Het elfde verslag, Invercargill tot Te Anau, incl Milford Track en duiken
Vrijdag 2 januari 2009, met de bus naar Manapouri
Na een goede nachtrust en een goed ontbijt, hebben we de tent net op tijd ingepakt. Terwijl we de laatste haring uit de grond trokken begonnen de eerste druppels te vallen. Nadat we de hele handel weer op de fiets bevestigd hadden, zijn we eerst wat gaan internetten. Even kijken naar de mail en net zo belangrijk, hoe staan we er financieel voor. Dit laatste viel nog niet tegen, maar de creditkaartbedragen waren nog niet afgeschreven. Toch maar wat geld overgeboekt, rood staan is duurder. De mails waren niet veel, en dat viel wel een beetje tegen. Ik had met Nieuw Jaar wel wat meer verwacht :-( Maar goed, even gauw een mailtje naar Saskia dan kan zij de rest weer informeren en dan weten ze thuis dat we nog leven. Ook maar verteld dat we nog steeds geen mobiele ontvangst hebben en internet schaars is hier in dit deel van NZ. In Te Anau zou het wel beter zijn verwacht ik gezien de touristische activiteiten daar.
De bus gaat pas om 13;30 dus we hadden ook nog wel de tijd om Invercargill in te gaan, alleen was het behoorlijk gaan regenen en was het niet echt aantrekkelijk om te gaan wandelen of zo. We zijn een outdoorshop in gegaan om te zien wat ze al in de uitverkoop hebben en wat het verschil is met wat we in Nederland gewend zijn. De uitverkoop viel daar nog tegen en het verschil met Nederland is niet zo groot. Wat dan nu nog te doen? Nou, de bus vertrekt voor het Information Centre, maar daar is ook tegelijkertijd het museum. Op de bovenverdieping hebben ze een mooie tentoonsteling van de roerende jaren 40 met pionierswerk, de harde jaren van werken op het land, op zee enz. Boeiend in beeld gebracht en afgewisseld met veel dieren, al dan niet uitgestorven.
Op de benedenverdieping was er een afdeling die nog interessanter was, nl die waar ze de Tuatara houden. Dit is een hagedissoort die gedurende de laatste 180 miljoen jaar nauwelijks is veranderd. Het is een bedreigde diersoort, en hier houden ze er een 50-tal om mee te fokken. Ze kunnen meer dan 100 jaar worden en bereiken een langte van 60 cm. De display zei dat ze dit jaar, nou ja vorig jaar alweer, 21 jongen hebben bijgekregen. De meeste worden als ze zelfstandig hun voedsel kunnen vinden vrijgelaten in beschermde gebieden. Er waren er een aantal Tuatara te zien hoewel het niet warm was. Dan komen ze zeker tevoorschijn om te zonnen op een steen.
Zo werd het langzaam maar zeker tijd om te vertrekken. Het busje stond al voor de deur met een aanhangwagentje erachter. Goed nieuws voor de fietsen hoeven ze niet te schuiven onder in een bus. Met zijn zessen zaten we in de shuttle, het regende nog steeds pijpenstelen en het waaide ook nog steeds al was het geen stormwind meer. Na zo'n 80 km gingen de andere 4 uit de bus bij Tuapere. Dit zou ook ons doel zijn geweest als we op de fiets waren gegaan, maar nu konden we relaxed achterover leunen. Geen wind en geen regen om je zorgen over te maken en een chauffeur voor je alleen, die het nog leuk vond ook om het een en ander van de omgeving aan te wijzen en over te vertellen. Op verschillende plaatsen langs de weg stopte hij om het mogelijk te maken een foto te maken. Hij bleef wel zitten zei die maar ga gerust je gang. Zo werd de tocht niet zo'n vervelende zit maar een leuke leerzame tocht. Een voorbeeld: het meer Manapouri huist een electricititscentrale, de grootste van NZ. Ze hebben het water nodig om de turbines aan te drijven. Nu is er een dam gebouwd bij 2 rivieren. Niet dat deze het waterhoogte verhoog, dat is tegegehouden in de jaren 70, maar om te zorgen dat het waterniveau zo constant mogelijk blijft. De en rivier is de uitstroom van het meer zelf. De dam voorkomt dat dit wegstroomt als het waterniveau daalt de 2de rivier zorgt dan dat er zelfs water in stroomt, eigenlijk dus tegen de stroom in. Interessant en leuk om te zien en te weten niet waar.
De bus zette ons zelfs voor de deur af, fietsen was er dus niet bij vandaag. Het huisje wat we hebben kijkt over het meer uit en aangezien het nog steeds regende, heel aangenaam. Wel meteen de kachel aangedaan, want het was fris en alles wat we bij ons hadden was nat. Ook hebben we maar meteen de was gedaan en opgehangen in het huisje. De zon was wel al weer gaan schijnen maar het zou snel weer donker worden.
Zaterdag 3 januari 2009, luierdag ;-)
Na een goede nachtrust, het was wel koud hoewel ik eerder denk vochtig en klam door de was, zijn we om 9:30 opgestaan. We hoefde nergens heen en hadden dus ook alle tijd. De was maar gauw buiten in de zon gehangen en de ramen open gedaan om het vocht kwijt te raken. Hierna ontbeten en zitten te bedenken wat we allemaal wel zouden gaan doen. Er is niet veel omhanden hier. We zijn op de fiets gestapt en naar Pearl Harbour gefietst. Let op 2 km verder ;-) Hiervandaan gaan de cruisetochten over het meer, onder andere naar het power station aan het andere eind maar ook meerdaagse tochten zijn mogelijk. Wij komen hier nog terug na onze wandeltocht in Te Anau om te gaan kayaken op de Doubtfull Sound. We zijn een stukje langs het meer gaan lopen en dat was het dan wel. Terug in ons huisje hebben we nog een aantal spelletjes Back Gammon gedaan voordat we zijn gaan eten. Tijdens het eten zaten we naar het nieuws te kijken. Er was gisteren een grote storm langs de oostkust en bij Christchurch zijn zelfs electriciteitsmasten (de kleintjes zoals ze bij ons nog wel op het platte land staan) geknapt waardoor delen van de stad zonder stroom kwamen te zitten. Ook in Dunedin is het noodweer geweest vandaag, met regen en hagel, stenen van 30 mm waren er gemeten. Hier in Manapouri hebben we daar niets van gemerkt. Elke 5 minuten veranderde het weer wel van regen naar zon en alles daar tussen, maar geen noodweer. Volgens de voorspelling blijft dat de komende week zo voor dit gebied, we zullen wel zien.
Ingrid is ondertussen alles al aan het reorganiseren in haar tassen voor de wandeltocht. Een kleinere toilettas bijvoorbeeld, maar ook reperatiewerk aan de kleding. Losse draadjes worden weer vastgezet tegen het verder lostornen enz. We maken zo nog de wijn op met een toastje kaas en gaan dan weer naar bed. Morgen wordt het weer druk met een fietstocht van 20 km :-) We zouden bijna vergeten hoe het is om te fietsen.
