Het dertiende verslag, Wanaka t/m Picton
Maandag, 26 januari, Wanaka uit met de bus.
Ik hoop dat het getal 13 een goed nummer gaat zijn voor ons. Maar zo bijgelovig zijn we niet om 13 maar over te slaan en met 14 verder te gaan. Zoals al gezegd baalden we behoorlijk dat het nu windstil is en dat we de bus hadden geboekt. Maar gedaan is gedaan en daar moeten we het maar mee doen.
De weg naar Haast was echt de moeite waard. In het begin redelijk op en neer maar op zich allemaal goed te fietsen (als er maar gen wind is). Het gaat door een prachtig landschap, slingert zich langs een aantal meren en door een mooi bos heen. Tot Mokoroa, de plaats waar we gisteren naar toe hadden willen fietsen, ging het echt op en neer. We stopten hier even voor een plas pauze en een kop koffie, de chauffeur ook voor een sigaret. Als de Zwitser hier heeft geslapen, dan is hij al lang weg. We zouden hem dan moeten zien op het volgende stuk naar Haast. De weg over de Haast-pas was niet al te steil en eenmaal er over heen zag je het bos veranderen. De Beachtrees (een soort berkenboom, maar er zijn 3 soorten) worden minder en het wordt meer een regenwoud met veel varenbomen en lage varens en andere type begroeiing. Het bos was ook veel dichter begroeid. Er kwamen vele fietsers (zonder bepakking) ons tegemoet, blijkbaar gedropt door een bus om de pas over te fietsen of zo iets. Bij Haast kwamen we al dicht bij de kust en eenmaal de brug over van de rivier kwam de zee ook in zicht. Hier zouden we pas de bus hebben genomen naar Franz Josef Glacier.
Op dit stuk zijn een paar stevige heuvels in het begin en wat blijkt, direct na deze heuvels zien we opeens de Zwitser fietsen, dat is dus ruim 30 km na Haast, 110 km vanaf Makaroa. Hij heeft echt hard gefietst want zo laat is het nog niet, net na twaalf uur!. Als hij zo door gaat komt hij nog in Fox Glacier vandaag. Wij gaan nog 22 km verder naar Franz Josef Glacier, met 3 stevige heuvels ertussen. De weg naar de gletchers toe loopt nu weer vlak langs de kust dan weer wat verder landinwaarts. Het bos loopt echt tot aan de zee, zeer mooi om te zien en heel gewoon voor NZ, maar aan de westkust is dit het best bewaard gebleven.
Zowel Fox Glacier als Franz Josef Glacier zijn de namen van de stad als van de gletcher. Als ik de gletcher bedoel zal ik vanaf nu met een kleine 'g' schrijven. Van de gletchers zelf zie je vanaf de weg niets tot zeer weinig. Van Fox Glacier (de stad) zien we ook niet veel, de mensen die hier moeten zijn, worden uit de bus gelaten, hun bagage wordt tussen de fietsen uitgetrokken en we gaan alweer verder. In Franz Josef Glazier worden we bjna voor de deur van ons geboekte backpacker gedropt. Iedereen moest op die plek voor een hotel zijn, behalve wij dus. De fietsen hebben het geprop goed doorstaan, alleen Ingrid haar spatbordspanners waren verbogen. Dit is slechts dun staaldraad en was zo weer gefixed. De voorwiel kon er weer in en klaar was fiets 1. Zo ook de mijne en hierna de tassen weer aan de fiets en dat alles voor 800 meter.
Bij het inchecken hadden we de ppech dat net ervoor een buslading is aangekomen. We moesten best wel lang wachten voordat we aan de beurt waren. We hadden wel geluk deze keer, normaal voor ons is dat we een kamer op de 3de verdieping hebben, maar nu dus op de begane grond. Er lagen handdoeken op bed en er lag zeep en shampoo klaar, echt goed geregeld: dachten we. Ik had net mijn handen gewassen met een stukje zeep wat er lag of er kwam een dame binnenstormen en haalde de handdoeken weg samen met de zeep en shampoo. Dit is normaal niet voor de backpacker en ze dachten dat er een andere groep zou zijn. Een foutje van hun kant. Ingrid was het hier niet mee eens en is bij de receptie gaan klagen. Ze gooide het op haar slechte Engels, maar het resultaat was dat ze toch met 2 handdoeken terug kwam ;-) De kamer was met een douche en toilet en zag er netjes uit. We moesten wel een gezamenlijke keuken gebruiken maar dat is geen probleem.
Ze hebben hier een hotpool en dat moesten we even uitproberen. Heet was het water, niet gewoon warm maar echt heet. Langzaaaaaaam je erin laten zakken en stil blijven zitten. Maar lang hebben we het niet uitgehouden, het was echt te warm. Eerst maar even douchen en daarna zijn we de stad ingegaan om te zien waar we ons morgen moeten melden voor onze gletcherwandeling. Hierna weer terug naar het hostell en de bar ingegaan. Het was Happy Hour en we hadden wel zin in een biertje en wijn. We zijn buiten gaan zitten en even later kwam er een echtpaar bij zitten waar we lekker mee gekletst hebben. Het waren kiwi's en hij ging voor mij nog een biertje halen. Het zijn Engelse maten dus een pint en bij elkaar dus weer een ruime liter. Mij hoor je niet klagen want het was warm en dorstig weer. Hierna hebben we pizza gegeten.
Dinsdag, 27 januari, mijn dochter haar verjaardag. Dertig is ze al weer.
