Het negende verslag, Cromwell tot Dunedin, kerstmis!
Zondag, 21-12-2008, Cromwell naar Omakau via de Otago Central Rail Trail
Gisteravond zijn we uit eten gegaan. Het was koud en nat en we hadden beide geen zin om eerst boodschappen te doen. Het was 8.5 gr. dus inderdaad KOUD. Daarvoor kom je in de winter naar NZ om van de zomer te genieten! Het is wel uitzonderlijk zeggen ze hier, maar wij zitten er mooi mee. Na het eten zijn we zelf koffie gaan zetten in de nu wel bekende keuken. Er waren Zweden aan het eten die net waren aangekomen. Zij zijn met de auto die daag over de Lindis Pass gekomen, waar wij 2 dagen geleden hadden gefietst: ER LAG SNEEUW OP DE PAS. Ik had wel geleen in een krant dat de sneeuwgrens naar de 1000 mtr zou gaan, maar dat klopt dan ook wel. Ik weet niet of ik nu blij ben dat ik de pas zonder sneeuw heb gezien, want dat heeft ook wel weer wat.
Om ca. 21:20 hr was het zomaar droog! De wolken trokken omhoog en op de bergen rondom ons lag sneeuw. Zelfs de zon was even te zien, dwz hij scheen tegen de wolken aan. Nu maar hopen dat de regen ook bij het ontwaken nog weg is. En ja hoor, om 6:30hr was het nog steeds droog, je kon stukjes blauw tussen de wolken zien, dus toch maar goed dat we gisteren niet zijn gaan fietsen. Het was nog wel stervens koud. We hebben dan ook onze vesten aan gedaan op de fiets net als onze dikke handschoenen. We twijfelden nog of onze beentjes warm genoeg zouden zijn, maar dat hebben we maar gegokt. Wel hebben we allebei dikke sokken aangedaan, koude voeten op de fiets zijn moeilijk weer warm te krijgen. Om 8:30hr zaten we op de fiets, en ja hoor, het begon weer te waaien en natuurlijk tegenwind. Niet zo sterk als de dagen ervoor maar toch sterk genoeg om er last van te hebben. Ook bergje af moest je weer trappen om vooruit te komen. Voordeel had het ook wel en dat is dat we het snel warm hadden ;-) Na een uurtje te hebben geploeterd hebben we even pauze gehouden en de vesten konden uit. De zon was goed doorgekomen een dat merkte je goed aan de temperatuur, gingen we vanochtend met 11 graden opweg, nu was het alweer 20. Je hebtr de hele range aan kleding nodig hier in NZ, ik had nog de hoop dat een en ander naar huis gestuurd kon worden.
Bij Clyde hebben de Rail Trail opgepakt, of eigenlijk is hier de start/finish van het spoor, het andere eind is in Middlemarch waar we over 2 dagen zijn. We fietsen de 15 km in 3 dagen, zodat we tijd genoeg hebben om alle dingen onderweg ook nog te gaan bekijken. Het is wel een gek begin. Je verwacht dat als jee bij het oude stationnetje komt nu en museum, dat daar ook de tocht begint. Maar nee, dat is zo'n 1.5 km verder. Maar goed, we hebben het gevonden, was niet zo goed aangegeven, en zijn echt nu aan deze tocht begonnen. Ze hebben de rails en bielzn allemaal verwijderd en de stenenbedding met een dikke laag zand en grind opgevuld, gravel noemen ze dat hier. Door de regen is de ondergrond lekker hard, het water blijkbaar goed af want nergens zijn eigenlijk plassen water van enige betekenis. We fietsen ook nu naast elkaar, wat op de weg door het verkeer niet mogelijk is, wel zo gezellig, kan je normaal praten met elkaar in plaats te moeten schreeuwen naar iemand achter of voor je. De hele weg gaat zo ongever omhoog, maar nergens steil en meer dan 2 % dat konden de treinen van vroeger niet trekken. De wind was bij Clyde ook opeens weg gevallen, dus een lekker ontspannen fietstocht was het vandaag. De oude spoorlijn brengt je door mooie gedeeltes van dit deel van NZ. We hebben 3 viaducten van enige betekenis gehad vandaag, mar nog niets spectaculairs. Het was wel erg mooi, hele stukken stonden vol met tijm langs het 'spoor' en dat kon je goed ruiken. Nu staan we dan in Omakau op een camping met zicht op berggenn in de verte waar de zon op schijndat d sneeuw goed doet oplichten. Op je stoeltje voor de tent met een glas wijn, vogeltjes die zingen en GEEN verkeer, dat is genieten.