Zondag, 4 januari 2009, naar Te Anau
Ook vandaag hebben we geen haast en toch waren we vroeg wakker. We zijn niet lang blijven liggen. Na het wat uitgebreidere ontbijt en het nalopen van ons huisje of we niets vergeten waren hebben we ons op de fiets gehezen. De 20 km lagen voor ons en die moesten we nu zien te overwinnen ;-) Met een klein briesje en mooi weer ging het voorspoedig. We waren dan ook al om elf uur in Te Anau. Ook hier zijn we eerst het Information Centre ingegaan, nu alleen om wat tijd te vullen. Daarna toch maar eens gaan kijken waar het Shakespeare House is, ons B&B voor hier. Dit lag aan het andere eind van het dorp, maar zelfs op de fiets moet je opletten dat je er niet voorbij schiet. Onze kamer was al klaar. De kamer had een naam: "Midsummer Night Dream", net als de andere kamers allemaal gerelateerd aan Shakespeare natuurlijk. Een heel plezierige kamer trouwens.
Nadat we de spullen van de fiets af hadden en de kamer weer vol hadden gestouwd zijn we naar het centrum gefietst. Eerst maar eens kijken waar we ons morgen moeten melden voor de wandeling. De groep mensen van de wandeling van vandaag waren zich net aan het verzamelen voor de groepsfoto buiten. Wij hadden de tijd en na een goede 10 minuten hadden we de ruimte voor ons zelf. In plaats van morgen hebben we meteen naar de DVD van de wandeling gekeken met daarbij de uitleg van wat we te verwachten hebben onderweg. Hierna hebben we onze rugzak, laken en een grote plastic zak meegekregen. De plastic zak is om de kleren in je rugtas in te doen zodat ze droog blijven. Er gaat wel een regenhoes overheen, maar bij veel regen zou het anders toch nat worden. Het wordt zelfs aangeraden om je kleren nog apart in kleinere plastic zakken te verpakken. Dat belooft dus nog wat! Ook hebben we een regenjas meegenomen. Deze waren wat dikker dan degene die we op de fiets gebruiken en met een rugtas op je schouder heb je nogal wat wrijving. we waren bang dat de fietsregenkleding daar niet goed tegen zou kunnen. Omdat we nu alles al hebben gedaan aan de voorbereiding hoefden we morgen pas tegen twaalf uur te komen, de tijd dat we lunch krijgen.
Hierna zijn we gaan shoppen op de Nederlandse toer: "Kijken, kijken en niet kopen". Veel leuke dingen gezien, maar ja, hoe en waar moeten we deze nu weer wegstoppen op de fiets. Toch maar wachten tot we weer in Auckland zijn, dan gaat alles in een grote tas mee het vliegtuig in. Maar we zijn we de tijd doorgekomen zo en we hebben de lijst van wat wel en niet te kopen weer bijgewerkt. Wat we wel gekocht hebben is een klein fleje whiskey en een nog kleiner plastic flesje wijn met een plastic glas als dop. Lekker als we 'savonds in een lodge zitten, hebben we dat al bij ons. 'sAvonds uit eten gegaan. Hiermee had ik mij wel verkeken. Overdag was het wel niet druk, maar tegen de avond zijn alle hotels, motels camping en wat al niet meer volgestroomd. En of het nu komt omdat het zondag is, weet ik niet, maar een feit is dat het stervens druk was. Van de chauffeur van onze bustrip naar Manapouri had ik 2 vouchers gekregen voor een gratis glas bier of wijn bij het eten. Je bent Hollander of niet en wij dus naar het restaurant 'The Ranch'. Dat was dus achter aansluiten bij de deur. "Of we gereserveerd hadden", nou nee dus maar een plekje voor 2 ging nog net. Dus 2 verdiepingen hoger, naast de pool-tafels kregen we een plaatsje aangewezen. Precies daar waar de airco naar toe stond te blazen. We hebben onze tafel en stoelen maar iets verplaatst zodat we enigzins beschermd zaten tegen die ijskoude uitstroom van lucht. We moeten nog wandelen en van te voren al ziek worden hoeft nu ook weer niet. Het eten was geweldig en we begrijpen nu wel waarom het zo druk was. Naast de pool-tafels zitten is trouwens niet de meest uitgelezen plek. Bij tijd en wijle moest je behoorlijk wegduiken wilde je de keu niet tegen je kop krijgen. Maar het eten was het wel waard!
Terug in het B&B hebben we de kleren gepakt die we mee moesten voor de wandeling. Thermisch ondergoed, fleecetrui, extra broek, warme muts, hoedje of pet tegen de zon en/of regen, zwemkleding, extra sokken, nachtkleding, minimum aan toiletartikelen (shampoo, zeep e,d, wordt voor gezorgd), zonnecreme, anti-insectenmiddel, etc. Hoe meer je uit de fietstas haalde en in de rugtas propte des te zwaarder deze werd. Behalve de fietskleding gaat bijna alles mee aan kleding van wat we bij ons hebben. Ingrid zit alleen nog te dubben over een 2de fleecetrui. Deze is uiteindelijk toch in de fietstas gebleven. De uiteindelijke beslissing of het genoeg of teveel is wat we mee zouden dragen hebben we uitgesteld tot de volgende morgen. Immers, we hoefden ons pas om 12 uur te melden. Wat wel vervelend is, is dat de internet-pc stuk is en ik niets kan vinden dat op de aanwezigheid van draadloos internet wijst. Ook was er geen mobiel bereik. Morgenochtend maar eens informeren, anders dan toch wat geld in een automaat gooien om te bellen. De komende 7 dagen zouden we niet bereikbaar zijn en wij vinden het wel plezierig als het thuisfront dit in iedergeval weet.
Maandag, 5 januari, de eerste dag van onze trektocht
Het spannende moment komt dichterbij. Na het uitstekende ontbijt, Ingrid kon echter niet veel eten (spanning?), heb ik toch maar besloten, op aandringen van Ingrid, om niet mijn laptop mee te sjouwen. Ook de fles whiskey moest er aangeloven. In plaats van deze mee te sjouwen heb ik dit in een kleine tas gestopt samen met een fleecevest ter bescherming. Je kan namelijk een kleine tas van te voren al versturen naar het eindpunt. Het flesje wijn gaat wel gewoon mee. De fietsen en alle tassen gaan in de garage van het B&B en blijven daar totdat wij 11 januari weer terug komen. Hoeven we ons daar ook niet meer druk over te maken. Ik informeerde voorzichtig of de pc gerepareerd zou zijn als we terug waren. Dit zou zeker het geval zijn maar er is ook draadloos internet aanwezig (gratis) en dat deed het wel. Ik dus gauw mijn laptopje weer uitgepakt en aangesloten op electra. Ingrid had snel Saskia gebeld voor te Skypen en dat hebben voor een half uur gedaan. Hierdoor is iederen op de hoogte van het bereikbaarheidsprobleem. Ik heb wel het telefoonnummer doorgegeven van het Shakespeare House. als er dan toch wat voorvalt dan is er in iedergeval een manier van communicatie mogelijk.
