Het zesde verslag, De reis naar en de eerste dagen op het Zuider Eiland
Zondag, 7-12-2008, The Overlander
Deze ochtend was het dus vroeg op, om 5:30 liep de wekker al weer af. Om 7:00 moesten we ons al melden op het station en we wilden wel eerst ontbijten. Ook moesten we nog wat spulletjes overpakken. Maar daarna dus eerst de fietsen bij het andere hostell halen, naar boven duwen, en de tassen erop. Hierna dus alleen maar naar beneden. Met gemak haalden we dus de trein. Het perron is wel 2 verdiepingen lager, maar er is een grote lift. Nadat we ons gemeld hadden bij de 'man in charge' kregen we 12 kaartjes aangereikt. We hebben ieder 5 tassen op de fiets en dan nog 1 voor de fiets zelf. De tassen werden voor ons in de bagagewagen gezet, maar met de fietsen wilde ik zeker zijn dat ze goed stonden en niet door de wagon rolden/schoven. Nadat alles netjes geregeld was, kon ik ook onze plaats in de trein opzoeken. Wij zaten in de laatste wagon, en dat bleek ook wel de beste. De achterwand had een groot raam over de volle breedte, met een lounge daarvoor. Heerlijke banken met een tafeltje in het midden. De treinreis zou 12 uur duren, dus we hadden alle tijd. Nadat we een tijdje op onze stoel hadden gezeten -waarvan de leuning ook nog naar achteren kon en prima beenruimte trouwens- zijn we eens achterin gaan zitten, in de lounge. Op de keer dat ik nog naar voren ben gegaan en de keer dat we wat gegeten hadden, hebben we eigenlijk de hele tijd daar gezeten. We hadden hele gezellige mensen bij ons in de coupe en de tijd ging eigenlijk best nog wel snel. Vooraan in de trein had je een ruimte op de voorlaatste wagon waar een soort platvormpje was. Hier stond je dus in de buitenlucht, prima voor foto's zonder de reflectie van de ramen in de coupe's. Het nadeel is dat je een beperkt zicht hebt, dus het toestel in de aanslag en aafdrukken op het moment supreme en hopen dat je niet te laat was. Voor de rest, het traject slingert je letterlijk door het landschap, wat je mooie beelden oplevert. De speaker vertelde de belangrijkste zaken van de omgeving waar je op dat moment doorheen ging. soms geeft dat wel aardige momenten; 'er komt zo een waterval' werd er aangekondigd, dus iedereen met zijn toestel in de aanslag voor de ramen. Mar ze was wat vroeg met de melding, dus later nog een keer met het excuus voor de vroege aankondiging. Toch nog weer een tijdje wachten en ja, daar was dan de waterval met minstens een verval van 2 meter! Alom hilariteit.
De reis verliep verder prima met achterin een hoop vermaak en mooie plaatjes van de rails, viaducten, de voorkant van de trein in een bochtig traject enz. Een van de leuke dingen was dat de plaatsen in de lounge vrij waren. Er werd verwacht dat je er niet te lang zou zitten zodat de andere passagiers er ook gebruik van kunnen maken. Echter er kwam bij niemand naar achteren, maar opeens wel een paar schoolkinderen die op zomerkamp gingen. Voor de gein werd er gezegd dat dit 10 NZD kostte om er te mogen zitten. Ze schrokken hiervan terug dus ze mochten van ons wel even zitten. Dat deden ze dn ook. Later kwamen er nog 3 kinderen aan maar die durfde niet te gaaan zitten en gingen weer gauw terug. De volgende 3 waren wat ouder en ze dachten dus echt dat er 10 NZD betaald moest worden om daar te mogen zitten. Die hebben we maar uit de droom gehaald en daarna was het een komen en gaan van de schoolkinderen. Echter geen enkele volwassene hebben we achterin gezien die niet uit onze coupe kwam. Op zich wel lachen.