We hebben lekker geslapen al was het wel wennen met de mensen boven je hoofd die lang bleven lopen en slepen met stoelen. Na het ontbijt zijn we rustig naar het reisbureau gelopen waar de tocht geboekt is. We waren ruim op tijd (10:15) maar er zaten al veel mensen te wachten die ook meegaan de gletcher op. We kregen een hanger met een nummer en gekleurde kaarten eraan. We hadden nog geen idee waar die voor dienden maar dat merkten we snel genoeg. De groep werd geroepen en we kregen een kleine uitleg wat we hier allemaal gaan krijgen. We kregen eerst schoenen en sokken uitgereikt, wollen sokken want die geven geen wrijving als je natte voeten krijgt, en daarna kregen we ijzers voor onder de schoenen voor als we het ijs opgaan. Toen iedereen voorzien was moesten we naar buiten en kregen we regenjassen. Hiervoor moesten we een blauw kaartje inleveren. Als we terug kwamen en de jas weer inleverde kregen we het kaartje weer terug; alle kleurtjes weer aan de hanger=alles ingeleverd. Simpel en effectief. De andere kaartjes waren voor overbroek, muts en handschoenen maar het was mooi weer dus dat hadden we niet nodig. Dan de bus in en na een 15 min waren we bij de parkeerplaats.
Hier werd de groep in tweeen gesplits, 13 mensen voor de snelle groep en de rest ging met de 2de gids mee. We liepen een bospad op en namen halverwege een splitsing naar rechts een smal pad op. Dit was alleen voor de groepen met gids de 'normale' mensen mochten dit niet gebruiken, hoewel er geen toezicht was en we wel degelijk mensen tegen kwamen zonder gids. Ze werden ook niet aangesproken, blijkbaar hebben ze dat lang geleden al opgegeven. Na wat klauterwerk kwamen we bij de rivierbedding. We moesten een eind van het water afblijven en lopen waar de paaltjes waren uitgezet. De reden is dat als er een groot blok ijs afbreekt en in de rivier valt dit een golf water veroorzaakt en kans hebt om te verdrinken. We liepen naar het begin van de gletcher toe, zo'n 2 km verder. Hier konden we wat dichter naar het water komen omdat we wat hoger stonden en konden zo de uitstroom van het water zien wat onder de gletcher vandaan kwam. Dit vormde een soort grot en hier waren niet lang geleden 2 jongens omgekomen die zonodig in die grot moesten staan voor een foto en er een stuk ijs afbrak.
Hier werd de grote groep ook in tweeen gesplitst; de gidsen mogen niet meer dan 13 mensen begeleiden. Daar kregen we de uitleg hoe de ijzers onder te binden en werden nagekeken of het goed gedaan was. En daar gingen we dan, het ijs op. Nou ja, in het begin is er nog niet veel te zien van ijs. Het is volledig bedolven onder stenen, grind en gruis. Ten eerste omdat we langs de rand van de gletcher omhoog gingen en door de wrijving er altijd veel stenen daar liggen. Maar dit jaar was de uitstroom openening geblokkeerd door brekend ijs. Hierdoor bouwde er een enorme waterhoeveelheid op dat zich als een vulkaan een uitweg zocht en vond hoger op de gletcher. Dit nam tegelijkertijd veel stenen e.d. mee omhoog. Het duurde een aantal dagen dat het water over de gletcher liep voordat door smeltend water de doorgang weer vrij kwam. Vandaar dat we eerst over stenen grind moesten.
Er waren daar waar nodig traptredes uitgehakt en eventueel een touw vastgemaakt waar we langs omhoog konden. De gidsen blijven dit systeem gedurende de dag onderhouden. Door smeltend ijs worden de treden langzaam weggevreten, vandaar dat we bij tijd en wijle stil hielden omdat er een trede moest worden bijgewerkt. De tocht op het ijs omhoog duurde ongeveer een uur en bracht ons over prachtig blauw ijs, door nauwe doorgangen e.d. Het was onwaarschijnlijk mooi en zeer de moeite waard. We hadden ook het geluk dat de zon scheen wat het blauw van het ijs mooi doet opkomen en het werkelijk warm was ondanks dat we op ijs liepen. Op ons hoogste punt hielden we stil voor onze lunch om daarna weer dezelfde weg af te dalen. Onderaan de gletcher stond alweer de volgende groep klaar om hun weg naar boven te zoeken. Wij gingen weer door de rivierbedding terug naar de bus. Om half vier waren we in de stad. Een halve dag zeer goed doorgebracht.
Omdat het zo warm weer was hebben we nog ijs gehaald. Nu geen 2 liter maar 'slechts' 750 ml en het smaakte meer dan geweldig. Ook nu hebben we pizza gegeten. Ingrid kon de hare niet helemaal op en dit hebben we in aluminiumfolie meegenomen voor lunch onderweg van morgen.
Woensdag, 28 januari
We hebben vandaag heerlijk gefietst. We hadden meerdere plekken onderweg waar we konden stoppen, 60, 80 en 100 km, en doordat we nu eens geen tegenwind hebben maar een zuidwester die ons heerlijk vooruit duwde hebben we doorgefietst tot Ross. Uiteindelijk 109 km. De laatste 10 werden wel wat zwaar omdat de weg nogal heuvelig werd, maar we hebben het wel gehaald met behulp van 2 grote repen chocolade. De andere plaatsen waar we hadden kunnen stoppen waren klein en stelden niets voor. Ross is groter op de kaart met meer inwoners maar ook daar was uiteindelijk weinig te doen. De camping stelde niet veel voor en we zijn voor een cabin gegaan. Er waren best veel sandfly's dus dat kwam lekker uit. We hebben in het hotel gegeten wat ook tegelijkertijd de camping runde. Nu is dit echt vergane glorie. De bar ziet er goed uit maar verder is het echt aan onderhoud toe! Achterin is de keuken wat een beetje van een cafetaria weg heeft. Het eten was wel goed en we hebben dan ook onze buik weer vol.
Zoals gezegd 109 km vandaag, met 770 hoogtemeters
Donderdag, 29 januari
Het doel van vandaag was Greymouth en gezien dat de wind niet was gedraaid en het gisteren zo goed ging hadden we erg veel zin in. Het ging ook weer erg goed en we schoten ook nu weer lekker op. Na 3 en een half uur op de fiets (rustpauzes niet mee geteld) waren we al in Greymouth. Toen we bij Adrienne waren was daar ook een zekere Brian. Hij heeft een huis in Greymouth wat we wel mochten gebruiken hij was er toch niet. We hadden alleen het adres niet, alleen maar een grove schets van Adrienne. In Greymouth hebben eerst wat internettijd gekocht maar op de mail stond verder niets wat ons verder bracht. Daarna hebben we Adrienne eerst maar gebeld om het exacte adres maar dat had ze ook niet. Zij rijden er zo naar toe. De naam van de weg was O-nogwat Road wat we bij de I-site al hadden teruggebracht naar Omarata Road. Maar het nummer wist ze niet. Het geld was ook snel op voor de telefooncel. Dus lang hebben we niet gepraat. Maar we stonden voor de bibliotheek en die hadden gratis internet. Wij naar binnen en Adrienne nog een mailtje gestuurd. Met een 10-tal minuten had ze die nog niet beantwoord, en we zijn maar op goed geluk verder gegaan.