Hierna zijn we op weg gegaan. Het is 1.5 km naar het ontmoetingspunt met de rest van de groep en onze test of de rugzak toch niet te zwaar is. Dit valt mee, maar het is natuurlijk maar een klein stukje, heel wat anders als je het voor een hele dag moet dragen. Maar we hebben straks nog een test van 1.5 km vanaf de boot naar de eerste hut. Blijkt het toch te zwaar dan is daar nog een mogelijkheid om een deel vast vooruit te sturen. Dit gaat dan weer met de boot terug en dan per bus naar Milford Sound. We zouden nog wel zien. De meeste van de groep kwamen met de bus uit Queenstown. Er waren nog en 4-tal die net als wij in Te Anau aansluiten. We hebben ons aan de begeleiders voorgesteld. De lunch werd meteen geserveerd, en we hebben een plekje aan een tafel gezocht. Na een korte uitleg konden we gaan eten. Met een uurtje was iedereen wel zo beetje vol geladen en werden we naar buiten gedirigeerd voor de groepsfoto. Hierna werden we meteen de bus ingestuurd, de boot lag te wachten. We moesten een half uurtje rijden naar Te Anau Downs en de boot opgeleid. Nadat ieder zijn plekje had gevonden voeren we Lake Te Anau op. Het zou een boottocht worden van een uur over het grootste meer van NZ. Ook nu werd er uitgebreid verteld door de schipper over het meer, de historie van de plekken waar we langs voeren, etc. Ik ben op het moment van typen, 5 dagen later, het meeste zo niet alles vergeten. Er stond een kruis op en eiland ter nagedachtenis van iemand, maar wie? Maar in ieder geval zijn we op de eindbestemmning aangekomen.
We mochten echter niet zomaar aan land gaan. Op de steiger stonden 2 containers met chemicalien waar we onze schoenzolen moesten ontsmetten. Niet vanwege varkenspest of gekke koeienziekte maar vanwege Didymo. Dit is een algensoort wat een werkelijke plaag aan het worden is in NZ. Het groeit in snelstromend water, te herkennen aan grote witte plakaten wat blijft kleven aan rotsen en alles wat in het water te vinden is. Het ziet er dan uit als kots, zei iemand naast me. Zelfs 1 enkele alg kan uitgroeien tot iets groots en een hele waterloop verontreinigen. Het was in Fiordland nog niet gesignaleerd en dat willen ze zo houden. Natuurlijk de foto genomen bij het bord van het begin van de track, en daarna de 1.5 km gelopen naar Gladys House, onze eerste slaapplaats. Daar werden we ingedeeld met 2 andere mensen in een kamer met 3 stapelbedden. Nadat ieder gesettled was konden we mee voor een Nature walk van 1.5 uur. De meeste gingen mee . Er waren 4 gidsen en we konden zelf kiezen met wie we mee gingen. Na elkaar vertrokken de gidsen om wat ruimte tussen de groepen te creeren. De uitleg over de natuur ging van vogels naar planten naar vogels etc. net wat we tegen kwamen aan specialiteiten. Het was best interessant maar ook nu geldt weer dat ik het meeste weer vergeten ben, vooral namen. Wat ik nog weet is het vogeltje de Fantail. Dit vogeltje blijkt met zijn staart te wapperen om sandfly's te lokken. Deze worden dan met een zwaai van de staart in een soort draaikolk gevangen odat ze nit kunnen wegvliegen en worden dan uit de lucht weg gehapt door de Fantail. We wilden allemaal eze vogel op onze schouder om de sandfly's weg te houden
Het leukste wat ik nog wel weet is wat voor hier en straks onderweg geldt is dat alle stromend water drinkbaar is. Het hoogste punt geeft een mooi uitzicht over de vallei met waar we aan wal zijn gekomen met de zijarm van het meer. Waar we stonden kwam een snelstromende rivier naar beneden waar we onze waterfles hebben gevuld. Andere werden overmoedig en wilden direct uit de rivier drinken. Ze hingen over een rots heen om voorzichtig het water op te drinken. Echter het klotst en spat nogal dus ja hoor, hopla de hele kop nat, lachen was dat ;-)
Nadat we weer in de lodge terug waren stonden er hapjes klaar, koffie en thee zijn gratis, alcoholische drank moet je betalen evenals frisdrank. Dit wordt dan opgespaard tot aan het einde van de tocht waar je alles in een keer afgerekend. Ik heb een biertje genomen en Ingrid heeft haar wijn opgedronken die ze in Te Anau had gekocht. 'sAvonds na het eten, Ingrid kon nog steeds niet met smaak eten, kregen we de verdere uitleg voor de volgende dag. Dit is een tocht van 16 km. De lijst met de diner-keuze voor de volgende dag ging rond. Dit is voor de hele tocht perfect geregeld. Je hebt altijd keuze uit 2 hoofdgangen, vlees of vis. Van ribeye, lam, hert, zalm, witvis etc. en werkelijk perfect klaargemaakt. Gedurende de tocht was dit de routine. Voor of na het eten de uitleg van de volgende dag, de keuze voor het eten van de volgende dag, de drankjes en hapjes, werkelijk perfect.
De routine voor de nacht en de wekker is heel simpel. De electriciteit wordt verzorgd door een dieselgenerator. Deze gaat om ongeveer 10:00 uur uit en om 6:15 weer aan. Laat het licht branden in de kamer deze gaat vanzelf uit en 'sochtends duss ook weer aan: je weet dat je weer moet opstaan. simpel en effectief. De diesel geeft trouwens ook tegelijkertijd de warmte voor de droogruimte. Alleen danwel zoveel warmte dat je NIET je schoenen en regnjas daarin moet drogen, de lijm wordt week en je hebt meteen geen schoenen en/of jas meer.
Dinsdag 6 januari
Vannacht is het gaan regenen. Niet zo klein beetje ook en 'sochtends regende het nog steeds al was het niet zo hevig meer. De stemming van de mensen was een beetje met het weer omgeslagen, hoewel zeker niet naar een dieptepunt. De gidsen weten er goed de moed er in te houden! Na het ontbijt en het klaarmaken van je lunch die middag kregen we nog een peptalk. Het regent, je hebt een regenjas, de kleren zitten in je tas in plastic. Ja je wordt nat en ja je krijgt zeer zeker natte voeten, maar ook de volgende hut heeft een droogruimte, warme douches en je hebt je droge kleren. Dus wat maakt het uit ;-) Dit was de strekking van de peptalk. Het hielp en een na de ander vertrok. De wandeling was zwaar en dat kwam door de regen en de omstandigheden onderweg. We waren echt nat. We hadden gelukkig onze regenfietsbroeken bij ons dus de benen bleven redelijk droog en warm hoewel we ook aan de binnenkant nat waren van het zweten, maar ook bij de mouwen had het regenwater zich een weg naar boven had gevonden: resultaat was dat je tot de ellebogen drijfnat bent geworden.
Maar als jullie denken: is dat nu alles, nou nee! Op meerdere plaatsen moesten we door de beken heen, tot aan de enkels minimaal, op andere plaatsen was het pad overstroomd en moesten we echt tot aan de knieen door het water. Ook zijn we over bruggen heen gegaan die zelf onder water stonden. Met ander woorden, het was echt nat en de schoenen werden doorweekt net als de voeten. De eerste keer dat we tot kniehoogte door het water moesten sta je echt te twijfelen ga ik verder, doe ik mijn schoenen uit en doe mijn sandalen aan. Maar je moet verder, dus je neemt de eerste stap, krijgt natte en koude voeten, maar dat krijgt iedereen, gedeelde smart enzovoort :-( Na de eerste keer gaat het wel ook al heb je nog steeds de twijfel. Nadeel is dat met het verse water je weer koude voeten krijgt en dat duurt weer 5 minuten voor het weer enigzins is opgewarmd. Het andere nadeel is dat je niet echt om je heen kijkt, alles is nat en ook voor foto's en filmen is het erg nat. Ik heb wel stukjes en beetjes gefilmd maar dus niet de helft van wat ik anders doe. Ingrid begon het echt vervelend te vinden. De lunchstop was bij een overdekte plek, maar dus niet binnen. Je was uit de regen, maar niet uit de kou. Ze hadden wel soep, koffie en thee voor ons, maar dat helpt maar even tegen de kou. Dus snel je brood naar binnen werken en weer verder voordat je echt versteend!
