Het vijftiende verslag, thuisreis
Woensdag, 25 februari, de dag dat we echt naar huis gaan
Weer vroeg op en snel ontbeten. We werden om 6:40 opgehaald en nu niet door een grote bus maar een normale auto. Deze chauffeur was praatziek en vertelde van alles onderweg. Zo leerde we dat de naam van het eiland waar we hadden verbleven, Nanuya Lailai, het kleine eiland betekende. Dat de gaten in de weg door de grote overstroming van januari zijn veroorzaakt en dat het water soms wel tot 1,5 mtr hoog stond. Dat ook filmsterren uit holywood een huis hebben op het Denerau resort. Dat er een orchideeën kwekerij is bij de bergen waar ALLE orchideeën uit de wereld staan. En zo ging hij maar door. Op het vliegveld moesten we meteen inchecken. Gelukkig was de rij maar kort, dachten we. Dat op zich klopte wel, maar het duurde een eeuwigheid voordat je aan de beurt was!
Het vliegtuig vertrok wel netjes op tijd, 8:45, en 3 1/5 later landde we alweer op Auckland, Nieuw Zeeland, 14:45 lokale tijd. We wilden hier nog gauw wat souveniertjes kopen, zoals Manuka honing. Dit ging echter niet door. We konden het wel kopen, maar we hadden nog een overstap in Hong Kong te gaan en daar moesten we weer door de douane. Met de nieuwe international regels zouden we dan de honing, vloeibaar dus onder de strenge regels, moeten afgeven. Dat was wel balen. We dachten op deze wijze een aantal dollars uit te sparen door ze belasting vrij te kopen, maar nu hadden we niets! Aan boord van de Boeing naar Hong Kong was het druk. Zo te zien waren alle stoelen bezet. Het vliegtuig vertrok iets te laat, maar heeft die tijd onderweg voor de helft in kunnen lopen.
11 Uur zitten is een lange tijd. Je wordt wel bezig gehouden doordat er van alles wordt geserveerd, maar het blijft 11 uur in een kleinen ruimte. Het is ook nog dag, ook volgens je eigen gevoel, dus van slapen komt niet echt veel. Ja een beetje dommelen maar dat is het dan ook. De films zijn gelukkig wel ruim voorhanden en daar heb ik maar een keus uit gemaakt. Een chinese vechtfilm met Engelse ondertiteling. Maar ook aan deze lange zit kwam een eind en om 19:30 lokale tijd stonden we aan de grond. Hier hebben we 4 uur overstaptijd, dus lekker de benen kunnen strekken. Dat is ook wel nodig want het 3de deel is weer 11 uur vliegen! Hier in Hong Kong heeft Ingrid wel honing kunnen kopen. Wel wat duurder dan in NZ. Ik heb de gelegenheid aangepakt om wat whiskey te kopen. De dames van de shop zijn nog wel gaan informeren of we dit nu wel konden meenemen. Maar omdat we nu rechtstreeks op Amsterdam vlogen en niet meer hoefden overstappen was het geen probleem.
Ik heb hier ook nog wat kunenn internetten. Er was een gratis hotspot, en heb nog wat mailtjes verstuurd zodat men aan het thuisfront al wiost dat we in ieder geval veilig in Hong Kong waren geland. Veilig, want bij het kijken op NU.NL las ik dat er net de dag ervoor op Schiphol een vliegtuig was verongelukt. Maar niet vertellen aan Ingrid dacht ik nog, zit er in iedergeval 1 een beetje rustig in het vliegtuig straks. Zitten we dus te wachten bij de gate om aan boord te gaan, komen er een paar Nederlanders achter ons zitten. Beginnen ze dus te vertellen dat er een vliegtuig is verongelukt op Schiphol. Daar blijf je dan met je goede bedoelingen.
De 11 uur naar Amsterdam waren een verschrikking. Ik kon mijn draai niet vinden en ook Ingrid was onrustig. Veel geslapen hebben we niet, denk ik. De tijd leek te kruipen. Mijn benen begonnen te kriebelen zolas je wel eens snachts hebt. Dan ga ik al;rijd een stukje lopen in huis, maar hier was het lastig. De man op de 3de stoel aan de rand van het gangpad sliep wel en om hem ieder keer wakker te maken is ook niets. Dus maar weer een andere houding zoeken etc. UIteindelijk maar een film gaan kijken, maar ik weet niet meer welke. Blijkbaar dus toch te moe geweest om indruk te maken.