Na de 12 uur in de trein kwamen we uiteindelijk in Wellington. Fietsen eruit, tassen erop en zeker 750 meter gefietst ;-) want recht tegenover het station was een backpacker hotel en de Interislander -de veerboot- is hier maar 3 km vandaan. En dat was alweer voor morgen. Dus de tassen er weer af, de fiets in het fietshok (stinken daar, verschrikkelijk) en het zooitje naar de 2de verdieping gebracht, een kamer met sanitair en bar ensuite. Het backpacker is dan ook een echt hotel geweest tijdens de hoogtijdagen van het spoornet. Het is dus vergane glorie, maar kwam ons wel mooi uit. Een riante eetzaal waar je zelfs maaltijden niet alleen zelf kan klaarmaken in de keuken, maar ook kan kopen. Er was zelfs een bar om de dorst te lessen. Uitstekende plek om te vertoeven. Wij hebben een ontbijt besteld voor de volgende ochtend -brood, gebakken eieren, spek en wat aardappelen- voor slechts 6 NZD, dus nog geen 3 euro.
Maandag 8-12-2008, De veerboot naar het zuidereiland
Die ochtend hebben we onze fietskleding aangetrokken! De boot gaat om 10:35 en de overtocht duurt 3 uur. Dat geeft ons mooi de gelegenheid om ongeveer 30 km te fietsen richting Blenheim zodat we op tijd nog onze tent zouden kunnen opzetten.
De overtocht was wel leuk, nadat de boot uit de haven weg was voerde hij eerst door een baai voordat hij de oversteek begon. Dit gaf mooie plaatjes, en het zonnetje scheen. e oversteek naar het Zuider eiland was rustig, het kan er behoorlijk te keer gaan, maar wij hadden geluk werd ons gezegd. Hierna voerde hij de fjorden in van het zuidereiland. Nog mooiere plaatjes leverde dat op, maar met duidelijk minder zon. Picton was het einddoel en de boot was mooi op tijd. 13:30 legde hij aan. En eindelijk dus nu op de fiets voor een echte afstand, zeker in vergelijking met de afstanden die we tot nu toe hadden afgelegd.
Uit mijn fietsboekje had ik een alternatieve route gevonden die ons niet over de hoofdweg met al het drukke autoverkeer zou leiden. Het was maar een beetje zwaarder stond erbij. Nou dat hebben we geweten!!!!!! (nu bewust die uitroeptekens). Nadat we ongeveer 10 km hadden gefietst met wat lichte klimmetjes, kwamen we bij het echte werk. Halverwege hier naar toe hebben we met een man gesproken die blij was dat we die kant op fietste, iedereen neemt direct de hoofdweg en mist dus al het mooie wat deze kant te bieden heeft. We zouden een steile heuvel tegenkomen en als je bij de dennebomen bent weet je dat je boven bent. Dat was dus 5 1/2 km klimmen, maar het was te doen, hoewel we wel een aantal keren zijn afgestapt om bij te komen. Het is tenslotte de eerste dag ;-) Het waaide behoorlijk boven, maar je had een mooi uitzicht zowel voor als achter je. Op een heldere dag zou zelfs het Noordereiland zichtbaar zijn. Mijn tellertje gaf 455 meter hoogte aan.
Nu dus steil naar beneden, een goede test voor de remmen. Oneraan kwamen we bij een huis aan wwar iemand aan het werk was. Ik moest hoognodig po... en we zijn dus het pad naar zijn huis opgereden. Ik mocht van het toilet gebruik maken en had alles precies op tijd uit! Wat een opluchting. Daarna nog wat met die man gekletst. Hij vond het moedig van ons, want hier houdt het asfalt op en begint de gravelweg zei hij. Maar ja, ik had geen zin om die steile rotheuvel nog een keer op te moeten en na wat heen en weer praten met Ingrid besloten we dan maar om door te gaan. De gravelweg is eigenlik een soort zandweg met kiezels als oppervlak wat de auto's dus er in moeten rijden. Het was gelukkig droog dus wel wat stuiven maar voor de rest viel het wel mee. Zo dachten we er op dat moment over. UIteindelijk hebben we alle heuvels op moeten lopen, duwend en trekkend aan onze fietsen, en alleen bergafwaarts hebben we op onze fietsen kunnen zitten. En dan nog moest je goe in de remmen want op zo'n weg wil je niet onderuit gaan, geloof me! Er zijn 2 campings onderweg 1 bij Robin Hood Bay en 1 bij Whites Bay. Dit zijn beide DOC campings, zoiets als bij ons Staatsbosbeheer. Dit houdt dus in dat ze primitief zijn. De 2de heeft warme douches dus dat is ons doel. Nadat we al verscheidenen heuvels op waren gekomen die elke baai van elkaar scheid, was er iemand die de heg aan ht knippen was. In elke baai wonen er uiteindelijk weleen paar mensen, het is er gewoon idyllisch behalve als je op je fiets bent. Wiens idee was het ook alweer om deze wg te nemen. Dat heb ik dus herhaaldelijk onderweg gehoord. Wiens idee dus?