Vandaag ongevver 60 km gefietst mt iets meer dn 330 hoogtemeters
Maandag, 22 december, Omakau naar Ranfurly
Vanochtend bleek dat ik de tent niet goed had aangespannen gisterenavond. De binnentent stond slapjes en ik dacht door de scheerlijnen aan de voorkant aan te trekken dat opgelost te hebben. Op zich klopte dat wel alleen de buitentent ligt da bijna op de binnentent. Vanochtend dus niet meer bijna waardoor alles lekker nat is geworden. Het was koud geworden en er was veel condens op de tent, vandaar. Het leek ook niet zo'n mooie dag te worden als gisteren, het was zwaar bewolkt en van de bergen van gisteren zag je niet veel meer. Eerst maar ontbijten dan de tent inpapkken e.d. misschien klaart het wel op. En ja, aan de horizon zag je de wolken langzaam verdwijnen en een blauwe lucht tevoorschijn komen. De beheerder van de camping zei dat het 25 graden zou worden, maar het was nu nog maar 15gr. Dus maar weer de vest en beentjes aan. Deze konden toch alras weer uit, want het klaarde heel snel op en de zon is al behoorlijk sterk. Dit was de tweede dag op de Rail Trail. Vandaag komen door 2 tunnels en over een mooi viaduct. Verder is de omgeving nog steeds adembenemend mooi.
De eerste tunnel kwam al snel. Deze was 203 meter lang en bleek niet een rechte lijn te bespreken. Je kon ook naar boven klauteren boven de ingang, dat heb ik dus gedaan wat ook een mooi uitzicht geeft op de kloof waardoor we heen zijn gegaan. Eerst nog maar een boterhammetje gegeten en toen de tunnel in. Thomas zou nu jaloers zijn geweest op ons lamp met dynamo. Je ogen zijn echter niet op tijd gewent aan de duisternis en je ziet dus echt niets ondanks je lamp. Ik reed dan ook bijna tegen een tegenligger op! De 2de tunnel was duidelijk minder lang, je kon de uitgang al direct zien. Een hoop en moeizaam werk in die jaren (1800) stel ik mij zo voor. Nu komt het mooi uit al dat werk, het brengt ons nergens in moeilijkheden met stijle klimmen, 2% is h=echt het maximum. Het is soms toch wel wat zwaar, maar dat komt omdat we nogal wat meesjouwen en dat over een gravelweg die regelmatig met grove stenen en los grind is bedekt. Het ander hoogtepunt van vandaag was een brug, de Poolburn Viaduct. Deze staat op gemetselde pilaren en is 37 meter hoog. Dat lijkt niet zo hoog behalve als je ernaast staat. Voor de rst was het mooi, mooi weer en goed te doen. We hebben over de 60 km ruim de tijd genomen en hebben heerlijk genoten. Op het laatst werd het wat zwaarder tegen de tijd dat we het hhogste punt van de Trail bereikte, 610 mtr, maar dat komt voornamelijk door het losse gravel. Hierna nog 17 km naar beneden naar Ranfurly, konden we wat van de tijd goedmaken het was een rechte lijn naar beneden en niet veel meer aan interessantt landschap. In ieder geval niet in vergelijking met wat we al gezien hadden.
Voordat we naar de camping gingen hebben we ons eerst getrakteerd op een heerlijk vers ijsje. Toen gauw boodschappen doen en naar de camping. Tent opzetten, douchen en de was doen.
Een tocht dus van 60 km met 412 hoogtemeters. Morgen zullen er niet veel hoogtemeters bijkomen, het gaat merendeels bergafwaarts
Dinsdag 23 december, van Fanfurly naar Middlemarch
Vandaag zijn we eerder opgestaan dan gisteren, maar we waren maar een half uur eerder opweg. Blijkbaar toch lang gdan over ontbijten en inpakken. Nu hadden we geen haast, het was maar 60 km en alleen maar bergafwaarts, maar we wilden lekker vroeg opweg en in alle rust aan de tocht beginnen. Wat een mooie ochtend met volle zon je dan al tot rust brengt en geen haast hoeft te hebben omdat alles nat zou worden.