Eerst langs de supermarkt voor het eten van die avond, samen met een fles wijn, en toen zoeken. De Omarata Road hadden we snel gevonden en volgens Adrienne was het ongeveer 3 minuten fietsen. Daarna hebben we bij een huis aangeklopt of zij een zekere Brian en Val Toghill kenden. Ja, iemand met een baard oh dat is een klein stukje terug tot aan de bocht bij het rode hek. De sleutel moesten we bij de buren halen. Die waren gelukkig thuis en ja, zij waren de buren van Brian. We hadden het gevonden! Wij moesten weer terug naar onze fietsen en hij ging door de bush naar het huis. Dat viel tegen, de oprit: stijl, los grind, lang gras - hard werk om boven te komen! De buurman had de deuren al open gemaakt en wat ramen en deuren tegen elkaar open gezet om wat frisse lucht binnen te laten. Er is het huis en een kleinere hut. Daar stond een dubbelbed wat de buurman had opgzet voor het geval er iemand langskomt. We hebben hier de sprei afgehaald, er lagen wat vliegen op, en hebben onze slaapzak gebruikt. Er lagen lakens en dekens op, maar alles rook nogal muf en wij zijn aan onze eigen geur gewend ;-)
En dan het huis. Het is simpel gezegd nogal basic. Alles is betimmerd met houten platen wat een ander daarna zou bewerken, er lagen kleden hier en daar die duidelijk niet vaak zijn schoon gemaakt. Er was een houtkachel met warmtewisselaar om warm water te krijgen, een gasstelletje met 2 pitten en een aanrechtje met koudwater. Beneden was de badkamer en toilet. Badkamer is een groot woord, er is een bad, maar geen douche, wastafel of wat dan ook. Ook geen koudwater, alleen warmwater. Het toilet was nog verder terug in de tijd. Neem een metalen campingstoel, haal de zitting en rugleuning weg, leg er een toiletbril op en een emmer eronder: voila het toilet. Een ouderwetse poepdoos.
Toen wij aankwamen was het vuur nog niet aan. We hebben het aangekregen met hout en daarna met kolen verder doorgestookt. In de tussentijd heb ik ons eten klaargemaakt, macaroni met gehakt, uien en groente. We hadden nog salade gekocht, yoghurt en natuurlijk wijn. Na de afwas bleek het water in de boiler god warm te zijn en hebben we het bad vol laten lopen. Op zich ging dat goed, alleen het water was veel warmr dan we hadden gedacht. We konden ons er niet in laten zakken. We hebben eerst wat water weg laten lopen en ik heb daarna van boven 3 emmers met koud water moeten halen voordat het zo was dat je er langzaaaaaaaam in kon laten zakken. Het was al best donker aan het worden dus met hoofdlamp op de emmers met koud water gehaald. In de badkamer zelf hebben we 2 kaarsen aangestoken. Samen met de rest van de wijn hadden we een goede tijd daar in het bad. Daarna zijn we naar bed gegaan.
Het was een tocht van 75 km met 217 hoogtemeters. Een makkelijke tocht, ook door de wind.
Vrijdag, 30 januari, Greymouth naar Punakaiki
We hadden gezegd dat we niet op de poepdoos zouden gaan, de bril was smerig en de emmer was op zijn zachts gezegd ook niet schoon gemaakt. Maar moeder natuur laat zich niet sturen, we moesten beide nodig. Ingrid is met schoonmaakmiddel de bril gaan oppoetsen. Deze bleek dus wit te zijn. We hebben de emmer weggehaald en een schone emmer met wat water gevul en dit als zodanig gebruikt. De emmer hebben we daarna leeg gegooid in de bush bush, over een helling naar beneden. Dit viel achteraf goed mee. Maar we zijn niet nog een dag gebleven. We hebben het huis weer afgesloten, gezorgd dat de gasfles dicht was en daarna de sleutel weer bij de buren teruggebracht. Het regende hel licht maar het werd al gauw weer droog. Omdat het 'maar' 45 km was naar Punakaiki zijn we eerst in Greymouth nog naar de bibliotheek gegaan om onze mail te bekijken. Uiteindelijk reden we om 10:30 weg. We zijn al snel gestopt na 10 km bij een cafeetje voor een kopje koffie. Daarna weer verder. Het hoogteprofiel wat in mijn fietsboekje staat lijkt veel kleine klimmetjes in te houden. Op zich klopt dit wel, maar niets geen al te steile hellingen. We schoten lekker op. Het begon wel weer te mieseren maar met nog 15 km te gaan hebben we geen regenkleding aangedaan. Het was niet al te koud en erg nat weren we toch niet. We waren al redelijk snel in Punakaiki. We zijn direct naar de camping gegaan en hebben het informatiecenter e.d. voor later bewaard.
Het was een mooie camping, het weer was nog zo-zo en er zouden aan de westkust veel sandfly's zijn. We zijn daarom eerst in een cabin gaan kijken, maar dat was niet veel soeps. We hebben toch maar onze tent opgezet en hadden daar geen spijt van. Het aantal sandfly's vielen gelukkig mee. We hebben wel onze tarp erbij opgezet. Toch wren we behoorlijk nat en koud geworden. Je hebt er geen erg in als je op de fiets zit, maar als je tot rust komt blijk je toch koud te zijn. Snel onder de warme douche en wat langer er onder staan om weer warm te worden. Droge kleren helpt ook goed dus we voelden ons weer best. We zijn niet meer weg gegaan en hebben onze noodmaaltijd opgemaakt.