Die man zei nog 2 heuvels en dan ben je bij de Robin Hood Bay. Nu was het al 6 uur ondertussen, dus dan maar niet na de Whites bay en maar zien wat we er aantreffen. Nu de 2 heuvels blijken er dus 3 te zijn, maar de 3de was daan ook meteen de steilste en hoogste, 377 meter. en het begon ondertussen ook nog voorzichtig te regenen. Dat kon er dan ook nogwel bij. Ja hoor, een campingbordje helemaal achterin de baai. Dit is dus een grasveldje, met alleen een poepdoos. Je moet aan zo'n verhuurbare toilet denken, maar dan vast op de grond, met een groot diep gat eronder. Je kan er tenminste wel zitten, er was zelfs toiletpapier. Maar geen water, behalve de zee en een klein riviertje iets verder terug! Gauw toch maar de tent opgezet, ondertussen al 19:30, maar ook dat was geen pretje. We hadden beide onze fietskleding aan, dus veel bloot en daar wisten de muggen en Sand Flies wel raad mee. Ik heb gauw nog wat water gekookt voor de soep en met 2 boterhammen zijn we de tent in gevlucht. Wassen ging dus niet, dus de ontsmettingszeep die zonder water de gebruiken is kwam goed uit. De rest hebben we met verfrissingsdoekjes maar zo goed als mogelijk opgepoetst. Stinkt het tenminste niet zo in de tent nietwaar. Dit alles was pas mogelijk nadat we zeker een 30-tal sandflies doodgedrukt hadden in de tent. Wat een rampenplaats was dit. Midden in de nacht er nog even uit gemoetn om daarna weer 20 muggen in je binnentent te vinden. De hele nacht heeft het geregend. De volgende ochtend miezerde het gelukkig alleen nog maar. Maar in de buitentent had zich gedurende de nacht een horde muggen zich verzameld. Al die warmpte, daar moet wat te eten zijn, zou de gedachte wel zijn geweest. Gauw de buitentent open en al snel waren de muggen weg. Maar dat was niet een echte opluchting, want de Sand Flies zijn er weer. Die zijn vele malen erger, die voel je bijten en dat nu ook Ingri aantrekkelijk wordt gevonden is voor mij ook geen opluchting, want die klaagt nu net zo hard mee. Dus snel inpakken, de tent drijfnat in de tassen en op de fiets dan maar weer.
Echter de regen heeft van de weg een glad wegdek gemaakt, en nu was het duwen van de fietsen nog zwaarder. Ze glijden weg en zelfs je afzet is ook niet bijster. Maar ja, toch maar door. Het was gelukkig wel opgehouden met regenen voor eventjes. Eenmaal boven aan de heuvel even uitblazen. EN NU HADDEN WE GELUK. Er kwam en 4-wheeldrive en de man was zich aan het afvragen wat we aan het doen waren. Dat was wel duidelijk natuurlijk, maar hij bedoelde wat ons bezielde om hier te gaan fietsen. Ik heb hen vriendelijk uitgelegd dat het boekje dit als iets zwaarder betiteld als de hoofddweg maar dat we dat ons ondertussen niet meer konden voorstellen. Nu had hij haast, maar kon het niet over zijn hart krijgen ons zo te laten aanmodderen (letterlijk). Hij kon ons alleen niet beide meenemen, maar wel 1 voor 1. Hij zou ons dan tot Whites Bay brengen, want daar hield de dirt road op. Wij vonden alles goed, dus GRAAAG. Dus Ingrid eerst, de tassen van de fiets in de auto en daarna de fiets. De man wilde niet vies worden want hij had nog een afspraak, maar dn moet hij ook niet tegen zijn auto aan gaan staan! Ingrid weg en ik op de fiets naar beneden gegelibberd en de volgende heuvel maar alvast weer aan het opgaan. De man had haast en alles wat ik al had afgelegd zou hem tijd schelen. Gelukkig was hij snel weer terug, dus nu mijn rotzooi de auto in en daar gingen we. Het was dus nog 2 heuvels maar wel steile en met de auto was dit goed te doen, hoewel je zelfs deze af en to voelde glijden. Bij Whites BAy stonden 2 mannen van een telecombedriijf zei hij zodat Ingrid niet alleen was. Ingrid bleek het zich gemakkelijjk te hebben gemaakt, ze had haar stoeltje uitstaan en was er rustig bij gaan zitten!