We hebben de hele dag de volle zon gehad! Het was wel warm, tegn de 30 graden, maar met een fris windje en bergafwaarts een ideale combinatie. De eerste 10 km waren wat saai, een rechte weg door een vallei heen, met in de verte bergen om je heen. Wat wel bijzonder was, is dat op de bergen links van ons een smal wolkendek lag met af en toe een sliert die er overheen kwam als een dikke wollen deken. Het werd al snel veel interessanter. We kwamen door meer bergachtig terrein waar het 'spoor' zich door heen slingert en snijdt want de bergwanden staan soms dicht naast je met nog steeds vallende stenen. Hoeveel zou een helm helpen als dat gebeurt als je er net onderdoor fietst, is een vraag die mij zo af en toe wel bezighoudt. Na een ruime 30 km kwamen we door een kloof te rijden, of eigenlijk reden we op een van de wanden die ze uitgehakt hadden met de rivier die dit alles had uigesleten ver beneden ons. De 32 mtr hoge Prices Creek Viaduct was prachtig en vlak daarna kwam alweer de Prices Creek Tunnel. Deze was 'maar' 152 mtr lang je kon om de bocht het licht van de uitgang al zien. Hij was wel nagenoeg geheel gemetseld, blijkbaar is de 'rots minder rotsig' dan het aan de buitenkant er uit ziet.
Bij Hyde hebben we een ijsje genomen in het hotel op de kruising met de weg. Het staionnetje was 2.5 km verder. Dit omdat bij het plaatsje zelf er geen vlak stuk te vinden is om een station te bouwen, zeker niet als er nog een draaiplateau voor de stoomloc's bij komt. Het leuke van het staionnetje is, is dat het er nog staat! samen met rails wagonnetjes en wissels. Het draaiplateau is er niet meer, maar het geeft je nu echt het gevoel dat je een Rail Trail aan het rijden bent. Vanaf dit punt komen we vaker stukken rails platvorms e.d. tegen dan dat we hiervoor ooit zijn tegengekomen. Na 60 km kwamen we dan aan in Middlemarch, het eindpunt. Ook hier staat nog het stationnetje met wat rails en oude wagonnetjes. Nu komt hier nog wel de trein 2x per week vrijdags en zondags uit Dunedin dus dat er rails liggen en dat er zowaar spoorwegovergangen zijn is niet vreemd. Hier hebben we de laatste stempel gehaald voor ons Rail Trail paspoort. De slogan zegt: "ride it - walk it - experience it" en wij kunnen nu zeggen: "rided it - experienced it"! hoewel dit niet mooi Engels is.
Morgen gaan we nog 20 km verder fietsen om dan in Pukerangi de trein, The Taieri Gorge Railway, te pakken naar Dunedin. Hier op de caming kon je dit direct reserveren dus dat maar meteen gedaan dan zijn we zeker van een plaatsje. De kosten zijn 48 NZD pp en de fietsen gaan gratis mee! Ik heb net gebeld naar Paul en Adrienne en zij pikken ons op bij het station in Dunedin. Het zal vreemd zijn om ze te zien, na een jaar geleden ze maar voor 1.5 uur gesproken te hebben op Texel in een duinpannetje met een glaasje Texelse likeur.
Vandaag was het dus 62 km tot de camping met, ik durf het haast niet te zeggen, maar 110 hoogtemeters. Dus toch niet geheel bergafwaarts ;-) Ook hebben we niet lang op de fiets gezeten, nog geen 4 uur. Een relaxed dagje.
Woensdag 24 december, Middlemarch naar Dunedin
Vandaag zijn we vroeg opgestaan, we hadden maar 20 km te fietsen naar het station maar het zou 'hilly' zijn en je moet rekening houden met bijvoorbeld een lekke band. Het was een makkelijke rit, met maar 1 heuvel al was die dan ook wel gemeen hoog, 177 mtr volgens mijn tellertje. Hij begon met een dip over een riviertje heen, maar ging dan met 13% omhoog om af te te vlakken naar niet minder dan 8%. We hebben 2-3 ker gestopt om een beetje bij te komen maar we hebben het wel gefiets en NIET gelopen!
We fietsten de hele tijd langs de spoorlijn die maar 2 per week, vrijdag en zondag, gebruikt wordt. Dan rijdt de trein vanaf Pukerangi, waar wij nu opstappen, door naar Middlemarch. Het is goed te zien dat de spoorlijn om de heuvels gaat en de weg er overheen, wat wij nu net gedaan hebben.We kruisen de spporlijn een aantal keer, o.a. bij een brug. Deze brug deel je samen met de trein! wat in Nederland onmogelijk meer is. Omdat het woensdag is hoef je niet op de trein zelf te letten maar wel op je wielen, die wil je echt niet tussen de rails hebben! Vanochtend had ik maar een kopje koffie genomen met de gedachte dat de 2de wel bij het stationnetje zou komen. Nou, dat ging dus niet door. Het stationnetje was het stationnetje vanuit 1892 of zoiets en behalve de wachtruimte, met wat foto's en informatie, die open was, verder was er dus absoluut niets: de spoorlijn, vogels, insecten en wij. We hebben ons stoeltje maar in de zon gezet en hebben nog wat gegeten, had ik nu maar heet water in mijn thermoskan gedaan ipv een sapje.