Door deze omstandigheden waren we mooi vroeg binnen, al om drie uur. De laatste paar km waren wel omhoog en Ingrid begon zich niet lekker te voelen en werd erg moe. Ik heb haar gedeeltelijk omhoog moeten duwen. Bij de 'busstop' (tja ik weet ook niet waar de naam vandaan komt, een bus komt er echt niet) is Ingrid direct gaan liggen. Het was wel een overdekt hok, maar je bent wel nat en voordat je het weet weer koud. Dus na 5 minuten heb ik haar weer aangemaand om verder te gaan, het is ook niet ver meer. Eenmaal bij de lodge Pampolana werden we naar onze kamer geleid. Deze deelde we met 2 anderen. Er stonden 3 stapelbedden, dus we hadden nog geluk. Alleen alles werd meteen nat. Je zet je schoenen op z'n kop, de jas aan de haak en de tas op de grond. Dat dus x4 en je kan je een beetje voorstellen wat een water dat geeft. Ik heb later ook 2 handdoeken gehaald om de boel een beetje op te dweilen want het tapijt werd ook al nat. Gauw onder de warme douche, droge kleren aan en je voelt je meteen een ander mens. Dan de routine voor de tocht: je natte en vieze kleren uitspoelen en eventueel wassen, handzeep is voorradig, en te drogen hangen in de droogruimte. Onze natte schoenen hebben we meegenomen de gemeenschapsruimte in, er brandde een houtkachel en alle schoenen werden er omheen gezet om toch enigszins te drogen.
Hierna onder het genot van een wijntje wachten en kijken naar de anderen die al binnen waren of binnen kwamen. De eerste opgefrist en monter, de tweede nat en koud, verlangend naar een douche. Ingrid voelde zich nog steeds niet optimaal en tijdens het eten kreeg ze bijna niets naar binnen. Het smaakte haar niet en het stond haar ook tegen, de lucht alleen al maakte haar ziek. Mij ging het goed, en het smaakte mij meer dan voortreffelijk. Alleen het gekke, bij het toetje werd ik niet lekker. Ik moest van tafel af en ging ergens apart zitten. Emily kwam naar mij toe en vroeg wat er aan de hand was. Ik vertelde haar dat ik mij opeens niet lekker voelde. ze vroeg of ik wel genoeg gedronken had die dag. Niet dus, en zij gaf mij een zakje met veel zouten en dergelijke te drinken. Het was niet lekker maar als je het glas maar in een keer leeg drinkt proef je het niet zo. Nou dat hielp niet echt, of juist wel. Ik voelde dat ik moest overgeven en nam een run naar het toilet. Hierna voelde ik mij vreemd genoeg weer kiplekker. Ik had zin in thee en heb mij verder beperkt tot biscuitjes, wat mij utstekend smaakte trouwens. We hebben het niet laat gemaakt en om 21:30 lagen we op bed.
Woensdag 7 januari
'sOchtends ging om 6:15 het licht aan, tijd om wakker te worden en op te staan. Ik was drijfnat geworden die nacht van het zweten en ging nog even snel onder de douche. Ingrid voelde zich nog steeds niet beter en we hadden gisteren met de gidsen al afgesproken dat we zouden zien of ze wel kon ontbijten om daarna te besluiten of ze wel zou gaan lopen. Nou ze kreeg nog steeds geen hap naar binnen, dat zag er dus niet gunstig uit. Mij smaakte het ontbijt wel goed. In overleg met Tom is definitief besloten dat Ingrid niet de McKinnon pas overloopt. Zij wordt met de helicopter naar Mitre Lodge gebracht, het eindstation. Zij is daar dan 1 nacht alleen voordat wij er aankomen. Alleen is trouwens een relatief begrip, want de groep die voor ons loopt komt daar die dag al aan. Met haar gaan nog 2 dames, een moeder en met dochter. Die zijn gisteren in de regen weer terug gelopen vanaf de pas. Ze waren nog niet boven op de pas, maar de dochter kon het niet meer aan, ze is geestelijk gehandicapt en gaf op. Ook zij vlogen dus met Ingrid in de helicopter. Ikzelf ging wel lopen en moest opschieten. Gauw de lunch klaar gemaakt, de kleren uit de droogkamer gehaald en weer aangetrokken. En tja, de schoenen waren niet echt droog, zeg maar gewoon nog nat, en ook die moesten weer aan. Wat we wel mee hadden was het weer, het regende niet en af en toe kon je zelfs een glimpje blauw zien. Het zou dus een aangenamere dag worden.
Uitgebreid gedag gezeg met Ingrid, foto's (laten) nemen en daar ging ik dan, Ingrid achter latend aan de goede verzorging van de mensen van deze en de volgende hut. De tocht moest ons naar de McKinnon pas leiden, zo'n 700 meter klimmen vanaf het punt waar we zaten. Op de pas zouden we bij het gedenkteken warme drank krijgen en even verder heb je dan de Pass-hut waar de lunchstop was. We hebben droog kunnen lopen de pas op. Het was klimmen, maar niet meer of steiler dan dat ik gewend ben in Oostenrijk. Het pad is rotsig en ook dat ben ik gewoon. Wat ik wel mis zijn mijn bergschoenen, de schoenen die ik nu aan had zijn goede wandelschoenen maar ze missen een harde zool waardoor je elk steentje voelt: ik kreeg echt vermoeide voeten hierdoor. Er waren gelukkig geen beekjes door te waden, dus ik hield warme voeten ook al waren ze nog steeds niet echt droog. Na een uurtje wandelen schat ik hoorde ik de helicopter. Door de bomen zag je er een schim van, maar daar ging Ingrid. Wel even zwaaien, maar ze zou mij dus niet kunnen zien.
De top van de pas was in nevels gehuld en het waaide er behoorlijk. Ik heb zelfs mijn fleecemuts opgedaan zo koud voelde dat aan. Weinig uitzicht was er boven en dat is gezien de foto's die ik gezien heb wel jammer. Bij het gedenkteken waaide het zo nog harder. Tom stond erachter te schuilen en een ieder van warme drank te voorzien. Hij moest nog een half uur en dan zou een van de dames het overnemen. Het was er koud en ben dus snel doorgelopen naar de Pass-hut. Deze heeft de naam vanwege het feit dat die op de pas staat, maar ook het feit dat je de hut zo voorbij loopt geeft een dubbele betekenis aan de naam van de hut. Een van dames van de groep is daadwerkelijk de hut ge'pass'ed en moest een klein stukje terug lopen. In de hut brandde een gaskacheltje wat wel warmte afgaf maar eigenlijk te weinig voor de grootte van de ruimte. Ik heb hier toch wel drie kwartier gezeten voordat ik weer verder ben gegaan. Veel gedronken en mijn lunch langzaam naar binnen gewerkt. Ik moest mezelf dwingen om te eten.