Nu hadden we het geluk nog steeds aan onze kant. De mannen van het telecombedrijf hadden een sleutl vergeten en nu konden ze niet in de kasten komen. Ze moesten weer terug naar Blenheim en konden ons meenemen in de Pickup als we wilden. Het begon weer wat te regenen dus graag zeiden we. De spullen nus dus in de Pickup, de tassen in de cabine en de fietsen achterop en daar gingen we weer, nu voor 24 km. We werden bij het stationnetje afgezet. Vandaar konden we naar de camping of wat dan ook. Hier komt het nu aan op mentaal sterk zijn. Vergeten wat we hebben meegemaakt en gewoon de tent op zetten en morgen gaan fietsen is het eigenlijke doel van wat we doen. Maar de geest is zwak. We besloten de trein naar Kaikoura te nemen, op deze wijze 2 dagen fietsen winnen -het is toch slecht weer- en de 2 dagen in Kaikoura doorbrengen en daar die dingen direct te doen die we op het schema op het eind van onze vakantie hadden gepland, dat is voordat we de planning hadden omgegooid om met kerst in Dunedin te kunnen zijn.
Dus wij een kaartje voor de trein gekocht van 13:25 uur, 25 NZD pp en 10 NZD voor een fiets. Dit voor 2 uur treinen. Even nog gauw wat booschappen kunnn doen. Zoals fietshandschoenen kopen, de mijne liggen nog bij die man waar ik zo gastvrij zijn toilet mocht bevuilen. Ach, ook een manier van betalen zullen we maar zeggen. De trein blijkt de TranzCoastel te zijn, het broertje van de Overlander van het Noorder Eiland. Echter geen launch-coupe, maar net zo comfortabel en net zo langzaam. Hier troffen we tot onze, en hun, verrassing nog mensen aan waar we uitgebreid mee hebben gekletst in de Overlander. Zij waren onderweg naar Dunedin. Even bij gekletst en toen zijn we op onze eigen plek gaan zitten. Met een fles wijn erbij vlogen de 2 uren zo om, zeker als het laatste uur zo dicht langs de kust rijden dat we op het strand kijken en daar waar rotsen zijn de 'fur seals', zeehonden of zeeleeuwen dat moet ik nog opzoeken, duidelijk te spotten zijn. Op het station de boel weer uitgeladen en de tassen weer aan de fietsen gehangen. Nu werd het spannend: we moesten weer fietsen, afzien over wel 2 km ;-) Lopend zou het korter zijn, maar de fiets door een gat in een hek wurmen ging dus echt niet. Met andere woorden, de camping ligt aan het spoor.
We gaan weer voor luxe, we nemen een Top-10 camping en niet de iets goedkopere die iets verder weg ligt. Duurder houdt in dat we 38 NZD per nacht moesten betalen. We wilden echter 3 nachten en Ingrid zou Ingrid niet zijn als ze daar niet een voordeel uit zou halen: we kregen 10% korting! Dat we 3 nachten staan heeft te maken dat we dan ook de Whale watching wilden gaan doen en ook nog zwemmen met of dolfijnen of zeehonden. We hebben onze tentt opgezet nadat we deze eerst hebben laten drogen over een picknick-tafel. Ook maar de tarp erover heen gezet voor het geval dat het weer gaat regenen. Ja ja, het was ondertussen droog. Toen hebben ons heerlijk gedouched en zijn boodschappen gaan doen. Na een goed maal en met het gevoel weer schoon te zijn hebben we heerlijk geslapen.