Eindelijk kwam Amsterdam in zicht, het licht ging aan en iedereen werd weer wakker. We kregen zowaar nog een ontbijt geserveerd, o.a. met vers fruit en een omelette. Na wat koffie werd ik wel wat wakkerder. Buiten was het nog wel doonker maar niet echt bewolkt. Je kon moor de lichtjes beneden zien. Filmen is tijdens de landing verboden, maar ik denk dat ik toch een paar mooie shots heb kunnen maken ;-) Eindelijk aan de grond om 6:05. Dan waren we nog niet bij de pier en uit het vliegtuig, maar toch. Maar een kwartiertje later konden we dan toch van boord. Nu maar eens zien of de bagage niet is zoekgeraakt. In Schiphol moet je eerst de ellenlange pier af voordat je een beetje in de buurt komt van de trappen en lift naar de bagagehal. Daar begint dan het lange wachten op je bagage. We zouden worden opgehaald door Saskia en Ingrid ging vast kijken of ze er al was terwijl ik een oogje op de bagageband zou houden. En ja hoor de plunjezakken kwamen snel na elkaar de band op. Ik had ze net op het karretje geladen toen Ingrid er kwam aanlopen. Ze had nog niemand gezien.
Door de douane ging ook goed, niet aangehouden gelukkig. Ingrid had wat schelpen mee genomen en we waren niet zeker of deze wel toegestaan waren. Dat weten we nu nog niet, maar ik vind het prima zo :-) Aan de andere kant van de deuren stonden vele mensen te wachten, maar geen Saskia. We zijn iets verder gelopen, en we zouden net gaan bellen waar ze was toen ik haar zag staan. Met mijn moeder! Dat was een verrassing. Die moest dus vroeg zijn opgestaan en dat is niets voor haar. Ja Sas, ik weet het, jij moest nog veel vroeger op en ook jij bent geen ochtenmd mens.
Na een hartelijke begroeting en nog net geen traantjes zijn we naar de auto gelopen. Koffie zouden we bij mijn moeder thuis krijgen, nu was het zaak om voor de file Amsterdam uit te komen. Dat is wonderwel goed gelukt, geen noemenswaardige vertraging. En wat ik verwachtte, moeders had gebak gehaald. We zijn tot 9:00 uur gebleven en hebben natuurlijk allerlei verhalen verteld over onze belevenissen en vragen beantwoord. Ook hebben we Saskia haar verjaardagscadeau hier gegeven, tenslotte was zij dertig geworden toen wij nog in NZ waren. Mijn moeder heeft haar souveniertje gekregen, een waaier uit Fiji, zodat ze van de zomer haar wat koelte kan toewuiven. Onderweg naar Oosterhout werd het wat stiller in de auto. De vermoeienissen van de reis begonnen hun tol te eisen. Een maal thuis bleek er niet veel te zijn veranderd. Het huis zag er nog net zo uit, de tuin nog steeds leeg, maar de kasten en koelkast waren enigzins gevuld. Saskia had voor ons boodschappen gehaald zodat we vandaag te eten zouden hebben. Zij is niet zo lang meer gebleven en Sas, ook hier vandaan nog een keer: BEDANKT!
Wat hebben wij toen nog gedaan? Oh ja, de plunjezakken op zijn kop gezet, de meest vuile zaken eruit gehaald en in de wasmachine gestopt. De rest op een hoop laten liggen voor de volgende wassen die er nog aan gaan komen. Maar een goede gewoonte die we er op na zijn gaan houden, 1 was per dag. Dan heb je toch nog een beetje het gevoel van vakantie. Ingrid was nog steeds zwaar verkouden en is 'smiddags naar bed gegaan. Ik ben op gebleven, om zo snel mogelijk in het ritme te komen, maar had wel moeite om wakker te blijven.
Thuis had ik wel een mail ontvangen vanuit NZ, de dozen stonden nog bij het reisbureau en of ze die nu weg mochten gooien? Dat leek me geen goed idee omdat de fietsen erin zitten. Dus gauw een mailtje naar het bedrijf wat dit zou regelen. Wat blijkt, hij had gedacht dat ze daar wel goed stonden want er was nog geen container voorhanden waar ze in mee konden. Dat was toevallig de volgende week en dinsdag zouden ze worden opgepikt. Als hij ze eerder had opgehaald dan had ik opslagkosten moeten betalen. Later kreeg ik nog een mailtje dat de fiesten inderdaad zijn opgepikt en weer later de melding dat ze op 25 april in Rotterdam zouden aankomen. Dat was dan toch wel weer een opluchting. Nu nog maar zien of ze net als op de heenweg goed de reis doorstaan.
Een ding wil ik hier nog kwijt. Ik hoor van verschillende kanten dat we blijkbaar erg veel regen hebben gehad. De verhalen staan daar vol van. Ik zou werkelijk de verhalen moeten terug lezen, maar wij hebben niet het gevoel dat de vakantie is verregend of dat we extreem veel regen hebben gehad. Ja, tijdens de Milford Track, maar dat wisten we dat we daar dat risico zouden lopen, tenslotte valt daar 11-16 mtr water per jaar. Maar we kijken terug op een zeer geslaagde vakantie!.