Dit was uiteindelijk 51 km met 456 hoogtemeters
Zaterdag, 31 januari
Vandaag hebben een track gelopen van 3.5 uur. Het eerste deel is de Pororari River Track. Dit deel is sprookjesachtig mooi. Je loopt, inderdaad, langs de rivier, maar de begroeing maakt het bijzonder. Veel varens, boomvarens, rata's en nog meer, alles dicht op elkaar, het lijkt echt een sprookjesbos. Veel hoger en dicht bij de splitsing die er aan komt, wordt het bos opener en minder varens, maar meer 'gewone' bomen als de red beach. De splitsing is daar waar we de Inland Pack Track tegenkomen. Deze gaan we nu volgen, achter de berg om en die zou ons weer terug op de weg moeten brengen.
Licht stijgend was dit wel het zwaarste stuk. Niet vanwege de stijging op zich, maar meer vanwege de klamme warme lucht. Het was echt zweten. Maar halverweg op 109 mtr hoogte begint weer de afdaling en dit gaat weer makkelijker. Op het laatste stukje nog naar de weg licht nog een obstakel: de Punakaiki River. Hier was wel een doorwaadbare plaats, maar geen mogelijkheid om droge voeten te houden. De schoenen gingen dan ook uit en op blote voeten over de grindbodem voorzichtig naar de overkant. Het water was lekker fris, maar de bodem was glibberig en je moest goed opletten dat je niet uitgleed. Aan de overkant hebben we maar meteen de lunchstop gehouden, konden de voeten ook weer drogen. Dan een 10-tal minuten later waren we weer op de gewone weg. Dit stukje kenden we nog van de dag ervoor, toen kwamen we hier met de fiets langs.
Eenmaal weer bij het informatiecentrum zijn we naar de Pancakes gelopen, dit is er recht tegenover. Het is een kleine wandeling hierna van nog geen 2 minuten voordat je de pancakes in zicht krijgt. De Pancakes zijn limestone rotsen. Limestone heeft zich miljoenen jaren geleden gevormd toen het nog zee was. De schelpdieren e.d zakten naar de bodem en hoopten zich daar op en vormen nu de hardere lagen. Daarbovenop vaak modder en zand. Dit wisselde zich af over de jaren en geeft nu die prachtige zichtbare lagen als 'pannekoeken'. Er zijn ook een aantal blowholes maar met te weinig wind en/of deining is hier niets van te merken. Terug bij het cafe hebben we pancakes besteld. Nu we ze gezien hebben, willen we ze ook wel proeven. Het werd geserveerd met vers fruit en slagroom. Hier was niets mis mee!
Op de terugweg naar de camping zijn we nog een grot in geweest. Je moest echt even in de grot je ogen aan de duisternis laten wennen, maar dan zag je dat er een pad verder de grot in loopt. Echter zonder zaklantaarn is dit niet te doen, het is glad en slipperig en een ongeluk is zo gebeurd. We zijn terug gegaan, maar 2 japanners gingen verder met hun mobieltje als lantaarn. Hierna zijn we naar de hostell gegaan naast de camping. Even kijken of zij draadloos internet hebben wat we kunnen gebruiken. Saskia gaat haar verjaardag vieren dit weekend en nu eens zien of we kunnen skypen terwijl mijn moeder er is. Met oud&nieuw ging dit helaas niet. En ja we kunnen internetten en skypen, gelukkig nu wel! Dit houdt wel in dat we morgen vroeg op moeten: een mailtje naar Saskia leerde dat mijn moeder met Toon en Liesbeth mee rijdt en die gaan om 20:00 naar huis, en dat is dus 08:00 onze tijd. Wij moeten dus om 07:00 op staan en naar het hostell gaan. Maar hopen dat het daar morgenochtend geen gekkenhuis is.
We zijn wel uit eten gegaan op de hoek van de camping. Tenslotte moeten wij ook een beetje meevieren met de verjaardag van Saskia (of wordt dit al weer de 2de keer dat we het vieren?). We hebben 'duur' gedaan en rib-eye besteld: 28 NZD! Met de koers van die dag zal het ongeveer op 11 euro uitkomen. Nu nog een pint bier en het feest kan beginnen!
Zondag, 1 februari
Zoals gezegd, vroeg op. Eerst koffie en licht ontbeten en snel naar het hostell. Het is rustig! Geen drukte, slechts af en toe iemand die binnen kwam. Skypen ging dus goed en het was eeen belevenis voor mijn moeder hoorde ik later van Saskia. Ze glom helemaal van plezier. We hebben lekker lang gekletst en iedereen wel aan de 'telefoon' gehad. Ook nog even de webcam aangezet zodat we nog even konden zwaaien ;-)
Terug op de camping hebben we nog een koffie genomen en wat gegeten. Het begon plotseling flink te regenen, maar dat ws gelukkig van korte duur. Er waren nog wat andere mensen in de keuken, waarvan er een ook een beetje Nederlands sprak. Zij heette Danielle en hij Rex. Ingrid natuurlijk blij, ze kon weer in het Nederlands ouwe..... We zouden vandaag een kleine wandeling doen, de Truhman Track. Om er te komen is 3 km en dan is de wandeling er eentje van 15 minuten. Danielle en Rex zijn mee gegaan. De dames kletsten aan een stuk door. De wandeling zelf eindigd aan de kust na een klein stukje door het bos te zijn gegaan. Hier heft de zee in het limestone hele grotten uit gesleten. Dat maakt dit stukje kust met strand wel heel bijzonder om te zien. We zijn hier zeker een uur blijven rond hangen totdat het weer hoogwater werd. Je moest dan zorgen dat je weer bij de trap was die je weer bovenop de kust bracht, anders werd je dus echt nat. Verder hebben we niet veel meer gedaan, behalve dat Ingrid met haar sokken bezig was, breien dus, en we hebben wat Back Gammon spelletjes gedaan.
