Het achtste verslag, Christchurch tot Cromwell
Maandag, 15-12-2008, Christchurch uit.
Nadat we een goede nachtrust hebben gehad in het Backpacker hotel zijn we al vroeg uit de veren. We moesten om 8:15 uiterlijk bij het busstation zijn om te horen of de fietsen wel of niet mee kunnen. De nacht was wel enigzins onrustig door de steeds dichtslaande deuren en pratende mensen op de gang. Er was zelfs iemand die een langdurend telefoongesprek hield op de gang en tegelijkertijd het idee had dat ze de afstand moesst overbruggen met haar stem! Ingrid ging hierzelfs haar bed vooruit om haar hierover op Ingrid's wijze aan te spreken.
Om 7:00 uur nog even met Saskia geskyped voordat we gingen ontbijten. Bij het busstation bleken er meer mensen dan de 13 van gisteren mee te gaan, maar de chauffeur wilde de fietsen wel meenemen, gelukkig. De tassen er weer af, labeltjes er aan en onderin de bus. Toen onze fietsen erin, waarvan toch het voorwiel eraf moest, anders waren e net te hoog. Het paste net, hoewel, mijn fiets bleek iets uit te steken zodat de deur niet normaal dicht kon. Bij het dichtSLAAN van de deur kreeg mijn fiets via het achterwiel een dreun, waarbij bij het uitladen bleek dat mijn spiegeltje gebarsten was. Nog wel goed te gebruiken, maar toch stuk.
De busrit bracht on mooi uit de stad, door de ochtendspits heen, hoewel het merendeel van het verkeer de stad inging. Het begon ook nog flink te regenen, spijt hadden we niet dat dit deel met de bus afgelegd werd. Na 2 uur werden we uit de bus gegooid in Geraldine. Het regende nog heel licht. We hebben toen eerst nog maar gebrunched bij de Subway. Na een 3 kwartier hebben we toch maar onzze regengoed aangedaan en zijn gaan fietsen naar Fairly, zo'n 47 km verder. Het werd echter al snel droog en alles moest weer uit, veel te plakkerig in het plastic. Het is de verdere weg droog gebleven, maar wel dreigend. Voor Fairly moesten we nog wel een stevige heuvel over, maar bovenaan stond een mooi verbouwde schuur, of eigenlijk moet ik zeggen een gebouwde schuur, want deze was nieuw neergezet. Hier hebben we heerlijk warme chocolade gedronken met een wel heel heerlijk stukje carameltaart. We hadden het toch wel wat fris gekregen en zijn hier zeker een uur blijven plakken, lekker onderuit op de bank, het was nog maar 8 km en dat was onderaan de heuvel. Alleen toen we buiten kwamen bleek het weer te zijn gaan regenen. Weer de jassen aan! Op de camping toch maar de tent opgezet, onder de bomen, en de tarp erover zodat we wat meer ruimte hebben. De regen hield echter al gauw op en na het eten bleek zelf de zon al weer af en toe te schijnen. Valt achteraf dus nog best mee.
De dag vandaag was een fietsttocht van 48.8 km met 581 hoogtemeters
Dinsdag 16 december naar Lake Tekapo via de Burke's Pass.
Ook dit wordt een tocht van 'slechts' 45 km, maar er zit wel een redelijke klim in. We zijn niet erg vroeg opgestaan en zijn met redelijk weer vertrokken. Behalve dat is er niet veel bijzonders te vertellen. De natuur met de bergen rondom zijn prachtig, maar dat is het overal wel. Burkes Pass is een oud vergeten stadje wat vroeger een stopover was voor de postkoetsen. Er staat een klein kerkje en Ingrid heeft de gemeente daar even toegesproken ;-) Wel dachten we dat de klim naar dit stadje ook meteen het hoogste punt was, maar nee dus. De gemene klim kwam vlak daarna. Op de picknickplek op de top hebben we dan ook maar onze lunch genuttigd. Wij waren net klaar, toen nog 2 fietsers aankwamen. We hebben wat gekletst en zij hadden de grootste lol om onze fietsen. Wat een berg bagage neem jullie mee! De stoeltjes vonden ze wel erg handig, maar de fietsen hadden de meeste bekijks: standaard, dynamo, bel, enz zouden zij er meteen van afgehaald hebben, allemaal dood gewicht. Van alles werd meteen een foto gemaakt. Ik zie me de gezichten al voor me als zij dit thuis aan hun vrienden laten zien: "Wat een rare lui die nederlanders" :-)
Ik zelf heb er nooit zo over nagedacht om dat 'dode' gewicht, misschien moet ik dat maar eens doen. Voorlopig fiets ik dus nog steeds met een fiets van 20 kg en begage van nog eens ruim 20 kg, net als Ingrid trouwens. Zij waren ook onderweg naar Lake Tekapo dus misschien zien we ze daar weer.