Woensdag 10 december Kaikoura, Whale Watching
In Kaikura wilden we 2 dingen doen, walvissen gaan bekijken en zwemmen met de zeehonden. Het werd nu eerst de walvissen. Hiervoor moet je verder de zee op en het is een prachtige dag met heel weinig wind. 'Ideal circumstances' zoals zee het hier noemen. We hebben de tijd want de boeking die we gemaakt hebben was om 12:15. Het is letterlijk lopend vanaf de caamping naar de incheckbalie dit ligt achter het station en nu konden we wel door het gat in het gaas kruipen. Met een bus zijn we naar de haven gebracht waar de boot lag te wachten. Benedendeks moesten we met ze allen zitten want met grote snlheid, 25 knopen, bracht hij ons buitengaats. Vanaf dee haven voeren we over een plateau met een maximale diepte van 85 meter, maar al snel ging het naar 1500 meter! Hier kunnen de walvissen dus naar hartelust zwemmen, eten etc. In deze streek word er niet (meer) op ze gejaagd. Vroeger wel getuige de walvisvaardershuizenen zelf een publieke tuin met walviskaken als poortjes.
Ondanks een mooie presentatie van welke walvissen er allemaal zijn rond Nieuw Zeeland, dolfijnen, zeehonden etc zit iedereen toch iedereen met spanning iedere keer naar buiten te kijken of er al walvissen te zien zijn. En ja, het verlossende woord is gekomen ze zijn gespot. Iedereen wilde direct opstaan maar dat werd tegengehouden. Eerst moest de boot dichtrbij komen en zou dan snelheid minderen, dan mochten we naar buiten. Wat een gigantische beesten zijn het. We bleven op een redelijke afstand maar konden het 'beestje' toch goed zien. Als ik het god gehoord heb, bleven ze ongeveer 15-20 minuten boven wwter om te ademen om daarna weer onder water te verdwijnen. Dat laatste is eigenlijk waar we op zitten te wachten. De Sperm whales, dat is namelijk de walvissoort waar we naar zitten te kijken, hebben die prachtige duik waar de staart zo mooi omhoog komt. Jullie kennen vast wel die posters. Wij hebben dat nu werkelijk gezien. Nadat deze onderwas gedoken, moesten we weer naar onze stoelen om in volle vaart weer nar de volgende te kunnen varen. Op die plek waren er 2 dicht bij elkaar en 1 iets verderop. Ook de 2de boot van dit bedrijf lag daar bij te kijken. Een mooie referentie om de grootte te kunnen bepalen. Als ze uitademen komt er een fonteintje water omhoog, niet zo groot, maar dit is de enige manier om dee dieren op afstand boven water te spotten want zee komen nauwelijks boven het water. Ook hun rugvin is maar een kleintje, tenminste in vergelijking met hun gigantisch lichaam. We hebben een paar mooie foto's en filmshots kunnen nemen. Helaas maar e zal moeten wachten tot ik weer in Nederland ben om deze te zien.
Na het kijken naar deze zoogdieren gingen we weer richting kust, aan alle dingen komt een eind niet waar. Maar we gingen niet rechtstreeks naar de haven maar deden eerst nog een baai aan waar de Hector-dolfijnen leven. Deze dieren zijn uniek voor NZ, nergens anders komen ze voor. Ht waren er honderden, ongelooflijk. Ook hier waren we niet de enige die hier lagen te genieten, er waren ook boten met snorkelaars. Die hadden hun tijd van hun leven stel ik mij zo voor. Maar wij gaan zwemmen met zeehonden, dus onze tijd komt nog wel. De dolfijnen waren een mooie show aan het opvoeren: ze zwommen met de boot mee om supersnel voor de boeg langs te schieten, ze sprongen uit het water, maakten salto's, het was prachtig. Maar ook aan dit feest kwam een einde, we moesten weer terug :-( De bus stond ons weer op te wachten, en zo kwam een eind aan deze mooie middag.
Na het eten hadden we een afspraak dat we de Spa mochten gebruiken om 19:30. Dit voor een uur dachten we. De spa is hier dus een jacuzzi, afgeschermd door een houten schutting rondom. Nu begrepen we ook waarom je deze moest bespreken, want we hadden hem voor ons zelf. We hadden wijn en een knabbeltje bij ons en doordat de deur op slot gaat, zit je gewoon in je blootje in het water te genieten. Echter na een half uur wereden we wreed gestoord in ons gezellig samen zijn: de volgende gasten stonden aan de deur. Niet een uur maar een half uur is dus de tijd. Wij ons als een gek afgedroogd, half angekleed, de bekers met wijn nog gauw leeg gedronken en weggestopt en met vele verontschuldigingen naar buiten gehaast. Achteraf was het wel lachen. Maar meteen gedouched, we waren tenslotte toch nog half nat. Daarna nog de fles wijn geleegd en heerlijk de tent ingedoken.