Hierna begon de afdaling. Was de steiging 700 mtr, de afdaling was 1000 mtr, langer dus en niet minder steil. Dalen gaat mij echter goed af en het was dan ook niet te moeilijk. Het duurde wel erg lang maar we liepen gelukkig uit de wind en het regende ook niet veel. Een groot gedeelte van de afdaling ging over houten trappen die daar gebouwd waren. Je daalt vele meters heel snel en heel makkelijk. Wel opletten want het was af en toe glad ondanks het gaas wat over de planken was gespijkerd. Omdat ik ook niet optimaal ben werd ik toch wel moe naar het einde van de tocht en mijn maag begon een beetje op te spelen. Je wilt je maagband van de rugtas wel losser maken maar dan krijg je het gewicht van de tas volledig op je schouders te dragen, ook niet geweldig. Dus maar volhouden. Doordat we ergens van het pad af moesten omdat er een boom was omgevallen, liepen we door de modder heen. Hierdoor is wat zand in de kousen gekomen en met natte voeten gaat dat op den duur dus schuren. Bij de hut had ik dan ook behoorlijk last van mijn hielen, de huid was daar stuk aan beide voeten. Nadat ik de tas in mijn kamer heb gezet, doordat Ingrid er niet was had ik deze geheel voor mijzelf, ben ik bij Tom aan gaan kloppen voor een 2de huidpleister. Ik wilde namelijk toch nog naar de ......waterval gaan. Ik voelde mij dan wel niet optimaal, maar door de hevige regenval zou deze wel geweldig om te zien zijn. Het is de hoogste van NZ dus de moeite waard, is verteld. Het is 3 kwartier lopen, zonder bepakking dus, maar ik ben niet geheel tot aan het eind gegaan. Je hoorde de waterval al van verre, wat een geluid, een zware donder. Toen ik hem in zicht kreeg ben ik gesopt heb een filmpje gechoten en ben weer terug gegaan. Later hoorde ik dat vanaf die plaats je de beste zicht op de waterval had, dus geen spijt achteraf. Wel was het zo dat bij de waterval zelf je de kracht van het water kon ervaren. Behalve dt je dus overspoeld wordt door een nevel van water, moest je alles vasthouden, zoals hod en bril, want anders werd dit weggeblazen door de wind die door het water werd veroorzaakt. 'sAvonds werd nog wel gevraagd wie naar de waterval was geweest en van de weinige die inderdaa waren gegaan was ik ook iemand die zijn hand kon opsteken ;-) Niet gek als je je niet goed voelt.
Het eten smaakte me wel, maar ik kon niet alles opeten, ik durfde ook niet zo. Alles wat ik binnen kreeg wilde ik binnen houden. Ik ben niet lang opgebleven en ben snel naar bed gegaan
Donderdag 8 januari
Ook deze nacht dreef ik weer van het zweet, ik ben op een handdoek gaan liggen, zo nat was ik geworden. Ook mijn kussen heb ik omgedraaid. Ook nu weer snel nog even onder de douche. Ik moest wel snel naar de wc en bleek dus aan de race. Dat belooft dus een interessante dag te worden ;-( Na het ontbijt voelde ik mij opgeblazen en ben weer even op de wc gaan zitten. Niet het leukste verhaaltje maar het hoort wel bij de ervaring van de tocht. Veel gas en weinig substantieels, maar erg lastig als je onderweg bent, kan je wel of niet veilig een wind laten. De tocht is dus 21 km lang, er is wel een morning tea na 5 1/2 mile maar de lunchstop is dus bij 'slechts' een overdekte plaats en geen warm drinken daar. Bij mooi weer kan je bij de rivier zitten maar het was geen mooi weer, het regende dus we zouden wel zien. Nadat alles weer in de tas gestopt was, de gedroogde kleren weer aan, de natte schoenen weer aan de voeten, ging ik weer op weg. De eerste 3 mile gingen wel goed, mr daarna kreeg ik toch wel weer behoorlijke aandrang. Wind, of toch niet? Ik heb de morning tea gehaald, of eigenlijk moet ik zeggen het toilet. En veel wind, maar volgens mij niets substantieels. Handen maar goed gewassen en thee gehaald in de Boat Shed. Het pad gaat hier onder het afdak door dus niet te missen. Ik heb mijn brood ook gedeeltelijk naar binnen gewerkt, het was hier nog aangenaam binnen, en bij de lunchstop neem ik mijn banaan wel. Als het dan nog steeds regent, loop ik direct door. Ik heb nog even met Emily gesproken en die heeft mij iets tegen diarree gegeven. Eens kijken of ik hiermee makkelijker de dag door kom.
Nog 4 1/2 mile tussen dit toilet en degene bij de lunchstop. Dat moet dus nog gaan. Ook nu viel de eerste miles nog mee, maar de laatste 1,5 dus niet. Af en toe stil staan om de aandrang de baas te blijven en dan weer snel verder. Ik had er goed de pas in en haalde heel wat medewandelaars in in mijn haast naar het volgende toilet. Er was ook een lichtpuntje, het was opgehouden met regenen en het zonnetje liet zich zelfs zien, al was het aarzelend. Het was weer mogelijk om af en toe te filmen en dat heb ik dan ook maar gedaan. Bij de lunchstop, ongeveer om 12 uur, snel de tas af gedaan en het modderpad naar het toilet doorgeploeterd. Weer veel wind, maar ook dat lucht enorm op kan ik je vertellen. Nog 3,5 mile en dan zou ik bij Sandflybeach zijn. De naam houdt wel een belofte in zich, het is droog de de sandfly's zijn weer aanwezig. Het zonnetje deed zijn best en ik ben wat langer gebleven bij de luchstop.
Hierna nog wat hangbruggen over en nog wat watervallen langs. Er was ook nog, wat Emily de wandelende rots noemde, de bell rock. Deze rots is door het donderende water uitgehold en door een speling van natuurgeweld op zijn kop op een paar andere rotsen terechtgekomen. Je kan er onder kruipen en an gewoon rechtop staan. Je ziet dan alleen nog ee par benen: wandelende rots. Je moet echt eronder kruipen en dat heb ik dus niet gedaan. Of iemand van de groep het heeft gedaan weet ik eigenlijk niet, ben ik vergeten te vragen. Er waren 2 jongens mee echt wel iets voor hen.
Er kwam iets onverwachts het pad opgewandeld. Het had iets vertrouwds maar ik kon het niet direct thuis brengen. Iets dichterbij bleek het Ingrid te zijn :-) Ze was met de boot meegekomen en was me tegemoet gelopen. Een geweldige verrassing! Ze had de dag daarvoor, na de helicotervlucht van een 15 minuten, veel geslapen. Ze voelde zich veel beter en is mij dus tegemoet gekomen. Lang stil gestaan hebben we niet, ik moest weer naar het toilet! Ze dacht dat ik nog een halfuur lopen ver was, maar het was maar 10 minuten. Ik had blijkbaar hard doorgelopen. Na de stoelgang heb ik rustig met Ingrid kunnen praten. De boot zou weer teruggaan na 45 minuten dus we hadden ruim de tijd. De zon scheen, maar vanwege de sandfly's zijn we binnen gebleven. Ze had de whiskey voor me megenomen, maar gezien ik niet echt lekker was heb ik maar een klein nipje genomen. Het smaakte me niet echt helaas, maar lief dat ze er aan gedacht had. De boot ging al snel, maar er moest eerst een officiele foto genomen worden bij het bord wat het einde van de track markeert. Deze kan je dan later op de avond kopen netjes in een map met wat andere foto's en een foto-cd van de Milford Track, dit voor 40 NZD. We zullen wel zien. Doordt Ingrid er ook was, konden we toch nog gezamelijk op de foto wel zo leuk!. Ik begon het koud te krijgen en omdat Ingrid er toch was heeft zij mooi wat foto's en filmpjes kunnen maken van de overtocht. Omdat het opgeklaard was kon je mooi alles zien en morgen weet je niet wat het weer is.