Net als we bij het meer aankomen, ging net lekker bergafwaarts, blijkt dit een prachtig meer te zijn, net een ansichtkaart. Toch maar stoppen voor een foto. En ja hoor, het begint voorzichtig te regenen. Er stond ook iets over een 'dog kennel' maar dat hebben we maar zo gelaten. Wij moesten wel opeens aan Saskia denken met haar afkeer om haar Rocky in een kennel te doen. Op de camping maar gauw onze tent opgezet, met tarp voor de extra ruimte, regenkleding aangedaan en eerst maar even boodschappen doen voor het echt begint te plensen. Bij de supermarkt was het alweer droog en na het shoppen scheen de zon alweer voorzichtig. Sta je daar te zweten onder je plastic want we hadden zelfs voor de eerste keer onze regenbroeken aangetrokken. Maar gauw naar de tent en uit die zooi. Die 2 van de pas bleken al gedouched te hebben en ze hielden hun happy hour. Ze kwamen ons halen om gezellig mee te doen. Wij met onze fles wijn en nootjes naar hun tafel, buiten in de zon, voor de keuken. We hebben lekker gekletst en gedronken. Thomas en Jolien waren hun namen en Jolien had van alles klaargemaakt, zoals tapenades om te dippen, pannekoeken opgerold met iets er tussen, en wij hadden alleen nootjes. Ik weet niet meer hoelaat het was voordat we aan ons eten begonnen, maar veel honger hadden we in ieder geval niet meer. De volgende dag gingen zij naar Omarama en afhankelijk van het weer wij ook. Als het mooi weer zou zijn, was het plan dat we in Twizel zouden blijven om vandaar naar Mount Cook te gaan. Bij regen of bewolking heeft het geen zin, omdat de berg dan niet te zien zou zijn. Een ander stel was die dag naar Mt Cook geweest en waren aan een wandeltocht daar begonnen. Halverwwege was het echter gaan regenen en ze waren doorweekt teruggekomen. En dat is nu precies waar ik geen in in heb.
Woensdag 17 december, naar mount Cook??
De dag begon goed, niet te warm met en klein beetje zon. Eerst moosten we echter nog een klein stukje terug. Thomas had gezegd dat als we niet bij de Hond zijn geweest. En dat was waar het bordje 'Dog Kennel' voor was. Er stond een kerkje 'The lord of the good Shepperd' met in de muur achter het altaar een groot raam met zicht over het meer, net een raam op de boeg van een schip. Naast de kerk stond het monument van 'De hond'. Het was een eerbetoon aan de schaapherdershonden; zonder deze honden zou het houden van vee, schapen en koeien, onmogelijk zijn geweest. Bij de Dogs Kennel was vroeger geen hek en de honden hielden de wwacht zodat de schapen niet de weg op konden en binnen het dal bleven.
We zijn langs de kanaalweg gefietst. Het kanaal is gegraven om water van Lake Tekapo naar Lake Pukaki te leiden en het verval op het einde te gebruiken om waterturbines aan te drijven voor stroomopwekking. Dit gebeurt in dit deel in een cascade van kanalen en meren. In een droog seizoen hebben ze dan ook geheid een electra probleem, geen airco's meer aan en meer van dergelike maatregelen worden dan afgekondigd.