We hebben zo de 2 uur uitgezeten. Aan het eind werden er nog wat mensen met een busje gebracht. Zij hadden de fiets gehuurd en in Middlemarch achtergelaten. We zagen nog mensen die we daarvoor op de track zijn tegengekomen. De trein was mooi op tijd. Het zijn oude rijtuigen door een diesel trein getrokken. De stoomtrein hebben ze uit dienst gehaald omdat door de vonken uit de schoorsteen regelmatig bermbranden ontstonden. Jammer omdat dit wel had afgemaakt; een oude treindienst. De fietsen weer afgeladen en alles de wagon in. De fietsen werd netjes vastgezet. Het was een geweldige treintocht, de natuur was werkelijk overweldigend. Vele ravijnen, waterstromen etc. Natuurlijk weer vele bruggen en viaducten en aardig wat tunnels. We hebben weer vele foto's gemaakt en natuurlijk gefilmd. Omdat het tegen kerstmis aan loopt, nog 1 dag, kregen we eerst kerstcake uitgereikt in de trein, een klein stukje maar het gaat om het gebaar en het smaakte goed. Tot onze verrassing kwam daarna de conducteur, met kerstmuts, en die deelde Gran Marnier uit en dit alles vanwege kerstmis erg onverwachts voor ons maar hartstikke leuk om mee te maken.
Na een treinreis van 2 uur kwamen we op het station aan van Dunedin. Terwijl we de bagage aan het uitladen waren kwam Paul aanlopen. Niet dat ik hem echt herkende, maar de manier waarop hij op ons afkwam en naar ons keek, deed mij vermoeden dat het Paul moest zijn. Na een welkom en voorzichtige toenadering zijn we meegelopen naar zijn auto. Omdat het mooi weer was, hebben we besloten dat we de 20 km naar zijnn huis zouden fietsen, het is simpel te vindnen, gewoon het water volgen en na de eerste scherpe bocht het 2de huis. Paul nam al onze bagage in zijn auto mee en heeft ons geholpen om de loopbrug over het spoor te nemen. Vandaar gaat er een fietspad tot zo'n 4 km uit de stad en dan verder langs de weg. Hoe zijn huis eruit zag wisten we niet, maar we zijn vol goede moed opweg gegaan. Het was zeker geen moeilijke fietstocht, we hadden zowaar de wind in de rug en het was vlak en met een gangetje van rond de 30 km duurde het ook niet lang. Het is prachtig fietsen langs de peninsula (landtong) waar zij wonen. Maar waar is nu toch die scherpe bocht. Ook de huisnummers hier zijn totaal anders weergegeven dan wij gewend zijn, ook dat hilep dus niet veel. We reden wel op de juiste weg hadden we gezien, maar dan nog vinden waar ze wonen bleek niet zo makkelijk. Bij een splitsing hebben we uiteindelijk aangeklopt bij een huis en om raad gevraagd. We waren te ver, maar niet zoveel: slechts 1.5 km terug zou het moeten zijn. Wij hebben nu goed zitten op te letten en zagen opeens Paul's auto staan. Niet dat we het nummerbord herkend, maar hij had een sticker op zijn auto over opletten met fietsers dat we wel herkende. Het bleek dus het juiste huis te zijn.
Zijn zoon Jeremy was ook thuis alleen Adrienne was weg; zij was met een vriendin van haar die ook logeerde naar een strandje gegaan langs de oceaan voor een wandeling. Paul heeft ons zijn huis laten zien. Het is een redelijk groot huis, heeft zwaar een verdieping waar zijn slaapkamer is. Begane grond heeft 3 'huis'kamers, 2 slaapkamers, een keuken, een badkamer en het toilet bereik je buiten, wel aan het huis vast. Wij slapen echter niet in het huis zelf, maar in een huisje iets hoger op hun grond. Dit hebben ze laten bouwen als een atelier voor Adrienne hier staat haar weefgetouw, een spinnewiel e.d. Zij is erg creatief, maakt o.a haar eigen wolstrengen van wol van merinoschapen en opossums. Deze laatste worden door een broer van haar geschoten en kaal geplukt. Maar van hun vacht kan je geen garen spinnen dit moet in combinatie met wol van en schaap, dit heeft veel langere haren. De combinatie wordt in heel NZ hoog gewaardeerd om de kwaliteit en warmte die het geeft.