In de haven werden we snel door de hal geleid en de bus in die ons naar de Mitre Peak Lodge zou brengen. Dit duurt dus 1 1/2 minuut. Je bent langer bezig de bus in te komen dan dat deze er over doet om er te komen. We werden netjes verwelkomd door de host en naar zijn praatje over wat waar te vinden is wanneer het diner is e.d. konden we naar onze kamer. Ik heb daar meteen het bad, ja je leest het goed, een bad vol laten lopen en ben er lekker in gaan liggen. Ik heb de situatie uitgebuit dat Ingrid er al 2 dagen was en heb haar de was laten doen (in een echte wasmachine) de spullen in de droger en de schoenen in de droogruimte, hier mocht het wel, terwijl ik lekker in het bad lag. Nu wel een glaasje whiskey erbij, heerlijk.
Het feit dat we een bad hadden, komt doordat de lodge vroeger een hotel is geweest. We hadden ook ieder een eigen kamer, wat ook wel weer eens fijn is, zeker nu ik Ingrid twee dagen heb moeten missen. Nadat ik uit uit bad ben gekomen en aangekleed had zijn we naar beneden gegaan om bij de groep te gaan zitten, verhalen uit te wisselen en wachten op het diner. Iedereen was nieuwsgierig hoe het Ingrid was vergaan in de helicopter. Ze vond het een beetje tegnvallen het was maar een kwartier en door de mist boven de pas kon je ook in de heli niet veel zien van de omgeving. Verder voelde ze zich niet lekker en de heli schommelt ook wat als een boot, en dat hielp ook niet echt mee aan een positieve belevenis. Het diner was weer erg goed verzorgd garnalencoctail vooraf voor mij lamsbout en voor Ingrid zalm, en als toetje ijs met verse vruchten. Zowel Ingrid als ikzelf smaakte het goed, maar toch konden we beide niet alles naar binnen krijgen. Toch nog teveel last van onze maag. Ik was blij dat ik morgen een rustdag heb en niet direct ga duiken in het koude water. We zien dan wel of we het door laten gaan of niet.
Na het diner kwam de uitreiking van het certificaat. Iedereen krijgt dit als bewijs dat hij/zij het heeft volbracht, dit samen met de groepsfoto die aan het begin is gemaakt. Ook Ingrid heeft een certificaat gekregen, hoewel zij er een dubbel gevoel bij heeft. Ieder kreeg er een praatje bij en een geweldig applaus van de groep. Het werd een uitgelaten avond. Hierna nog even gekeken bij de foto van de fotograaf aan het eind van de tocht. Ingrid wilde deze eigenlijk niet kopen, maar ik wel en heb het ook gedaan. Je doet het maar een keer (waarschijnlijk) en dit is een mooi aandenken. De meeste zijn hierna naar de pub gegaan maar wij niet, wij zijn naar bed gegaan, ik was moe en wilde zo veel mogelijk rust nemen voordat ik ging duiken.
Vrijdag 9 januari
Om 7 uur werden we gewekt door een bons op de deur in plaats dat het licht aan gaat. We zouden een cruise op Milford sound krijgen en dee vertrok al om 9:15, weer geen tijd om uit te slapen. Iedereen moest zijn rugzak al inleveren, wij mochten hem nog een paar dagen langer houden en deze zelf terug brengen naar de shop in Te Anau. Het was weer een drukte bij het ontbijt en ook nu moesten we weer de lunch klaar maken. Wij hebben wat extra klaar gemaakt het was nl niet zeker of er ergens brood te kopen zou zijn. Ook wij moesten de Mitre Lodge verlaten, deze is speciaal voor de wandelaars en vanavoond komt alweer de volgende groep. Het was 'snachts weer hevig gaan regenen en het plensde nog steeds. We hoorden later dat ze de track voor het eerste deel, waar wij kniediep water door moesten, gesloten hadden. Het water was nu tot het middel zo hoog en het stroomde snel. Het was te gevaarlijk en ze brachten de mensen met de helicopter naar de volgende hut. Het deel over de pas was nog goed, maar ook het laatste deel was gesloten. Nu vanwege het feit dat de rivier het pad onbegaanbaar maakte. Ook daar werden ze met de heli overgebracht. Wij hadden dus nog geluk dat we het allemaal hebben kunnen lopen.
Na het ontbijt en het inleveren van onze lakens en de wandelstok gingen we weer in de bus naar de haven voor onze cruise. Het regende nog steeds dus veel watervallen maar met weinig zicht. Het was een mooie boot waar we gratis koffie en thee kregen en zelfs nog de mogelijkheid haddn voor een 2de ontbijt. Heerlijk croissantjes, geroosterd brood heerlijk beleg, prima verzorgd. Milford sound is de kortste fjord van de fjords van Fiordland. Nee geen typefout het is een fjord, maar de streek heet fiordland, waarom? geen idee. Het tweede is dat de namen van de fjorden eigenlijk 'sounds' zijn, Milford Sound, Doubtful Sound enz. maar 'sound' is een verkeerde benaming. Een 'sound' is eigenlijk een dal van een rivier wat door de zee is ondergelopen, stijging zeespiegel of daling van de bodem, maar de sounds hier zijn gevormd door gletchers tijdens de laatste ijstijd en zijn daarom fjorden. De wanden zijn daarom veel stijler hierdoor. De mensen wisten vroeger het verschil niet, vandaar de verkeerde benaming en ze hebben dit zo gelaten.
De cruise duurde ruim 2 uur en vertelde veel over waar we langs voeren maar door de regen zag je dus niet zo veel. Na het einde gingen we dus weer de bus in en werden wij bij Mitre Peak Lodge afgezet. De rest ging door naar Te Anau of Queenstown. Het afscheid was hartelijk maar pijnlijk definitief. Altijd weer vreemd om naar een tijdje met een groep te zijn opgetrokken om dan weer samen te zijn. Lekker en toch vreemd. We zijn naar Milford Sound Lodge gebracht door de host. Het regende nog en kwam ons wel goed uit. Behalve dat ze kamers verhuren is er ook een kleine camping, maar met sandfly's voor de deur en de regen op je dak niet echt een lekkere plek. Wij hadden hier al een kamer geboekt, maar blijkt een dorm room te zijn voor 4, met 2 stapelbedden. Helaas niet meer te veranderen. Nu zijn we wel gewend de laatste dagen aan het slapen op een kamer met anderen maar dit zijn dan weer 'vreemde' mensen en je weet niet wat je krijgt. Voor de 2 nachten dat we hier hebben geslapen hebben we uitermate geluk gehad, beide keren 2 personen die zachtjes deden bij het naar bed gaan en geen gesnurk! Wij moesten er al om 7 uur uit en hebben ook maar zachtjes gedaan, hoewel de wekker wel afloopt.