Behalve dat dit een mooie vlakke route is, is er ook een zalmkwekerij in het kanaal. Jolien had dit laatste verteld, dus een 2de reden om deze route te volgen. Bij veel wind moet je dit niet doen want het is redelijk open met geen beschutting. De wind viel gelukkiig mee. De zalmkwekerij is de hoogste op het zuidelijk halfrond, dat wil in ieder geval de aankondiging ons doen geloven. We hebben de rondleiding gedaan. Dit houdt dus in dat we een papier in ons handen gedrukt kregen en een bakje voer en dat alles voor 3 NZD. Het was wel lachen, de vissen lijken uitgehongerd, ze springen zelfs het water uit. We hebben zelfs verse zalm gekocht. Ingepakt in plastic met daarbovenop een zak ijs in een aparte zak, en dit weer in en plastic zak, alles apart dicht geplakt. Nu maar hopen dat dit goed blijft, want dit gaat achterop in mijn tas, met aan de buitenkant 2 vesten erover om de zon af te schermen. De prijs voor zalm is 14.80 NZD de kilo, dit is niet duur. We hebben ook nog wat gerookte zalm gekocht en dit terplekke gegetenn bij ons broo voor de lunch, heerlijk, eindelijk weer wat anders dan jam of kaas.
Bij de zalmlwekerij was ook het begin van het meer Pukaki te zien met Mt Cook in de verte net zichtbaar tussen de wolken op dat moment. Het was ook de laatste keer dat we de berg zagen, want hierna was deze steeds in de wolken verhuld. De laatste 10 km voor Twizel haddden we opeens de wind tegen, een koude wind rechtop de kop. Het is dat we nog licht bergafwaarts reden dat we nog 20 km/uur haalden, alwas het stampen en ik het meeste kopwerk gedaan heb. Ingrid heeft altijd moeite gehad om tegen de wind in te rijden, terwijl bergop goed gaat. We zijn het stadje ingereden om naar de informatiekiosk te gaan. Het is hier 5 km verder kamperen of bij Omarama. De voorspellingen voor het weer zijn niet gunstig om Mt Cook te kunnen zien, dus we besloten om verder te rijden naar Omarama. Hebben we tegelijkertijd de 30 km die ons dan nog rest gehad en hoeven we morgen als we de Lindis pas over moeten niet nog 30 km extra tegen de wind in.
De eerste 15 km waren erg, de wind was verschrikkelijk en met 1% bergopwaarts moeilijk te doen, met 10 km/hr heb je het wel gehad. De kilometers kropen onder je door. Na een kleine stop op het hoogste punt ging het beter, met 15 km/hr kwamen we uiteindelijk aan in Omarama. We hebben meteen de boodschappen voor de avond gehaald, alleen wat groente, wijn en couscous was wat we nodig hadden. Op de camping stonden Thomas en Jolien al. Die waren 'sochtends vroeger vertrokken dan wij. Eerst de boodschappen in de koelkast gezet evenals de vis. Het ijs was nog steeds niet volledig gesmolten gelukkig dus daat beloofte veel goeds voor het avondeten. Eerst de tent opzetten, dan douchen, en toen weer Happy Hour samen met Thomas en Jolien. De laatste keer, want hierna scheiden onze wegen.
Bij vertrek uit Nederland hadden wij nieuwe banden aangeschaft, Thomas echter niet. Ach voor 4 weken houden die het nog wel, was hun gedachte. Dat bleek dus niet het geval, je zag de buitenband opbollen, het canvas was blijkbaar aan het scheuren. Het was niet alleen zijn fiets maar ook die van Jolien. Ze hadden gebeld naar een fietsenmaker in Dunedin en 3 banden besteld. Met een koerier zouden die de volgende dag worden bezorgd. 3 Banden, zodat ze nu 1 reserve zouden hebben. "Beginnen we toch een beetje op jullie te lijken met al die extra spullen" was hun commentaar.
Ook de andere hadden zalm gekocht alleen dat stuk van hun was VEEL groter dan die van ons. Was niet de bedoeling, maar zij hadden dit bij een andere kwekerij vandaan, en die hadden niet kleiner. We hebben heerlijk gegeten, de zalm smaakte voortreffelijk! Alleen met de voorafjes was de couscous veel te veel, die hebben we dan maar voor de lunch van morgen in de koelkast gelegd. De laatste wijn naar binnen en toen heerlijk gaan slapen.
Het was vandaag 90,7 km, onze eerste lange tocht, met 349 hoogtemeters
Donderdag, 18 december 2008. Over de Lindis Pass.