De start van ons hierzijn liep een beetje moeizaam, Paul is niet zo'n prater en wij wisten ook niet echt hoe het op gang te brengen. Toen Adrienne terug kwam van aar wandeling ging het opeens vanzelf. Het was gezellig eigenljk vanaf het begin en het is het nog steeds na 3 dagen ondertussen. Ze hadden wel een kleine verrassing, er zou een feestje zijn deze avond, kerstavond, niet vanwege onze komst maar iets wat ze elk jaar doen op kerstavond, een samenzijn onr vrienden. Natuurlijk moesten wij er ook bij zijn, maar ze wisten niet of wij dat wel wilden. Het ging eigenlijk vanzelf. Het was erg gezellig, iedereen nam wat te eten en drinken mee en het werd een waar vreetfestein. Na het eten moest er kerstliedjes gezongen worden, en Ingrid, die had 'smiddags al geoefend op de piano, was aangesteld als de pianist. Iedereen zong eigenlijk wel mee, naast de ook voor ons bekende liedjes als 'Stille Nacht' e.d. werd er ook in Maori gezongen. Iedereen een blad met en tekst voor zijn neus en zingen maar. Er waren er bij met echt een hele mooie stem. De stemming was geweldig. We gingen uiteindelijk over twaalven naar bed.
Eerste kerstdag
We waren niet echt vroeg wakker, maar tegen 10 uur waren we toch wel weer beneden. Na een heerlijk ontbijt was het tijd om afscheid te nemen van Ann, de vriendin van Adienne. Ze kennen elkaar al sind 1979. Het is een bijzonder type, eentje van prettig gestoord zal ik maar zeggen maar heel gezellig en aardig. Hierna werden we betrokken in het inpakken van cadeautjes, 'smiddags was er de Mulqueen-dag, het samenzijn van Adrienne's familie. Het zou weer veel eten en drinken zijn, werd er gezegd. We voelden ons wel een beetje beschaamd omdat we zelf niets bij ons hadden van cadeautjes. Tenminste, als je de begagenetjes vergeet die we ze al hadden gegeven bij onze aankomst gisteren. Adrienne vertelde toen een verhaal die ze gehoord had van een Poolse immigrant hier: als zij de tafel dekken voor het eten zetten ze altijd een stoel en bord extra neer. Dit voorals er een onverwachte gast komt. Wij waren nu die 'onverwachte' gasten dus we moesten ons er niet druk over maken. Nadat alles was verpakt, in hergebruikt kerstpapier, het eten wat mee moest in tassen waren gedaan, werd de hele handel in de auto gezet en wij op weg naar Dunedin. Omdat het nog vroeg in de middag was, werd er een omweg gemaakt over de hoge weg over de landtong. Hiervandaan had je een mooi uitzicht naar beide kanten van de peninsula.
De familiedag werd bij een broer van Adrienne gehouden. Deze heeft een redelijke grote tuin achter zijn huis. Het zou een tuinfeest worden maar de zon wilde niet erg meewerken. Het was op zijn zachts gezegd fris buiten. Toch bleven de meeste buiten en met een glas wijn wordt je ook wel warm. Er was een klein, laag, tennisnetje in de tuin met van die zachte ballen en daar werd driftig gebruikt van gemaakt. Er werd zelfs een soort competitie gehouden. Het hield ierdereen bezig en warm. De zon liet uiteindeijk ook zijn gezicht zien en het werd echt wat warmer. Het eten was weer overvloedig, lekker en bijzonder, en de toetjes waren heerlijk. Er was behalve vlees, veel groente, salades, fruit etc. Ik heb mij gezien de hoeveelheid die aanwezig was niet hoeven in te houden. Wat ik wel merk, is dat ik door het vele eten wel wat vaker naar het toilet moet als anders. Blijkbaar is de maag en darmen niet geheel meer gewend aan het verwerken van die grote hoeveelheden.
