts een klein dorp, maar hier doen we wel al onze boodschappen, niet in de grote stad" en meer van deze zaken. Maar het was goed, geen probleem mee. Wat echt op viel is de slechte staat van de weg, veel gaten in en langs het asfaLt, zo erg soms dat je er echt onheen moest. Wel opletten want er is ook wel degelijk tegemoet komend verkeer! Wel een armoe als je dat bij ons vergelijkt. Hetzelfde wat je vindt in Afrika hoorde ik iemand later vertellen. Bij Denerau moesten we eerst langs bewaking en dan kom je op het resort. Niet een klein resort maar gigantisch. Er zijn ook rijke mensen die hier een huis hebben staan, hun 2de of misschien wel hun vierde, wie zal het zeggen. In ieder geval hebben ze geld zat, want het schijnt zelfs in Fiji-begrippen ERG duur te zijn.
Bij het Golf Terraces resort waar wij inze kamer hebben voor deze nacht, hadden we een klein probleem. De bus was te groot volgens de chauffeur om ons voor de deur af te zetten, of we het bezwaarlijk vonden om 2 minuten te lopen want de bus kon niet onder het afdak voor de ingang door. Nu is 2 minuten niet veel, maar met 2 zware plunjezakken van 20 kg valt dat niet mee. Na 4 minuten, ik moest toch echt af en toe even rusten, waren we dan toch bij de ingang. Na het inchecken werden we netjes geholpen met onze bagage en daar wachtte ons de 2de verrassing.
Het appartement, want dat was het, was zo luxe, gewoon niet normaal! Er was een keuken, met vaatwasmachine!, in de badkamer een wasmachine met aparte droger, airconditioner in de kamer en slaapkamer, een terras, een zwembad voor de deur, gewoon geweldig. Oh, ik vergeet het uitzicht op het golfterrein, vandaar waarschijnlijk ook de naam vcan het complex. Sorry Harry, we zijn niet gaan golfen.
We waren alleen wel wat laat, ongeveer 17:00, plaatselijke tijd, om nog wat te ondernemen. We hebben ons beperkt tot het nemen van een douche en een kopje thee. De boeking was voor alleen de kamer, dus geen ontbijt. Dat was wel weer jammer, moet ik toch maar eens een mailtje aan wagen ;-) Hierna zijn we gaan gaan eten op het complex bij de haven. Ik begrijp nu ook wel waarom de boeking hier was, slechts 5 minuten lopen van waar morgen de boot vertrekt naar 'ons' eiland. Er zijn zeker 7 restaurants, maar aangezien we voor vis gingen werd ons "The Chef" aangeraden. Dit blijkt dus niet verkeerd te zijn. Heerlijk gegeten en zeer vriendelijk geholpen, o.a. door Malita.
Ook een supermarkt ontbreekt hier niet zodat we morgen om 7 uur nog brood en beleg kunnen kopen voor het ontbijt. De boot gaat al voor 9 uur en we wilden nog wel rustig ontbijten, dat betekent weer vroeg op.
Woensdag, 18 februari
We waren op tijd op en hebben rustig kunnen ontbijten. Dan naar de boot met de tassen. Gelukkig heeft iemand van het complex een steekkarretje en heeft ons geholpen. Hoefde ik niet als gisteren met die 2 zware tassen te zeulen. Hij heeft tegelijkertijd de weg gewezen. Dan even inchecken, en ook dit bleek weer te kloppen! De tassen werden op een wagen geladen bij de rest van het zooitje, met een label eraan van de eindbestemming. De boot was een grote catamaran, de "yellow boat" zoals die werd genoemd. Er wachtte ons een reis van ongeveer 5 uur voordat we op Nanuya Lailai zouden arriveren. Onderweg stopten we bij vele eilanden waar mensen van en op de boot moesten. De "Yellow boat" bleef dan stil liggen en vanaf de eilanden werd met kleine bootjes de mensen met hun bagage getransporteerd. Op sommige plaatsen voor meerdere eilanden tegelijk en dan was het druk met al die bootjes.
