Het vierde verslag, Auckland en de 1ste duikdag
In en rond Auckland.
Nadat we geslapen hadden en van een heerlijk ontbijt hebben genoten, zijn we in een taxi gestapt om onze auto op te halen. Dit blijkt een 4 deurs Nissan sunny te zijn geworden. Een automaaat maakt het schakelen wel gemakkelijk, hoef ik tenminste niet met m'n linkerhand te schakelen. Gewoon rijden dus en wel links blijven rijden: er zit ook een stikker op het dashboard om je daar continue aan te herinneren. De dame van het hotel had ons een paar tips gegeven. De eerste was naar Achillespoint, een uitkijkpunt langs de kust van Auckland met de daarvoor liggende eilanden. Dat was pech, de weg was afgezet op het laatste stukje, ze waren de parkeerplaats e.d. aan het renoveren, zelfs lopend was niet toegestaan. Dan maar een stukje doorrijden. He, hier staat een baai aangegeven, proberen? Nu dat was niet verkeerd. De auto boven parkeren en een stukje langs het voetpad naar beneden. Er stonden daar wat huizen zelfs onderin, met een gazonnetje voor de deur, direct aan het strand. Een prima picknicplekje.
Het volgende doel was Piha, aan de oostkust. Dit bleek een behoorlijk stukje rijden te zijn, en op een toeristische kaart is het begin lastig te vinden! Na ruim 50 km over een zeer mooie maar erg bochtige weg - bij elke bocht staat aangegeven met welke snelheid je deze moet ingaan - kwam je dan uiteindelijk bij Piha aan; de plek wort gekenmerkt door een strand van donker zand en een grote vrijstaande rotspunt half op strand half in zee, de Lions Rock. Van boven af gezien was het al schitterend, maar van dichtbij niet minder indrukwekkend.
Toen weer terug naar Auckland, over dezelfde weg, maar nu wist je waar je aan toe bent. Het ging dan ook wat sneller. Uiteindelijk kwamen we wel weer midden in Auckland terecht. Wat gaan we doen? Nou ja, nu we toch hier zijn, de Skytower dan maar.
En zo gedaan, eerst de auto in de garage, zeker 6 lagen onder de grond, want daar stonden wij. Dan de weg naar boven, eerst nog wel even je portemonnaie trekken: 38 NZD pp mar dan wel helemaal naar de top op 220 mtr. De standaard hoogte waar je er uit kan is 40 mtr lager. Je loopt dan op de uiterste ring over glas. Je kijkt letterlijk recht naar beneden! De bovenste heeft alleen mar glas rondom, geen kozijnen, en geeft je een gevoel van ruimte. Je kon mooi op de haven kijken met daarin misschien nog wel onze fietsen?
De weg naar het hotel bleek lastig te vinden. We waren vlakbij, maar ik wist het niet meer. Even vragen aan die dame met die hond? Blijkt dus dat zij in dezelfde straat woont waar het hotel is. Ze is met ons meegereden.
De volgende dag, voor diegene die de draad al kwijt zijn, het is zondag, hebben we de bagage in de auto geladen en zijn naar Tutukaka gereden. Daar gaan we duiken bij de Poor Knights Islands. Het zou 3 uur rijden zijn, maar wij zijn 5 uur onderweg geweest. Ik heb geen idee waarom 2 uur langer we hebben maar een half uur onderweg aan de lunch gezeten. Toen we eindelijk in Tutukaka waren begon het te regenen. Eerst even langs de diveshop om de status van het duiken na te gaan. We hadden al een mail ontvangen dat het die maandag de 24ste niet door zou gaan. Er was te veel wind. We hebben 2 dagen ruimte voor de volgende duik, 1,5 uur rijden van hier. woensdag de 26ste zou perfect zijn, dus dat hebben we dan maar vast gezet.
De camping was letterlijk om de hoek. Gelukkig hadden ze net een basic cabin klaar, de rest waren ze nog aan het renoveren, en gezien de regen hebben we die maar genomen ipv de tent op zetten.
Vandaag, op moment dat ik dit deel aan het typen ben, blijkt dit een gouden zet. Het regende behoorlijk en dat bleef zo bijna de hele dag. Tussen de middag klaarde het even op en we zijn toen gaan wandelen. Er staat een half uur van hier en Kauki boom. Deze is de 4de in grootte in deze regio, meer dan 11 mtr in omtrek.
Op de weg naar beneden kreeg ik een telefoontje van ons reisburau waar de fietsen zouden worden afgeleverd: zij waren gebeld door Fliway, de fietsen waren nog niet door de douane en dat moeten we of zelf doen of via een customer brooker. Het is veel papierwerk werd er nog bij verteld. Nu is er hier geen internet dus even naar de dive shop informeren of ik van hun aansluiting gebruik mag maken. Blijkt daar een hotspot, Tomizone, te zijn! Ik heb mijn laptopje gehaald, mij aangemeld en een mijn mail verder bekeken; daar was meer informatie naar toegestuurd ivm de fietsen. Daar werd ik ook niet blijer van. Ik heb het hele handeltje doorgestuurd naar degene die het vervoer van deur tot deur zou regelen. Eens kijken wat hij kan doen. Het is nu 21:00 hier op maandag, dus 09:00 in Nederland. Ik hoop dat hij voor 11:00 belt, dan kan ik naar bed.