Maandag, 2 februari
Vandaag gaan we weer fietsen. We hebben lang genoeg hier rond gehangen en het zou ook een mooie dag worden. We gaan naar Westport fietsen waar we bij Jill en George langs gaan. Ik heb ze eergisteren mar een foto van ons gestuurd via email zodat zij weten hoe we er uit zien. Wij hebben beide geen idee meer hoe zij er uit zien, hadden we ook van Adrienne en Paul niet, maar via de email krijg je een beetje het idee ze te kennen, en met Jill en George hadden we nog helemaal geen email uitgewisseld.
We haddden de wind best mee vandaag en het schoot best op. Af en toe flink klimmen maar verder ging het goed. We zouden in Charleston nog wat inkopen doen, in Punakaiki was alles zo beetje opgegaan, maar helaas de winkel annex pub was dicht en stond te koop. We zijn maar naar e DOC-camping gefietst aan het strand en hebben daar ons laatste beetje brood e.d. maar opgegeten. Ingri kon ook meteen naar het toilet, ze moest zo nodig po... Na de 'lunch' zijn we weeer op weg gegaan, maar naar de eerste heuvel over te zijn gefietst stond er een bordje: pizza 400 mtr. We hadden nog honger en zijn er nar toegefietst.
Het was tegelijkertijd ook een camping. Het was prachtig onderhouden met een grundlichheid die Duits aan deed. En dat klopte dus. Het werd door een Duits stel gerund. We hebben 1 pizza besteld en die hebben we samen opgegeten. Eerst buiten geprobeerd, maar de Sandfly's waren te machtig. We hebben gecapituleerd en zijn naar binnen gevlucht. Hierna zijn we in een keer door gefietst naar Westport. Het wwas wel eveen vragen waar we precies moesten zijn, maar de Utopia Rd hebben we gevonden. Ze woonden aan het 'far end' en het was inderdaad 'far'. Het huisnummer hebben we uiteindelijk wel gevonden. Ze hadden blijkbaar de tijd nog niet gevonden om het gras te maaien van de oprit. Het huis doet erg Nieuw Zeelands aan. Een verdieping, hout en nodig aan een verfbeurt toe. Er stond nog een apart gebouwtje en een schuur. George was thuis en kwam enthousiast naar buiten. Hij begroette ons hartelijk en verontschuldigse zich dat Jill niet thuis was. Zij was aan het wandelen dit weekend met een vriendin van haar in de bergen en zou die middag thuis komen.
Het aparte gebouw werd ons huisje voor de komende tijd. Het is eerst hun huis geweest voordat hij het grote huis gebouwd had. We werden uitgenodigd voor een kop thee voordat we de spullen van de fiets zouden afhalen. Daarna volgde de rondleiding. Dit was snel klaar omdat alles gelijkvloers is. Het warme water werd door een fornuis voorzien. Net als bij Brian in zijn kachel zit hier een warmtewisselaar in. Het is een Engels fornuis wat ze hebben laten overkomen. Het heeft een oven en 2 kookplaten en dus de warmtewisselaar. Elke 3 dagen moeten ze stoken omdat het water dan zover is afgekoeld in de boiler (of op) dat het weer aangevuld moet worden. In de winter is dit ook hun enige warmtebron. Volgens Jill is dit te weinig en er wordt binnenkort een kacheltje bij geplaatst in de woonkamer. De doucheruimte wordt middels een gordijn afgescheiden zodat je een priveruimte hebt. De douche is prima, lekker warm water en een goede waterdruk. Ook zij hebben hier alleen regenwater, en dat is hier aan de westkust ruim voldoende aanwezig. De lucht is schoon en daardoor prima te gebruiken als drinkwater. Het toilet staat tussen de gebouwen in op palen. Rechts en links staat een toiletpot. De ene is alleen om op te plassen. Het is netjes afgetimmerd, maar uiteindelijjk staat er een emmer onder met water gevuld wat regelmatig geleegd moet worden, ergens op hun ruim stuk grond. De ander kant is de poepkant. Het is een soort Longdrop. Na de behoefte gooi je er houtsnipers op wat de stank redelijk tegen houdt. Ook dit moet af en toe geleegd woren, maar ik heb maar niet gevraagd hoe vaak en waar dit dan wort gedaan. Er was ook een wastafeltje met stromen water zodat je je handen kon wassen. Duidelijk beter verzorgd dan bij Brian. De electriciteit komt van zonnepanelen. De e\opgewekte electriciteit wordt in een batterij van accu's opgeslagen en via omvormers omgezet naar 220 volt. Meer an voldoende om de koelkast, vriezer e.d van stroom te voorzien. Van de wasmachine is de warmteknop afgeplakt, dit kan het systeem niet trekken. De warme was wort dan gedaan door warm water via emmers uit de boiler te halen. Al met al is het water en electra gratis. Hun afval brengen ze zelf naar de dump op hun fiets met aanhanger. Het huis is hypotheek vrij, dus ze wonen bijna gratis. De groente komt uit hun moestuin of van de buren waar af en toe een klus voor wordt gedaan. Hierdoor hebben ze inderdaad bijna geen kosten.
Jill kwam aan het einde van de middag thuis en was net zo enthousiast als George. Zij hadden net als wij geen idee hoe we eruit zouden zien, dus de foto die ik had gestuurd kwam goed uit. Niet dat het uitmaakte, net als bij Adrienne ben je meer dan welkom als je op de fiets bent, of wandelend. Ook zij noigen rustig mensen uit die ze onderweg tegenkomen, hier in NZ of elders zoals in Australie of Europa. Het prikbord hangt dan ook vol met foto's van allerlei mensen die ze op deze wijze in huis hebben gehad.