We hebben lang op het bovendek gezeten maar na 3 uur daar gezeten te hebben werd het toch te heet. Het was zeker ruim 30 gr in de schaduw verwacht ik, Ingrid haar thermometer wees in ieder geval al ruim 40 gr aan. We zijn toen een verdieping lager gegaan, in de schaduw en met een beetje wind. Om 14:00 waren we eindelijk bij ons eiland. Wij werden door een roeiboot met buitenboordmotor opgepikt. Aan land werden we opgewacht met een drankje en een welkomstwoord. Na de nodige formaliteiten werden we naar ons buree gebracht, top tree buree. Dit blijkt dus halverwege op de heuvel te zijn, inderdaad tussen de toppen van de bomen. Ons terras heeft uitzicht op zee net over de toppen van de bomen. De buree bestaat uit behalve het terras, uit een slaapkamer annex zitje en een badkamer. Er zitten wel ramen rondom in de 'hut' maar niet met glas maar met horregaas en aan de binnenkant houten lamellen. Lekker luchtig op deze wijze en dat was wel nodig ook. De koeling bestaat behalve uit de zeewind uit een ventilator aan het plafond. Nou ja, plafond, het is een puntdak volgens Fiji-traditie met balken en gevlochten bladeren en aan een balk was de ventiltor bevestigd. Klinkt primitief zo, maar was heel gezellig en pacific aandoend alles bij elkaar.
We hebben meteen die middag bij de duikshop snorkelspullen gehuurd. 5 NZD voor een ieder van ons tijdens ons hele verblijf, een koopje, en zijn dan ook direct gaan snorkelen.
Donderdag - maandag, 19 - 23 februari
De dagen hebben zich aan een geregen met relaxen, duiken, snorkelen en heerlijk eten 'savonds. Het ontbijt is inbegrepen bij de boeking en bestaat uit geroosterd brood, koffie/thee vers fruit, jus d'orange en muslie en melk. Meer dan genoeg om de ochtend goed door te komen. De meeste dagen zijn we daarna gaan duiken in de ochtend, soms in de middag en daarna wat lunchen en snorkelen om 'svonds weer te gaan eten en daarna naar bed. Dit laatste onder de klamboe vanwege de muggen en ander ongedierte zoals kakkerlakken die naar beneden vallen vanuit het dak. Dit is blijkbaar behandeld want echt leven doen ze niet meer. 'sOchtends dus wel even opletten waar je je voeten neerzet als je uit bed stapt ;-)
Het duiken is zeer relaxed. De flessen staan al klaar met vest en ademautomaat al bevestigd, je naam erop geplakt met tape. Dit wordt aan boord gebracht van de boot, het enige wat jezelf moet dragen is je handdoek, je masker en vinnen. Niet vergeten je duikpak, een shorty van 3 mm, aan te doen natuurlijk. Het water mag dan wel 25 graden zijn op de diepte waar we duiken maar je koelt wel af. Door het dunne pak heb je weinig lood nodig en dat maakt het allemaal wel makkelijk. Wij hebben verder ook het geluk gehad dat we op alle duiken een zeer rustige zee hadden, geen sterke wind en weinig deining, dus niet zeeziek en makkelijk in en uit het water. Hopla, achterover de boot af en via een trapje er weer op. Echt simpel bij een kalme zee en zeer behulpzame mensen aan boord!
Het duiken is als in een aquarium, zo mooi, zo veel vis. Totaal hebben we 6 keer gedoken. De eerste keer waren we met z'n tweeen en de gids. Zonder gids mag je trouwens daar niet duiken, o.a. vanwege de veiligheid maar ook doordat het allemaal beschermd gebied is. Vanwege het laatste is het dan wel vreemd om te zien dat de gids een octopus uit zijn hol aan het porren is met een ijzeren pin. Het is hem ook nog gelukt, maar voordat ik kon afdrukken voor een foto ging het beest er met grote vaart vandoor nadat hij zich eerst in een wolk van inkt had gehuld; met recht een inktvis. De mooiste duik vond ik "the maze". Een doolhof van spleten, holen en grotten bewoond door velerlei soorten vis en opgesierd allerlei kleuren zacht koraal en fraaie vormen hard koraal. Elke bocht weer iets bijzonders.