Niet gebeld dus. De volgende ochtend, dinsdag 25-11, blijkt het mooi weer te zijn. Ik heb besloten om deze vanavond zelf maar contact opnemen over de fietsen. We hebben besloten om er van te genieten en wilden niet met de auto weg. We zijn naar de Lighthouse gewandeld. Alleen met laag water kan je er naar toe gaan hadden ze gezegd. Om 12:30 was het eb. Dus mooi op tijd waren we daar. Het eiland waar het Lighthouse op staat is met een smalle strook aan het vaste land verbonden met meerdere smalle doorgangen naar beide kanten waar de zee bij hoog water vrij spel heeft. Nu niet dus. Met een trap kon je afdalen. Aan de andere kant kon je weer omhoog klauteren. Door een dichte begroeing liep je over een stijl pad omhoog. Opeens doemde daar het Lighthouse op. Af en toe had je er aal een glimp van de top opgevangen... dachten we. Nu de top dat we voor het dak van de vuurtoren aanzagen was de vuurtoren ;-)
Het uitzicht maakte echter alles goed. Wat een schitteren uitzicht op het vasteland! Ook de Poor Knights Islands, waar we gaan duiken, waren zichtbaar in de verte, hoewel over de zee een mist hing zodat je alleen de toppen kon zien. Na hier heerlijk te hebben genoten zijn we weer terug gegaan. Al met al een mooie dag.
'sAvonds dus nog gebeld met de vervoerder van de fiets. Hij begreep het ook niet. Fliway zou niet mij gebeld moeten hebben, maar hem. Hij ging het regelen!
Woensdag de 26ste was dan eindelijk de dag dat we gaan duiken. De zon scheen, bijna geen wind dus een perfect dag. Nu dat was ook direct de naam van onze boot: Perfect Day. Een schitterende boot, breed, 2 lagen, en kon wel 75 man aan boord hebben. Wij waren gelukkig maar met 25, dus lekker de ruimte. Naar een 45 minuten varen kwamen we bij de Poor Knights. Onderweg heeft de schipper veel verteld over de historie van o.a. het eiland. Wat een volk die Maori's; zo vreedzaam. Een verhaal wil ik hier vertellen: De chief ging met alle mannen van het eiland (op dat moment woonde er een tribe van zo'n 300 mensen) op 'handelsmissie'. Dit gaat dus met veel geweld. Een rivaliserende tribe had hier lucht van gekregen en is zijn naar het eiland gevaren en hebben alle vrouwen en kinderen afgeslacht. Er waren 5 overlevenden die zich hadden kunnen verstoppen in de grotten. De chief's vrouw en dochter zijn als slaaf mee genomen.
In iedergeval is het eiland nu verlaten en is een natuurreservaat, inclusief de zee rondom de eilanden. Dit geeft dat er uitbundig veel vis zit en dat ze tot volle wasdom kunnen komen. Nu dat hebben we gezien. Het water was 17 graden en dat heet warm op dit moment. Veel gezien en voor mij is de clownsslak de mooiste. Een naaktslak van ongeveer 10 cm, blauw met geel, met een kwastje op zijn/haar rug. Na 40 minuten waren we weer boven en redelijk afgekoeld kan ik je vertellen.
'sMiddags hebben we de 2de duik gemaakt, een 200 meter verder van de eerste positie, maar totaal anders. Hier gingen we door een tunnel. We zouden aan de andere kant er uit gaan, en erom heen weer terug naar de boot, maar de leidster besloot anders en we gingen dezelfde weg weer terug. Nu veel kouder dan de eerste keer kwamen we weer boven. Allebei stonden we te bibberen. Maar wat bleek, in de toiletten was ook een douche, een warme douche; heerlijk nadat je zo was afgekoeld. Ik had wel een beetje hoofdpijn gekregen, waar ik trouwens altijd last van heb na alleen de eerste dag duiken, daarna niet meer.
Ingrid had 'sochtends een pilletje tegen zeeziekte ingenomen en voelde zich kip lekker. Ik had van 2 bandjes om beide polsen die op een acupressuurpunt druk moeten uitoefenen om o.a. zeeziekte tegen te gaan. Na de eerste duik dacht ik dat het inderdaad werkte, maar na de tweede duik voelde ik me toch knap beroerd kan ik je vertellen. Ik ben gaan liggen en ben niet meer opgestaan tot we weer in de haven kwamen. Iedere 5 minuten kwam wel iemand van de crew vragen of ik het nog wel vol hield. Ik moet er dus knap beroerd hebben uitgezien.
De boot ging eerst nog een rondje varen bij de Poor Knights en is o.a. de grootste zeegrot van de wereld ingevaren. Ingrid heeft dit allemaal op de foto en film vastgelegd, dus ik ga dat ook nog wel meemaken als we op een avond even terugkijken op de recorder.
'sMiddags hebben we eenmaal aan wal de logboeken ingevuld en daarna nog even in het zonnetje een kopje koffie genomen. Toen ik me weer goed genoeg voelde, zijn we weer in de auto gestapt en naar Paihia gereden, ongeveer 2 1/2 uur rijden. Daar was de volgende dag onze 2de duikstek. Hierover de volgende keer.