'sAvonds werden we op uitgebreid diner verrast. George is van beroep slager en slacht en beent voor de buren rondom hun schapen, lammeren en koeien uit. Als tegenprestatie nemt hij een deel van het vlees mee naar huis. Alleen de beste delen natuurlijk, de vriezer ligt er vol mee. Maar meestal doet hij allerlei klussen op en rond het huis voor anderen. Het meeste zwart dus geen btw en prima zakgeld. George is heel enthousiast als hij het over iets heeft. Of dat nu het eten is wat hij aan het bereiden is of over de reizen die hij gemaakt heeft, hij heeft een manier over zich dat erg aanstekelijk werkt. Ook Jill iss net zo enthousiast als ze het over hun reizen heeft. Dit kan een fietsreis zijn geweest, 2 weken of 6 maanden, dat maakt niet uit. Ook wandelen ze samen vaak en zijn dan ook weken onderweg met hun rugzak. Bijna altijd wildkamperen en ze drinken al het water wat ze dan tegenkomen. Soms zo direct, vaak even koken, maar ze doen er niet moeilijk over. Wij daarentegen houden meer van iets meer luxe en zekerheid en kamperen eigenlijk altijd op een camping, lekker onder de douche en water uit de kraan. Ik denk dat het bij ons pas zou omslaan als we een tijdje met mensen zoals George en Jill zouden reizen om het wildkamperen te gaan waarderen.
Dinsdag, 3 februari
Vandaag hebben we een klein stukje met Jill gewandeld. Door de bush naar buren om te zien of er nog eieren zijn. Ze waren niet thuis. De buren wonen al 2 jaar in een tent die ze in een soort schuur hebben opgezet. Ze gaan een huis bouwen maar eerst moet er een weg naar hun huis worden aangelegd van de gemeente. Dit mag dan weer niet op de kortste route maar via een omweg zodat het aansluit op een andere openbare weg. Het kost veel tijd en geld om dit te realiseren. Maar zonder weg is het lastig om je bouwmaterialen daar te krijgen waar je ze moet hebben.
Van de buren een stukje weer terug door de bush naar het strand. Hierlangs zijn we een stukje gewandeld tot aan de riviermonding en daarlangs weer terug naar de weg. 'sMiddags hebben we eigenlijk niets gedaan. De wasmachine had al gedraaid met o.a. onze spullen erin en George had dit al opgehangen. Verder heb ik een beetje aan mijn verslag getwerkt en Ingrid aan haar breiwerk. 'sAvonds heeft George Adrienne nog gebeld en ik heb een tijdje met haar gesproken. Van Ingrid moest ik nog wat vragen voor haar breiwerk, hoe de hielflap te maken en hoe te minderen bij de tenen. Verder vertelde ze dat ze volgend jaar weer naar Europa wilde komen en dan een del van de Compostellaroute wilde doen. Ze wil namelijk naar Spanje en Porugal gaan. Het leek haar wel leuk om dan een tijdje met ons samen te fietsen. Het lijkt ons ook heel leuk en wie weet gaat het nog gebeuren ook!
Woensdag, 4 februari
Dit zou onze laatste dag hier in Westport zijn. als het weer redelijk zou zijn, zouden we naar de zeehondenkolonie fietsen, een 25 km van huis af. Het was bewolkt en begon te regenen, dus geen zeehonden vandaag. We hebben ze al gezien in Kaikoura en het heeft geen nut om je nat te laten regenen. We zijn wel naar Westport gefietst om boodschappen te doen. De etenstas was leeg en morgen gaan we weer verder. Dan is het wel handig als je al je booschappen hebt gedaan. Westport is niet een echt leuke stad en we waren dan ook al gauw uitgekeken. Toen we naar de supermarkt liepen hoorde we opeens Jill gedag zeggen. Ze moest vandaag op een winkeltje passen en zag ons langs lopen. Even gekletst en toen toch naar de supermarkt. We hadden wel lekkere trek n hebben en paar lekkere broodjes gekocht. Deze zaten we buiten op te eten toen George kwam aan fietsen. Zo ben je weg en kom je ze toch nog tegen.
Wij waren eerder thuis en konden zo naar binnen. Niets op slot en dat doen ze eigenlijk nooit. Dat moet je in Nederland niet meer proberen te doen. Nu hebben ze niet veel van waarde zeggen ze, alleen hun fietsen en kampeeruitrusting. Hier zijn ze erg zuinig op. 'sAvonds hebben we nog naar foto's van hun gekeken van hun fiets- en wandeltochten door Australie. Wat een afstanden daar om van A naar B te komen! en wat een natuur. Met veel enthousiasme werd er verteld van hun avonturen. George krijgt meteen al de kriebels om weg te gaan, hij kan niet wachten! Hij maakt dan van die geluiden en bewegingen, komisch om te zien. Eerst gaat hij echter nog appels plukken voor 11 weken. 'sOchtends om 5:15 op en 12 uur werken. Prima zakgeld zegt hij en een goede sfeer. Hij verteld met veel passie, je zou bijna zo meegaan. Blijkbaar heeft hij Paul hierdoor mee gekregen want voor het eerst gaat Paul nu ook plukken. Of Paul heeft geld nodig ;-) Hard werken op een boomgaard tegen een helling op. Hoge bomen, dus met een ladder de boom in en die kan alleen op 2 manieren geplaatst worden. Zijwaarts gaat de helling af dus niet aan te raden. Je moet voor die appels echt de boom inklimmen. Waar je zin in hebt.
Donderdag, 5 februari. Van Westport naar Murchison
Vandaag zijn we vroeg opgestaan. Gisteren hadden we de spulletjes al bij elkaar gegraaid en in de tassen gedaan. Om 7:30 zat alles al op de fiets, was het bed afgehaald en stond het ontbijt te wachten. Na alweer een stevig ontbijt kwam het afscheid van Jill en George. Met het fototoestel in de hand namen we afscheid en beloofden we contact te houden. Maar om 8:30 zaten we dan toch echt weer op de fiets. Het zou redelijk weer worden en de wind zou gunstig zijn. Het weer was allerminst gunstig, warm tot heet was het, in de zon zeker 40 graden. De wind was ook niet echt gunstig, meer tegenwind dan dat het mee zat. Geukkig was de wind niet al te sterk, alleen maar lastig. Het was de hele dag op en neer, met een stijging van uiteindelijk 0 naar 180 mtr boven zeespiegel. Het was echt zweten vandaag en de afstand was uiteindelijk 109 km. Onderweg waren genoeg mogelijkheden om te rusten maar lekker rustig zat je niet. Binnen 5 minuten hadden de Sandflies ons gevonden. Zelfs als je je had ingesmeerd vonden ze nog een plekje waar ze je konden bijten. Echt vervelend en hinderlijk!! Jill had ons al gewaarschuwd, zeker bij Lyell. Er is daar een perfecte DOC-camping annex picknickplaats, maar de sandflies hier waren erg hongerig. We waren er aan het eind echt doorheen. In de Murchison hebben we ook maar eerst bij een restaurant gedronken en later gegeten. Pas daarna zijn we doorgegaan naar de camping net buiten de stad om de tent op te zetten. De camping leek niet veel maar de voorzieningen waren uitstekend. We lagen vroeg in onze slaapzak morgen zou nog een zware dag worden.