De meest bijzondere duik was het voeren van haaien. Dit doen ze 2x per week. Op de boot gaat een grote container mee met visafval uit de keuken. Je duikt naar 22 meter en blijft op de bodem zitten achter een touw. Niet dat dit enige becherming biedt maar om je op een vaste afstand te houden van de voerplaats. De gidsen hoeven dan ook niet op te letten waar je bent, dat is nl bij het touw. Op de voerplaats wordt de container leeg gestort en dan is het wachten. Om dit wachten wat te veraangenamen worden ook de kleine vissen door het visafval aangetrokken. Met een stukje vis in je hand is dit leuk voeren en fotograferen. Ook een murene is van de partij en laat zich gewillig aaien nadat deze eerst een stuk vis in zijn bek heeft laten stoppen.
Dan komen de haaien. Het zijn er vele dit keer, wittip, zwarttip en grijze haaien. De meeste zijn niet zo groot maar er laat zich er toch een flinke jonge zien. Helaas voor mij nam deze een hap uit de visberg en verdween hierna meteen weer om niet terug te komen: geen foto! Blijkbaar zijn ze dit voeren gewend en hebben ze weinig honger. Ik zat ook links aan het touw en het bleek dat de meeste haaien aan de rechterkant te zien waren net in een glooiing. Omdat we niet de enige boot waren was het druk aan het touw en kon ik ook niet opschuiven. Dit ging pas nadat de andere mensen weer terug moesten naar hun boot. Dat is ook de enige keer dat ik een haai heb kunnen fotograferen, daar aan de rechterkant. Voor ons op de voerplaats was het zo troebel dat op de foto's geen vis en haai te zien is. Na 40 minuten beneden te zijn geweest moet je weer naar boven. Langer beneden betekent decompressie duiken en dat is voor sportduikers niet aan te raden. Wel hebben we wat langer op 5 meter moeten blijven als veiligmarge.
Snorkelend vanaf de kant zie je ook heel veel. Het leukste om te noemen is zeepaardjes. Normaal is het niet zo dat je deze snorkelend kunt zien maar deze zitten direct aan de kant op nog geen meter diep. Niet dat we ze zelf hebben kunnen vinden! Het was ons verteld waar ze zouden zitten, maar we hebben ze niet kunnen vinden. Daar is een gids het water voor ingelopen om ze na 2 minuten al te kunnen aanwijzen. Wij hebben een uur gezocht! Er zitten daar zwarte en gele zeepaardjes maar nu alleen de zwarte gevonden. Leuk om te zien en goed te fotograferen zo vlak aan de kant en onder het oppervlakte.
Wat hebben we nog meer gedaan? Nou niet veel, maar op zondag zijn we naar de kerk geweest. De kerk staat in het dorp op een ander eiland. Ook dit dorp kan je bezichtigen en je wordt dan met een ceremonie ontvangen, alleen niet op zondag. We werden door George, de kelner, opgehaald en naar de overkant gevaren. De mutsen en hoeden moesten af en we werden de kerk ingeleid. We moesten bij George blijven en hij zou ons verder vertellen wat er van ons verwacht werd. Het dorp was wat armoedig en de kerk vormde geen uitzondering. De verfbladders waren zichtbaar en het weinige glas-in-lood was hier en daar gebroken. Er zaten al wat mensen in de kerk, vooral links waar de dames moesten zitten. Deze waren al aan het zingen. In het midden zaten de kinderen en aan de rechterkant de mannen en wij als gasten samen met nog een stel. We kregen een bijbel en een zangboek aangereikt. Ook een waaier werd ons verstrekt en dat was geen overbodige luxe: het was warm en vochtig. De dienst was in het Fijiaans en dus niet te verstaan. Wat het bijzonder maakte was het gezang. Er is geen orgel of een ander muziekinstrument, het koor zingt met luide stem en in harmonie. Mooi om naar te luisteren, je hebt daar geen muziekinstrument bij nodig! We werden als gasten tijdens de dienst verwelkomt in het Engels en er was een verontschuldiging dat de dienst dus niet in het Engels is. Na de dienst verlaat iedereen weer de kerk en schudt de hand van de dominee en de voorgangers. Hierna werden we weer teruggebracht naar ons eiland.