Van Omarama naar Cromwell is het 110 km,, met geen camping er tussenin, alleen hier en daar een mogelijk voor een b&b. Het belooft dus een lange dag te worden. De zon stond al om 6:30 op de tent te schijnen en geen wolkje aaan de lucht. zover voor de voorspelling van vandaag. Misschien toch nog naar Mt Cook, maar dan met de bus? We besloten om toch maar op de fiets verder te gaan. Om 8:30 waren we op weg, niet nadat we uitgebreid afscheid hebben genomen van Thomas en Jolien. Het afzien begon meteen, de wind hadden we nog steeds tegen en deze ws niet gaan liggen om later pas op te steken. De eerste 20 km zouden redelijk vlak zijn om daarna te gaan stijgen naar de pas. Van enig voordeel van de vlakke weg was echter geen sprake, met slechts 10 km/hr kropen we weer over de weg. Na 15 km even onze eerste pauze gehouden achter een gebouwtje, uit de wind en in de zon. Hierna was het nog 5 km stampen tot de weg een 90 graden bocht nam en de wind min of meer door de bergen werd geblokt. Van de wind hebben we hierna niet veel last meer gehad, eigenlijk alleen voordeel omdat deze nu eindelijk van achteren kwam. Het klimmen was wel begonnen, maar met 1-2% en wind achter ging dit lekker. De pas ligt op 965 mtr hoogte en we begonnen op 300 mtr dus een lekker stukje omhoog. Vanaf Omarama tot de top van de pas is het 33 km waarvan alleen de laatste 2 km stijl zijn, meer dan 10%. Dit was dan ook net te veel. Het laatste stukje dan maar duwen en trekken aan die fiets. Boven op de pas hebben we onze stoeltjes gepakt en hebben lekker gelunched, de couscous opgegeten en nog wat boterhammen er achteraan. We hadden het gevoel al 60 km te hebben afgelegd, we moesten er echter nog 70!
We hebben eerst onze vesten aangedaan, windstopper er overheen, en onze beentjes aan. De wind was koud, en we hadden een lange afdaling voor de boeg. De andere kant naar beneden was steiler dan de kant waar wij omhoog zijn gegaan, lange stukken met 8% brachten ons in sneltrein vaart vele km verder. Uiteindelijk bleek het over 60 km! bergafwaarts te zijn, met alleen nog de Cluden Hill van 460 mtr ertussen in. Niet lang, maar wel stijl omhoog, om daarna weer lekker naar beneden te gaan. Bij Tarras hebben we bij een Tearoom een Tea-4-two genomen, gecombineerd met een muffin. Hiervandaan is het nog 30 km naar Cromwell. De eerste 20 gingen goed, enigzins nog bergafwaarts maar voornamelijk omdat we de nog immer stevige wind in de rug hadden. 10 Km voor Cromwell hebben we nog eveen at gedronken aan de rand van het Lake Dunstan. Waarom weet ik niet maar de wind was 180 graden gedraaid en nu hadden we weer een zware 10 km tot de camping. We waren moe, werden beide wat humeurig en prikkelbaar. De camping was gelukkig in het begin van het dorp.
Toen we onze plekje hadden gekozen, beschut door huisjes en bomen voor de wind kregen w spontaan koffie en thee aangeboden van een ouder echtpaar in een van die huisjes. Dit hebben we in dankbaarheid aanvaard, hadden we echt even nodig. Hiena rustig onze tent opgezet met de kont i de wind en zijn gaan douchen. Het was al 19:30 en we moesten nog boodschappen doen voor het avondeten en de supermaarkt sluit om 20:00hr, opschieten dus. We blijven 2 nachten, morgen een rustdag, dus we konden wat ruimer inkopen. Fles wijn, stokbrood, kaas, pizza voor in de oven, en brood voor de volgende dag. Hierna lekker in de zon nog kunnen zitten en terwijl de oven aan stond voor de pizza, hadden we het stokbrood met kaas en de halve fles wijn al op voordat de pizza de oven in kon. Blijkbaar hadden we toch wel honger gekregen. 'sNachts hadden we allebei ontzettende dorst, blijkbaar was de pizza erg zout.