Na het eten werden de pakjes uitgedeeld. Net als wij altijd doen, hadden ze lootjes getrokken en hoorde je niet te weten wie wie had getrokken. Dit was duidelijk wel het geval en net als wij is het blijkbaar en soort sport om te weten te komen wie wie had ;-) Het bleek dat ook wij niet vergeten waren: Paul en Adrienne hadden voor ons 2 chocolade repen, en pot Manuka honing en een aantal noten repen gekocht. Wij hadden dit absoluut niet verwacht, het was zo lief dat ze aan ons dachten! Na de pakjes moesten de meeste alweer weg. Wij bleven nog wat langer om een spelletje Pictionaire te spelen. Je loopt met j steen over een veld met verschillende kleuren heen. Met dobbelstenen bepaal je hoeveel plaatsen je opschuift. Je pakt dan een kaart en hierop staan een aantal onderwerpen. De bedoeling is dan dat, door de kleur bepaalt, je het onderwerp tekent. Het team waarvan je deel uitmaakt moet dan het onderwerp raden. Ik ben zeker geen spelletjsmens, maar het was leuk om te doen. Het werd uiteindelijk best laat, we waren om 1:30 pas op bed. We zien morgen dan wel weer hoe laat we op staan.
Tweede kerstdag, boxer day zoals ze dat, net als in Engeland, het hier noemen.
Opnieuw lekker geslapen en nu wakker worden met zonneschijn! Eerst nu het mobieltje gepakt en naar huis gebeld. De bedoeling was dat we via Skype contact zouden hebben, dan had mijn moeder ons ook nog kunnen zien, maar de verbinding is hier via ISDN en niet bepaald snel. Mailen duurt zelfs erg lang, en daarnaast kan ik ook mijn laptopje niet aansluiten, er zit geen modem-aansluiting op. Zelf hebben ze geen Skype op hun Mac-laptop, om dezelfde reden, te langzame verbinding. Jammer maar helaas, zoals we dat maar noemen. Dus zoals gezegd, maar gebeld. Wij hadden onze maaltijd al verteerd, terwijl ze 'thuis' net alles achter de kiezen hadden van de eerste kerstdag. Vreemd als je er over nadenkt wat een 12-uur tijdsverschuil uitmaakt. Het was plezierig om de stemmen van je dochter, zoon en moeder weer te horen. Ik geloof dat het ook wederzijds was aan het enthousiasme te horen. Na het telefoongesprek weer afgedaald eerst van het trapje van onze vide en daarna over het grasveldje naar het huis zelf. Lekker gedouched, zij het kort. Het water is hier regenwater waar we zuinig mee om moeten springen. Na het ontbijt zijn we op de fiets gestapt naar het puntje van de landtong. Het waaide verschrikkelijk en we hadden tegenwind. Dat hield ook weer in dat de terugweg weer snel en makkelijk zou zijn! Op de punt is een albatros-kolonie, de enige ter wereld waar ze op het vaste land broeden, de andere kolonies zijn altijd op een eiland verdr van het vaste land af. We zijn niet op de gided tour gegaan, door de harde wind komen ze over het land aanvliegen, zodat je goed kan zien. Daarnaast zijn ze nog aan het nesten bouwen, het word pas leuk als er kleintjes te zien zijn, en ja dat gaan we dus niet afwachten.
We hebben vandaag een vroeg diner want we zijn uitgenodigd bij vrienden van onze hosts om naar een film te komen kijken. Een kamer is daar omgebouwd als bioscoop blijkt. Er hangt een groot scherm en de projector staat al aan. Dolby is aanwezig gezien de hoeveelheid geluidsboxen en de kleuren van de muren zijn donker rood en achter het scherm zwart. De film, Amalie, is Frans met Engelse ondertiteling. Het blijkt ook voor Ingrid een gemakkelijk te volgen film te zijn, omdat het erg visueel is weergegeven met veel humor. Het bleken erg gezellige mensen te zijn, met 1 dochter en 2 logees uit Duitsland. Zij spraken perfect Engels met een nauwelijks te horen accent, althans niet voor mij. Het werd dus weer een late avond, om middernacht gingen we weer huiswaarts. Paul had duidelijk behoefte aan frisse lucht en wat minder geou.... aan zijn hoofd. Hij was naar huis gelopen, een wandeling van een half uur. Hij was al thuis toen wij met de auto aankwamen. Wat tegelijkertijd aangeeft hoe lang wij weer zijn blijven kletsen voordat we weg gingen. Het lijkt altijd hetzelfde; als je naar huis wilt gaan blijkt er opeens nog veel gezegd te moeten worden ;-)
Zaterdag, 27 december mijn broer's zijn verjaardag.