Wij hebben de rest van de dag op mijn verzoek niets gedaan. Ik heb wat zitten te typen aan mijn vorig verslag, ik liep en loop dus erg achter (nu is 17 januari!), en dat was het echt wel. Ingrid begon ze enigzins te vervelen, maar er was een zekere Mark uit Nederland en heeft lekker lang met hem gekletst. Ook nu zijn we weer vroeg naar bed gegaan. Het eten is goed gevallen en we gaan duiken morgen! Het was ondertussen ook opgeklaard en de zon ging schijnen. We hopen dat het tijdens de komende 2 dagen ook zo zou zijn, maakt het duiken vel aangenamer.
Zaterdag, 10 januari
Vanochtend het bed uit geslopen en in de keuken gaan eten. Bij de receptie hadden ze gezegd dat we om 8:30 hr opgehaald zouden worden, dus we hebben nog wel de tijd om rustig aan te doen. We hebben zelfs ontbijt besteld bij de receptie, muesli met melk. Zo krijgen we nog wat anders binnen dan alleen brood. Gisteravond hadden we al de tassen ingepakt met de dingen en handdoeken (van de lodge, voor 1 dollar gehuurd, evenals de lakens en dekbed trouwens) die we voor het duiken nodig hebben. Deze zijn we nog stilletjes gaan halen en zijn in de lounge gaan zitten totdat we opgepikt zouden worden. Om 8:15 stond Alex al voor onze neus. Alex blijkt onze duikgids te zijn. Hij komt uit Egypte, heeft meer dan 5000 duiken achter zijn naam, heeft 15 jaar al duikgids in Hugharda gewerkt en woont sind 2 jaar in NZ. Hij is al wat ouder dan wij, heeft gedoken bij de marine, heeft ook offshore gedoken in de olieindustrie (geen saturatieduiken) en heeft zowat alle padi en andere type certificaten. Met andere woorden een zeer ervaren duiker en gids. We waren deze ochtend met 6 duikers, waarvan 2 minder ervaren.
Wat het duiken hier in de Sounds zo bijzonder maakt is het zoete water wat op het zoute water drijft. Vanwege de hoge regenval, +6mtr per jaar!, ligt er altijd een laag zoetwater wat van de bergen afloopt op het zoute water, varieerend van 20 cm na een langere tijd zonder regen tot wel 10 mtr aan toe. Het water neemt veel tanine op vanaf het bos op de bergen en is daardoor altijd bruin van kleur. Hierdoor wordt veel licht weggevangen wat het onderwaterleven, plantaardig en dierlijk, het idee geeft van werkelijjk diepwater. Hierdoor vindt je o.a. zwartkoraal op 15 meter diepte ipv 80-100 mtr. We zijn dan ook heel benieuwd hoe het onderwater is.
Vanwege het weer van de afgelopen tijd zijn we aan 1 kant van de Milford Sound gaan duiken, daar was de laag met zoet water 'maar' 3 mtr tegen 7 mtr aan de andere kant. Na een boottocht van ca. 45 minuten waren we op de plek aangekomen van onze eerste duik. De zon scheen volop waardoor het lekker warm werd en we ook meer licht onder water hebben. Een perfecte dag om te duiken! Alex drong aan dat we snel zouden bekijken of we onderwater konden komen, maw of we genoeg lood om hebben. Het zoetwater is nl koud, maar 8 grd, terwijl het zoute water veel warmer is, wel 15 grd. Als we te lang in het zoetwater rondhangen koel je te veel af. Nadat iedereen uitgertrimd was, gingen we onder. Het zicht is minimaal, zeg een armlengte, en je zag alleen je buddy, de rest was niet zichtbaar. Op de scheiding zoet/zout werd het nog erger; het water is hier olieachtig, denk aan suiker in je kop thee, en het zicht werd gereduceerd tot 10 cm. wat je makkelijjk desorienteerd. Maar je kreeg al wel warme voeten en even later werd het zicht 15 mtr heel bijzonder. Je zag ook iedereen weer. We kwamen op een zandbodem terecht en de onervaren duikers maakte het zicht weer slecht door alles op te dwarrelen. Alex gaf aan dat we op weg gingen en hierna werd het wel wat beter. Alleen de 2 met weinig ervaring bakte er weinig van. Alx heeft ze iets later dan ook letterlijk aan hun flessen vastgehouden. Hij zwom boven deze 2 en het leek alsof hij 2 boodsschappentassen vasthad. Ik neem mijn petje voor hem af, wat een conditie en een duikervaring heeft die man.
Zwartkoraal was er veel aanwezig en blijkt dus wit te zijn. De poliepen zijn wit, net een kerstboom. Het 'skelet' is zwart, en als je iets boven water brengt is dat wat je ziet, vandaar zwartkoraal. Verder vele vissen, onder andere haaien, bijzondere zeesterren en zovoort. We blijven maar 25 min onder water vanwege de kou en iets grotere diepte (18 mtr). Ik voelde me goed maar Ingrid had het koud. Aan boord hebben we thee gekregen en koekjes (energy, energy riep alex) en we konden in de zon zitten. Ingrid bleef het koud houden en ik gaf haar het advies om NIET de 2de duik te maken. Morgen gaan we nog een keer duiken, waarom jezelf dan pesten en je miserabel te voelen. De 2de duik was langs een wand, wat het afdalen vergemakkelijkte omdat je een houvast had. Ook nu hingen weer de 2 aan Alex zijn armen te hangen. Wat ik vreemd von is dat het meisje een fototoestel bij zich had, waardoor ze niet op het duiken en alles wat daarmee te maken heeft lette, maar zich fixeerde op het nemen van foto's. Maar goed, ook dit was een interessante duik, met grote takken zwartkoraal en allerlei ander onderwaterleven. Ik ken geen van de vissen of andere beesten, behalve dan dat het zeesterren zijn, zeekomkommers e.d. maar dat is het dan ook wel. Straks maar aan Alex vragen en/of opzoeken op de kaart die hij bij zich heeft.
Ook nu zijn we 25 minuten onderwater. Eenmaal aan boord moesten we wel alles opruimen maar ons duikpak aanhouden. We gaan nog ergens aan land bij een waterval, waar we konden 'douchen' en er zijn 2 poeltjes met water waarvan 1 warm water zou hebben. Met en roeibootje zijn we aan land gekomen en we zijn naar de waterval gelopen. Hier moesten we een klein beetje klauteren en konden onder de waterval staan. Ingrid had zich al omgekleed en heeft wat foto's genomen. Hiern zijn we naar de warme poel gegaan. We mochten er nog niet in maar vanwege de foto en moesten tegelijkertijd een sprong maken. 1, 2, 3 en plons. Brrrrrr, het water was dus niet warm maar ijskoud. Alex had de grootste lol, en wij hadden het koud. Maar goed dat de zon schijnt ;-) Hierna weer naar de boot, omkleden terwijl deze weer naar de haven vaart en genieten van de omgeving. Nu met de zon is het duidelijk anders dan in de regen. Wel veel minder watervallen. Goed om beide zijde van Milford Sound zo mee te maken. De boot moest nog wel gespoeld worden, en deze werd met de boeg onder een waterval gedrukt. Als je nu achterop stond werd je dus drijfnat. Ik had Ingrid net naar binnen geroepen anders was ze nu boos geweest schat ik zo in.