Inderdaad een tocht van 110 km, met 808 hoogtemeters, 6:20 op de fiets gezeten en 10 uur onderweg geweest, een lange dag dus.
Vrijdag, een rustdag.
Het zou slecht weer zijn en na gisteren hadden we wel een rustdag nodig. Het weer viel echter meer dan mee, de zon kwam zelfs nog te voorschijn. We hebben de ochtend heel rustig an gedaan. Ingrid heeft via de receptie een afspraak gemaakt bij de kapper voor 17:30hr, haar haren waren te lang geworden om snel weer in model te worden gebracht als ze onder de helm vandaan komen, iets waarvan ik geen last heb ;-)
Ik ben wat aan het typen geslagen en tegelijkertijd de batterijen aan het opladen. Gisteren de hele dag met de zonnecel achterop gereden om deze op te laden. Het valt me een beetje tegen hoe snel of beter hoe langzaam dat gaat. Toch heb ik daarna mijn batterij voor mijn Phototrackr kunnen opladen dus wat valt er eigenlijk te klagen. Nu toch maar verder opladen. Nadat Ingrid had aaaangegeven dat ze het nu wel zat was te wachten, zijn we naar het oude dorp gereden, 2 km hier vandaan. Het Lake Dunstan is ontstaan nadat ze bij Clyde een dam hebben gebouwd. Hierdoor kwam wel het oude dorp onder water te liggen, en een aantal huizen hebben ze steen voor steen afgebroken en hoger op de oever weer opgebouwd. Het zijn maar een paar huizen die het 'oude dorp' vormen, maar geeft wel een aardig beeld zo langs het water. Er blijken een aantal kunstenaars in te verblijven; pottenbakkers die hun beelden en dergelijke met een koper glazuur eerst bakken, dan deze in tonnen met houtsnippers leggen en hieroverheen natte kranten. Hierdoor wordt het afgesloten van zuurstof en krijgt het koperglazuur een mooie glans en kleur. Er is ook een kunstenaar die met roestvrijstaal werkt. Met chemicalien geeft hij hier kleur aan en door het metaal op een bepaalde manier te snijden en bewerken maakt hij hier landschapschilderijen van. Door 1 werden wij beide geboeid en na lang wikken en wegen hebben we besloten deze te kopen. Het is 1.20mtr lang en 50 cm hoog en weegt ca. 15 kg. Deze wordt nu met TNT-post verstuurd.
We wilden ook nog langs een Winery en dat hebben we dan maar hier gedaan, de Wooingtree. Weinig te fietsen dus dat moet wel lukken dachten we zo. Na zeker 7 soorten wijn te hebben geproefd, hebben we besloten een fles te kopen, witte wijn met een vleugje rood als je het tegen het licht houdt, de Blondie zoals zij die noemen, van 2008. Het was alleen een proeflokaal dus waar de wijn wordt bewaard en gebotteld kon je hier helaas niet zien. Ingrid moet nu naar de kapper, maar eerst even gauw langs de camping terug. De lucht was erg aan het betrekken en de was hing nog buiten.
De kapper heeft goed werk gedaan, maar bij het afrekenen bleek het wel de duurste te zijn geweest, 60 NZD voor alleen knippen, terwijl het ook voor 35 had kunnen zijn. Bij het boodsschappen doen kwamen we de mensen van de receptie van de camping tegen. Die vonden Ingrid er weer goed uitzien, maar vonden wel dat we min of meer geflest waren en hadden meelij met ons.
Vannacht begon het te regenen en het regent nu nog steeds (13:30). Het plan was om te gaan fietsen en een begin te maken met de Rail Trail, maar in plaats daarvan zitten we in de keuken met een kachel aan en ben ik nu al de hele morgen aan het typen en is Ingrid uit verveling de mondharmonica aan het bespelen. Ik ben net de tarp nog over de tent gaan zetten, de regen kwam toch wel erg de tent in waaien en het zal ook nog wel een tijdje regenen ook. Ik ga dit verhaal straks versturen want ik denk niet dat er nog veel gaat veranderen vandaag. Morgen, zondag, gaan we sowieso verder. De voorspelling is dat het gaat opklaren dus we zijn vol goede hoop.