Zoals gezegd was het 109 km, met 921 hoogtemeters, inderdaad een zware tocht.
Vrijdag, 6 februari, nationale feestdag
Het zou druk worden vandaag, eigenlijk het hele weekend. we waren dan ook weer vroeg op en zaten om 8:15 al op de fiets. De eerste 50 km zou echt klimmen zijn, niet rustig stijgen, maar op en neer om naar 635 meter te stijgen bij Hope Saddle. Ik had de hoop daar al om 12 uur te zijn voordat het echt heet zou worden. Daarna kwam wel een afdaaling maar daarna meteen weer een klim. Het was echter zwaarder dan ik had ingeschat en 'pas' om 13:00 waren we op de top. Het was warmer dan gisteren, over de 40, en veel vochtiger. Het was zweten en dat liep met straaltjes van ons af. We hebben echt veel moeten drinken, maar veel plassen moesten we niet.
Op Hope Saddle had je ook een uitkijkpunt. Hier zijn we toch naar toe gegaan al ging dit licht omhoog. We hebben daar onze lunch genuttigd. Veel calorieen genomen zoals chocolade, goed weggestopt onder fleece om te voorkomen dat je het moest drinken in plaats van eten. En veel thee en limonade. Nadat we enigzins tot rust waren gekomen, de sandflies hebben ook een hekel aan echte hitte gelukkig, zijn we weer verder gegaan. Eerst 25 km afdalen om op 250 meter weer aan een klim te beginnen. Spooners saddle was onze lastigste klim vandaag. Minder hoog dan Hope Saddle, 464 mtr, maar veel steiler. De laatste 2 km hebben we dan ook moeten lopen. Hierna kwamen er geen noemenswaardige heuvels meer en ging het voor 45 km bergafwaarts. De wind draaide echter wat en langzaam werd het tegenwind. Op de weg naar beneden kwamen we een huisje tegen waar ze honing EN IJS verkochten. Wij naar binnen en een ijsje besteld. Echt vruchtenijs: vanilla ijs werd in een beker gedaan en daar werden verse vruchten opgedaan. Dit werd in een mengmachine samengeperst en in een hoorntje gedaan. Echt lekker en echt vers.
Vanwege nationale feestdag was het wel veel drukker op de weg. De meeste deden wel voorzichtig, maar er zaten wel degelijk zondagsrijders tussen. Niet echt plezierig. De weg werd vlak de laatste kilometers maar de wind werd wat sterker. Het doel was Nelson, maar 15 km daarvoor zijn we moe en verhit gestopt in Richmond. We hadden in Brightwater, 8 km hiervoor, al boodschappen gedaan, o.a. meloen. Dit hebben we daar terplekke opgegeten. Ik heb de binnentent opgezet en een kop thee genomen terwijl Ingrid zich omkleedde en snel nog het zwembadje indook. Dit sloot om 20:00 en we waren op de camping om 19:30, laat dus. De camping was eigenlijk al vol, maar 'those poor people' kregen een plekje naast een huisje toegewezen ;-) We hebben lekker gegeten en zijn lang blijven zitten. Dit was de eerste keer dat het niet snel afkoelde en swoel aanvoelde. Geen muggen en geen sandflies, heerlijk.
Een dag van 112 warme kilometers met een sausje hitte van +40 en als toetje een bergje hoogtemeters van 930 mtr.
Zaterdag, 7 februari
Op ons gemak opgestaan vandaag en de tent weer ingepakt voor de volgende 15 km naar Nelson. Nog steeds met wat tegenwind maar verfrist en uitgerust was het een fluitje van een cent. Niet voor te stellen dat we dit gisteren niet meer in ons hadden. Langs het water liep zowaar een fietspad, zeldzaam in NZ. Dit volgend kwamen in Tahunanui, een voorstad van Nelson. Dit was ons eigenlijke doel, want hier hadden ze een mooi strand en kon je zwemmen had Jill gezegd. De camping was snel gevonden. We kregen een plekje toegwezen in de gele zone. Het was een echt grote camping en fietsend over de camping, zoekend naar een plekje in de gele zone, kwamen we bij de zee uit. Een mooie plek om de tent op te zetten. Het was echter de groene zone. Toch hebben we hier de tent opgezet, we hebben nog nooit gemerkt dat er een controle was op wat voor soort camping we dan ook waren. Het is gewoon een ideaal plekje, kijkend over de baai, eb en vloed duidelijk zichtbaar, en lekker in de schaduw van de bomen om ons heen met een fris zeewindje.
Ook vandaag was het heet, maar hier prima uit te houden. Ik heb de hele dag bij de tent gezeten terwijl Ingrid het strand is opgegaan om haar voeten in het water te laten afkoelen en schelpen zoeken. Toen ze terug kwam was de eerste opmerking: "Je bent verbrand". Ik voelde niets, zag niets rood en vond het wel meevallen. Om 15:00 zijn we toch wel even de stad in gefietst, 6 km verder. Geen helm op, het is maar een klein stukje, maar onderweg kregen we wel opmerkingen van medefietsers dat we onze helm waren vergeten! Gelukkig geen oom agent tegengekomen, als die dezelfde opmerking maakt ben je meteen een aantal NZD armer.