2x Was er tijdens het diner life-muziek. Klonk leuk daar, maar ik denk dat als ik er een cd van zou kopen deze in het doosje zou blijven. Het pastte wel bij de atmosfeer daar en daar gaat het om. Tijdens het filmen van het groepje werd ik uitgenodigd voor een drankje. Tussen hun in stond een grote houten schaal met iets erin. Met een soort kommetje werd er iets uitgeschept en werd mij aangeboden. In een keer leegdrinken werd er bij gezegd en dat deed ik dan ook. Ik had iets van alcohol verwacht dat me de keel zou dichtbranden. Maar het was een soort slootwater wat ik proefde: cava. Cava is een traditionele drank die ritueel bereid wordt. De cava-wortels worden vermalen tot een poeder, dat in een doekje vermengd wordt met water in een schaal. Zo ontstaat een drinkbare emulsie. Dat wordt dan ritueel aangeboden in een schaaltje van kokosnoot met uitgestrekte armen en neergeslagen blik. Een effect zou zijn dat je tong en lippen verdoofd raken maar dat merkte ik niet.
De laatste avond was er ook life muziek, wat wij wel toepasselijk vonden om ons verblijf in stijl af te sluiten. Om dit te vervolmaken hebben we voor tijdens het eten een fles bubbles besteld. De fles hebben we na het eten leeggemaakt door bij het muziekgroepje te gaan zitten. Dit was de eerste keer dat het duidelijk wat later werd voordat we naar ons hutje terug gingen om te gaan slapen.
Dinsdag, 24 februari, terug naar Nadi
We waren ondanks de wijn toch vroeg uit de veren. Blijkbaar toch de spanning van het vertrek. We hebben alles ingepakt voordat we gingen ontbijten. Het is nu nog niet zo warm en je hoeft er dan niet meer aan te denken. De plunjezakken hebben we in de hut laten staan, die worden naar beneden gebracht, en alleen onze handbagage hebben we mee genomen naar beneden. We hadden onze zwemspullen aan en de kleren in de handtas. Eerst maar gaan ontbijten. Wat meer de tijd voor genomen nu, we hoefden niet met de ´duikboot´ mee. Daarna zijn we gaan snorkelen. Het was redelijk bewolkt dus insmeren hoefde van mij niet. Ingrid wilde wel ingesmeerd worden, maar ik vond het overdreven. We zouden maar 1 uur in het water zijn.
Het was echter zo leuk dat we 2 uur in het water hebben gelegen. Ondertussen was de zon toch meer gaan schijnen en je raad het al. Ik was toch redelijk rood op mijn rug en benen. Ook Ingrid was wat rooiig ondanks de zonnebrandolie die zij wel had gebruikt. Het viel gelukkig wel mee met de gevoeligheid, nog. We hebben onze snorkelspullen ingeleverd en hebben ons daar afgespoeld onder de douche. Daarna hebben we ons omgekleed op het toilet en de grote badhanddoek ook ingeleverd. Nu maar wachten op de "Yellow boat". Gauw nog wat gegeten en afscheid genomen van `ons`eiland. Met de rugtas op en een tas in de hand het roeibootje weer in wat ons naar de "yellow boat" brengt. Eenmaal aan boord begon ik toch last te krijgen van mijn rode rug, speciaal daar waar de rugtas op loopt te schuren. Dat beloofde nog wat! Om 13:15 voeren we weg en zagen met spijt het eiland uit het zicht verdwijnen :-(
Na 5 uur varen waren we weer op het hoofdeiland bij ons resort. Althans, dat was nog steeds 5 minuten lopen vanwaar we aan land kwamen. Nu geen behulpzame man beschikbaar, wel een taxichauffeur. Dit hebben we toch maar gedaan en 2 minuten later stonden we voor de deur van het resort. De goede man wist niet wat hij moest vragen en we gaven hem 5 Fiji dollars. Hij blij en wij blij. Ditmaal hadden we niet een appartement beneden maar moesten we naar de eerste verdieping. Hat appartement was nog groter dan de eerste!! Dat was nog allemaal gelijkvloers, maar nu hadden we nog een verdieping tot onze beschikking. Benden de woonkamer met keuken en een toilet, boven 2(!) slaapkamers en 2 badkamers. En dat weer voor 1 nacht. Ook nu zijn we hier net als de eerste keer bij The Chef gaan eten, en ja, ook Malita was weer van de partij.
De verder terugreis lezen jullie in het vijftiende verslag.