Vandaag was ik redeljk optijd wakker, rond acht uur, mar Ingrid lag nog te ronken. Ik ben stilletjes uit bed geslopen en ben de route voor morgen vast gaan bestuderen. Ja, we hadden besloten om, hoe gezellig en hoe welkom we ook zijn hier bij Adrienne en Paul, we niet te lang van hun gastvrijheid gebruik wilden maken. We zouden weleens helemaal niet meer weg willen.
Aan het ontbijt hebben we dus vertel dat we morgen weer verder trekken. Het is jammer maar ja, het moet toch een keer gebeuren. Ze hebben ons nog wat tips gegeven voor de route die we wilden gan volgen, zoals waar vrij te kamperen is, wat er nog onderweg te zien is en dergelijke. Voor vandaag hebben we de was gedaan en zijn zelf gaan wandelen. Ze leenden de auto uit zodat we simpel over de heuvel konden komen, want we gingen wandelen aan de andere kant van waar zij wonen. Hier haden we kans om eventuel de geel-ogige pinguin te zien en Hooker zeeleeuwen. De pinguins aan de ene kant van het strand en aan de andere kant de zeeleeuwen. Nadat we de auto hadden geparkeerd, het was nog niet eens vreemd om links te moeten schakelen, zijn we het pad afgewandeld naar het strand. Je komt dan eerst langs de Piramyds, een overbljfsel van 2 volkanen. Deze zijn zeker niet hoog, we zijn zelfs op de kleinste naar boven gegaan. Dit geeft een mooi uitzicht over de duinen die daar zijn. Aan een kant van de piramyd kan je goed zien dat dit een vulkaan is geweest, de gestolde lava is als basaltblokken zichtbaar. Op de weg naar beneden maakte Ingrid een rare beweging. Wat er gebeurde weet ik niet maar zij had meteen last van haar rechter been een spier aan de binnenkant van haar been vanuit haar lies tot aan haar knie voelde blauw aan, zoals zij dat noemde. Het afdalen ging vanaf dat moment moeizaam en was pijnlijk. Eenmaal onder aan gekomen ging het wel weer en even later liep ze weer als vanouds.
Op het strand besloten we naar de zeeleeuwkant te gaan, het was nog te vroeg voor de pinguins. Het voordeel is dat we de wind nog in de rug hebben ook. Aan het eind van het strand zagen we een bruine stip op het strand. Er liepen echter ook 2 mensen ver voor ons. Als ht een zeeleeuw zou zijn, wat nog niet te zien was dan was de kans groot dat deze zou opstaan en in zee verdijnen voordat we ook maar in de buurt zouden zijn. Het bleek dus inderdaad een zeeleeuw te zijn, je zag de vlek bewegen en wat dichterbij kon je ook zijn kop omhoog zien komen. Waar we bang voor waren bleek dus uit te komen de andere mensen hadden hem wakker gemaakt ook al waren ze op ruime afstand gebleven. Ik was wel dicht genoeg bij om hem op de film vast te leggen hoe hij naar zee waggelde en daar langzaam verder zwom. We zijn wel verder gelopen, want je weet nooit wat er nog meer te zien is. Het strand maakt een bocht naar een inham die daar is. En wat blijkt, er zwemmen wat zeeleeuwen in de baai rond, eentje zelfs heel dicht langs het strand. We zijn een duin opgeklommen, waren we in iedergeval veilig, en konden hem goed bekijken. Hij kwm zelfs precies onder onze duin naar boven. Ik had hem in mijn vizier, maar op het moment dat hij echt heel dicht bij was verloor ik even mijn evenwicht en kreeg hem te laat weer in het vizier, hij verdween weer in het water :-( We zijn daar wel een tijdje blijven hangen en hebben daar ook gelunched, maar 'onze' zeeleeuw is niet meer zo dichtbij geweest. Toch hebben we daar wel leuke foto's en film kunnen schieten van hem.
Op de terugweg bleek een vrouwtje geheel tegen de duinen te slapen. Vrouwtjes zijn veel lichter van kleur dan de mannetjes had ik gelezen in het bezoekerscentrum bij de Royal Albatros, vandaar dat ik wist dat dit een vrouwtje moest zijn. Ze was goed gecamoufleerd ze lag daar duidelijk al een tijd te slapen, ze was al behoorlijk met het zand bedekt, er stond een redelijke bries wat het zand over het strand joeg. Nog wat foto's kunnen maken zonder haar wakker te maken en zijn weer verder gelopen en waren van plan nog naar de pinguins te gaan. Alleen Ingrd kreeg last van de wind, een beetje hoofdpijn kwam opzetten, waarschijnlijk van de wind. Dan maar niet doorlopen en zijn bij ons beginpunt weer de duinen ingelopen. Er kwam net iemand aan die wel van de richting van de pinguins was gekomen, en zij hadden er een gezien. Toch maar wel gaan? Nee, is het geworden, het was al tegen 5 uur en we zouden vanavond ook nog een wandeling maken. De wind valt bijna weg in de duinen en het werd weer warm. Een leuke middag op het strand was het geworden.