Aan de wal werden we naar de pub gebracht. Wij blijven dan wel in Milford maar de anderen moesten weer naar Queenstown. Echter vanaf de laatste duik moesten ze 4 uur blijven voordat ze weer terug zouden gaan. Goed om het logboek in te vullen en zo, maar voornamelijjk omdat de weg over een pas gaat van 1000 mtr en het een veiligheidsstop is voor de lagere druk op die hoogte. De gidsen willen voorkomen dat we de duikziekte krijgen. Wij zijn ook in de pub blijven wachten en werden na de 4 uur netjes weer bij de lodge afgezet. Hier hebben we weer wat rondgehangen en ik heb nog wat aan het reisverslag gewerkt. Na het eten zijn we vroeg naar bed gegaan, morgen moesten we al om 8:05 klaar staan, en omdat we dan mee terug gaan naar Te Anau moesten we alles in de tassen hebben zitten.
Zondag, 11 januari
Zeven uur liep de wekker af en meteen het bed uitgegaan. We zijn maar eerst gaan ontbijten zodat de 2 andere het minst last van ons hadden. Hierna de tassen gehaald en in de lounge weer op Alex en Dave gewacht. Ze waren er inderdaad om 8:05 maar we konden nog wel even blijven zitten, ze moesten nog 4 andere zoeken die ook hiervandaan mee gaan. De groep van vandaag was wat groter, 10 mensen waarvan 1 snorkeler. De eerste duikstek was nu op zee, net buiten de Milford Sound. Het was extreem kalm op het water en ook op zee was er eigenljk geen deining. Hierdoor konden we goed het verschil zien tussen duiken op zee en in de Sound. Na een 1.5 uur varen waren we op de plek aan gekomen waar we onder water zouden gaan. De meeste hadden duidelijk vaker gedoken dan die 2 van gisteren. Ingrid voelde zich goed en ik maar zo-zo. Of het nu kwam door een andere maat van mijn trimvest of iets anders, ik kreeg mijzelf niet echt onder controle, ik bleef me onrustig voelen. Ingrid zei later toen we boven waren dat ze het al opgemerkt had. Toch heb ik wel een plezierige duik gehad. Het onderwaterleven is hier duidelijk anders, meer kelp, geen zwartkoraal e.d. maar het normale zeeleven. Ook nu zijn we op ongeveer 18 mtr blijven duiken voor 25 minuten. Toen we boven kwamen werd het water net aan het oppervlak net weer een beetje olieachtig, blijkbaar was er net een uitstroom van zoetwater op deze plek.
Hierna zijn we weer de Sound opgevaren en weer naar de wand gevaren waar we gisteren ook gedoken hebben. Nu zijn we de andere kant op gezwommen. In een spleet zaten 2 gigantiche crayfish, oftewel kreeften. Prchtig om te zien hoe ze met die grote sprieten zenuwachtig heen en weer bewogen. Verder hebben we een grote 11-armige zeester gezien en weer min of meer dezelfde vissen e.d. Ook nu weer voelde ik me onrustig, koud en onconfortabel. Eenmaal boven zorgde ik ook dat ik er als eerste uit was. Ingrid voelde zich uitstekend, precies het omgekeerde van gisteren dus. Ook nu gingen we weer naar de waterval om te douchen en het 'warme' poeltje in te springen. Ik ben nu niet mee gegaan, ik voelde me echt niet lekker, Ingrid is nu wel mee gegaan. Ze zei later dat de hoeveelheid water nu veel minder was dan gisteren. Zo snel gaat het dus als het niet regent, dit was voor ons al de 2de dag met zon! Ze is ook het koude poeltje ingesprongen en heeft nu Alex aan de hand meegenomen zodat hij ook het water in moest ;-) Hierna weer met de boot onder de waterval, en er stonden nog 2 op het achterdek, gelukkig zonder zich omgekleed te hebben, en die werden dus overvallen door het water wat over de boot kwam. De schipper had gezien dat ze daar nog stonden en heeft bewust de boot wat verder onder de waterval gevaren :-)
Ook nu weer naar de pub, maar nu bleven we daar niet zo lang. De anderen bleven nog een dag in Milford Sound en wij waren de enige die nu mee gingen naar Te Anau. Echter omdat de groep groter was dan gisteren moesten er meer duikflessen opnieuw gevuld worden. Alex ging Dave helpen. Hij heeft ons bij de lodge afgezet en zou ons daar weer oppikken. Mark was daar ook weer en hij had die dag vanalles gedaan: helicoptervlucht, cruise op de Milford Sound en hij is naar het Observetary gegaan, een metalen constructie in de Sound gebouw waarmee je via een trap 25 meter onderwater kan komen. Je kan dan achter glas het onderwaterleven zien, ook het zwartekoraal. Ik heb zijn foto's gekopieerd op mijn laptop zodat ik toch nog wat foto's heb van onderwater. Maar nu ook van Milford Sound vanuit de lucht!
We hadden verwacht dat Alex om ongeveer 4 uur ons zou komen oppikken, we hoefden ook nu maaar 4 uur na de laatste duik in Milfor te blijven. Het werd al half vijf en hij was er nog niet. We maakten ons ongerust at hij ons vergeten was en zijn bij de receptie gaan vragen of zij konden bellen. Dat hebben ze gedaann en het duurde nog een klein kwwartier voorat zij er zouden zijn. Wij dachten dat ze terug van de pas moesten rijden, maar het bleek dat het vullen van de flessen langer duurde dan ze hadden verwacht. Maar Alex zei dat hij Queen Beatrix (Ingrid) niet vergeten was. Hierna dus de lange weg naar Te anau, over de pas. Dave had duidelijk haast. Hij was aan het mopperen op elke auto die niet net zo hard red als hijzelf. Hij was echt aan het bumperkleven. Ingrid en ik hielden onze adem in, als dat maar goed gaat! We zijn er gekomen dus het is goed gegaan, maar we zaten niet echt rustig achterin kan ik je vertellen. Maar goed, na een 2 uur rijden werden we voor de deur van ons B&B afgezet. We kregen hier een warm welkom van Ray de host. Hij was erg nieuwsgierig hoe we het hadden gehad. Hij vond het jammer dat Ingrid niet het geheel heeft kunnen uitlopen maar tegelijkertijd verstandig dat ze met de helicopter is gegaan.
We kregen weer dezelfde kamer. We hebben wat fietstassen uit de garage gehaald en alvast wat omgepakt. De rugtassen gingen morgen niet mee op de kayaktocht. We dachten dat onze kleine tas en een plastic zak makkelijker was in de kayak. We hebben hierna lekker gedouche en zijn opgefrist uit eten gegaan. We voelden ons goed en vonden dat we dat wel verdiend hadden. Het was heerlijk en het smaakte ons goed. Het was niet veel, maar voortreffelijk klaargemaakt. Ik heb haas gegeten en Ingrid vis. Alles ging op en dat was voor ons een goed teken. Zou het vervelende gevoel nu over zijn? We zijn vroeg naar bed gegaan want morgen werden we weer vroeg opgepikt, 7:15. We mochten vroeg ontbijten, ze zou al om zes uur in de keuken zijn.
De rest lezen jullie weer de volgende keer, als ik nu dat ook nog moet typen, en dat gaat bij mij niet snel, dan kunnen jullie nog 3 dagen wachten op een verslag. Het regent nu in Queenstown waar we zitten, dus ik ben blij dat ik het tot zover heb kunnen afmaken.
Ik ben wel benieuwd hoe en wat jullie van de verslagen en avonturen vinden. Van de familie hoor ik dat wel maar vooral van de tennis- en trimgroep is Ingrid erg nieuwsgierig