Nelson is niet veel bjzonders vinden wij. Wel een aardige winkelstraat die rechtstreeks uitkomt bij de cathedral, maar dat is het dan ook wel. De cathedral is wel bijzonder, zowel aan de buitenkant als de binnenkant. Door geldgebrek is het een aardige mengelmoes aan stijlen geworden. De toren lijkt nog steeds in de stijgers te staan maar heeft wel de uiteindelijke vorm. Wacht maar op de foto's dan zie je wel wat ik bedoel. We hebben hier op een terrasje een liter bier besteld tijdens happy hour. Grappig was dat boven het cafe een vrouwenclub was gevestigd. Er gingen aardig wat gedistingeerde dames door een zijdeur naar boven. Hierna weer terug naar de camping, lekker fietsend in een fris briesje langs de kust.
Zondag, 8 februari
Vanochtend onder de douche gegaan en daar bleek dat ik toch meer verbrand was dan ik gisteren dacht. Het water kon niet al te warm staan en ook het afdrogen moest met de nodige voorzichtigheid. Vooral mijn hoofd en rug hadden het zwaar. Dit heeft uitindelijk 3 dagen geduurd voordat ik van mijn fietsbroek met schouderbanden zonder pijn weer aan kon. Hoe ouder hoe eigenwijzer zegt Ingrid. Nu is ze net zo oud dus ......
Vanwege de nationale feestdag afgelopen vrijdag hebben de meeste Kiwi's een lang weekend. Hiierdoor hadden we al besloten om pas op maandag weer verder te fietsen en net als de Kiwi's een lang weekend te houden. Vandaag hebben we bijna niets gedaan. We zijn bij de dierentuin wezen kijken, maar dat bleek meer iets te hebben van een kinderboerderij, maar dan met wat exotische dieren als papegaaien e.d. We zijn hier niet in gegaan maar weer terug naar de camping. Daar hebben we een strandwandeling gemaakt, Ingrid heeft nog gezwommen, en verder hebben we bij de tent rond gehangen. Lekker in de schaduw, Ingrid is met haar 2de sok bezig. Verder een spelletje Back Gammon. Dit met wat wijn is goed uit te houden.
Maandag, 9 februari, opweg naar Havelock
Vanochtend zijn we vroeg opgestaan, 6:45. Toch is dit al weer later dan we wilden, maar het ligt dan ook wel comfortabel in ons tentje. Vroeg op want het belooft weer een hete dag te worden en om 12 uur wil ik de 2 hogere heuvels al hebben gehad zodat we in de echte hitte niet meer zwaar hoeven te klimmen. De eerste heuvel is 6 km lang en 357 mtr hoog. In zwaarte viel deze mee: het begon met 5% en ging naar 7%. Allemaal goed te fietsen. Hierna 10 km afdalen en dan de 2de heuvel van 247 mtr hoog. Alleen is deze veel moeilijker. Het begon al direct met 7% en de laatste 2 km waren 10%. Ook deze zijn we op gefietst al was dat behoorlijk trappen. De temperatuur was ondertussen alweer 10 gr hoger en bereikte alweer de 32 graden. Maar het oel hebben we bereikt: om 12 uur hadden we de 2 heuvels gehad en 50 km afgelegd, meer dan de helft voor vandaag.
De laatste 30 km gingen snel. Eerst heuvel af, dan nog wind mee, kon allemaal niet beter. Zeker als de temperatuur over de 40 gr in de zon is, bijna geen schaduw en de wind ook nog akelig warm is. Na 10 km hebben we nog even gestopt voor een ijsje en toen er snel op weg. Om 15:00 waren we al in Havelock. Hier hebben we eerst wat boodschappen gedaan voor het avondeten. WE vonden ook dat we wel een wijntje hadden verdiend en hebben een gekoelde witte meegenomen. De camping was nog geen 500 mtr verder bleek en is in/bij de haven. Als camping stelt het niet veel voor, maar de voorzieningen zijn prima! We hebben een plekje onder een boom gevonden. Daar hebben we eerst mar de fles wijn soldaat gemaakt. Het zou zonden zijn om deze warm te laten worden en warm was het nog steeds.
Het begon wat harder te waaien en te betrekken. We hebben de tent toen maar eens opgezet. Het zou maar eens gaan regenen! Daarna onder de douch gegaan en gaan eten. En ja hoor, we zaten net lekker te bikken of het begon te tikken op het dak. De tent stond gelukkig en wij zaten lekker droog onder het afdak bij de keuken. Het heeft best even geregend, maar tegen de tijd dat we naar bed wilden was het alweer droog. Nog steeds bewolkt maar droog. Of dat zo zou blijven? De voorspelling voor de volgende dag was regen!
80 km gefietst met 702 hoogtemeters.
Dinsdag, 10 februari, naar Picton
Het heeft vannacht nog wel een beetje gespetterd, maar toen we opstonden was het droog en wat belangrijker is, de tent ook. Het zag er dreigend uit dus snel inpakken, je weet nooit. Alles zat net op de fiets toen het weer voorzichtig begon te spetteren. Maar alles was droog ingepakt, super. Eerst maar eens gaan ontbijten. Om 8 uur was het alweer 20 graden en droog. Het heeft ook niet meer geregend. De bewolking is wel gebleven maar dat was wel lekker op de fiets, eindelijk na een paar dagen geen hitte en door de regen ook lekker opgefrist. Het is maar 37 km voor vandaag en de vraag voor vandaag was of we direct de boot naar Wellington zouden nemen of dat we in Picton zouden blijven voor vandaag. Het toeval wilde dat we de veerboot zagen aankomen. Dat hield dus in dat we ruim op tijd waren om de boot te nemen en een slaapplaats te regelen in Wellington.
De overtocht viel mee in prijs, 53 NZD/pp en 15 per fiets. We waren inderdaad ruim op tijd de boot vertrekt pas om 13:15 en het was 12 uur toen we aankwamen. We hebben maar bij de Subway gelunched. Er waren meerdere fietsers die mee moesten, altijd leuk om ervaringen uit te wisselen. Eenmaal aan boord zijn we ze wel uit het oog verloren.
37 km gefietst en toch nog 417 hoogtemeters. Er waren veel baaien onderweg en dat betekent eerst naar beneden om aan de andere kant weer omhoog te moeten.
Voor de overtocht en de rest van ons verblijf in NZ moeten jullie wachten op het volgende verslag.