Er lag een leuke verrassing te wachten toen we weer terug waren. De post had namelijk een enveloppe voor ons gebracht, afzender Saskia. Er bleken 6 kerstkaarten van de familie in te zitten, gepost op 6 december. Dit hadden we niet verwacht en gaf een warm gevoel dat er ook aan zoiets gedacht werd.
Adrienne had nog een verrassing voor ons die avond: als we niet te moe waren geworden van de wandeling wilde ze mett ons de berg Harbour Cone op, 315 mtr hoog. We warn niet moe, dus als een razende gegeten en afgeruimd, want we moesten wel weer voor donker van de berg af zijn. Paul ging niet mee, die bewaakte het fort wel, maar Jeremy hun zoon, ging wel mee. Ingrid kan van een auto een racemobiel maken, maar Adrienne steekt haar naar de kroon. Als een razende gingen we op weg en de auto werd halverwege de berg bij kennissen geparkeerd. Nu moet je dus niet denken dat we over een mooi pad naar boven gingen. Nee, het was op gevoel dat Adrienne ons de wg leidde, dwars door het bos, over weide en steeds verder naar boven. Zij ging hier vroeger elke week naar boven met een vriendin, tegenwoordig nog maar 2x per jaar minimaal. Ze had nu weer een mooie rede om weer naar boven te gaan, ze was heel enthousiast. Ik had moeite om haar tempo bij te houden, maar voor Ingrid ging het echt te snel. Het tempo werd iets aangepast, net zoals de weg naar boven, ipv min of meer rechtdoor naar boven werd nu een iets schuinere pad gemaakt. Als Ingrid dit van te voren had geweten had ze niet meegegaan, zij ze later. Het laatste stuk was door rotsblokken een weg zoeken, maar we hebben het gehaald! Het uitzicht was fenominaal ondanks dat het al wat schemerig werd. Je kon Dunedin zien, bijna de gehele pennsula, waar we 'smiddags hadden gewandeld, waar de albatrossen waren, echt cool zoals ze dat tegenwoordig noemen.
Toen weer snel naar beneden, het werd tenslotte al schemerig. En wat gebeurde, Ingrid kreeg weer last van haar been. We waren dit geheel vergeten, maar dat was snel over. Het werd voor Ingrid echt pijnlijk, ze kwam bijna niet naar beneden, en ook haar andere been begon op te spelen. Er werd besloten dat Ingrid en ik 'recht' naar beneden zouden gaan naar de weg die daar liep. Adrienne en Jeremy zouden terug gaan naar de auto, een veel langere en moeilijkere weg, en zoude ons dan bij de weg oppikken. Het was een pijnlijke weg naar beneden. Het was welliswaar 'makkelijker' maar we moesten toch door lang gras naar beneden waar je niet bepaalt kan zien waar je je voeten neer zet. Ook moesten we nog 2 hekken over en als je je been niet kan optillen zoals Ingrid, dan wordt dat dus erg lastig. We waren toch voor donker beneden, en zijn langzaam de weg afgelopen. Adrienne heeft ons netjes opgepikt en we zijn snel huiswaarts gegaan. Ingrid is daar op de bank gaan liggen en heeft een pijnstiller gekregen. Adrienne heeft gelijk de dokter opgebeld van wat het nou kan zijn. Hij kwam met de theorie dat het vanuit de heup zou kunnen komen; je hoeft geen last van je heup te hebben om toch een gevoelige spier te hebben zoals Ingrid die beschreef. Ingrid heeft 2 paracetamol gekregen in combinatie met diflocunac (goed gespeld?). Toch handig als je een vroedvrouw bent, dan heb je nog wel eens wat in huis. We hadden nog wat dessert tegoed, en Ingrid kon al weer redelijk zij het pijnvol naar de tafel komen. Toen het bedtijd was en wij weer naar ons huisje boven op hun terrein moesten gaan bleek ook dit voor Ingrid weer te gaan. Maar hoe zou het zijn morgenochtend als de pijnstillers uitgewerkt zijn?
Nu dat bleek dus goed te gaan maar nu loop ik vooruit. De rest lezen jullie de volgende keer weer.